Spreektaal dominees

[eilander]

Ja, maar er zijn mensen die zelfs thuis bij het tafelgebed jammeren, vergis je niet. Dat krijg je er niet zomaar uit.

Op welke toon je het gebed uitspreekt, is niet belangrijk. Zelfs de woorden zijn niet belangrijk. God ziet het hart aan. Een zucht kan de Heere aangenaam zijn.

En dat de toon niet belangrijk is, werkt dus twee kanten op: de jammerklager moet niet denken dat degene die het gebed op een alledaagse toon uitspreekt, niet goed doet. Maar andersom ook niet!

[DDD]

Ja, maar er zijn mensen die zelfs thuis bij het tafelgebed jammeren, vergis je niet. Dat krijg je er niet zomaar uit.

Op welke toon je het gebed uitspreekt, is niet belangrijk. Zelfs de woorden zijn niet belangrijk. God ziet het hart aan. Een zucht kan de Heere aangenaam zijn.

En dat de toon niet belangrijk is, werkt dus twee kanten op: de jammerklager moet niet denken dat degene die het gebed op een alledaagse toon uitspreekt, niet goed doet. Maar andersom ook niet!

Ik wil heus wel geloven dat God ook het gejammer in genade aanziet, maar daarom maakt het nog wel degelijk uit. Er zijn namelijk ook nog de menselijke toehoorders. En voor hen kan het ontzettend storend zijn. Ik heb sowieso al een hekel aan gezemel en al helemaal tijdens de eredienst. En ik ben ook niet de enige. Bij het houden van een voordracht moet je alles vermijden dat het doel in de weg kan staan, ik zie niet in waarom dat bij openbare gebeden en preken anders is. Ik vind overigens alledaags niet echt een goed woord voor eerbiedig en netjes.

[Eppo Gremdaat]

Ik herinner me wijlen Dr A.A. Koolhaas die altijd `aankondigde`: Wij sluiten onze ogen wij vouwen onze handen voor een kort gesprek met God`. En dat wàs zowel een kort gesprek als een kort gebed. Geen gezemel of hoe het allemaal heten mag.

[ejvl]

Een gerespecteerd predikant zegt nog wel eens: "geen kunsten, er zijn al kunstenaars genoeg".
En daar ben ik het mee eens.

[eilander]

Ja, maar er zijn mensen die zelfs thuis bij het tafelgebed jammeren, vergis je niet. Dat krijg je er niet zomaar uit.

Op welke toon je het gebed uitspreekt, is niet belangrijk. Zelfs de woorden zijn niet belangrijk. God ziet het hart aan. Een zucht kan de Heere aangenaam zijn.

En dat de toon niet belangrijk is, werkt dus twee kanten op: de jammerklager moet niet denken dat degene die het gebed op een alledaagse toon uitspreekt, niet goed doet. Maar andersom ook niet!

Ik wil heus wel geloven dat God ook het gejammer in genade aanziet, maar daarom maakt het nog wel degelijk uit. Er zijn namelijk ook nog de menselijke toehoorders. En voor hen kan het ontzettend storend zijn. Ik heb sowieso al een hekel aan gezemel en al helemaal tijdens de eredienst. En ik ben ook niet de enige. Bij het houden van een voordracht moet je alles vermijden dat het doel in de weg kan staan, ik zie niet in waarom dat bij openbare gebeden en preken anders is. Ik vind overigens alledaags niet echt een goed woord voor eerbiedig en netjes.

Als God het in genade aanziet, zou ik maar erg voorzichtig zijn met je eraan storen. Dat zeg ik ook tegen mezelf.
Verder heb ik nog niemand gehoord die géén hekel heeft aan "gezemel". Maar ja, wat is gezemel?

Met alledaags bedoelde ik: een normale spreektoon, alsof je een gewoon gesprek hebt. De inhoud moet uiteraard eerbiedig en netjes zijn.
Ik ben overigens groot voorstander van deze normale toon.

[DDD]

Dat is de andere kant van het verhaal. Het is goed je zo min mogelijk te ergeren, al was het maar voor je eigen bestwil.

[Erasmiaan]

Ja, maar er zijn mensen die zelfs thuis bij het tafelgebed jammeren, vergis je niet. Dat krijg je er niet zomaar uit.

Volwassen gesprekscultuur?

[Mara]

Ja, maar er zijn mensen die zelfs thuis bij het tafelgebed jammeren, vergis je niet. Dat krijg je er niet zomaar uit.

Nee, dat klopt (helaas). Ik heb een neef die dit ook deed, totdat zijn kinderen de puberleeftijd bereikten en ze zich gingen generen voor hun vader. Ze moesten hun brutale mond houden. Maar hij kwam in het bestuur van de plaatselijke SGP te zitten en moest af en toe de avond besluiten met gebed.
En daar werd hij er vriendelijk op gewezen. Toen deed hij het daar niet meer, maar thuis wel. Nog steeds trouwens, kinderen zijn allang de deur uit en er kennelijk aan gewend geraakt.

Ik had het laatst over een dominee die het ook erg deed. Ik heb het de kinderen laten horen en ze vonden het niet prettig. Toen ik hen later vroeg: wat zei dominee nou precies? Konden ze het niet navertellen, zo had het jammertoontje afgeleid. Nu is het voor mij op zich niet ongewoon, voor hen wel. Want er is geen enkele dominee in onze kerk die dit nog doet.
Het is echt een "cultuurtje" in bepaalde kerken volgens mij.
Ik zou er niet voor wegblijven.

Anderzijds heb je predikanten met een buitengewoon prettige spreekstem en fijne rustige manier van preken.
Het viel mij bij ds. den Butter op. Het is zo aangenaam, ook via internet!
Ook ds. van Ek (Spijkenisse) heeft een rustige aangename manier van preken.
Vroeger bij de bandrecorder moest mijn vader er soms vlakbij gaan zitten, als dominee met de vuist op de kansel ging slaan en/of schreeuwen, moest de volumeknop naar laag gezet worden, de buren hadden er wel eens vragen over gesteld. Het klonk bij hen alsof er iemand ontzettend boos was.

[-DIA-]

Toch moet ik wel zeggen (en dan heb ik het niet zozeer over jammertonen!) dat er onder
de nieuwerwetse dominees zoveel minder besef is van de hoogheid, heiligheid en majesteit
van God. Het wordt vaak een bidden als tot je even gelijke, en dat is toch niet altijd wat
bedoeld wordt met een ootmoedig kinderderlijk afhankelijk gebed. Dat er nog een besef is
tot Wie we onze onreine lippen openen... ook al woorden deze woorden met de mond nog
uitgesproken.

[DDD]

Wat een serie oordelen weer in een paar zinnen. Niet dat er bezwaar is tegen beknoptheid, maar wel tegen kortzichtigheid.

[freek]

Toch moet ik wel zeggen (en dan heb ik het niet zozeer over jammertonen!) dat er onder
de nieuwerwetse dominees zoveel minder besef is van de hoogheid, heiligheid en majesteit
van God. Het wordt vaak een bidden als tot je even gelijke, en dat is toch niet altijd wat
bedoeld wordt met een ootmoedig kinderderlijk afhankelijk gebed. Dat er nog een besef is
tot Wie we onze onreine lippen openen... ook al woorden deze woorden met de mond nog
uitgesproken.

Kun je eens een definitie van 'nieuwerwetse dominees' geven?

[Mara]

Toch moet ik wel zeggen (en dan heb ik het niet zozeer over jammertonen!) dat er onder
de nieuwerwetse dominees zoveel minder besef is van de hoogheid, heiligheid en majesteit
van God. Het wordt vaak een bidden als tot je even gelijke, en dat is toch niet altijd wat
bedoeld wordt met een ootmoedig kinderderlijk afhankelijk gebed. Dat er nog een besef is
tot Wie we onze onreine lippen openen... ook al woorden deze woorden met de mond nog
uitgesproken.

Kun je eens een definitie van 'nieuwerwetse dominees' geven?

Misschien deze?

Wij voelen ons geroepen een brug te slaan tussen de kerk en de cultuur van deze tijd. We staan dan ook te trappelen dit als predikant in de praktijk te gaan brengen.

Helaas. Dit wordt ons onmogelijk gemaakt door de huidige kerkelijke cultuur. Er wordt van ons verwacht te preken over licht, liefde en liturgische kleuren, waar wij het concreter over God willen hebben. En als we het over God mogen hebben, moeten we dat doen binnen vaste kaders en 17e-eeuwse vormen. Als predikant wordt er van ons verwacht ons te bewegen binnen een vastomlijnd takenpakket van verjaardagsvisites, gemeenteavonden en vergaderingen, waarbij het missionair kerk-zijn beperkt is tot de jaarlijkse rommelmarkt.

Onze wens is om samen met een gemeente dit patroon te doorbreken en zo vrijmoedigheid en enthousiasme vruchtbaar te maken met ruimte voor experimenteren, met nieuwe vormen en nieuwe woorden. Hierbij beseffen we dat we wel beschikken over enthousiasme en visie maar dat het ons aan ervaring ontbreekt. Ook onze opleiding sluit niet aan bij wat wij en de kerk in deze tijd nodig hebben. Als we er zelf niets aan zouden doen, verlaten we de universiteit als predikanten die 20 jaar geleden prima hadden kunnen functioneren. We merken dat medestudenten om deze reden niet eens aan de kerkelijke opleiding beginnen of het toetreden tot het ambt uitstellen. Op deze manier is de kerk voor ons geen aantrekkelijke plek om te werken; het is dat we ons geroepen voelen, anders waren we allang weggeweest.

We verlangen naar inspirerende mensen met wie we kunnen samenwerken en die ons kunnen coachen. Mensen die ons helpen ons talent uit te bouwen en die niet bang zijn voor verandering. Daarnaast willen we betrokken worden bij de synode wanneer er gesproken wordt over de toekomst van de kerk en het ambt. Het gaat immers om een toekomst waarin wij werkzaam zijn en waar we visie op hebben.

Daarom doen wij in dit manifest een beroep op u als moderamen van de Synode.
We zijn niet van plan het licht uit te doen, maar voelen ons geroepen het vuur aan te wakkeren. Geef ons de ruimte om aan onze roeping gehoor te geven!

bron: dominee2punt0

[Hendrikus]

Toch moet ik wel zeggen (en dan heb ik het niet zozeer over jammertonen!) dat er onder
de nieuwerwetse dominees zoveel minder besef is van de hoogheid, heiligheid en majesteit
van God. Het wordt vaak een bidden als tot je even gelijke, en dat is toch niet altijd wat
bedoeld wordt met een ootmoedig kinderderlijk afhankelijk gebed. Dat er nog een besef is
tot Wie we onze onreine lippen openen... ook al woorden deze woorden met de mond nog
uitgesproken.

Kun je eens een definitie van 'nieuwerwetse dominees' geven?

Misschien deze?

Wij voelen ons geroepen een brug te slaan tussen de kerk en de cultuur van deze tijd. We staan dan ook te trappelen dit als predikant in de praktijk te gaan brengen.

Helaas. Dit wordt ons onmogelijk gemaakt door de huidige kerkelijke cultuur. Er wordt van ons verwacht te preken over licht, liefde en liturgische kleuren, waar wij het concreter over God willen hebben. En als we het over God mogen hebben, moeten we dat doen binnen vaste kaders en 17e-eeuwse vormen. Als predikant wordt er van ons verwacht ons te bewegen binnen een vastomlijnd takenpakket van verjaardagsvisites, gemeenteavonden en vergaderingen, waarbij het missionair kerk-zijn beperkt is tot de jaarlijkse rommelmarkt.

Onze wens is om samen met een gemeente dit patroon te doorbreken en zo vrijmoedigheid en enthousiasme vruchtbaar te maken met ruimte voor experimenteren, met nieuwe vormen en nieuwe woorden. Hierbij beseffen we dat we wel beschikken over enthousiasme en visie maar dat het ons aan ervaring ontbreekt. Ook onze opleiding sluit niet aan bij wat wij en de kerk in deze tijd nodig hebben. Als we er zelf niets aan zouden doen, verlaten we de universiteit als predikanten die 20 jaar geleden prima hadden kunnen functioneren. We merken dat medestudenten om deze reden niet eens aan de kerkelijke opleiding beginnen of het toetreden tot het ambt uitstellen. Op deze manier is de kerk voor ons geen aantrekkelijke plek om te werken; het is dat we ons geroepen voelen, anders waren we allang weggeweest.

We verlangen naar inspirerende mensen met wie we kunnen samenwerken en die ons kunnen coachen. Mensen die ons helpen ons talent uit te bouwen en die niet bang zijn voor verandering. Daarnaast willen we betrokken worden bij de synode wanneer er gesproken wordt over de toekomst van de kerk en het ambt. Het gaat immers om een toekomst waarin wij werkzaam zijn en waar we visie op hebben.

Daarom doen wij in dit manifest een beroep op u als moderamen van de Synode.
We zijn niet van plan het licht uit te doen, maar voelen ons geroepen het vuur aan te wakkeren. Geef ons de ruimte om aan onze roeping gehoor te geven!

bron: dominee2punt0

Ik heb niet de indruk dat DIA vaak genoeg onder het gehoor van dominee2punt0-dominees verkeert om daarover zo'n gefundeerde mening te kunnen geven. Waarschijnlijk bedoelt hij gewoon de doorsnee GerGemdominee.

[freek]

Toch moet ik wel zeggen (en dan heb ik het niet zozeer over jammertonen!) dat er onder
de nieuwerwetse dominees zoveel minder besef is van de hoogheid, heiligheid en majesteit
van God. Het wordt vaak een bidden als tot je even gelijke, en dat is toch niet altijd wat
bedoeld wordt met een ootmoedig kinderderlijk afhankelijk gebed. Dat er nog een besef is
tot Wie we onze onreine lippen openen... ook al woorden deze woorden met de mond nog
uitgesproken.

Kun je eens een definitie van 'nieuwerwetse dominees' geven?

Misschien deze?

Wij voelen ons geroepen een brug te slaan tussen de kerk en de cultuur van deze tijd. We staan dan ook te trappelen dit als predikant in de praktijk te gaan brengen.

Helaas. Dit wordt ons onmogelijk gemaakt door de huidige kerkelijke cultuur. Er wordt van ons verwacht te preken over licht, liefde en liturgische kleuren, waar wij het concreter over God willen hebben. En als we het over God mogen hebben, moeten we dat doen binnen vaste kaders en 17e-eeuwse vormen. Als predikant wordt er van ons verwacht ons te bewegen binnen een vastomlijnd takenpakket van verjaardagsvisites, gemeenteavonden en vergaderingen, waarbij het missionair kerk-zijn beperkt is tot de jaarlijkse rommelmarkt.

Onze wens is om samen met een gemeente dit patroon te doorbreken en zo vrijmoedigheid en enthousiasme vruchtbaar te maken met ruimte voor experimenteren, met nieuwe vormen en nieuwe woorden. Hierbij beseffen we dat we wel beschikken over enthousiasme en visie maar dat het ons aan ervaring ontbreekt. Ook onze opleiding sluit niet aan bij wat wij en de kerk in deze tijd nodig hebben. Als we er zelf niets aan zouden doen, verlaten we de universiteit als predikanten die 20 jaar geleden prima hadden kunnen functioneren. We merken dat medestudenten om deze reden niet eens aan de kerkelijke opleiding beginnen of het toetreden tot het ambt uitstellen. Op deze manier is de kerk voor ons geen aantrekkelijke plek om te werken; het is dat we ons geroepen voelen, anders waren we allang weggeweest.

We verlangen naar inspirerende mensen met wie we kunnen samenwerken en die ons kunnen coachen. Mensen die ons helpen ons talent uit te bouwen en die niet bang zijn voor verandering. Daarnaast willen we betrokken worden bij de synode wanneer er gesproken wordt over de toekomst van de kerk en het ambt. Het gaat immers om een toekomst waarin wij werkzaam zijn en waar we visie op hebben.

Daarom doen wij in dit manifest een beroep op u als moderamen van de Synode.
We zijn niet van plan het licht uit te doen, maar voelen ons geroepen het vuur aan te wakkeren. Geef ons de ruimte om aan onze roeping gehoor te geven!

bron: dominee2punt0

Ik heb niet de indruk dat DIA vaak genoeg onder het gehoor van dominee2punt0-dominees verkeert om daarover zo'n gefundeerde mening te kunnen geven. Waarschijnlijk bedoelt hij gewoon de doorsnee GerGemdominee.

In de Ger. Gem. is het toch nog geen snelle afloop als der wateren?

[-DIA-]

Kun je eens een definitie van 'nieuwerwetse dominees' geven?

Misschien deze?

Wij voelen ons geroepen een brug te slaan tussen de kerk en de cultuur van deze tijd. We staan dan ook te trappelen dit als predikant in de praktijk te gaan brengen.

Helaas. Dit wordt ons onmogelijk gemaakt door de huidige kerkelijke cultuur. Er wordt van ons verwacht te preken over licht, liefde en liturgische kleuren, waar wij het concreter over God willen hebben. En als we het over God mogen hebben, moeten we dat doen binnen vaste kaders en 17e-eeuwse vormen. Als predikant wordt er van ons verwacht ons te bewegen binnen een vastomlijnd takenpakket van verjaardagsvisites, gemeenteavonden en vergaderingen, waarbij het missionair kerk-zijn beperkt is tot de jaarlijkse rommelmarkt.

Onze wens is om samen met een gemeente dit patroon te doorbreken en zo vrijmoedigheid en enthousiasme vruchtbaar te maken met ruimte voor experimenteren, met nieuwe vormen en nieuwe woorden. Hierbij beseffen we dat we wel beschikken over enthousiasme en visie maar dat het ons aan ervaring ontbreekt. Ook onze opleiding sluit niet aan bij wat wij en de kerk in deze tijd nodig hebben. Als we er zelf niets aan zouden doen, verlaten we de universiteit als predikanten die 20 jaar geleden prima hadden kunnen functioneren. We merken dat medestudenten om deze reden niet eens aan de kerkelijke opleiding beginnen of het toetreden tot het ambt uitstellen. Op deze manier is de kerk voor ons geen aantrekkelijke plek om te werken; het is dat we ons geroepen voelen, anders waren we allang weggeweest.

We verlangen naar inspirerende mensen met wie we kunnen samenwerken en die ons kunnen coachen. Mensen die ons helpen ons talent uit te bouwen en die niet bang zijn voor verandering. Daarnaast willen we betrokken worden bij de synode wanneer er gesproken wordt over de toekomst van de kerk en het ambt. Het gaat immers om een toekomst waarin wij werkzaam zijn en waar we visie op hebben.

Daarom doen wij in dit manifest een beroep op u als moderamen van de Synode.
We zijn niet van plan het licht uit te doen, maar voelen ons geroepen het vuur aan te wakkeren. Geef ons de ruimte om aan onze roeping gehoor te geven!

bron: dominee2punt0

Ik heb niet de indruk dat DIA vaak genoeg onder het gehoor van dominee2punt0-dominees verkeert om daarover zo'n gefundeerde mening te kunnen geven. Waarschijnlijk bedoelt hij gewoon de doorsnee GerGemdominee.

In de Ger. Gem. is het toch nog geen snelle afloop als der wateren?

Maat niet alleen daar... De grote afval houdt niet stil bij welk kerkverband dan ook.
Al is het dat de ene sneller gaat dan de andere, maar alles is geïnfecteerd, en slechts
de weerhoudende genade Gods vermag je staande te blijven in tijden dat alles
wankelt. Maar denk daar niet te licht over. Want de Kerk heeft toch een beetje de
blik naar binnen leren zien. Dan weten we dat we tot alles in staat zijn, en dan
kunnen we ons dan ook nergens op verheffen.