Klinkt eenvoudiger dan dat het is.BJD schreef: Er zijn bepaalde procedure's. Wij als politie hebben een bepaalde taak, net zoals de brandweer, de ambu's enzv. Onze eerste verantwoordelijkheid ligt bij het verkeers vrijmaken van de omgeving en aanrijdroutes vrij te maken en houden.
Daarnaast hulpverlening..
BJD, respect voor het werk wat jullie mogen doen.BJD schreef:Er zijn bepaalde procedure's. Wij als politie hebben een bepaalde taak, net zoals de brandweer, de ambu's enzv. Onze eerste verantwoordelijkheid ligt bij het verkeers vrijmaken van de omgeving en aanrijdroutes vrij te maken en houden.jvdg schreef:Mag ik een kijkje in de keuken krijgen.BJD schreef:10:30 uur kregen we de melding. Ik dacht eerst dat het weer de zoveelste oefening was.. We zijn gaan rijden en waren een van de eerste ter plaatse. Wat een leed.. wat een verwondingen.. Je doet wat je kan doen.
Wat doe je dan?
Ik zou het echt niet weten.
Maar ik heb diep respect voor alle hulpverleners, voor wie en hoe dan ook!
Daarnaast hulpverlening..
Ik heb nog aan je gedacht en gekeken of ik je zag. Heel even meende ik....BJD schreef:10:30 uur kregen we de melding. Ik dacht eerst dat het weer de zoveelste oefening was.. We zijn gaan rijden en waren een van de eerste ter plaatse. Wat een leed.. wat een verwondingen.. Je doet wat je kan doen.
Opstijgen en vooral landen zijn toch nog de gevaarlijkste delen van de vlucht. En ja, de angst zit hem wel in het nog wat kunnen doen of niet. Als je in een vliegtuig zit dat neerstort kan je zelf niks anders doen dan goed gaan zitten, afwachten en bidden. En ja, dit soort dingen helpen je wel om dankbaar te zijn voor elke keer dat je veilig bent geland of je auto op de oprit hebt geparkeerd.sander schreef:Ik denk dat de angst hem zit in het "zelf nog iets kunnen doen" als je in de auto zit. Mensen denken: als ik netjes rijd, heb ik het zelf meer in de hand of als ik een ongeluk krijg kan ik aan het stuur trekken. Nu kun je niets. Het is meestal ook fataal, al moet je eerlijk zeggen dat er nu meer overlevenden dan overledenen zijn.
Ik durf gerust te vliegen, maar als je dit leest, ben je weer veel dankbaarder voor de keren dat je veilig geland bent. Moet je indenken: die mensen keken misschien al of ze familie zagen staan, dachten: yes, veilige vlucht, niets gebeurt. Op de laatste 5 min. kwam het aan. Als de Heere niet zorgt, wat is dan een mens?
Lang niet alles wordt vergeten. Sommige dingen inderdaad wel. Hoeveel nieuwswaarde iets heeft wordt maar voor een klein deel bepaald door hoeveel slachtoffers er zijn. Andere dingen die meespelen zijn: Afstand, frequentie etc. Dit gebeurt in eigen land, het komt zelden voor. Daardoor heeft het veel nieuwswaarde. Hongersnood, genocide enzo hebben meer afstand en komen vaker voor waardoor het wel genoemd wordt in de media maar veel minder aandacht krijgt, vooral als het aanhoudt. Dan kan je ook moeilijk elke dag het zelfde weer noemen.jvdg schreef:Terecht is er enerzijds heel veel (media-)aandacht voor deze ramp en de slachtoffers.
Ook mij heeft het diep getroffen. Tot ontroerens toe.
Ik ben weer bewaard.
Maar waar zijn de media, en waar is mijn aandacht voor de dagelijkse noden van hen die getroffen worden door genocide, hongersnood en natuurrampen.
En dat zijn er (daaglijks) niet weinige.
Vaak wordt dit afgedaan met een paar regels nieuws en af en toe een (gekleurde) reportage.
Nogmaals dit is geen expliciete kritiek op wat de media doen, maar ik wil hierbij (ook) aandacht vragen voor al die anderen die in feite "vergeten" worden.
Vanmiddag gesproken met collega's van de ME uit Utrecht. Zat je erbij?fluitje schreef:Sterkte BDJ.
Vanmiddag ging mijn pieper voor een ME-peleton. Denk dat Utrecht de afzetting doet vannacht.
Mijn gedachten gaan weer terug naar de bijlmer toen ik daar moest werken.
Waarom ook niet.. geeft mogelijk een andere kijk op de politie.....het zijn namelijk dezelfde agenten die voor de verkeersveiligheid zorgenJolandaOudshoorn schreef:BJD, zou jij je blog hier willen zetten?? Ik heb het vol ...tja, hoe zal ik dat zeggen, ontzag(?) gelezen!
blog schreef: Bizar... Ik hebt het wel eens gedacht... het gaat een keer gebeuren.. een vliegtuig stort neer.
Vanmorgen, 10:30 uur zat ik achter m'n bureau een proces-verbaal af te maken en hoorde over de portofoon de meldkamer de officier van dienst oproepen met de melding dat er een vliegtuig was neergestort nabij de A9. Ik vloog op en liep de gang op. Daar stonden wat chefs met elkaar te praten.... Er werd wat lacherig gereageerd, eigelijk net zoals ik in eerste instantie reageerde.. "het zal wel weer een oefening zijn". Collega's een paar seconden stil... Maar ja... toch reageren natuurlijk. We melden ons in en we gingen met z'n vieren een politiewagen in en reden met toeters en bellen de poort uit. Nog steeds dacht ik dat het een oefening betrof. Sinds 01 januari 2009 werken we met regionale officieren van dienst (OVDP) met een veranderde procedure van aansturing. Logisch dat je dan regelmatig een oefening doet... en dan moet je niet zeggen als je gaat oefenen. Het moet tenslotte zo echt mogelijk lijken.
Tot 500 meter van de plek des onheils hield ik er sterk rekening mee dat het nog steeds een oefening betrof. Wel een hoop hektiek over de ether maar nog niemand had het toestel gelokaliseerd.. tot ik ineens een rookpluim zag en tegelijkertijd een collega hoorde waarbij hij aangaf waar het vliegtuig exact lag.
Wij waren toen om de hoek. De eerste verantwoordelijkheid in zulke calamiteiten van de politie is een goede afzetting, vrijmaken van ander verkeer voor een goede doorstroming van de hulpdiensten als ambulance's en brandweer.
Terwijl we onder de A9 doorreden zagen wij het vliegtuig liggen..... Er gaat dan wel wat door je heen... "Ik wil hier helemaal niet zijn... maar toch ook wel....ongelooflijk"
We reden naar de plaatst waar inzittenden van het vliegtuig het akkerland af kwamen lopen. Dit was op een (1) plaats omdat aan weerzijde sloten lagen. Veel slachtoffers liepen daar al op de weg en nog wat op het land, en er kwamen er steeds vanaf het vliegtuig. Een chaos was het. Geschreeuw, gekerm. Er waren op dat moment nog maar twee collega's ter plaatse. Wij zijn toen ook uitgestapt en je gaat wat doen. HELPEN. Ongelooflijk.. wat ik daar gezien heb.. Slachtoffers met hele stukken vlees uit hun been, een man met een slagaderlijke bloeding in zijn nek, een man een een kapotte onderkaak, tanden eruit, ogen kapot.. veel en ernstig letsel. Veel gekerm en geschreeuw. Moeders met kinderen op hun arm.. En daar stonden we dan met een paar dienders. Andere collega's gingen (tegen de afspraken in, maar ja, je wilt helpen want de brandweer en de ambu's waren er nog niet) het vliegtuig in om nog mensen eruit te halen.
Op de hoek waar de mensen het land afkwamen stond een leegstaande boederij en daarnaast een loods. Deze konden we gebruiken voor de eerste opvang van de slachtoffers. We hebben daar geprobeerd wat orde te scheppen en wilden de zwaar gewonden in de boederij hebben (zodat daar de ambu's naar toe konden) en de licht gewonden in de loods. Er moest dan enig overzicht komen. Mijn taak was de collega's door te verwijzen met waar ze met hun slachtoffer heen moesten.
M'n collega is een hele tijd bezig geweest om de slagaderlijke bloeding in de nek van een man enigszins te stoppen. Ze had weliswaar handschoentjes aan, maar goed, die gaan maar tot de pols..... haar armen helemaal onder het bloed.
Nadat er enige orde was in de slachtoffers ben ik naar de loods gegaan. De aandacht van de hulpdiensten ging natuurlijk eerst uit naar het vliegtuig en naar de boederij. In de loods zag ik dat het bij sommige niet goed ging. Eentje een rug gebroken, een ander een slagaderlijke bloeding in de lies, weer een ander viel steeds weg. Voor hun heb ik ook snel medische zorg willen regelen. Maar.. wat is snel... Zoveel gewonden... Waar haal de je de ambu's vandaan. Die hebben als ze wat van verder komen een lange aanrijdtijd. En waarom zou de een eerder aan de beurt zijn als de ander. Er waren er zoveel ernstig gewond. Moeilijk keuzes.. En dan de reactie's van sommige 'licht' gewonden. Hun waren medisch gezien voorlopig nog niet aan de beurt. Velen konden dat goed begrijpen. Andere weer minder....
Toen er wat meer medisch personeel kwam, kwam ook de loods aan de beurt. Ze begonnen met triage. (vandaag een nieuw woord geleerd) Dat is een onderverdeling maken in slachtoffers. Uiteindelijk zijn de minst erge gewonden met een bus vervoerd.
Korte gesprekken gehad met inzittenden. Ongeloof, verbijstering, ontzetting. Sommigen wisten niet wat er gebeurd was. Sommigen bleven Allah roepen, andere zaten maar stilletjes.. De kinderen (circa 5), die gelukkig niet gewond waren zaten maar wat voor zich uit te staren. Nog gesproken met een refo, die ook in het vliegtuig zat. Even herkenning, even kort gesproken 'Gespaard gebleven' zal voor haar niet zo'n ingesleten begrip zonder inhoud meer zijn... (ik spreek voor mezelf)
Om 13 uur gingen we weer naar het bureau. Nabespreking. Wat op papier zetten.. en weer naar huis.. Om 17:00 was ik weer thuis. Het was onwerkelijk.
Wat een leed. Mijn petje af voor degenen die daar allemaal hebben moeten helpen. En wat moeilijk om een keuze te maken.BJD schreef:Waarom ook niet.. geeft mogelijk een andere kijk op de politie.....het zijn namelijk dezelfde agenten die voor de verkeersveiligheid zorgenJolandaOudshoorn schreef:BJD, zou jij je blog hier willen zetten?? Ik heb het vol ...tja, hoe zal ik dat zeggen, ontzag(?) gelezen!
blog schreef: Bizar... Ik hebt het wel eens gedacht... het gaat een keer gebeuren.. een vliegtuig stort neer.
Vanmorgen, 10:30 uur zat ik achter m'n bureau een proces-verbaal af te maken en hoorde over de portofoon de meldkamer de officier van dienst oproepen met de melding dat er een vliegtuig was neergestort nabij de A9. Ik vloog op en liep de gang op. Daar stonden wat chefs met elkaar te praten.... Er werd wat lacherig gereageerd, eigelijk net zoals ik in eerste instantie reageerde.. "het zal wel weer een oefening zijn". Collega's een paar seconden stil... Maar ja... toch reageren natuurlijk. We melden ons in en we gingen met z'n vieren een politiewagen in en reden met toeters en bellen de poort uit. Nog steeds dacht ik dat het een oefening betrof. Sinds 01 januari 2009 werken we met regionale officieren van dienst (OVDP) met een veranderde procedure van aansturing. Logisch dat je dan regelmatig een oefening doet... en dan moet je niet zeggen als je gaat oefenen. Het moet tenslotte zo echt mogelijk lijken.
Tot 500 meter van de plek des onheils hield ik er sterk rekening mee dat het nog steeds een oefening betrof. Wel een hoop hektiek over de ether maar nog niemand had het toestel gelokaliseerd.. tot ik ineens een rookpluim zag en tegelijkertijd een collega hoorde waarbij hij aangaf waar het vliegtuig exact lag.
Wij waren toen om de hoek. De eerste verantwoordelijkheid in zulke calamiteiten van de politie is een goede afzetting, vrijmaken van ander verkeer voor een goede doorstroming van de hulpdiensten als ambulance's en brandweer.
Terwijl we onder de A9 doorreden zagen wij het vliegtuig liggen..... Er gaat dan wel wat door je heen... "Ik wil hier helemaal niet zijn... maar toch ook wel....ongelooflijk"
We reden naar de plaatst waar inzittenden van het vliegtuig het akkerland af kwamen lopen. Dit was op een (1) plaats omdat aan weerzijde sloten lagen. Veel slachtoffers liepen daar al op de weg en nog wat op het land, en er kwamen er steeds vanaf het vliegtuig. Een chaos was het. Geschreeuw, gekerm. Er waren op dat moment nog maar twee collega's ter plaatse. Wij zijn toen ook uitgestapt en je gaat wat doen. HELPEN. Ongelooflijk.. wat ik daar gezien heb.. Slachtoffers met hele stukken vlees uit hun been, een man met een slagaderlijke bloeding in zijn nek, een man een een kapotte onderkaak, tanden eruit, ogen kapot.. veel en ernstig letsel. Veel gekerm en geschreeuw. Moeders met kinderen op hun arm.. En daar stonden we dan met een paar dienders. Andere collega's gingen (tegen de afspraken in, maar ja, je wilt helpen want de brandweer en de ambu's waren er nog niet) het vliegtuig in om nog mensen eruit te halen.
Op de hoek waar de mensen het land afkwamen stond een leegstaande boederij en daarnaast een loods. Deze konden we gebruiken voor de eerste opvang van de slachtoffers. We hebben daar geprobeerd wat orde te scheppen en wilden de zwaar gewonden in de boederij hebben (zodat daar de ambu's naar toe konden) en de licht gewonden in de loods. Er moest dan enig overzicht komen. Mijn taak was de collega's door te verwijzen met waar ze met hun slachtoffer heen moesten.
M'n collega is een hele tijd bezig geweest om de slagaderlijke bloeding in de nek van een man enigszins te stoppen. Ze had weliswaar handschoentjes aan, maar goed, die gaan maar tot de pols..... haar armen helemaal onder het bloed.
Nadat er enige orde was in de slachtoffers ben ik naar de loods gegaan. De aandacht van de hulpdiensten ging natuurlijk eerst uit naar het vliegtuig en naar de boederij. In de loods zag ik dat het bij sommige niet goed ging. Eentje een rug gebroken, een ander een slagaderlijke bloeding in de lies, weer een ander viel steeds weg. Voor hun heb ik ook snel medische zorg willen regelen. Maar.. wat is snel... Zoveel gewonden... Waar haal de je de ambu's vandaan. Die hebben als ze wat van verder komen een lange aanrijdtijd. En waarom zou de een eerder aan de beurt zijn als de ander. Er waren er zoveel ernstig gewond. Moeilijk keuzes.. En dan de reactie's van sommige 'licht' gewonden. Hun waren medisch gezien voorlopig nog niet aan de beurt. Velen konden dat goed begrijpen. Andere weer minder....
Toen er wat meer medisch personeel kwam, kwam ook de loods aan de beurt. Ze begonnen met triage. (vandaag een nieuw woord geleerd) Dat is een onderverdeling maken in slachtoffers. Uiteindelijk zijn de minst erge gewonden met een bus vervoerd.
Korte gesprekken gehad met inzittenden. Ongeloof, verbijstering, ontzetting. Sommigen wisten niet wat er gebeurd was. Sommigen bleven Allah roepen, andere zaten maar stilletjes.. De kinderen (circa 5), die gelukkig niet gewond waren zaten maar wat voor zich uit te staren. Nog gesproken met een refo, die ook in het vliegtuig zat. Even herkenning, even kort gesproken 'Gespaard gebleven' zal voor haar niet zo'n ingesleten begrip zonder inhoud meer zijn... (ik spreek voor mezelf)
Om 13 uur gingen we weer naar het bureau. Nabespreking. Wat op papier zetten.. en weer naar huis.. Om 17:00 was ik weer thuis. Het was onwerkelijk.
BJD schreef:Waarom ook niet.. geeft mogelijk een andere kijk op de politie.....het zijn namelijk dezelfde agenten die voor de verkeersveiligheid zorgenJolandaOudshoorn schreef:BJD, zou jij je blog hier willen zetten?? Ik heb het vol ...tja, hoe zal ik dat zeggen, ontzag(?) gelezen!
blog schreef: Bizar... Ik hebt het wel eens gedacht... het gaat een keer gebeuren.. een vliegtuig stort neer.
Vanmorgen, 10:30 uur zat ik achter m'n bureau een proces-verbaal af te maken en hoorde over de portofoon de meldkamer de officier van dienst oproepen met de melding dat er een vliegtuig was neergestort nabij de A9. Ik vloog op en liep de gang op. Daar stonden wat chefs met elkaar te praten.... Er werd wat lacherig gereageerd, eigelijk net zoals ik in eerste instantie reageerde.. "het zal wel weer een oefening zijn". Collega's een paar seconden stil... Maar ja... toch reageren natuurlijk. We melden ons in en we gingen met z'n vieren een politiewagen in en reden met toeters en bellen de poort uit. Nog steeds dacht ik dat het een oefening betrof. Sinds 01 januari 2009 werken we met regionale officieren van dienst (OVDP) met een veranderde procedure van aansturing. Logisch dat je dan regelmatig een oefening doet... en dan moet je niet zeggen als je gaat oefenen. Het moet tenslotte zo echt mogelijk lijken.
Tot 500 meter van de plek des onheils hield ik er sterk rekening mee dat het nog steeds een oefening betrof. Wel een hoop hektiek over de ether maar nog niemand had het toestel gelokaliseerd.. tot ik ineens een rookpluim zag en tegelijkertijd een collega hoorde waarbij hij aangaf waar het vliegtuig exact lag.
Wij waren toen om de hoek. De eerste verantwoordelijkheid in zulke calamiteiten van de politie is een goede afzetting, vrijmaken van ander verkeer voor een goede doorstroming van de hulpdiensten als ambulance's en brandweer.
Terwijl we onder de A9 doorreden zagen wij het vliegtuig liggen..... Er gaat dan wel wat door je heen... "Ik wil hier helemaal niet zijn... maar toch ook wel....ongelooflijk"
We reden naar de plaatst waar inzittenden van het vliegtuig het akkerland af kwamen lopen. Dit was op een (1) plaats omdat aan weerzijde sloten lagen. Veel slachtoffers liepen daar al op de weg en nog wat op het land, en er kwamen er steeds vanaf het vliegtuig. Een chaos was het. Geschreeuw, gekerm. Er waren op dat moment nog maar twee collega's ter plaatse. Wij zijn toen ook uitgestapt en je gaat wat doen. HELPEN. Ongelooflijk.. wat ik daar gezien heb.. Slachtoffers met hele stukken vlees uit hun been, een man met een slagaderlijke bloeding in zijn nek, een man een een kapotte onderkaak, tanden eruit, ogen kapot.. veel en ernstig letsel. Veel gekerm en geschreeuw. Moeders met kinderen op hun arm.. En daar stonden we dan met een paar dienders. Andere collega's gingen (tegen de afspraken in, maar ja, je wilt helpen want de brandweer en de ambu's waren er nog niet) het vliegtuig in om nog mensen eruit te halen.
Op de hoek waar de mensen het land afkwamen stond een leegstaande boederij en daarnaast een loods. Deze konden we gebruiken voor de eerste opvang van de slachtoffers. We hebben daar geprobeerd wat orde te scheppen en wilden de zwaar gewonden in de boederij hebben (zodat daar de ambu's naar toe konden) en de licht gewonden in de loods. Er moest dan enig overzicht komen. Mijn taak was de collega's door te verwijzen met waar ze met hun slachtoffer heen moesten.
M'n collega is een hele tijd bezig geweest om de slagaderlijke bloeding in de nek van een man enigszins te stoppen. Ze had weliswaar handschoentjes aan, maar goed, die gaan maar tot de pols..... haar armen helemaal onder het bloed.
Nadat er enige orde was in de slachtoffers ben ik naar de loods gegaan. De aandacht van de hulpdiensten ging natuurlijk eerst uit naar het vliegtuig en naar de boederij. In de loods zag ik dat het bij sommige niet goed ging. Eentje een rug gebroken, een ander een slagaderlijke bloeding in de lies, weer een ander viel steeds weg. Voor hun heb ik ook snel medische zorg willen regelen. Maar.. wat is snel... Zoveel gewonden... Waar haal de je de ambu's vandaan. Die hebben als ze wat van verder komen een lange aanrijdtijd. En waarom zou de een eerder aan de beurt zijn als de ander. Er waren er zoveel ernstig gewond. Moeilijk keuzes.. En dan de reactie's van sommige 'licht' gewonden. Hun waren medisch gezien voorlopig nog niet aan de beurt. Velen konden dat goed begrijpen. Andere weer minder....
Toen er wat meer medisch personeel kwam, kwam ook de loods aan de beurt. Ze begonnen met triage. (vandaag een nieuw woord geleerd) Dat is een onderverdeling maken in slachtoffers. Uiteindelijk zijn de minst erge gewonden met een bus vervoerd.
Korte gesprekken gehad met inzittenden. Ongeloof, verbijstering, ontzetting. Sommigen wisten niet wat er gebeurd was. Sommigen bleven Allah roepen, andere zaten maar stilletjes.. De kinderen (circa 5), die gelukkig niet gewond waren zaten maar wat voor zich uit te staren. Nog gesproken met een refo, die ook in het vliegtuig zat. Even herkenning, even kort gesproken 'Gespaard gebleven' zal voor haar niet zo'n ingesleten begrip zonder inhoud meer zijn... (ik spreek voor mezelf)
Om 13 uur gingen we weer naar het bureau. Nabespreking. Wat op papier zetten.. en weer naar huis.. Om 17:00 was ik weer thuis. Het was onwerkelijk.
Om daarover te kunnen oordelen moet je de feiten kennen.Letstalk schreef:Ik neem me petje af voor de hulpverleners en burgers die te hulp kwamen. Het is een logische reactie om in actie te komen. Wat een ravage. Ik heb net een filmpje van 'nos' bekeken over een echtpaar die de ramp overleeft heeft. Zij vertelden dat de hulp niet snel op gang kwam. De passagiers hebben elkaar geholpen om uit het vliegtuig te komen, terwijl politieagenten stonden toe te kijken. Ik dacht dat de hulpverlening juist wel snel op gang was gekomen?
zo, ga nu nóg eens, maar dan heel precies, de blog van BJD nalezen.....dan kom je tot conclusies die de ervaringen van betrokken passagiers, die even in een totáál ándere wereld verkeerden en geen flauw benul hadden van welk tijdsverloop of actie dan ook, in een héél ander daglicht zetten.............Letstalk schreef:
Ik neem me petje af voor de hulpverleners en burgers die te hulp kwamen. Het is een logische reactie om in actie te komen. Wat een ravage. Ik heb net een filmpje van 'nos' bekeken over een echtpaar die de ramp overleeft heeft. Zij vertelden dat de hulp niet snel op gang kwam. De passagiers hebben elkaar geholpen om uit het vliegtuig te komen, terwijl politieagenten stonden toe te kijken. Ik dacht dat de hulpverlening juist wel snel op gang was gekomen?
Tja, dan komt het dicht bij je bed hè.....Hendrikus schreef:Het is een wonderlijke ervaring om in het buitenland te uit de krant te lezen dat op de luchthaven waar je 's morgens vroeg bent opgestegen, een paar uur later zich zo'n ramp heeft voltrokken. Het maakt je des te dankbaarder wanneer je vervolgens zelf weer behouden thuis mag komen!
Ik lees uit Hendrikus quotation dat hij al thuis is. (...wanneer je vervolgens zelf weer behouden thuis mag komen) of lees ik dat verkeerd? Als je tijd hebt, Hendrikus, wil je dan voor opheldering zorgen.jvdg schreef:Tja, dan komt het dicht bij je bed hè.....Hendrikus schreef:Het is een wonderlijke ervaring om in het buitenland te uit de krant te lezen dat op de luchthaven waar je 's morgens vroeg bent opgestegen, een paar uur later zich zo'n ramp heeft voltrokken. Het maakt je des te dankbaarder wanneer je vervolgens zelf weer behouden thuis mag komen!
Ik wens je een behouden terugkomst.
Vaar wel....
