Kijk uit dat je er niet te weinig over praat. (als je het al doet dan). Geloven is niet iets individueels of individualistisch. Dat idee krijg ik soms wel eens een beetje. Je zit naast elkaar in de kerk en je zingt samen, luistert samen.... en daarna snel weer naar huis. Het lichaam van Christus en elkaar tot hand en voet zijn is denk ik toch wat anders dan "dat is mijn zaak en daar hebben anderen niets mee te maken". Alsof het een moeten is. Maar mensen die die openheid hebben ontdekken dat het helemaal geen moeten of dwang is, het is vaak eng maar als je dan wijsheid, steun en troost van zo iemand onvangt, gebed, misschien wel samen bidden en bemoediging... en danken God dat ze met hun medegelovigen over dit soort dingen kunnen praten en dat God hen gebruikt voor zijn doel. Dan ontdek je hoe mooi het samen gemeente zijn is, hoe fijn het is om open te kunnen zijn, niet alleen met je zielenvrienden met wie je een band hebt door veel met ze op te trekken, maar ook met anderen, omdat je samen een band met Christus hebt en allen verlost bent door Hem.Kislev schreef:Ik schaam me er niet voor, maar een ander heeft er niks mee te maken. Zoals gezegd: in zijn complete werken zegt Calvijn maar 1 keer wat over zn eigen geestelijk leven.Rens schreef:Schaam jij je voor je eigen geloofsbeleving? Of durf je niet blind te zijn voor de gevolgen van je geloofsovertuiging?Kislev schreef:kVind het een babylonische spraakverwarring:
Want wat bedoel je er nu mee. Dat als ik een tekst aanhaal ik door laat schemeren wat ie voor mij betekent heeft? Om eerder genoemde redenen laat ik het wel.
Als ik er al over praat dan is het onder 4 ogen. Daar heb je zielenvrienden voor.
Overigens kan het voor sommigen ook moeilijk zijn om met zielenvrienden iets te bespreken, juist omdat je ze zo goed kent en ze jou zo goed kennen en door iets waar jij mee zit of tegen vecht hun hele beeld van je heel erg kan veranderen. Sommige mensen zijn daar bang voor.
