Oorspronkelijk gepost door Refojongere
Beste Paus, mag ik je vragen: stel dat de PKN zich over 20 jaar voegt bij de RKK, ga je dan nog mee?
Nee, tenzij de RKK binnen 20 jaar heel erg veranderd.
Zoals we allemaal wel weten zijn er verschillende kenmerken waaraan je een ware kerk kan herkennen. Dat ga ik nu allemaal niet behandelen. Of de leer altijd het eerste kenmerk is waaraan je een ware kerk kan herkennen is voor mij ook nog maar de vraag. Ik denk dat je veel meer moet kijken naar het geheel: EN de leer, EN de bediening van de Sacramenten, enzovoorts.
Wat ik nu alleen maar noem als onoverkomelijk bezwaar voor fusie met de RKK is de positie van de paus ten opzichte van de Bijbel. De Paus heeft sinds 1890 (naar ik meen) de bevoegdheid om synodebesluiten het predikaat onfeilbaar op te plakken. Kortweg gezegd: de RKK leert de onfeilbaarheid van de paus. Alleen dit staat al op zeer gespannen voet met de onfeilbaarheid van de Bijbel. Of de paus heeft het voor het zeggen, of de Bijbel.
Voor mij is dat een onoverbrugbare kloof. Ook al zegt de RKK nog zo hard dat de Bijbel bron en norm is, ik kan dat niet accepteren.
Terug naar SOW. Je schreef:
De Schrift is helder genoeg. Het ligt aan ons dat wij niet kunnen verstaan. Wij kunnen de waarheid wat betreft de belangrijkste zaken (doop, avondmaal, volharding der heiligen etc.) wel vinden in de Schrift.
Als je Bavinck, Gereformeerde Dogmatiek, deel 1 leest, dan zegt hij onder meer: (ik citeer uit mijn herinnering...)
De Bijbel is een moeilijk boek. Maar zij is helder betreffende de hoofdzaak: er is verlossing voor een zondaar door te geloven in Jezus Christus, wat Hij voor ons gedaan heeft: naar deze aarde gekomen om voor onze zonden te sterven. Hierover is de Bijbel helder, en spreekt men van de claritas, de helderheid van de Schrift. Maar tegelijkertijd is en blijft de Bijbel een moeilijk boek, en is er veel kennis nodig van o.a. geschiedenis, geografie, en andere disciplines, om de Bijbel in z'n geheel te verstaan. Wat dat betreft is de Bijbel niet zo helder.
Op dit vlak bewegen we ons nu ook, en ik ben het met Bavinck eens. Voor veel zaken is de Bijbel niet zo gemakkelijk te raadplegen. Gelukkig is veel duidelijk, maar tegelijkertijd is ook nog veel onduidelijk. Ik laat nu in het midden wat tot welke categorie behoort. Wat ik wel wil zeggen is dit: pas op voor over-verzekerdheid. Wie meent te staan, zie toe dat hij niet valle. Daarmee bedoel ik niet te zeggen dat onze gereformeerde standpunten niet kloppen, maar hier mee bedoel ik te zeggen: we moeten met elkaar blijven luisteren naar de Bijbel, en niet bij voorbaat de standpunten van andere mensen (die tot andere standpunten komen (ook op grond van de Bijbel) afwijzen.
De leer van de kerk is samengevat in haar belijdenis! Gezien haar belijdenissen is die leer pluraal, dus onbijbels.
Even gezien vanuit de buitenwereld, van buiten de kerk:
Wat zouden die aantrekkelijker vinden: een kerk waar misschien wel verschillend wordt gedacht over bepaalde zaken, maar waar men toch wenst te luisteren naar wat de Bijbel zegt, OF 2 kerken die afzonderlijk van elkaar naar de Bijbel luisteren en menen de waarheid in pacht te hebben?
Zomaar een gedachtenspinseltje, en niet zozeer een argument om voor de PKN te zijn, maar dit gedachtenspinseltje geeft wel aan dat een evt. scheuring niet moet leiden tot polarisatie, en daar draait het nu wel op uit.
Ik pleit voor een geestelijkere houding in dit hele proces. Het moet minder draaien om de centen, of om eigen 'kerkje-zijn', maar om onderlinge eenheid in het geloof in Christus.
Nieuwe problemen (Schriftgezag, verstaan van het huwelijk) mogen wat mij betreft worden opgenomen in de belijdenis. Problemen rond het verstaan van Israel (afwijzing twee-wegenleer, vervangingsleer) kan misschien helder zijn om te belijden.
Maar in principe is de gereformeerde belijdenis in de meest wezenlijke zaken van de Bijbel wel meer dan duidelijk op zichzelf (afgezien van de taal) en uitgebreid genoeg.
Afwijzing van de twee-wegen leer? Ik neem aan dat je bedoelt een afwijzing van de leer die zegt dat er 2 wegen zijn om naar de hemel te komen: eentje via chrsitendom en eentje via jodendom?
Ik dacht dat onder 2 wegen leer verstaan werd dat er 2 wegen zijn: 1 brede weg naar het verderf en 1 smalle weg naar de zaligheid. Maar goed, dat is verder een kwestie van definities, en heeft weinig van doen met deze discussie over SOW.
Wat bijvoorbeeld in onze belijdenis mist is
een duidelijke uitspraak over de historiciteit van bepaalde mensen en gebeurtenissen.
een uitspraak over het dopen van adoptiekinderen.
afwijzing van moderne dwalingen (alhoelwel moderene dwalingen vaak oude dwalingen zijn in een ander jasje)
Er zijn onder degenen die gezegd hebben met veel bezwaren mee te gaan, velen met wie ik geestelijk één ben. Echter, het geestelijk leven noch van anderen noch van mij kan en mag de norm zijn. Verder hebben wij de eenheid te zoeken, maar wel de eenheid in de waarheid en niet de eenheid in het erkennen van het pluralisme (zgn. meerdere waarheden erkennen).
Weet ik niet: Zeggen we ook niet met z'n allen dat je bijvoorbeeld niet om moet gaan met mensen die je bij God en Zijn dienst vandaan houden? En dat je wel om moet / mag gaan met mensen die ook God vrezen en in Hem geloven, en je dichterbij God kunnen brengen?
Ik zie het als een polarisatie om onze mede-gelovigen in bijv. de Lutherse kerk, te zien als mensen waar je niet mee in 1 kerk kan zitten, omdat ze je bij God vandaan zouden houden.
Ook ik denk dat de Lutheranen in bepaalde opzichten in hun belijdenis zaken hebben staan die getuigen van een verkeerde interpretatie van de Bijbel, maar dat wil nog niet meteen zeggen dat ik ze moet afwijzen en onder de categorie 'ze houden mij van God vandaan' moet scharen.
Als ds. De Vries zegt dat de eenheid in de waarheid zit, en niet in het erkennen van het pluralisme (zgn. meerdere waarheden erkennen), dan zie ik ook al weer bijna een polarisatie opduiken. De kerkorde van de PKN wil dat voorkomen en daarom staat in ordinantie 1 dan ook: 3.
De gemeenten erkennen en respecteren de (bijzondere) verbondenheid van andere gemeenten ten aanzien van de belijdenisgeschriften en zijn geroepen om in gehoorzaamheid aan het Woord van God te volharden en te groeien in het gemeenschappelijk belijden van de kerk.
Als we ons niet kunnen verenigen met zoveel geloofsgenoten dan is dat omdat zij zich voegen bij een kerk die de naam kerk niet waardig is en waar je geweten gebonden wordt aan zaken die je niet kunt beamen en waar je toch amen op moet zeggen als je belijdenis doet of je kind ten doop houdt.
Nogmaals een verwijzing naar die ordinantie 1: er is voor een lutherse gemeente een bijzondere verbondenheid met de lutherse belijdenisgeschriften, en voor hervormde en gereformeerde gemeentes een bijzondere verbondenheid met de 3 formulieren van enigheid. Je laat je kind ook niet ten doop houden in een landelijke gemeente, maar in een plaatselijke gemeente. En pas in de tweede plaats in een landelijke gemeente die bestaat uit een alle plaatselijke gemeentes bij elkaar.
De kerk, dat zijn wij. De gemeenteleden bij elkaar. De kerk is in ieder geval niet het instituut inclusief kerkorde.
Wat betreft de doop: ik zou ook in een kind in een plaatselijke (hervormde) gemeente van de PKN ten doop willen en kunnen houden.
Het is weer een heel verhaal geworden. Komende dagen (t/m vrijdag) kan ik helaas niet reageren. Hartelijke groeten, de paus