Afgewezen schreef:Er zijn twee dingen die ik belangrijk vind, dat is in de eerste plaats dat de sterktste schouders de zwaarste lasten dragen en in de tweede plaats dat niet alles aan de vrije-marktwerking wordt overgelaten. Ik denk dat ik hiervoor meer bij de PvdA dan bij CDA-VVD moet zijn.
Ik ben het met het eerste principe niet altijd eens. Die mensen hebben er ook gewoon voor gewerkt, maar moeten wel bijna de helft afdragen aan de fiscus. Dus waar doe je het dan nog voor. Je mag heus wel wat meer van die mensen vragen, maar of het zo extreem moet is de vraag. Vrije-marktwerking ben ik ook niet voor honderd procent op voor. We hebben het gezien bij de NS hoe dat gaat, of zoals nu bij de energievoorziening en de zorg. Nutsbedrijven dienen zoveel mogelijk in staatshanden te zijn.
Ik zal je één voorbeeld noemen hoe het er aan toe kan gaan. Daarvan wil ik geenszins volledig de schuld geven aan de regering, ook niet klagen, ook niet vissen naar allerlei tips (de goeie heb ik al bedacht, de nutteloze horen we dagelijks), alleen een voorbeeld geven.
Unionist schreef:Zoals je wellicht weet zit ik in de WAO. Daardoor ben ik flink in inkomen gekelderd. Mijn vrouw heeft PABO. Nou, dan denk je: gaat zij gewoon weer lesgeven. Hup, solliciteren. Maar wat blijkt? Aangezien de lumpsum in het basisonderwijs is ingeboerd, moeten scholen zelf hun geldbuidel verdelen. Men neemt dus geen oudere leerkrachten meer aan, vult de gaten liever met goedkope Lio's. (Dat zeggen ze natuurlijk niet hardop, maar één school versprak zich en krabbelde later weer terug toen we de letters CGB lieten vallen) Na zo'n 30 sollicitaties variërend van Drenthe tot Utrecht en van oud-gereformeerde tot vage pc-scholen, en evenzovele frustraties, toch maar de moed opgegeven. Een baan gezocht als huishoudelijke hulp in de thuiszorg. Fijn, toch wat extra inkomen. Valt van de week de krant in de brievenbus: "Ontslaggolf dreigt in thuiszorg, mensen kunnen hulp niet meer betalen door de WMO"
Snap je dan dat iemand daar ontzettend moedeloos van wordt en niet denkt: Wat hebben we toch een fantastisch kabinet dat even lekker orde op zaken stelt? Wat zijn we toch vreselijk blij met al die bezuinigingen? Natuurlijk, we sterven niet van de honger en we wonen niet in Afrika, we zijn zelfs geen minima. Maar we horen wél bij degenen die de eerste klappen opvangen. Want als chronisch zieke heb je nu eenmaal niet veel kans op economische verbetering.
En als ik dan mensen met droge ogen hoor beweren dat iedereen toch nog 3 of 4 keer per jaar op vakantie gaat, dus dat het best wel meevalt met die economie, kun je je dan voorstellen dat er iets heel héél zachtjes gaat kriebelen?
Nogmaals, het gaat er niet om om zielig te doen, maar om even een gezicht te geven aan al die mensen die niet bij de gegoede middenklasse behoren. Voor wie het geen vraag is welke auto gekocht wordt, maar óf er een auto gekocht wordt. Niet wáár op vakantie gegaan wordt, maar óf er op vakantie gegaan wordt.
Gewoon, alleen: niet iedereen zwelgt in het geld. En niet van iedereen is dat eigen schuld dikke bult.
Laat ik glashelder zijn: ik heb niet voor honderd procent gejuicht m.b.t. de beleidsplannen van het kabinet, en zeker niet m.b.t. de aanpak van de WAO. En als het jezelf aangaat dan is dat vanzelf des te pijnlijker. Maar ik vind het te ongenuanceerd om in het algemeen de schuld van alle ellende eenzijdig te schuiven op het kabinet. Soms hebben mensen de ellende echt aan hun zelf te danken. Vanzelf niet in jouw geval en in al die andere gevallen waar mensen door toedoen van anderen of door toedoen van afnemende gezondheid in de ellende komen. Voor deze mensen moet de overheid een adequaat beleid neerzetten. Maar het zijn niet allemaal mensen die terecht in de WAO zitten die het moeilijk hebben, maar ook mensen die er gewoon met de pet naar hebben gegooid en dus de ellende aan zichzelf hebben te danken. Of mensen die de weg niet naar de 'potjes' weten te vinden.
We hebben zelf ook het één en ander meegemaakt in het verleden, waardoor het soms de vraag was of er wel eten op tafel kon komen. Daardoor leer je wel de belangrijke zaken in het leven van tegenwoordig als merkkleding en vakanties te relativeren. Natuurlijk zou je het anders willen zien, maar je bent al blij dat je het leven hebt en leert de 'kleine dingen' in het leven waarderen. En dan gaat het bij mij wel kriebelen als ik hoor van 'armoede' als men het heeft over mensen die niet twee keer per jaar met vakantie kunnen... Dat is geen armoede! Niet dat jij dat zegt, maar dat kwam nog niet zo lang wel naar voren in een reportageverslag op de radio.
Kortom: mij gaat het om de juiste proporties.
Als je er zoveel hebt, wordt 't ook nog een kunst om nou net de goede te pakken en daaruit iets zinnigs te voorschijn te toveren...
