Ok, nochtans is de bevinding geen grond, en is het ongezond als je na jaren nog steeds troost zoekt in je bevinding.
Maw, bevinding is iets anders dan geloof. We geloven niet omdat we iets bevinden, maar omdat het zwart op wit in het Woord staat. Dat geeft bevinding!

Iedereen zal het met me eens zijn dat een gelovige ellende - verlossing en dankbaarheid kent, als hij Christus lief heeft. Maar het punt is dat de diepte daarvan altijd gepeild wordt of beoordeeld wordt door medechristenen/ambtdragers/.....
Wanneer kunnen we zien dat een uiterlijk christen veranderd in een echte christen? Veel zal er in zijn levenswandel niet veranderen, ook niet in zijn opvattingen en omgaan met mensen als hij het daarvoor ook al serieus opvatte. En enige wat veranderd is de echtheid en die kan alleen God beoordelen.
Niet iedereen vertoont een leven van een grote uitspattingen,.... dus wat valt er dan te oordelen??? wie het traantje of het tekstje al aan de kant schuift is wel oordelend bezig, want niet ieder kind van God krijgt veel teksten en preken.... nee.... ook die 'kleine' gaven van God zijn kenmerken van Zijn bemoeienis met ons. En daar mogen we op rusten!!! daar mogen we op bouwen. waarom zou de Bijbel ons anders beroeren? Omdat we het zelf willen? Ik kan het niet opwekken hoor! Welke zondaar heeft nou belang bij beroering door Gods Woord? Niemand toch? En als het ons dan toch ineens raakt... wie durft dan aan de Gods Geest te twijfelen?
Moeten we dan aldoor het werk van God in twijfel trekken??? "was deze preek echt voor mij of was ik alleen maar gevoelig???" Wanneer een preek of een bijbelgedeelte ons raakt, mogen we toch zeker van Gods werking door Zijn Geest? En een ware christen wil dit steeds ervaren... die zal daar steeds naar verlangen... bij tijden.... en het is aan God hoeveel Hij ons schenkt.
Leggen we het naast ons neer en maakt het ons daarna niet meer uit of we ooit nog aangeraakt worden, ja... dan gooien we Gods werk wel aan de kant... dan zijn we niet zelf gevoelig geweest (maw we denken: God heeft NIET gewerkt in onze ziel, maar wijzelf) maar trappen we het werk van God stuk.... God werkt wel degelijk door tranen en teksten. Dat zal tegen ons getuigen, als we het verstoten!

waarom sommigen dan een tekstje of een preekje steeds in twijfel durven te trekken... sorry hoor, maar dat vind ik echt erg! Het is God die zoveel van ons houdt dat Hij dat geeft... wat doe je ermee, daar gaat het om, niet of het wel of niet echt van God is! Natuurlijk is dat van God! Dat betekent nog niet dat we bekeerd zijn, maar we mogen ermee naar Hem toe gaan, ermee aan Zijn troon pleiten! Want dan beloofd God wel dat Hij een bidder nooit laat staan! dat is niet remonstrants... God werkt nooit buiten ons om! Hij vraagt gehoorzaamheid van ons! Hij eist geloof/vertrouwen op Zijn beloften!!!
Dus elke traan/gevoel/preekje/tekstje doet er wel zeker toe! Pak het een ander niet af! Want dat gebeurt enorm veel! "Ach een tekstje is niet genoeg hoor... ben je er wel eens diep doorheen gegaan? nachten wakker gelegen?" Er zijn mensen die zelfs in de grootste moeilijkheden nog slapen als een blok.... die zullen dan wel nooit het echte leven kunnen kennen. En nachten wakker liggen is heus geen fijne ervaring hoor. Ik heb zelf eens een paar dagen gehad dat ik aan alles twijfelde wat met geloof te maken had. Zelfs aan Gods bestaan... angsten had ik... vreselijk... ik durfde niet eens te gaan slapen, ik ben van mezelf iemand die slecht slaapt als ik stress heb! Totdat God me optilde en ik weer ruimte mocht ervaren. Ik ben zelf dankbaar dat God mijn ongeloof te hulp is gekomen, maar blij was ik niet met mijn ongelovigheid! Ik moet er nog vaak aan terug denken! Psalm 42 en 43 zijn hierdoor mij enorm dierbaar geworden! Maar het was mijn eigen schuld dat ik zover zonk.... mijn leven liep anders dan ik me had voorgesteld en ik gaf God de schuld. Wakker liggen (terwijl je piekert of bang bent) is een teken van ongeloof!!! Ik zou liever zeggen: "Ik lag en sliep gerust van 's Heeren trouw bewust!" Een gelovige hoeft niet wakker te liggen, dan twijfelen we aan Gods genade en dat MAG NOOIT! Hij wil het ook jou schenken! Geloven is niet altijd een gevoel, maar een zekerheid dat God zijn beloften zal waarmaken... een vertrouwen dat Hij jou kent en jou zonden vergeeft omdat Hij dat in Zijn woord beloofd, niet omdat je dat altijd zo voelt! Een geloof is pas groot als de gelovige blijft vertrouwen ook al voelt hij niets.... dan heeft ie zijn heil compleet buiten zichzelf gezet. niets in mij is nodig, niets in mij doet er toe... alleen het bloed van Christus. En dat is zo krachtig dat ik zelf niets hoef te ervaren om toch zeker te weten dat het voor mij is! Dat is pas groot!

Hou je dus eerder bezig met het feit wat je zelf met een preekje/tekstje/gevoeltje/traantje gedaan hebt.... naast je neer gelegd en afgedaan als: het was van mezelf? Ga er toch mee tot Christus! Hij zal het verder uitwerken!

Bloempje28 schreef:Iedereen zal het met me eens zijn dat een gelovige ellende - verlossing en dankbaarheid kent, als hij Christus lief heeft. Maar het punt is dat de diepte daarvan altijd gepeild wordt of beoordeeld wordt door medechristenen/ambtdragers/.....
Wanneer kunnen we zien dat een uiterlijk christen veranderd in een echte christen? Veel zal er in zijn levenswandel niet veranderen, ook niet in zijn opvattingen en omgaan met mensen als hij het daarvoor ook al serieus opvatte. En enige wat veranderd is de echtheid en die kan alleen God beoordelen.

Dus klopt je eerste stelling niet, over die beoordeling... Uiteindelijk gaat het daar niet om. Al zegt de hele kerkenraad dat het niet klopt, maar je mag door het geloof weten: 'Ik heb het zelf uit Zijnen mond gehoord', dan is dat het belangrijkste.

Bloempje28 schreef:Niet iedereen vertoont een leven van een grote uitspattingen,.... dus wat valt er dan te oordelen??? wie het traantje of het tekstje al aan de kant schuift is wel oordelend bezig, want niet ieder kind van God krijgt veel teksten en preken.... nee.... ook die 'kleine' gaven van God zijn kenmerken van Zijn bemoeienis met ons. En daar mogen we op rusten!!! daar mogen we op bouwen. waarom zou de Bijbel ons anders beroeren? Omdat we het zelf willen? Ik kan het niet opwekken hoor! Welke zondaar heeft nou belang bij beroering door Gods Woord? Niemand toch? En als het ons dan toch ineens raakt... wie durft dan aan de Gods Geest te twijfelen?Moeten we dan aldoor het werk van God in twijfel trekken??? "was deze preek echt voor mij of was ik alleen maar gevoelig???" Wanneer een preek of een bijbelgedeelte ons raakt, mogen we toch zeker van Gods werking door Zijn Geest? En een ware christen wil dit steeds ervaren... die zal daar steeds naar verlangen... bij tijden.... en het is aan God hoeveel Hij ons schenkt.

Met deze formulering heb ik toch wel wat moeite. Ik denk namelijk dat beroering door Gods Woord vaak is voorgekomen ook bij mensen die nu niet bij God zijn. En als er van de duivel staat dat hij zelfs pogingen waagt om kinderen Gods te verleiden, en in Gods Woord staat dat zelfs mensen die Zijn Naam verkondigd hebben, niet de hemel ingaan, dan is daaruit wel de boodschap af te leiden dat we het niet met een misschientje moeten doen. En ook niet met wat beroering. Niet om de dag van de kleine dingen te verachten, maar wel om gefundeerd te worden, in zekerheid des geloofs, in Christus Jezus en Dien gekruisigd. En dat we NOOIT mogen rusten, totdat we vanuit Zijn Woord voor onszelf persoonlijk weten: Ik ben de Zijne en Hij is de Mijne.

Zekerheid en bevinding is niet hetzelfde, integendeel.

vogeltje schreef:Stelling genomen uit het boekje: bloeien, snoeien en groeien:

Het is aangrijpend dat veel reformatorische christenen die de Heere van jongs af vrezen, hun leven lang onder het juk van de slaafse vrees blijven omdat ze niet durven geloven dat hun geloof echt Gods werk is.

Ze geloven dus dat ze uit eigen kracht over het water kunnen lopen (net als Petrus), zonder op Christus te zien?

Bert Mulder schreef:

vogeltje schreef:Stelling genomen uit het boekje: bloeien, snoeien en groeien:

Het is aangrijpend dat veel reformatorische christenen die de Heere van jongs af vrezen, hun leven lang onder het juk van de slaafse vrees blijven omdat ze niet durven geloven dat hun geloof echt Gods werk is.

Ze geloven dus dat ze uit eigen kracht over het water kunnen lopen (net als Petrus), zonder op Christus te zien?

Je bedoelt, ze nemen Zijn uitgestrekte arm niet aan ?

Joannah schreef:

Bert Mulder schreef:

vogeltje schreef:Stelling genomen uit het boekje: bloeien, snoeien en groeien:

Het is aangrijpend dat veel reformatorische christenen die de Heere van jongs af vrezen, hun leven lang onder het juk van de slaafse vrees blijven omdat ze niet durven geloven dat hun geloof echt Gods werk is.

Ze geloven dus dat ze uit eigen kracht over het water kunnen lopen (net als Petrus), zonder op Christus te zien?

Je bedoelt, ze nemen Zijn uitgestrekte arm niet aan ?

Nee, dat bedoel ik niet...

Ze menen het op eigen kracht te kunnen, en geven God de eer niet.... Het is God die onze hand houdt, niet wij Hem....

Dus klopt je eerste stelling niet, over die beoordeling... Uiteindelijk gaat het daar niet om. Al zegt de hele kerkenraad dat het niet klopt, maar je mag door het geloof weten: 'Ik heb het zelf uit Zijnen mond gehoord', dan is dat het belangrijkste.

Ik wou dat ieder mens zo sterk in zijn schoenen stond. Juist bij kerkenraden en dominees wil je steun. Jammergenoeg werkt dat niet zo in de praktijk! Heel veel mensen die wel een kind van God zijn twijfelen constant doordat er een bepaald eisenpakket wordt gesteld aan hoe een zondaar zijn geloof moet beleven en ervaren. wat God allemaal werkt en hoe en hoe dat ervaren moet worden! Als jij als gelovige wordt afgeschreven door ouderlingen (zoals bij mijn vader is gebeurd) doet dat enorm veel pijn en God heeft verhoed dat mijn vader nooit meer zou kerken, maar die heeft het heel moeilijk gehad om mensen nog in vertrouwen te nemen over zijn geloof. En dat geeft hem soms nu nog verdriet al is het jaren gelden! Mensen moeten beseffen dat God Zijn eigen weg gaat met mensen, dus hou op neerbuigend te doen over dat preekje en dat tekstje, want misschien is het wel een begin wat je vertrapt. Laten we dat soort dingen niet zeggen, maar mensen oproepen om hun bekering vast te maken... om zekerheid te zoeken en het goede na te jagen... geen genoegen te nemen met onzekerheid maar de volle zekerheid te vinden in Hem.

Met deze formulering heb ik toch wel wat moeite. Ik denk namelijk dat beroering door Gods Woord vaak is voorgekomen ook bij mensen die nu niet bij God zijn. En als er van de duivel staat dat hij zelfs pogingen waagt om kinderen Gods te verleiden, en in Gods Woord staat dat zelfs mensen die Zijn Naam verkondigd hebben, niet de hemel ingaan, dan is daaruit wel de boodschap af te leiden dat we het niet met een misschientje moeten doen. En ook niet met wat beroering. Niet om de dag van de kleine dingen te verachten, maar wel om gefundeerd te worden, in zekerheid des geloofs, in Christus Jezus en Dien gekruisigd. En dat we NOOIT mogen rusten, totdat we vanuit Zijn Woord voor onszelf persoonlijk weten: Ik ben de Zijne en Hij is de Mijne.

Met het onderstreepte heb ik nou grote moeite, want dit is precies het euvel waar ik het over heb:Hoe weet je dat zo zeker? Weet jij wie er verloren zo verloren zijn gegaan? Wie beoordeel jij zo? Mag jij dat wel doen?
Het zwartgedrukte: deze mensen missen de vergeving der zonden... zij weten dit ook of denken dat ze genoeg hebben aan goede werken en uiterlijke geloofsuitvoering! God heeft hen wel geroepen en misschien ook wel ontroerd, maar zij hebben het terzijde geschoven. Dus is het hun eigen schuld! Dat schreef ik ook in het stukje een eind hierboven.
Ik geloof gewoon niet dat het aangeraakt worden door het Woord toegeschreven kan worden aan de duivel! De duivel kan niet werken als de Heilige Geest en ik denk ook dat Zijn verleidingspogingen hele andere zullen zijn. Deze bijvoorbeeld: werk van God te niet doen en de zondaar laten twijfelen, waardoor men niet tot Christus komt. De duivel probeert alles te ontkennen: "Jij??? Veel te slecht. Jij??? Ingebeeld hoor!" Hij gebruikt daar ook kerkmensen voor! Natuurlijk moeten we het niet met een misschientje doen, juist niet.... maar we moeten ermee naar Christus gaan en Hem vertrouwen dat Hij alles goed zal maken! En ik weet zeker: wie Hem zoekt, die zal vinden! We moeten de zekerheid hebben dat God onze zonden vergaf en vergeeft. Zonder dat kunnen we niet!!! Daar ben ik het helemaal mee eens! Maar wij mogen ook rusten op datgene wat God ons gaf in het vertrouwen dat Hij het ook af zal maken. Veel mensen doen dat niet en zijn daardoor altijd onrustig, omdat ze het kleine niet eren door er altijd maar aan te twijfelen.

Bert Mulder schreef:

Joannah schreef:

Bert Mulder schreef:

vogeltje schreef:Stelling genomen uit het boekje: bloeien, snoeien en groeien:

Het is aangrijpend dat veel reformatorische christenen die de Heere van jongs af vrezen, hun leven lang onder het juk van de slaafse vrees blijven omdat ze niet durven geloven dat hun geloof echt Gods werk is.

Ze geloven dus dat ze uit eigen kracht over het water kunnen lopen (net als Petrus), zonder op Christus te zien?

Je bedoelt, ze nemen Zijn uitgestrekte arm niet aan ?

Nee, dat bedoel ik niet...

Ze menen het op eigen kracht te kunnen, en geven God de eer niet.... Het is God die onze hand houdt, niet wij Hem....

God bekeert de mens maar wij mogen Zijn uitgestoken hand grijpen!!! Als je een cadeau ontvangt, laat je je armen toch ook niet slap hangen??? Of het is nu geen geschenk meer omdat ik het zelf heb aangepakt!??? zonder de gever had je het cadeau niet in je handen gehad! In geloof mogen wij Gods hand zeker grijpen! Maar God heeft Zijn hand al uitgestoken, Hij was de eerste.... Hij zal het geloof werken zodat wij ook werkelijk tot Hem komen. geloven is niet passief!! God werkt alles in ons, maar Hij werkt activiteit... En wanneer wij loslaten in ongeloof houdt Hij ons vast gelukkig! Als wij deze activiteit zien als remonstrantisme en eigen werken.... komen we nooit maar dan ook nooit tot zekerheid!

Hij roept ons op om tot Hem te komen! dan moeten we gaan en niet gelijk zeggen: "Wij kunnen als zondaren niet tot Hem gaan!" Waarom roept Hij ons dan op om te komen??? Ga het eens proberen! Wat een zegen rust daarop! dan zul je achteraf ook kunnen zeggen: "God was de eerste, Hij riep me en trok me zodat ik ook werkelijk ging!" Maar eerst moet je gehoor geven aan de roepstem van God!! dan hebben we al werk genoeg, maar velen komen hier zelfs niet toe omdat ze dan denken zelf aan het werk te zijn! Roept God dan ons op om op onze 'billen' te blijven zitten en te niksen??? Hij gaat in de Weg van de roeping ALTIJD! Begin daar en geef gehoor aan wat Hij van je vraagt!

Luther schreef:ik denk namelijk dat beroering door Gods Woord vaak is voorgekomen ook bij mensen die nu niet bij God zijn.

Bloempje, over het algemeen kan ik me wel in je verhaal vinden.
Maar het is verstandig om hierover de gelijkenis van de zaaier goed in het achterhoofd te houden.
Dit geeft aan dat hetgeen Luther schrijft wel degelijk bijbels is.
[bijbel]18 Gij dan, hoort de gelijkenis van den zaaier.
19 Als iemand dat Woord15 des Koninkrijks hoort, en niet verstaat, zo komt de boze,16 en rukt weg, hetgeen in zijn hart gezaaid was; deze is degene,17 die bij den weg bezaaid is.18
20 Maar die in steenachtige plaatsen bezaaid is, deze is degene, die het Woord hoort, en dat terstond met vreugde ontvangt;19
21 Doch hij heeft geen wortel in zichzelven,20 maar is voor een tijd; en als verdrukking of vervolging komt, om des Woords wil, zo wordt hij terstond geergerd.
22 En die in de doornen bezaaid is, deze is degene, die het Woord hoort; en de zorgvuldigheid dezer wereld, en de verleiding des rijkdoms verstikt het Woord,21 en het wordt onvruchtbaar.22
23 Die nu in de goede aarde bezaaid is,23 deze is degene, die het Woord hoort en verstaat, die ook vrucht draagt en voortbrengt,24 de een honderd-, de ander zestig-, en de ander dertig voud.[/bijbel]

Bloempje28 schreef:

Bert Mulder schreef:

Joannah schreef:

Bert Mulder schreef:
Ze geloven dus dat ze uit eigen kracht over het water kunnen lopen (net als Petrus), zonder op Christus te zien?

Je bedoelt, ze nemen Zijn uitgestrekte arm niet aan ?

Nee, dat bedoel ik niet...

Ze menen het op eigen kracht te kunnen, en geven God de eer niet.... Het is God die onze hand houdt, niet wij Hem....

God bekeert de mens maar wij mogen Zijn uitgestoken hand grijpen!!! Als je een cadeau ontvangt, laat je je armen toch ook niet slap hangen??? Of het is nu geen geschenk meer omdat ik het zelf heb aangepakt!??? zonder de gever had je het cadeau niet in je handen gehad! In geloof mogen wij Gods hand zeker grijpen! Maar God heeft Zijn hand al uitgestoken, Hij was de eerste.... Hij zal het geloof werken zodat wij ook werkelijk tot Hem komen. geloven is niet passief!! God werkt alles in ons, maar Hij werkt activiteit... En wanneer wij loslaten in ongeloof houdt Hij ons vast gelukkig! Als wij deze activiteit zien als remonstrantisme en eigen werken.... komen we nooit maar dan ook nooit tot zekerheid!

Hij roept ons op om tot Hem te komen! dan moeten we gaan en niet gelijk zeggen: "Wij kunnen als zondaren niet tot Hem gaan!" Waarom roept Hij ons dan op om te komen??? Ga het eens proberen! Wat een zegen rust daarop! dan zul je achteraf ook kunnen zeggen: "God was de eerste, Hij riep me en trok me zodat ik ook werkelijk ging!" Maar eerst moet je gehoor geven aan de roepstem van God!! dan hebben we al werk genoeg, maar velen komen hier zelfs niet toe omdat ze dan denken zelf aan het werk te zijn! Roept God dan ons op om op onze 'billen' te blijven zitten en te niksen??? Hij gaat in de Weg van de roeping ALTIJD! Begin daar en geef gehoor aan wat Hij van je vraagt!

Ook hier heb je gelijk in. Je moet alleen erg uitkijken om te denken dat de mens het cadeau uit zichzelf aan kan grijpen of aan wil grijpen. Een mens kan dat niet en een mens wil dat niet. Dat neemt niet weg dat hij het wel aan moet grijpen.

dan zul je achteraf ook kunnen zeggen: "God was de eerste, Hij riep me en trok me zodat ik ook werkelijk ging!" Maar eerst moet je gehoor geven aan de roepstem van God!! dan hebben we al werk genoeg, maar velen komen hier zelfs niet toe omdat ze dan denken zelf aan het werk te zijn!

Je zegt 'eerst' moet je gehoor geven aan de roepstem van God. Maar dat is dus niet 'eerst'. Eerst moet God het willen in ons werken.
Het is wel goed dat je zegt dat velen veel te snel denken zelf aan het werk te zijn. Dat is inderdaad een probleem. Het tot God gaan mag daar nooit door belemmerd worden. Mensen moeten altijd tot God gaan, ook al denken ze dat ze het zelf doen en dat het dus niet telt. Als ze dan bij God komen dan zal Hij hun wel onderwijzen hoe de zaken in elkaar zitten.
Maar pas op dit forum (waar iedereen allergisch is voor het idee van vrije wil), en in onze Hollandse cultuur (waar bijna alle niet refo's geloven in de vrije wil), op met dingen te zeggen die er op (kunnen) wijzen dat mensen een vrije wil hebben.

Bert Mulder schreef:

Joannah schreef:

Bert Mulder schreef:

vogeltje schreef:Stelling genomen uit het boekje: bloeien, snoeien en groeien:

Het is aangrijpend dat veel reformatorische christenen die de Heere van jongs af vrezen, hun leven lang onder het juk van de slaafse vrees blijven omdat ze niet durven geloven dat hun geloof echt Gods werk is.

Ze geloven dus dat ze uit eigen kracht over het water kunnen lopen (net als Petrus), zonder op Christus te zien?

Je bedoelt, ze nemen Zijn uitgestrekte arm niet aan ?

Nee, dat bedoel ik niet...

Ze menen het op eigen kracht te kunnen, en geven God de eer niet.... Het is God die onze hand houdt, niet wij Hem....

God bekeert de mens maar wij mogen Zijn uitgestoken hand grijpen!!! Als je een cadeau ontvangt, laat je je armen toch ook niet slap hangen??? Of het is nu geen geschenk meer omdat ik het zelf heb aangepakt!??? zonder de gever had je het cadeau niet in je handen gehad! In geloof mogen wij Gods hand zeker grijpen! Maar God heeft Zijn hand al uitgestoken, Hij was de eerste.... Hij zal het geloof werken zodat wij ook werkelijk tot Hem komen. geloven is niet passief!! God werkt alles in ons, maar Hij werkt activiteit... En wanneer wij loslaten in ongeloof houdt Hij ons vast gelukkig! Als wij deze activiteit zien als remonstrantisme en eigen werken.... komen we nooit maar dan ook nooit tot zekerheid! wat verwachten wij? Een bliksemflits? Een stem of een briefje uit de hemel? God werkt in kleine dingen!

Hij roept ons op om tot Hem te komen! dan moeten we gaan en niet gelijk zeggen: "Wij kunnen als zondaren niet tot Hem gaan!" Waarom roept Hij ons dan op om te komen??? Ga het eens proberen! Wat een zegen rust daarop! dan zul je achteraf ook kunnen zeggen: "God was de eerste, Hij riep me en trok me zodat ik ook werkelijk ging!" Maar eerst moet je gehoor geven aan de roepstem van God!! dan hebben we al werk genoeg, maar velen komen hier zelfs niet toe omdat ze dan denken zelf aan het werk te zijn! Roept God dan ons op om op onze 'billen' te blijven zitten en te niksen??? Hij gaat in de Weg van de roeping ALTIJD! Begin daar en geef gehoor aan wat Hij van je vraagt! Ga je in die weg, dan mag je ook vertrouwen dat het goed komt, want dat belooft Hij zelf! Hebben we daar wel vertrouwen in?? Vertrouwen we Christus zelf wel? Hoe groot is ons vertrouwen op de beloften??? Ik denk dat velen er niet veel mee op hebben! da is te hoog gegrepen! Ook velen van Gods kinderen durven niet actief bezig te zijn met deze beloften, uit angst voor remonstrantisme... maar dat is zo onbijbels! Ze staan niet voor niets in de Bijbel, juist om daarmee een beroep op het werk van Chrustus te doen met het vertrouwen dat Hij het ook zal geven!
Hoeveel jongeren zijn er niet passief? "Als ik er kom, dan kom ik er toch wel! Als het niet voor mij is kan ik net zo goed nu lekker genieten van dit leven, dan heb ik toch wat!" En gelijk hebben ze! Als je nergens op vertrouwt, dan kun je je zoektocht naar Hem wel staken.... Maar met zo'n houding ga je wel verloren als God niet ingrijpt! En dat is wel de schuld van degenen die deze jongeren zo hebben opgevoed!

Bloempje28 schreef: God bekeert de mens maar wij mogen Zijn uitgestoken hand grijpen!!! Als je een cadeau ontvangt, laat je je armen toch ook niet slap hangen??? Of het is nu geen geschenk meer omdat ik het zelf heb aangepakt!??? zonder de gever had je het cadeau niet in je handen gehad! In geloof mogen wij Gods hand zeker grijpen! Maar God heeft Zijn hand al uitgestoken, Hij was de eerste.... Hij zal het geloof werken zodat wij ook werkelijk tot Hem komen. geloven is niet passief!! God werkt alles in ons, maar Hij werkt activiteit... En wanneer wij loslaten in ongeloof houdt Hij ons vast gelukkig! Als wij deze activiteit zien als remonstrantisme en eigen werken.... komen we nooit maar dan ook nooit tot zekerheid! wat verwachten wij? Een bliksemflits? Een stem of een briefje uit de hemel? God werkt in kleine dingen!

Hij roept ons op om tot Hem te komen! dan moeten we gaan en niet gelijk zeggen: "Wij kunnen als zondaren niet tot Hem gaan!" Waarom roept Hij ons dan op om te komen??? Ga het eens proberen! Wat een zegen rust daarop! dan zul je achteraf ook kunnen zeggen: "God was de eerste, Hij riep me en trok me zodat ik ook werkelijk ging!" Maar eerst moet je gehoor geven aan de roepstem van God!! dan hebben we al werk genoeg, maar velen komen hier zelfs niet toe omdat ze dan denken zelf aan het werk te zijn! Roept God dan ons op om op onze 'billen' te blijven zitten en te niksen??? Hij gaat in de Weg van de roeping ALTIJD! Begin daar en geef gehoor aan wat Hij van je vraagt! Ga je in die weg, dan mag je ook vertrouwen dat het goed komt, want dat belooft Hij zelf! Hebben we daar wel vertrouwen in?? Vertrouwen we Christus zelf wel? Hoe groot is ons vertrouwen op de beloften??? Ik denk dat velen er niet veel mee op hebben! da is te hoog gegrepen! Ook velen van Gods kinderen durven niet actief bezig te zijn met deze beloften, uit angst voor remonstrantisme... maar dat is zo onbijbels! Ze staan niet voor niets in de Bijbel, juist om daarmee een beroep op het werk van Chrustus te doen met het vertrouwen dat Hij het ook zal geven!
Hoeveel jongeren zijn er niet passief? "Als ik er kom, dan kom ik er toch wel! Als het niet voor mij is kan ik net zo goed nu lekker genieten van dit leven, dan heb ik toch wat!" En gelijk hebben ze! Als je nergens op vertrouwt, dan kun je je zoektocht naar Hem wel staken.... Maar met zo'n houding ga je wel verloren als God niet ingrijpt! En dat is wel de schuld van degenen die deze jongeren zo hebben opgevoed!

Bloempje, ik denk dat je me niet begrepen hebt....

Mijn voorbeeld was van iemand die door Christus gered is, wiens hand Christus met de Zijne omvat, terwijl hij, net als Petrus, op de golven van het meer loopt. De reden dat hij niet zinkt, is omdat Christus hem de hele tijd vasthoudt, en nooit zal laten zinken...

Maar de mens (die niet durft te geloven??) is zo trots dat hij meent dat hij uit eigen kracht op die golven lopen kan... Hij zou zelfs de hand van Christus af willen schudden, als dat mogelijk was...

In het geval van Petrus was het, dat hij door (tijdelijk) ongeloof niet meer op Christus zag. In dit voorbeeld, van niet durven geloven, is het een geval van iemand die gered is, maar God in Christus er niet de eer van te willen geven...

Je zegt 'eerst' moet je gehoor geven aan de roepstem van God. Maar dat is dus niet 'eerst'. Eerst moet God het willen in ons werken.
Het is wel goed dat je zegt dat velen veel te snel denken zelf aan het werk te zijn. Dat is inderdaad een probleem. Het tot God gaan mag daar nooit door belemmerd worden. Mensen moeten altijd tot God gaan, ook al denken ze dat ze het zelf doen en dat het dus niet telt. Als ze dan bij God komen dan zal Hij hun wel onderwijzen hoe de zaken in elkaar zitten.
Maar pas op dit forum (waar iedereen allergisch is voor het idee van vrije wil), en in onze Hollandse cultuur (waar bijna alle niet refo's geloven in de vrije wil), op met dingen te zeggen die er op (kunnen) wijzen dat mensen een vrije wil hebben.

Ik zeg niet dat de mens een vrije wil heeft maar God verkiest ons om Hem te kennen en Zijn Woord te kennen. Dat hebben we onszelf niet gegeven, dat is ook een stukje verkiezing.... God is dus de eerste met Zijn roeping!! Waarom wordt er altijd meer verwacht!? Verwacht je beleving? Als we het tot ons laten doordringen, dan kan het ons niet onberoerd laten! Maar waarom laten we het daarbij? waarom gaan we er niet mee aan de slag? waarom zou God ons niet willen zaligen als Hij het ons al geeft om Hem te kennen? Omdat door velen aan de verkeerde kant wordt begonnen, namelijk bij de uitverkiezing! God komt niet naar ons toe met zijn verkiezing Bijv: "Zoekt en gij zult vinden als Ik u verkoren heb!" Dat laatste staat er niet bij... maar hij komt met Zijn roeping. je hebt de zekerheid dat je zoeken beloond wordt, dan hoef je je niet bezig te houden met je passiviteit (het is een actief gebod!)... dan ga je zoeken en zul je vinden... pas achteraf zul je daarin Gods werk zien en dat Hij alles maar dan ook alles gaf!! als je dat vooraf wilt gaan zien, zie je niks! Want geloof begint met een mosterdzaad.... te klein om te zien! God vraagt gehoorzaamheid en dat is iets actiefs....
ik ben dus niet bang om zoiets te zeggen op dit forum... het wordt veel te weinig gezegd... het is gewoon de waarheid. God schenkt ons al zoveel.... Zijn offer is zo groot, waarom gaan we niet in vertrouwen op de knieën en laten het Hem goed maken tussen Hem en onze ziel... Hij doet het voor een ieder die zijn vertrouwen daarin stelt....

Bloempje, ik denk dat je me niet begrepen hebt....

Mijn voorbeeld was van iemand die door Christus gered is, wiens hand Christus met de Zijne omvat, terwijl hij, net als Petrus, op de golven van het meer loopt. De reden dat hij niet zinkt, is omdat Christus hem de hele tijd vasthoudt, en nooit zal laten zinken...

Maar de mens (die niet durft te geloven??) is zo trots dat hij meent dat hij uit eigen kracht op die golven lopen kan... Hij zou zelfs de hand van Christus af willen schudden, als dat mogelijk was...

In het geval van Petrus was het, dat hij door (tijdelijk) ongeloof niet meer op Christus zag. In dit voorbeeld, van niet durven geloven, is het een geval van iemand die gered is, maar God in Christus er niet de eer van te willen geven...

Hier kan ik me in vinden!