Erasmiaan schreef:
Allereerst, Gravo, waarom schep je er behagen in om uitdagend te posten, fatalistisch en bijna op een "Wilders-achtige" manier; een beetje dikker aangezegd, een scherp randje er aan gegeven, karikaturaal. Je schrijft als een columnist, zeg maar. Waarom? Waarom niet eenvoudige ter zake doende zinnen, zonder hyperbolen en cynisme?
Waarom beschrijvend en niet betogend? Waarom altijd vragen opwerpen die je zelf beantwoord? Is er geen andere stijlvorm om je eigen mening naar voren te brengen?
Is het "ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is'? Of zit er toch iets achter deze manier van schrijven?
Het is in ieder geval een wijze van posten die op forums als deze zelden gezien wordt.
Dat gezegd hebbende wil ik inhoudelijk enige opmerkingen maken.
Gravo schreef:Wanneer ik iets dergelijks wél had meegemaakt, maar ik zou die ervaringen in hedendaags Nederlands hebben doorverteld, dan zou ik waarschijnlijk toch DJK en anderen niet hebben kunnen overtuigen van de waarheid er van.
Dit is de kern van je bezwaren uit het eerste gedeelte van je posting. Ik ga hier op in omdat dit niet alleen een bezwaar is tegen DJK maar omdat DJK voor jou een uitgelezen mogelijkheid is om dit aan de orde te stellen in breder verband (want ik ga er vanuit dat je dit niet louter op DJK van toepassing acht). M.i. maakt het niets uit welke taal je gebruikt om je uit te drukken. Het gaat erom dat wat er aan je ziel gebeurd is, echt is. En dan maakt het niet uit of je de "Tale Kanaäns" meester bent. Wel moet gezegt worden dat deze, wat verheven taal, het beste uitdrukt wat men door Gods Geest ondervonden heeft.
Wat dit overigens verder met kerklatijn te maken heeft is mij een raadsel. Want ook mensen buiten de gereformeerde gezindte kunnen het vaak best volgen (daar zijn genoeg praktijkvoorbeelden van).
(...)
Erasmiaan,
De kern van mijn kritiek op het bevindelijk gereformeerde protestantisme is, dat het wel een hek ter linker zijde weet te zetten, maar dat het hek ter rechterzijde ontbreekt, dat het hek aan die zijde, zogezegd, van de dam is.
Het is niet alleen nuchter verstand, maar ook een theologisch bezwaar, dat mij brengt tot kritiek op de uitersten binnen deze gezindte. Het nuchter verstand zegt mij, dat de taal die soms in ultra-orthodoxe kring wordt gebezigd nog slechts door heel weinig mensen wordt begrepen en gewaardeerd. Die kleine groep van mensen ziet dat natuurlijk als de grote afval: men wil het Woord, dat recht gesneden wordt, niet meer horen. Maar de eerlijkheid en nuchterheid gebiedt dan toch te zeggen, dat het eerder de eigengereidheid van een kleine groep is, die dergelijke exclusieve opvattingen in stand houdt, dan dat het iets met de werkelijkheid van doen heeft. Ik denk nu maar eens aan de jongere generaties. Binnen de kerken van de gereformeerde gezindte zijn de opvattingen van deze nieuwe generaties over kerk en geloof beslist niet meer te vergelijken met de uitersten, die ik nu bedoel. Er zijn vele aanwijzingen, dat de gereformeerde gezindte (ik bedoel nu: in de breedte) zich aan het aanpassen is en nieuwe vormen en nadrukken legt, overigens binnen het raamwerk van Reformatie en bevindelijkheid. Neem daarvoor als aanwijzing nu eens de gewijzigde omgang met avondmaalsgang, evangelische invloeden of de steeds sterker wordende presentie van dergelijke groepen in de samenleving door internet (refoforum is daar ook een voorbeeld van).
Samengevat: de uitersten, die ik zie in kleine afsplitsingen ter rechterzijde, voor mij hoort daar ook de groep van ds. Wink bij, maar ook anderen, inclusief kerkmijders als DJK, verbijzonderen zich zozeer van de breedte van de gereformeerde gezindte, dat ze uiteindelijk niet meer begrepen zullen worden. Ook al omdat ze zich graag bedienen van een taal, die passé is.
Het vreemde van de zaak is, dat er intussen geen enkele kritiek geduld wordt op deze uiterst rechtse groepen of personen. het lijkt er op alsof de orthodoxie zich tot in het oneindige mag verplaatsen naar rechts. De beweging van orthodox naar ultra-orthodox wordt bewust of onbewust altijd als de juiste richting gezien. De heimelijke bewondering voor mensen en denkwijzen, die nog een graadje strenger, nog een streepje afsnijdender of een turfje dieper willen gaan, verklaart mijns inziens ook de doorgang van al die afsplitsingen. Bij de orthodoxie is er altijd een bloeiende markt voor "orthodoxer". Steeds weer, eindeloos weer, kan er weer iemand opstaan die roept, dat het "ware werk" hier niet meer gevonden wordt. En dus schuift men op, huurt een schuurtje, timmert een plankier en zuigt mensen met zich mee in één of ander Lokaal.
Wie dat kritiseert, wordt genadeloos weggezet. Al die predikanten, lerend ouderlingen, die de kerk aan flarden scheuren zouden allemaal geroepen mannen zijn, waarop geen spoortje kritiek meer mogelijk is. Ik verzet mij daartegen. En ik heb er kritiek op. Ze trekken de boel uit elkaar en suggereren, dat al die arme drommels, die met hun kinderen in een synodale kerk blijven zitten, dwalende en dolende afvalligen zijn. Waar het allemaal maar zo gemakkelijk gaat. En waar men niet meer wil horen van....dittem...en van dattum.
Onrecht vind ik het tegenover jonge mensen, die een weg zoeken in kerk en geloof. Die niet meer mee kunnen met taal en overtuigingen van de 18e of 19e eeuw, maar die toch weten, dat er zonder God geen leven mogelijk is. Indirect worden deze mensen, die blijven en die de grote (soms zwijgende) meerderheid uitmaken van de gereformeerde gezindte nu uitgemaakt voor oppervlakkige, te ruim denkende gelovigen, die allemaal zomaar geloven, dat ze in de hemel zullen komen.
Want dat is de andere kant van deze medaille: wie zo inzet op dat super-bijzondere, dat extra-ordinaire, dat buitengewone werk van God ("waar vindt men het nog...toch alleen bij ons?"), die moet natuurlijk hoofdschuddend neerzien op al dat volk, dat stenen voor brood krijgt. Het hek ter linker zijde schuift mee, omdat men het hek ter rechterzijde heeft afgeschaft. Tja, dan is geen enkele kerk meer orthodox genoeg. dan zijn alle synodale Geref. Gem. predikanten te licht. Dan schrijf je Gereformeerde Bond in de PKN met een pennestreek natuurlijk ook af. Laat staan alle christenen buiten de gereformeerde gezindte of wereldwijd.
Ik heb niets tegen een uitgesproken krachtige, zelfs radicale christelijke overtuiging. Piëtistisch, ethisch, maatschappelijk betrokken of vroom. Maar het gaat zo vaak samen met een exclusivisme, dat de kern van het gebod Gods, de liefde, ontbeert.
DJK geeft mij een uitgelezen kans om iedereen bewust te maken van de consequenties, die zo'n exclusivistische houding met zich meebrengt. DJK hult zich in het orthodoxere kleed. Hij bespeelt de orthodoxen met het verleidelijke " het kan nog orthodoxer". Wanneer we ontdekken, dat we daar vatbaar voor zijn, dat we heimelijk wel bewondering hebben voor die nóg-bijbelser, nóg radicalere, nóg afsnijdender en nóg meer op WET en RECHT gebaseerde prediking, die kan zich er ook tegen verweren.
Die snapt opeens, dat hij gegijzeld wordt. Die begrijpt, dat hij gevangen gehouden wordt, omdat hij bang gemaakt is niet orthodox genoeg te zijn. Die durft eens hardop te zeggen: er is een grens aan de orthodoxie!
Nee, DJK, ik begrijp je standpunt, maar ik laat me niet aanmeten, dat zo'n beetje alle christenen van de gereformeerde gezindte dwalen en dat de enige redding voor die "oppervlakkige" kerken van tegenwoordig zou zijn, dat ze weer terugduiken in de vorige eeuw en zich onderhorig maken aan een kleine aantal ultra-orthodoxe zegslieden.
"DJK, gij dwaalt". Wanneer dat niet meer gezegd mag worden tegen iemand, die zich staande naast het kerkelijk erf, de mensen op dat erf toeroept, dat het allemaal nog lang niet diep en breed en zwaar genoeg is...wanneer dat niet meer gezegd mag worden, dan stop ik ook met mijn bijdragen aan dit forum.
Want tegen mij mag het kennelijk wel gezegd worden.
Ter linker zijde is altijd zo duidelijk, wie het verkeerd doet. Maar ter rechterzijde?
gravo
Ik moet wel lachen af en toe hier op het forum des refo's! Er is werkelijk in ons smalle zuiltje toch nog een breed publiek van divers pluimage! Natuurlijk mag iedereen reageren en zijn zienswijze luid laten klingelbellen. Maar ik zou zeggen, laten we het kort houden, want veel lezen is vermoeiing des geestes. En dat is echt zo heb ik wel weer gemerkt.