Marnix schreef:

raka schreef:

Marnix schreef:Waarom weet je dat niet?
En waarom heb je wel ja gezegd?

Ik heb toen ja gezegd in de zin van een historieel geloofs ja.
Maar zelfs dat uitgeklede ja, wordt in mijn conscientie menigmaal aangevallen. En voor de rest valt daar nog veel meer over te zeggen, maar dat vind ik te persoonlijk. Ik wilde gewoon een eerlijk antwoord geven op de gestelde vraag.

Bedankt voor je eerlijke, open antwoord.

Ik hoop dat ik niet te persoonlijk wordt als ik vraag:

Je weet na 10 jaar nog niet waarom je ja hebt gezegd. Weet je inmiddels wel waarop je ja hebt gezegd?

Je hoeft de vraag niet te beantwoorden of het niet in het openbaar te doen. Het is sowieso altijd goed om over na te denken. En als je wil antwoorden stel ik het op prijs. En wat heb je te verliezen. Maar ik wil je zeker niet dwingen.

Op een internetforum kun je soms meer verliezen dan in reality, maar dat terzijde.

Ik weet na bijna 30 jaar ook niet waarom ik bijv psalm 116 steeds gewoon (mee)zing. Zoals ik de woorden van psalm 116 begrijp, begreep ik 10 jaar geleden ook terdege verstandelijk waarop ik ja zei. En dat een alleen verstandelijk ja, oftewel een 'mond ja' ten enemale tekort zal schieten, is mij ook bekend. Toch denk ik, mede gezien het feit dat in mijn eerste 'universiteitsjaren' redelijk is gezaagd aan de poten van mijn lekker zittend gereformeerd stoeltje en zelfs twijfels rezen over de basale geloofsvragen als: is er een God, is er een leven na de dood, etc, mijn ja toen geen eeuwigheidswaarde had, maar ook niet afgedaan kan worden als waarde nul.

God is getrouw!

Wat het verstandelijke betreft, ik denk dat het klopt maar dat we er ook op een bepaalde manier voor moeten uitkijken. De HC zegt dat waar geloof "een stellig weten of kennis is van al wat in Gods Woord staat". Daarnaast is het een vast vertrouwen dat Hij ook jou dat alles wil geven. Het is dus niet zo dat het verstandelijke niet van God komt en een ander geloof wel. Tegelijkertijd is waar geloof meer dan verstandelijke kennis.

Jongere schreef:Veel kinderen van God kennen een moment van een keuze, zoals Ruth haar keuze maakte.

Wat bedoel je hiermee?

Dat velen een moment kiezenwaarop ze voor of tegen moetenkiezen, en die keuze heeft gevolgen voor je hele leven?

Ik vraag me overigens af of er bij Ruth echt sprake was van een keuze, als ik het verhaal zo lees zie je dat Naomi Ruth wil overtuigen om in Moab te blijven, maar aan de reactie van Ruth zie je dat geen haar op haar hoofd daar aan dacht.

Marnix schreef:Ik vraag me overigens af of er bij Ruth echt sprake was van een keuze, als ik het verhaal zo lees zie je dat Naomi Ruth wil overtuigen om in Moab te blijven, maar aan de reactie van Ruth zie je dat geen haar op haar hoofd daar aan dacht.

Even terzijde: waarom vind je dat geen keuze? Hoe je het geestelijk ook uit wil leggen, het is in ieder geval een keuze voor Israël, ten koste van Moab.

Tiberius schreef:

Marnix schreef:Ik vraag me overigens af of er bij Ruth echt sprake was van een keuze, als ik het verhaal zo lees zie je dat Naomi Ruth wil overtuigen om in Moab te blijven, maar aan de reactie van Ruth zie je dat geen haar op haar hoofd daar aan dacht.

Even terzijde: waarom vind je dat geen keuze? Hoe je het geestelijk ook uit wil leggen, het is in ieder geval een keuze voor Israël, ten koste van Moab.

Ze had op dat moment in ieder geval haar keuze al lang gemaakt. Althans, die indruk krijg ik wel.

Maar, even een ondeugend zijspoor, mag er dan in de prediking aangedrongen worden op het maken van een keuze? Als Noami dit ook doet? (Hoewel ze eigenlijk aandringt op een keus voor Moab, ipv voor Israel.)

Hm ja, dat bedoel ik. Die keuze had ze al gemaakt... dat ze een keuze had zal ik zeker niet ontkennen. het ging me niet om het woordje "keuze" maar om het woordje "moment", daar ging mijn opmerking over. Had ze een keuzemoment toen Naomi haar zei dat ze maar terug moest gaan?

Marnix schreef:Had ze een keuzemoment toen Naomi haar zei dat ze maar terug moest gaan?

In feite wel natuurlijk, want ze kon haar vriendin achterna gaan. Oftewel: ze had op dat moment de keuze om haar oorspronkelijke keuze door te zetten of niet.
Evenals wij in het natuurlijke altijd de keuze hebben om iets goeds of iets verkeerds te doen.
Maar ik begrijp wat je bedoelt.

Natuurlijk had ze een keuze maar die keuze had ze al gemaakt dus ik zou niet snel spreken van een keuzemoment dan

Marnix schreef:Hm ja, dat bedoel ik. Die keuze had ze al gemaakt... dat ze een keuze had zal ik zeker niet ontkennen. het ging me niet om het woordje "keuze" maar om het woordje "moment", daar ging mijn opmerking over. Had ze een keuzemoment toen Naomi haar zei dat ze maar terug moest gaan?

Zeker wel. Ze kon met haar schoonmoeder meegegaan zijn tot aan de grens. Naomi zei ook tegen haar dat ze met Orpa mee terug moest naar haar eigen vaderland. Ze maakte echter de keuze om mee te gaa met Naomi. Uw volk is mijn volk. Uw God mijn God. En ze ging met Naomi mee. Dat vind ik wel een keuze, ja.

Ja maar het ging me om dat "moment" en op dat moment had ze die keuze al gemaakt. Ruth is vastbesloten en laat zich op geen enkele manier van haar keuze af praten. Ik lees geen moment van twijfel, zal ik wel gaan of zal ik niet gaan?

Wat is nu precies je punt?

Het ging even over de opmerking:

Veel kinderen van God kennen een moment van een keuze, zoals Ruth haar keuze maakte.

Ik vond dat gewoon niet zo'n goede vergelijking.... maar ik wilde daar gewoon even een opmerking over maken, geen hele discussie over starten, het werd toch wat langer dan de bedoeling was omdat andere het lazen met nadruk op "keuze" en ik met nadruk op "moment". Maar zo boeiend is het verder niet

Die keuze maak je elke dag opnieuw. Ruth maakte ook niet één keuze: ze koos ervoor om met Machlon te trouwen, ze koos ervoor om met Naomi en Orpa naar Israel te gaan, en ze koos ervoor om door te zetten toen Naomi haar terug wilde sturen, toen ze een eindje onderweg waren.

Zo kiezen wij ook niet alleen op de dag dat wij belijdenis doen, niet op de dag dat we tot geloof komen of op de dag dat we ontdekken dat we tot geloof gekomen zijn. We kiezen iedere dag opnieuw.

Belijdenis doen is iets moois, vooral als je het van harte doet. Je kunt er later aan terugdenken, beseffen dat je iets hebt beloofd. Maar je moet het niet los zien van belofte, doop en verbond. God heeft ook iets beloofd!

Precies. Mooi verwoord.