verlangen

[Afgewezen]

Wat ik wel zeg is, dat wij helemaal niet in staat zijn om te bepalen waar voor God de werking van de algemene genade ophoudt en de werking van de bijzondere genade begint.

Dus, iemand, die in de goot ligt en een uitvlucht zoekt bij bijvoorbeeld een Leger des Heils-post en vanaf dat moment ook inderdaad zijn leven met vallen en opstaan weer op de rails krijgt (allemaal horizontalistisch, hoor!), zo iemand zou dat reddende moment later toch wel eens als een heel bijzondere genade van God kunnen gaan zien. Er is ook nog zoiets als tijd. Wat in onze perceptie eerst nog als iets gewoons kon worden gezien, wordt later nog al eens ervaren als een zeer bijzondere werking van God.

Mee eens!

[albion]

We moeten de grens tussen algemeen en bijzonder maar niet te snel aanwijzen!

gravo

En waar plaats je dan de gemene genade?

[helma]

Bij elk mens leeft diep in zijn hart het verlangen naar het verloren paradijs. Daarnaar is hij altijd op zoek. Zulk verlangen kán gebruikt worden door de Heilige Geest om iemand daadwerkelijk stil te zetten, zodat het verlangen een gemis wordt, een heimwee naar een onbekende God.

Daarom blijft ons hart onrustig..totdat het rust vind ik in Christus.

[memento]

@Gravo, Je hebt gelijk als je stelt dat algemene genade tot bekering kan leiden. ALLEEN, in je openingspost sprak je niet daarover. Je sprak over een verlangen van aardse ellende verlost te zijn, wat je een verlangen naar God noemde. En daar ben ik het absoluut niet mee eens.

[gewoonjacolien]

We krijgen nogal wat op ons bord. Niet iedereen kijkt TV, maar niettemin zal iedereen wel geïnformeerd zijn over de gebeurtenissen in de wereld. Oorlogen, conflicten, natuurrampen, dreigingen van alle kanten. Het gaat ons allen aan.
Daarbij komen dan nog eens de ellendige situaties in ons eigen leven. Ziekte, eenzaamheid, ruzie of werkeloosheid, armoede en teleurstellingen. Tel daarbij het pijnlijke innerlijke gesprek, dat wij met onszelf hebben. Waarin we schuld voelen of onszelf van alles verwijten. Waarin we onzeker zijn, angstig of wraakbelust. Wie kent niet de verzoeking om te vluchten in goed, geld, sex of vertier?

Er is al met al genoeg reden om soms in wanhoop om ons heen te kijken: Wie kent ons, Wie ziet ons, Wie helpt ons?

Het is op die momenten, dat het verlangen naar God en Zijn volmaaktheid in je op kan komen. Hoewel je helemaal niets kunt doen aan de uitwendige omstandigheden, blijft er altijd nog de weg van de hoop over. Hoop verloren is alles verloren. Ik denk, dat veel mensen deze weg ter ontkoming gaan. Vanuit de concrete en praktische ellende van dit bestaan blijft er niettemin een vlammetje van hoop wakkeren. Als ik dan alles kwijt ben, als ik dan niets ten goede kan keren...dan rest mij nog wel de weg van het gebed. Uit de nood geboren welt dan een roep omhoog op in het hart.

Ten diepste zou ik dit het verlangen naar God willen noemen. Soms zonder woorden, machteloos en zwijgend tegenover de puinhopen in de wereld en in het eigen leven, maar daarom niet minder duidelijk, zoekt de mens naar de volkomenheid, naar de genezing, die te vinden is bij God. Niet dat ze het al in handen hebben. Het gaat hier juist om een reikhalzend uitzien naar een keer in het ellendige lot. Het gaat om een onophoudelijk zoeken, met de hoop in het hart om het ook te vinden. Verlangen. Op grond van dit verlangen vinden mensen elkaar ook. Ze herkennen zich in dit verlangen.

Wie kent het? Wie kent het niet?

gravo

In je eerste bericht zie ik een heel andere gedachte dan in de reactie die je gegeven hebt:

Wat een meesmuilende reactie op mijn posting. En wat zijn de reacties in dit topic over het algemeen mengelingen van enrzijds inhoudelijke reacties op mijn posting en anderzijds antipatieke reacties omdat het nu eenmaal gravo is, die gepost heeft. Leer toch eens een gesprek te hebben met iemand die overtuigd is van zijn argumenten tegen al te gemakkelijke opmerkingen.

Want, oei, oei, wat vliegen we hier weer uit de bocht. Met opzet heb ik een voorzichtige posting "gedropt", waarin ik me bezin(!) op het verlangen naar God. En één van de posters heeft het ook begrepen: door de algemene genade is er in elk mens een bepaald verlangen naar God overgebleven. Dat is niet zo vreemd. De mens is naar Gods beeld en gelijkenis geschapen. Door de zondeval houdt hij niet op schepsel van God te zijn. Hij is geen zielloze materie geworden, maar de mens leeft nog steeds door de adem, die God hem in de neusgaten heeft geblazen.
Ja, inderdaad, de bijzondere genade is nodig om tot een waar inzicht te geraken over de doodstaat van de mens, over de kern van alle ellende en pijn en over de verlossing door Jezus Christus.
Maar denkt iemand nu werkelijk, dat dat inzicht, die geschonken gave van ontdekking en de weg van geloof en bekering helemaal buiten de concrete pijn, eenzaamheid en schuldgevoelens, die ik in mijn eerdere posting noemde, omgaat?

Meermaals is al gesproken van de vermoedelijke staat van de mensen, die bij Jezus om genezing kwamen. Natuurlijk, dar zal een groot deel "horizontalistische" verlossing, uitweg uit de aardse ellende bij hebben gezeten. Maar heeft Jezus ze dan verontwaardigd weggestuurd? Heeft hij ze dan onbewogen de rug toegekeerd, omdat het zo'n gebrekkige reden was om tot Hem te komen. Heeft Hij dan deze mensen aan hun lot overgelaten, omdat ze de ellende niet ten diepste peilden en weinig of geen zondebesef en schulderkentenis aan de dag legden?

Ik denk, nee. Wel heeft Jezus uitdrukkelijk de mensen er van verzekerd, hoe diep de zonde en de onwil zit. Hij heeft scherp gezien hoezeer rijkdom, trots en hoogmoed de weg terug naar God kunnen blokkeren. Jezus' prediking was op dat punt hard, maar glashelder.

Maar het valt mij op hoezeer hij zich heeft ingelaten met juist die mensen, waarin hun materiele armoede zo bitter samenging met hun geestelijke armoede. Het zijn toch de melaatsen, de armen, de kinderen, de vrouwen, hoeren en tollenaren, die Hij met bijzondere aandacht tot zich trok.

Ik weet wel, dat valt ook niet één op één samen met de mensen, die pijn en lijden ervaren in het alledaagse leven, maar toch...overdenkend de ontferming, die God bewoog om Zijn volk uit Egypte, uit dat benauwende land te voeren en overdenkend hoezeer de eerste christenen vooral door diakonaal dienstbetoon een aantrekkingskracht uitoefenden op de "gewone man", dan denk ik, dat het verlangen naar uitredding en hulp, dat deze mensen hebben gekoesterd, door God zelf is ingelost. Beticht me er nu niet van, dat God alléén op grond van algemene genade zondaren zaligmaakt. Dat zeg ik namelijk niet.

Wat ik wel zeg is, dat wij helemaal niet in staat zijn om te bepalen waar voor God de werking van de algemene genade ophoudt en de werking van de bijzondere genade begint.

Dus, iemand, die in de goot ligt en een uitvlucht zoekt bij bijvoorbeeld een Leger des Heils-post en vanaf dat moment ook inderdaad zijn leven met vallen en opstaan weer op de rails krijgt (allemaal horizontalistisch, hoor!), zo iemand zou dat reddende moment later toch wel eens als een heel bijzondere genade van God kunnen gaan zien. Er is ook nog zoiets als tijd. Wat in onze perceptie eerst nog als iets gewoons kon worden gezien, wordt later nog al eens ervaren als een zeer bijzondere werking van God.

Da 's ook een wijze les voor al die mensen, die maar geen "waar werk van God" in je kunnen bevestigen. Misschien worden we later wel gedwongen om dat niet-voor-waar-aangenomen-werk-van-God alsnog anders te duiden en er het begin in te zien van Gods genadige wederbarende werk tot zaligheid!

Ik bedoel maar: zouden we zo-wie-zo niet met ontferming bewogen moeten zijn om mensen, die de hardheid en het lijden van dit aardse leven zo bruusk ervaren? Is onze ware godsdienst niet: weduwen en wezen bezoeken? Hoe zit het met de waardering van het diakonaat t.o.v het pastoraat? Dat is toch hopelijk geen tegenstelling?

Een mooi voorbeeld in dit geval: één van de ergste dingen voor mensen in het Romeinse Rijk was, dat zij geen fatsoelijke begrafenis konden krijgen. Vooral slaven vreesden het naamloos weggeworpen worden. Het is met name de barmhartige dienst van het begraven van deze mensen geweest, die zo'n indruk maakte op deze armen. Daarom sloten zij zich aan bij de christelijke gemeente! Waarom deden christenen dat eigenlijk? Dat had toch geen eeuwigheidswaarde? Dat zou toch alleen maar leiden tot aanwas van mensen, die een horizontalistische wens in vervulling wilden laten gaan? Ik vraag het me af. Is het juist niet deze ontroerende liefdevolle toewending geweest, waardoor mensen in één keer begrepen met welke grote barmhartige God zij via de christenen te doen hadden? Zou het verlangen om God werkelijk te leren kennen en een verzoend leven met hem te ontvangen hier niet in het verlengde hebben kunnen liggen van hun verlangen om niet vergeten te worden. We moeten de grens tussen algemeen en bijzonder maar niet te snel aanwijzen!

gravo

@Gravo, het verlangen wat je schetst is (net als alle overige onderwerpen die je hier op t forum vaak aansnijdt) erg horizontalistisch. Het gaat er niet om of "mensen elkaar vinden" in een gelijk verlangen, of dat ze hun hopeloze onvrede over aardse ellende eens naar God zuchten.

De cruciale vraag is of dat klagen over de ellende in deze wereld wel eens veranderd is in een klagen over mijn zonde. Want alle ellende die er is, is onze schuld. Wij (de mensheid) hebben gezondigd, wij (de mensheid) zijn gevallen, en ik (ieder persoonlijk) vergroot die schuld en ellende dagelijks nog meer.

De ware christelijke hoop bestaat dus niet in een vage wetenschap dat God zegt "ach, wat heb je t toch rot op die wereld" en Die wat zalf smeert in de (vaak zelfgeslagen) wonden, maar in de wetenschap dat mij al mijn zonden vergeven zijn, om Christus wil, en dat daarom dit lijden, hoe moeilijk ook, lang niet is wat we verdienen. Dit lijden is slechts voor een tijd, de komende heerlijkheid, waarin Gods eer weer centraal mag staan (over heelheid en volkomenheid gesproken), is eeuwig en komt spoedig.

Kortom: Waarlijk verlangen naar God is niet horizontalistisch, maar verlangt om bij God te zijn, Hem alleen de eer te geven, vrij van zonde, verlost van zichzelf.

Wat een meesmuilende reactie op mijn posting. En wat zijn de reacties in dit topic over het algemeen mengelingen van enrzijds inhoudelijke reacties op mijn posting en anderzijds antipatieke reacties omdat het nu eenmaal gravo is, die gepost heeft. Leer toch eens een gesprek te hebben met iemand die overtuigd is van zijn argumenten tegen al te gemakkelijke opmerkingen.

Want, oei, oei, wat vliegen we hier weer uit de bocht. Met opzet heb ik een voorzichtige posting "gedropt", waarin ik me bezin(!) op het verlangen naar God. En één van de posters heeft het ook begrepen: door de algemene genade is er in elk mens een bepaald verlangen naar God overgebleven. Dat is niet zo vreemd. De mens is naar Gods beeld en gelijkenis geschapen. Door de zondeval houdt hij niet op schepsel van God te zijn. Hij is geen zielloze materie geworden, maar de mens leeft nog steeds door de adem, die God hem in de neusgaten heeft geblazen.
Ja, inderdaad, de bijzondere genade is nodig om tot een waar inzicht te geraken over de doodstaat van de mens, over de kern van alle ellende en pijn en over de verlossing door Jezus Christus.
Maar denkt iemand nu werkelijk, dat dat inzicht, die geschonken gave van ontdekking en de weg van geloof en bekering helemaal buiten de concrete pijn, eenzaamheid en schuldgevoelens, die ik in mijn eerdere posting noemde, omgaat?

Meermaals is al gesproken van de vermoedelijke staat van de mensen, die bij Jezus om genezing kwamen. Natuurlijk, dar zal een groot deel "horizontalistische" verlossing, uitweg uit de aardse ellende bij hebben gezeten. Maar heeft Jezus ze dan verontwaardigd weggestuurd? Heeft hij ze dan onbewogen de rug toegekeerd, omdat het zo'n gebrekkige reden was om tot Hem te komen. Heeft Hij dan deze mensen aan hun lot overgelaten, omdat ze de ellende niet ten diepste peilden en weinig of geen zondebesef en schulderkentenis aan de dag legden?

Ik denk, nee. Wel heeft Jezus uitdrukkelijk de mensen er van verzekerd, hoe diep de zonde en de onwil zit. Hij heeft scherp gezien hoezeer rijkdom, trots en hoogmoed de weg terug naar God kunnen blokkeren. Jezus' prediking was op dat punt hard, maar glashelder.

Maar het valt mij op hoezeer hij zich heeft ingelaten met juist die mensen, waarin hun materiele armoede zo bitter samenging met hun geestelijke armoede. Het zijn toch de melaatsen, de armen, de kinderen, de vrouwen, hoeren en tollenaren, die Hij met bijzondere aandacht tot zich trok.

Ik weet wel, dat valt ook niet één op één samen met de mensen, die pijn en lijden ervaren in het alledaagse leven, maar toch...overdenkend de ontferming, die God bewoog om Zijn volk uit Egypte, uit dat benauwende land te voeren en overdenkend hoezeer de eerste christenen vooral door diakonaal dienstbetoon een aantrekkingskracht uitoefenden op de "gewone man", dan denk ik, dat het verlangen naar uitredding en hulp, dat deze mensen hebben gekoesterd, door God zelf is ingelost. Beticht me er nu niet van, dat God alléén op grond van algemene genade zondaren zaligmaakt. Dat zeg ik namelijk niet.

Wat ik wel zeg is, dat wij helemaal niet in staat zijn om te bepalen waar voor God de werking van de algemene genade ophoudt en de werking van de bijzondere genade begint.

Dus, iemand, die in de goot ligt en een uitvlucht zoekt bij bijvoorbeeld een Leger des Heils-post en vanaf dat moment ook inderdaad zijn leven met vallen en opstaan weer op de rails krijgt (allemaal horizontalistisch, hoor!), zo iemand zou dat reddende moment later toch wel eens als een heel bijzondere genade van God kunnen gaan zien. Er is ook nog zoiets als tijd. Wat in onze perceptie eerst nog als iets gewoons kon worden gezien, wordt later nog al eens ervaren als een zeer bijzondere werking van God.

Da 's ook een wijze les voor al die mensen, die maar geen "waar werk van God" in je kunnen bevestigen. Misschien worden we later wel gedwongen om dat niet-voor-waar-aangenomen-werk-van-God alsnog anders te duiden en er het begin in te zien van Gods genadige wederbarende werk tot zaligheid!

Ik bedoel maar: zouden we zo-wie-zo niet met ontferming bewogen moeten zijn om mensen, die de hardheid en het lijden van dit aardse leven zo bruusk ervaren? Is onze ware godsdienst niet: weduwen en wezen bezoeken? Hoe zit het met de waardering van het diakonaat t.o.v het pastoraat? Dat is toch hopelijk geen tegenstelling?

Een mooi voorbeeld in dit geval: één van de ergste dingen voor mensen in het Romeinse Rijk was, dat zij geen fatsoelijke begrafenis konden krijgen. Vooral slaven vreesden het naamloos weggeworpen worden. Het is met name de barmhartige dienst van het begraven van deze mensen geweest, die zo'n indruk maakte op deze armen. Daarom sloten zij zich aan bij de christelijke gemeente! Waarom deden christenen dat eigenlijk? Dat had toch geen eeuwigheidswaarde? Dat zou toch alleen maar leiden tot aanwas van mensen, die een horizontalistische wens in vervulling wilden laten gaan? Ik vraag het me af. Is het juist niet deze ontroerende liefdevolle toewending geweest, waardoor mensen in één keer begrepen met welke grote barmhartige God zij via de christenen te doen hadden? Zou het verlangen om God werkelijk te leren kennen en een verzoend leven met hem te ontvangen hier niet in het verlengde hebben kunnen liggen van hun verlangen om niet vergeten te worden. We moeten de grens tussen algemeen en bijzonder maar niet te snel aanwijzen!

gravo

Over het punt dat je niet te snel de grens tussen algemeen en bijzonder aan mag wijzen:

in de situatieschets waarmee je dit topic begonnen bent, dus bovenin mijn reactie kun je wel degelijk de grens aanwijzen. Het is heel simpel en daarmee is denk ik de discussie ten einde: ieder mens heeft van nature een ingeschapen Godskennis, ja en natuurlijk kan dat met de ellende van de wereld zoals je schrijft wel eens boven komen en kan een mens dan op die God die hij kent door dat beetje Godskennis gaan hopen.
Dat is heel wat anders dan een ware droefheid tot God tot waarachtige bekering. Dat is toch duidelijk genoeg toch?

Groeten

[gravo]

Uit het antwoord van gewoonjacolien maak ik op, dat er bij haar vooral een verlangen leeft om de zaken even heerlijk eenvoudig en lekker duidelijk voor ogen te hebben.

Die dingen van God: 't is toch eigenlijk zo simpel, toch? Lekker de discussie sluiten, toch? Makkelijk, toch?

En die natuurlijke godskennis? Da's niks waard. Da's geen ware droefheid naar God. Allemoal prullebakkenwerk. Allemoal gebrokene bakken, allemoal algemain!! Daar komp ge dûh berrûg Sions nie mee op!!!

Ja, zo wordt het inderdaad wel heel makkelijk. Ik zou het alleen maar even niet vertellen aan al die mensen, die ik in m'n openingsposting noemde, die aan het leven lijden en zoeken naar een redder in de nood. Want voor hen zou het maar stenen voor brood zijn.

"God heeft de wereld lief"... kunnen we niks mee?

gravo

[memento]

Uit het antwoord van gewoonjacolien maak ik op, dat er bij haar vooral een verlangen leeft om de zaken even heerlijk eenvoudig en lekker duidelijk voor ogen te hebben.

Die dingen van God: 't is toch eigenlijk zo simpel, toch? Lekker de discussie sluiten, toch? Makkelijk, toch?

En die natuurlijke godskennis? Da's niks waard. Da's geen ware droefheid naar God. Allemoal prullebakkenwerk. Allemoal gebrokene bakken, allemoal algemain!! Daar komp ge dûh berrûg Sions nie mee op!!!

Ja, zo wordt het inderdaad wel heel makkelijk. Ik zou het alleen maar even niet vertellen aan al die mensen, die ik in m'n openingsposting noemde, die aan het leven lijden en zoeken naar een redder in de nood. Want voor hen zou het maar stenen voor brood zijn.

"God heeft de wereld lief"... kunnen we niks mee?

gravo

Men zoekt wel een redder, maar men zoekt niet de schuld bij zichzelf. Dat is het wezenlijke verschil tussen het verlangen wat jij schetst, en een zaligmakend verlangen naar God.

Tuurlijk, mensen klagen vaak over hoe rot en oneerlijk het leven is. Wie zou daar niet van verlost willen zijn? Alleen, verlangen ze daarmee naar God? Welnee! Men wil dat alles beter wordt. Als je ze verteld over de God van de bijbel, die mensen liefheeft, maar die ook wil dat wij ons bekeren, dan ben je vaak aan t verkeerde adres. Veranderen, daar heb ik geen zin in! En schuld belijden tegenover God, over de puinhopen die ik zelf gemaakt heb, ik ben me gek! De meeste mensen leven liever verder in hun eigen ellende, dan dat ze willen leven als een christen (dan moet je zo veel, en dan mag je niets meer).

Paulus was nog niet zo gek, toen hij zei: Er is niemand die God zoekt, zelfs niet 1! Het is een illusie te denken dat mensen zomaar naar God (de God van de bijbel, en niet een waanbeeld van de Lieve Heer die alle ellende wel even oplost) gaan verlangen, omdat ze t zo rot hebben.

[Afgewezen]

Nou Memento, we hebben hier op het forum iemand gehad, die wél door 'aardse' moeilijkheden op zoek ging naar de waarheid. Ik hoef geen naam te noemen.
De praktijk is niet altijd zo makkelijk in hokjes op te delen, daarin ben ik het met gravo eens.
Er is een oerverlangen in de mens, ontstaan na de val, na de breuk met God, en hij heeft geen rust tot hij terug is gebracht bij God.
God kan allerlei wegen en middelen gebruiken om de mens tot bewustzijn van zijn verloren staat te brengen, en zeker, dan zal Hij die mens ook tot schuldbelijdenis brengen. Maar dat Hij op Zíjn tijd en wijze.

[gravo]

Uit het antwoord van gewoonjacolien maak ik op, dat er bij haar vooral een verlangen leeft om de zaken even heerlijk eenvoudig en lekker duidelijk voor ogen te hebben.

Die dingen van God: 't is toch eigenlijk zo simpel, toch? Lekker de discussie sluiten, toch? Makkelijk, toch?

En die natuurlijke godskennis? Da's niks waard. Da's geen ware droefheid naar God. Allemoal prullebakkenwerk. Allemoal gebrokene bakken, allemoal algemain!! Daar komp ge dûh berrûg Sions nie mee op!!!

Ja, zo wordt het inderdaad wel heel makkelijk. Ik zou het alleen maar even niet vertellen aan al die mensen, die ik in m'n openingsposting noemde, die aan het leven lijden en zoeken naar een redder in de nood. Want voor hen zou het maar stenen voor brood zijn.

"God heeft de wereld lief"... kunnen we niks mee?

gravo

Men zoekt wel een redder, maar men zoekt niet de schuld bij zichzelf. Dat is het wezenlijke verschil tussen het verlangen wat jij schetst, en een zaligmakend verlangen naar God.

Tuurlijk, mensen klagen vaak over hoe rot en oneerlijk het leven is. Wie zou daar niet van verlost willen zijn? Alleen, verlangen ze daarmee naar God? Welnee! Men wil dat alles beter wordt. Als je ze verteld over de God van de bijbel, die mensen liefheeft, maar die ook wil dat wij ons bekeren, dan ben je vaak aan t verkeerde adres. Veranderen, daar heb ik geen zin in! En schuld belijden tegenover God, over de puinhopen die ik zelf gemaakt heb, ik ben me gek! De meeste mensen leven liever verder in hun eigen ellende, dan dat ze willen leven als een christen (dan moet je zo veel, en dan mag je niets meer).

Paulus was nog niet zo gek, toen hij zei: Er is niemand die God zoekt, zelfs niet 1! Het is een illusie te denken dat mensen zomaar naar God (de God van de bijbel, en niet een waanbeeld van de Lieve Heer die alle ellende wel even oplost) gaan verlangen, omdat ze t zo rot hebben.

Dag memento,

Ik waardeer je pleidooi. Je wilt het ware van het onware scheiden. En dat is een terechte zorg. Er is veel godsdienst om den brode.

Maar je dient je wel rekenschap af te leggen van het merkwaardige feit, dat je enerzijds een bepaald, wellicht terecht oordeel velt over "men", "mensen", "ze", "men", "ze", "de meeste mensen", "ze", ""mensen". (lees je eigen posting op dit punt eens door). En het is aan de hand van de tekst van Paulus kennelijk inderdaad een terecht oordeel: hij spreekt over "niemand, die God zoekt".

Aan de andere kant distantieer je je wel van die "meeste mensen". Immers, je kiest de positie van de er boven staande beschouwer, die al die foute motieven constateert en aanwijst. Sprekend over "de meeste mensen" zou je inderdaad het recht hebben om dit te doen. Immers, dan ben jij (of dan zijn wij) natuurlijk de gunstige uitzondering op het verwerpelijke gedrag van "de meeste mensen".

Echter, nemen we Paulus' woorden serieus, dan moeten we onszelf ook aanmerken als mensen, die God niet zoeken. Er is dan geen enkel onderscheid tussen mensen. "Niemand" sluit iedereen in.

En daar ligt wat mij betreft nu net de gevoeligheid. Het gaat dan om de idee, dat de gereformeerde leer in wezen toch zo simpel is. Dat het met enkele handige weetjes in een handomdraai uit te leggen is: maakt niet uit welke indringende zaken er aan de orde komen. Of het nu het verscheurende wereldleed is, de dramatische situatie van de mensheid of dat het om eeuwige wel of eeuwig wee gaat, steeds geeft die trotse en pronte houding mij de kriebels.

"Domme, domme mensen. Jullie willen het eenvoudigweg niet begrijpen, terwijl het toch zo eenvoudig is".
En daar komen ze weer, alle verborgenheden Gods, de meest diepzinnige raadsels van de Bijbel, de geheimenissen van het geloof en de omgang met God. Ze worden zo vaak in een pseudo-logisch verband opgedist. "t is toch allemal duidelijk mensen? Zo en zo zit het. Dat ze het nou niet snappen....

En daar vind ik, dat er helemaal niet zo'n ernst gemaakt wordt met die belijdenis, dat "niemand God zoekt" of dat de mens onbekwaam is tot enig goed. In tegenstelling daarmee beroemt men zich maar al te vaak in een trotse, neerbuigende houding jegens anderen op de kennis omtrent de waarheid. Zich daarmee oogluikend een bijzondere positie aanmetend. In iedere geval niet meer zo zijn als "de meeste mensen".

Wij doen dat niet hoor, om met een beetje godskennis een makkelijk uitvluchtje uit de ellende te zoeken. Wij weten wel beter. Het zal nog een turfje dieper moeten...bla, bla, bla.

Spreekt hier niet een misplaatste tevredenheid uit met eigen kennis, afkomst en traditie. En , erger nog, worden hier niet alle deuren naar "de meeste menssen" gesloten, vanwege een ongezonde smetvrees, die we zouden hebben tegenover andere mensen, die volgens Paulus juist zoveel gemeen hebben?

De kennis, dat God sommigen verkiest en anderen in hun zonden laat, mag nooit leiden tot een hoogmoedige afstand tot medeschepselen. Alsof alleen die kennis een door ons gemaakte scheiding tussen "wij" en "zij" zou kunnen rechtvaardigen.

Ik voel me meer aangesproken door Paulus, wanneer hij mij insluit in zijn waarschuwende woorden. Dan kan ik me er tenminste mee identificeren. Dan geldt het ook voor mij (al is het niet aangenaam om te horen).
Maar ik voel me hopeloos terzijde geschoven, wanneer ik tot "de meeste mensen" wordt gerekend. Daar wordt ik echt weggezet als een niet-ingewijde, die bij voorbaat al niet welkom is.
Ook voel ik mij niet zo thuis wanneer ik aangesproken word op het knusse "wij-van-de-ware-partij" gevoel.

Ik ben mens. Bezet met het menselijk tekort van zonde, schuld en dood. Met onkunde, met angst, met vragen, met zorgen. Ik lees de Bijbel zo, dat deze hoedanigheid op zich al genoeg reden geeft om me tot God te richten. Laat ik het dan zo zeggen: het aanbod van God aan alle mensen is ruim genoeg, algemeen genoeg. Wanneer ik dat als een onschatbare bijzonderheid mag ervaren, vloeit er één ononderbroken onverdeeld stroom van genade tot mij. Genade op genade.

Ik verbied je niet om begrippen te zoeken bij deze ervaring. Ook niet om dan maar de begrippen "algemeen" en "bijzonder" te gebruiken, maar we moeten wel steeds in staat zijn om terug te gaan naar de bron-ervaring, die deze begrippen heeft voortgebracht. En dat is toch de realiteit van de genade zelf.

Kortom: het meest ontroerende van de oproep in de Bijbel is, dat deze is gericht aan de mens. Waarom ontroerend? Omdat een ieder daarin waarachtig wordt aangesproken. En van die aanspraak kan niemand zeggen, dat hij er buiten valt.

gravo

[memento]

Gravo, je legt me dingen in de mond die ik niet gezegd heb. Ik ontken niet dat uiterlijk leed tot God kan leiden, ja, ik geloof zelfs dat dat vaak genoeg gebeurt (denk aan christelijke verslavingszorg, zoals oa de Hoop).

Alleen, ik geloof niet dat je het verlangen naar verlossing van je aardse ellende (je 1e posting) gelijk kan stellen met een verlangen naar God. Vanuit theologisch standpunt zie ik namelijk het eerste als een ego-centrische houden (IK wil van mijn rottigheid verlost zijn), terwijl ik het 2e zie als gericht op een relatie met God, als liefde tot God (en ware liefde is in haar wezen niet ego-centrisch).

Kortom, aardse ellende kan ertoe leiden dat mensen op zoek gaan naar God, om via die weg er achter te komen dat God veel meer is dan die Lieve Heer die al mijn problemen wel even oplost, en op zo'n manier tot bekering komen. Maar gewone nuchterheid gebied me daar niet al te veel op te hopen, daar ervaring uitwijst dat ellende mensen vaker brengt tot schelden op God, en Hem de schuld geven, dan tot liefde en verlangen tot Hem. En anders, Gravo, waarom zitten de kerken dan niet vol?

[gewoonjacolien]

De kennis, dat God sommigen verkiest en anderen in hun zonden laat, mag nooit leiden tot een hoogmoedige afstand tot medeschepselen. Alsof alleen die kennis een door ons gemaakte scheiding tussen "wij" en "zij" zou kunnen rechtvaardigen.

Mooi stukje Gravo, ben ik het ik het wel mee eens.

En je hebt het goed geschetst allemaal.
Maar toch als een mens door de ellende hier op aarde gaat zoeken naar God, zal dat niet door de ellende zijn, niet door die mens zelf maar komt alleen bij God vandaan. Door Zijn liefde zoekt hij dat wat verloren is op, maar komt echt nooit van ons vandaan.

[gravo]

De kennis, dat God sommigen verkiest en anderen in hun zonden laat, mag nooit leiden tot een hoogmoedige afstand tot medeschepselen. Alsof alleen die kennis een door ons gemaakte scheiding tussen "wij" en "zij" zou kunnen rechtvaardigen.

Mooi stukje Gravo, ben ik het ik het wel mee eens.

En je hebt het goed geschetst allemaal.
Maar toch als een mens door de ellende hier op aarde gaat zoeken naar God, zal dat niet door de ellende zijn, niet door die mens zelf maar komt alleen bij God vandaan. Door Zijn liefde zoekt hij dat wat verloren is op, maar komt echt nooit van ons vandaan.

Dank voor je reactie. Toch nog een vraagje:

Wat is nu de bedoeling van die herhaalde waarschuwing: "...maar komt echt nooit van ons vandaan..."?
Welke beperking legt die waarschuwing mij, maar ook anderen nu op?
Moeten mensen dit er per sé hardop bij zeggen (volgens mij onderschrijven de meeste christenen dit wel) en is er ook een heel praktisch, concreet gevaar aan te wijzen, wanneer mensen het één doen (vanuit moeilijke omstandigheden tot God roepen) en het ander nalaten (nog eens uitdrukkelijk zeggen, dat "het echt nooit van ons vandaan komt").

Is het niet zo, dat het feit dat een mens hulp zoekt bij God (door zijn roepen en zijn gebed) al een voldoende belijdenis is, dat "het echt nooit van ons zelf vandaan komt".
Meestal ben je aan het eind van je Latijn in zo'n situatie. Het is daarom nog al een open deur om te stellen, dat je hulp ergens anders vandaan moet komen.

Wie bidt, zegt daarmee in feite toch al, dat hij het van een Ander verwacht?

gravo

[memento]

Is het niet zo, dat het feit dat een mens hulp zoekt bij God (door zijn roepen en zijn gebed) al een voldoende belijdenis is, dat "het echt nooit van ons zelf vandaan komt".
Meestal ben je aan het eind van je Latijn in zo'n situatie. Het is daarom nog al een open deur om te stellen, dat je hulp ergens anders vandaan moet komen.

Wie bidt, zegt daarmee in feite toch al, dat hij het van een Ander verwacht?

Helemaal gelijk. Maar het aardse goed van God verwachten, en Hem daarom bidden, is wat anders dan de eeuwige zaligheid en redding van zonde van Hem verwachten. Waarom wil je dat onderscheid niet maken?

PS> Even voor de duidelijkheid: Nogmaals, ik zeg niet dat aardse nood niet kan leiden tot een zoektocht naar God, die uitloopt op geloof en bekering (nadat men God beter/vollediger heeft leren kennen). Alleen, het gebeurt blijkbaar niet zoveel. Want velen kennen ellende, en toch zitten de kerken leeg...

[gewoonjacolien]

Dank voor je reactie. Toch nog een vraagje:

Wat is nu de bedoeling van die herhaalde waarschuwing: "...maar komt echt nooit van ons vandaan..."?
Welke beperking legt die waarschuwing mij, maar ook anderen nu op?
Moeten mensen dit er per sé hardop bij zeggen (volgens mij onderschrijven de meeste christenen dit wel) en is er ook een heel praktisch, concreet gevaar aan te wijzen, wanneer mensen het één doen (vanuit moeilijke omstandigheden tot God roepen) en het ander nalaten (nog eens uitdrukkelijk zeggen, dat "het echt nooit van ons vandaan komt").

Is het niet zo, dat het feit dat een mens hulp zoekt bij God (door zijn roepen en zijn gebed) al een voldoende belijdenis is, dat "het echt nooit van ons zelf vandaan komt".
Meestal ben je aan het eind van je Latijn in zo'n situatie. Het is daarom nog al een open deur om te stellen, dat je hulp ergens anders vandaan moet komen.

Wie bidt, zegt daarmee in feite toch al, dat hij het van een Ander verwacht?

gravo

maar komt echt nooit van ons vandaan...
ik zal het even uitleggen wat ik daarvan belijd/geloof

(kheb daarover een stukje gelezen in een boekje van ds. G.H. Kersten)
dus aan de hand daarvan leg ik het even uit anders weet ik niet zo goed hoe ik het moet uitlegggen.

En zovelen Hem aangenomen hebben, heeft Hij macht gegeven kinderen Gods te worden, namelijk dien in Zijn Naam geloven. Joh. 1:12. De Heere werkt dat geloof in zonze harten, opdat wij in Christus de zaligheid mogen krijgen.
Het aannemen van Christus door het geloof is dan ook niet een vrucht van onze akker. Het geloof is Gods gave en het aannemen van Christus volgt op de toerekening Gods aan ons. Eerst de Goddelijke schenking en daarop volgend de aanneming.

Doch een mens kan geen ding aannemen, zo het het hem uit de hemel niet gegeven zij. Joh. 3:27

Aan de aanneming des geloofs gaat het werk Gods der inlijving in en toerekening van Christus vooraf.

Jakob nam in bange nood, toen Ezau hem tegemoet trok, de toevlucht tot de God zijns vaders Abrahams en Izaaks; maar na de worsteling aan Pniel, toen God hem uit zijn recht gezet en zijn kracht ontwricht had, en hij overwinnaar in Gods kracht geworden was, richtte hij een altaar op te Sichem en noemde het: 'De God Israel is God'. Op de Goddelijke toerekening volgde de aanneming en riep Jakob uit: 'Die God is ook mijn God'. Dat aannemen is dan ook een omhelzen van de gegeven Jezus. De Engelsen vertalen in de boven aangehaalde tekst Joh. 1:12 Aannemen ook door ontvangen. En zovelen Jezus ontvangen hebben, die nemen Hem aan. Wij moeten een gegeven Jezus hebben. Hij heeft de zaligheid verdiend, maar Hij past ze de Zijnen ook toe. Doch daarmee valt dan ook geheel de leer der algemene verzoening. Want
Christus is niet voor alle mensen gestorven;
Het aannemen door het geloof is niet van onszelf doch van Hem.

volgens mij komt het nooit van een mens vandaan, want wij zijn dood en zien onze ellendestaat waarin wij verkeren van nature niet.

[jvdg]

[quote="gewoonjacolien"b]Het aannemen door het geloof is niet van onszelf doch van Hem.[/b]

volgens mij komt het nooit van een mens vandaan, want wij zijn dood en zien onze ellendestaat waarin wij verkeren van nature niet.[/quote]

Gelukkig maar, anders was het voor een ieder een verloren zaak.......