Christus of de christen?

[Refojongere]

Het is een veeg teken als mensen geen prediking meer willen hebben die hen zegt hoe het geloof toegaat, hoe een mens tot Christus komt.

Wat is dan het geval? Wel dan wordt veel nabijkomend geloof, wat niet is gegaan in de weg der ontdekking, in de overtuiging van zonde, in het blootleggen van je doodstaat, in de vernederin gen verbrijzeling, namelijk afgesneden.

Reken maar dat er (ook op dit forum) velen zijn die zich bij al die worstelingen rondom de toe-eigening van heil niets kunnen voorstellen omdat zij niks kennen van de vernedering en van hun onwil en onmacht en vijandschap tegen God uit hun boze natuur. Nee, velen zijn opgevoed met het christelijk geloof en wel op deze wijze dat ze zich niet kunnen voorstellen waarom er zovelen zijn die niet in Jezus Christus geloven of zelfs niet eens kunnen geloven, geen armen des geloofs hebben, immers: Het staat er toch, dan moet je dat toch aannemen! Geloof dan die beloften, er is toch niets simpelers?

Het frappante is dat dezen geen beschrijving kunnen geven van het feit dat ze gerechtvaardigd zijn (herkenbaar aan de vrede in het geweten door de Heilige Geest), dat ze bewust tot Christus gekomen zijn, wanneer en hoe ze bekeerd zijn etc.

En dan gaat men dat verdedigen met het feit dat het geloof geen 'beleven' is, maar juist tegen het gevoel ingaat. Je moet het geloven en niet aan gevoelens hangen heet het dan. En of ik er nou niets van beleef, dat maakt niet uit, daar hangt het niet vanaf. Da's wel een zeer simpel geloof, een verstandsgeloof.

En in vele zogenaam gereformeerde kringen ziet men verstandsgeloof aan voor zaligmakend geloof, waarbij het hart niet veranderd is en met de zonden niet gebroken wordt. Wel, en DAAROM nu juist is het nodig te prediken hoe een mens tot geloof komt en daarbij het 'snode van het kostelijke' te onderscheiden. Ik zet er dan ook een zeer groot vraagteken bij als men dat ook al niet horen wil onder het mom: "Alleen God kan snood van kostelijk onderscheiden". En zo is het nu net niet, want het Woord Gods is scherper dan enig tweesnijdend scherp zwaard. En dat ontdekt alle schijngeloof wat in feite niets anders is dan 'gemakkelijk christendom' wat altijd maar zekerheid heeft, altijd maar juicht, altijd maar over de ellende heenstapt door te zeggen dat we daar niet bij moeten blijven hangen: Immers: Christus IS toch gestorven, wij ZIJN toch verzoend, daar LEVEN we toch uit? Ach, ach, al die armetierige geloofjes in de gereformeerde gezindte. Altijd maar treuren, altijd maar weer vanuit de ellende, altijd maar bekommerd (wat een grote karikatuur is van de gereformeerde gezindte), want bij Gods volk in die kerken mag de vreugde van het heil ook gedurig gesmaakt worden. Ja, daar wordt een mishagen aan zichzelf en een zich verheugen in Christus gevonden.

"We leven in een tijd, dat duizenden menen bekeerd te zijn, maar waar zijn de onbekeerden, die God kwijt zijn, die hongerend en dorstend over de wereld gaan, naar die gerechtigheid, die alleen redt van de dood. Voor dompers en zwartgalligen worden ze uitgemaakt, die mensen horen niet op de wereld thuis. Toch zijn het die dompers die toekomst hebben, want het is de Heere Zelf, Die gezegd heeft: "Ik zal Mij doen overblijven een arm en ellendig volk, Die zullen op Mijn Naam betrouwen"."

[ndonselaar]

"Als je 'voorbereidend werk' toeleidend wil noemen moet je ook enige waarde aan dit voorbereidend werk toekennen, zeker als je hierover wilt preken.

RJ, ín de prediking van het Woord ligt de toeleiding opgesloten."

Beste Niek,

Misschien dat je het aangehaalde nog eens kunt toelichten.

Waarom is het noodzakelijk om enige waarde toe te kennen aan het voorbereidende (toeleidende) werk als je daarover wilt preken ?
Is het gegeven dat de Schrift hier doorgaans over spreekt in het kader van de bekering niet voldoende reden om het ook aan te halen als we althans evenwichtig recht willen doen aan alle facetten uit de Schrift ?

Dat in de prediking van het Woord de toeleiding ligt opgesloten vat ik evenmin. De prediking van het Woord (ongeacht of dat Wet of Evangelie betreft) valt toch niet per definitie samen met de persoonlijke doorleving van het Woord ?

Ik zie je reactie wel weer tegemoet,

Groeten,

Soms is het moeilijk om snel te reageren. Achteraf besef je dat het iets beter geformuleerd had moeten worden. Waarom ik het schreef is eigenlijk door de waarde die in de Ger. Gezindte soms aan termen worden toegekend. Het is niet onbekend dat sommigen de mensen op de toeleidende weg al levend noemen. Daarom heb ik geen moeite met de term ‘voorbereidend werk’. Echter als je met dit voorbereidend werk de toeleidende weg bedoelt, dan maak je een vergelijking die [in Nederland] mank gaat. Voorbereidend werk is soms noodzakelijk om een zondaar tot Christus te leiden. Zonder een toeleidende weg kan het volgens velen niet!

Waarom schreef ik dat in de prediking de toeleiding ligt opgesloten? Omdat voor mij de toeleiding gelijk staat aan het inenten in Christus. De mens wordt afgesneden uit de oude stam en ingeënt in de nieuwe. Als een mens dus dan overgezet wordt, dan wordt hij tot Christus ‘toegeleid’. Dit gebeurt door de levendmakende kracht van het Evangelie.

Maar misschien ben ik nu te abstract bezig.

Richting RJ,

Het is een veeg teken als mensen geen prediking meer willen hebben die hen zegt hoe het geloof toegaat, hoe een mens tot Christus komt.

Wat is dan het geval? Wel dan wordt veel nabijkomend geloof, wat niet is gegaan in de weg der ontdekking, in de overtuiging van zonde, in het blootleggen van je doodstaat, in de vernederin gen verbrijzeling, namelijk afgesneden.

en

Het frappante is dat dezen geen beschrijving kunnen geven van het feit dat ze gerechtvaardigd zijn (herkenbaar aan de vrede in het geweten door de Heilige Geest), dat ze bewust tot Christus gekomen zijn, wanneer en hoe ze bekeerd zijn etc.

Waar RJ, herkent men het waarachtige werk aan? Aan het eerste gedeelte of aan het tweede gedeelte. Of misschien anders geschreven. Zou diegenen die door de liefde van Christus getrokken zijn zich herkennen in het eerste of in het tweede? Tot slot, moeten we ons allen niet herkennen in jouw tweede gedeelte?

Groeten,

[Aangepast op 2/7/04 door ndonselaar]

[Refojongere]

Zou diegenen die door de liefde van Christus getrokken zijn zich herkennen in het eerste of in het tweede? Tot slot, moeten we ons allen niet herkennen in jouw tweede gedeelte?

Groeten,

De Heere trekt met koorden van liefde, zeker. Maar een mens wordt ALTIJD met de Wet geconfronteerd. Zonder de Wet hoeft er namelijk niks gerechtvaardigd of verzoend te worden. Dus de liefde van Christus is weldegelijk nodig om ons te lokken en opdat wij vrijmoedig zouden zoeken naar genade, maar niet minder is voor ieder mens nodig de verbrijzeling door de wet.

Echter, DAT moet dus wel gepreekt worden dat dat nodig is! Dat dat noodzakelijk is om de vloek van die wet zielsbevindelijk te kennen. Waarom? Als voorwaarde, omdat God je dan pas accepteert? Welnee, welnee! Omdat je anders nooit werkelijk de schuld leert belijden voor Gods aangezicht. En er staat toch geschreven: "Indien wij onze zonden belijden...". Wel, en dan lezen we in de Schrift ook dat er een ware en een valse droefheid is. En dat je nooit genade leert kennen als je de vloek niet kent.

Daarom:
- preken hoe het geloof toegaat
- onderscheidenlijk preken
- Christus als Redder preken en dan niet voor rijken en verrijken, want die zendt Hij ledig weg, maar wel voor armen, want die worden met goederen vervuld. Al het geloof wat niet vanuit de schuldbelijdenis opkomt is inbeelding.

[Grace]

Ik denk dat ik ja zal antwoorden op je laatste vraag Zeeuw. Het leven begint bij Hem. Wie IN Christus is, DIE is een nieuwe Schepping. Daar is het oude van voorbij gegaan. Hij is de Deur. De Ingang van het nieuwe leven, dus het begin.

Voorbereidend werk is nog geen bekering. Voorbereiden werk is niet zaligmakend. Er zijn vele mensen met overtuigingen die niet zullen ingaan, vanwege hun ongeloof. De hel ligt vol met mensen die overtuigd waren dat ze een Borg nodig hadden. Maar ze hebben Christus heel hun leven afgewezen. Deze hebben niet gewild dat Hij Koning over hen zou zijn!

De mensen willen allemaal horen dat ze op die weg zijn, want dan horen ze er bij. Het is veel afsnijdender preken, door te stellen dat er buiten Christus geen leven is. Daar komt pas vijandschap op af, want dan staat men er nog buiten. In de Ark, daar was het pas veilig!!! En ook als je op weg was: pas in de Ark was je 'behouden'.

Ik denk vaak dat het allemaal nog is om de mensen nog overeind te houden. Dan ben je niet onbekeerd en niet bekeerd, en dat kan natuurlijk niet.

mvrgr, Grace


misschien een aanrader voor mensen die dit herkennen in hun eigen leven:

http://www.jongerenavonden.nl/flitsen.php?fid=81

[Zeeuw]

Grace,

Inhoudelijk sta ik helemaal achter je posting. Je wijst terecht op het feit dat de toeleidende weg gezien word als zaligmakend, buiten Christus.

Inderdaad, dat is onmogelijk. Laat daar geen misverstand over bestaan.

Maar nu dan de vraag aan jou of je als reactie hierop dan maar helemaal de toeleidende weg (in de zin van niet zaligmakende voorbereiding en overtuiging door de wet) weg moet laten uit de prediking ?

[Adorote]

Zaligmakend buiten Christus is onmogelijk.

Alleen door het Levendschenkend Kruis en Christus worden wij Zalig,de enigste weg.

[Grace]

Oorspronkelijk gepost door Zeeuw
Grace,

Inhoudelijk sta ik helemaal achter je posting. Je wijst terecht op het feit dat de toeleidende weg gezien word als zaligmakend, buiten Christus.

Inderdaad, dat is onmogelijk. Laat daar geen misverstand over bestaan.

Maar nu dan de vraag aan jou of je als reactie hierop dan maar helemaal de toeleidende weg (in de zin van niet zaligmakende voorbereiding en overtuiging door de wet) weg moet laten uit de prediking ?

Zeeuw,

Het hangt er bij mij heel sterk af wat voor gemeente je hebt. Het is bij ons zo standaard, zo voorspelbaar. Het moet zo en zo gaan, anders....We luisteren bijna zo van: 'heeft die dit gezegd en dat gezegd, end at niet, dan is het goed', zonder dat we luisteren naar wat er gezegd wordt. Laat het Woord nu eens spreken. Wij moeten niet onze leer in het Woord persen, om vervolgens uit ieder bijbelgedeelte dezelfde toepassing te maken en dezelfde Weg te prediken(en soms er weer uit halen wat er helemaal niet in zit), maar we moeten het Woord laten spreken en aan de hand daarvan de toepassing naar het geestelijke leven maken.

Je krijg wel eens het idee dat een dominee/voorganger zijn theologie in de tekst probeert te verweven, echter moet dit andersom zijn: je theologie uit het Woord van God halen.

Ik denk dat we hetzelfde bedoelen, maar anders verwoorden. Graag wil ik je op het volgende wijze. Wie zegt mij waar die 'niet-zaligmakende voorbereidingen en overtuigingen' beginnen? Wie zal precies het begin van deze weg kunnen aanwijzen? Is dat altijd een ontdekking aan en overtuiging van zonden? De bevindelijke traditie weet wel beter. Sommigen komen door de zuiderpoort en sommigen door de noorderpoort, als ze maar in Jeruzalem komen!
Juist vanuit de ruimte van Gods verkiezende genade mogen we hoop hebben voor van God vervreemde mensen. Misschien zijn mijn collega en mijn buurman al op weg naar God en Christus en hoef ik alleen maar een richting aan te wijzen. Filippus bracht Natanaël bij Jezus, maar Jezus had hem al gezien onder de vijgenboom. Paulus was ‘ontstoken’ over de afgodendienst, toch zegt hij in Athene niet: ‘Wat zijn jullie een stelletje heidenen.’ Hij zegt dat zij God dienen zonder Hem te kennen. Ik krijg het idee dat de meeste onder ons de Wetskennis en de bediening der Wet los van Christus zien. Zo van: eerst leer je de Wet kennen en dan pas Christus. Dit is denk ik niet juist. Heel de zaligheid is het werk van Christus. Onze Catechismus laat dit ook prachtig zien in Zondag 2: ‘Waaruit kent gij uw ellende? Uit de Wet van God’. Het is een heel helder antwoord. ‘Maar wat eist de Wet dan?’ wordt er vervolgens gevraagd. Waar gaat het in de Wet dan om? Het wordt er meteen achteraan gezegd. Ik vind het een gouden greep: ‘Dat leert ons Christus…’
De grote Profeet en Leraar, door God gegeven. Daar moet ik zijn. Ook om mijn ellende te leren kennen. Niet eerst mijn ellende leren kennen en dan tot Christus komen, een wijdverbreid misverstand. Dan loop je vast, dan leer jij je ellende nooit kennen. Nee, aan de voeten van Christus, de grote Profeet, leer ik mijn ellende kennen. Juist als ik alles mis, mag ik tot Hem komen om door Hem onderwezen te worden. Hij leert mij zelf wel dat ik Hem nodig heb om voor God te kunnen bestaan.

Terugkomend op je vraag:

Dus in die zin antwoord ik: Ja, predik dus niet 'de niet-zaligmakende voorbereidingen en overtuigingen', maar Christus Zelf in Zijn drie ambten. Als Profeet, Priester en Koning.

Ik begrijp deze vraag heel goed, maar er zit een misverstand achter.
We mogen nooit vergeten dat de Heere Jezus een drievoudig ambt heeft. Hij is Profeet, Priester en Koning.
De achtergrond van deze vraag is mijns inziens, dat men Christus als Priester in gedachten heeft; als Degene, Die het offer voor de zonden brengt.
En inderdaad, je zult de Heere Jezus pas leren kennen als Priester als je ook iets van je schuld hebt leren zien.
Ook als je nog helemaal geen zicht hebt op het Priesterschap van Christus word je in het Woord geroepen om tot Hem te komen als Profeet.
‘Deze is Mijn geliefde Zoon, in Welke Ik Mijn welbehagen heb. Hoort Hem!’ zegt de Heere. Niet wachten tot je zelf iets ontdekt hebt; hoort Hem!

Ik moet zeggen dat ik hier zelf eens sterk bij bepaald werd uit de brief aan De Hebreeën (hoofdstuk 1) schrijft er ook heel duidelijk over. Dit kan misschien een eye-opener zijn. Er staat: ‘God, voor-
tijds veelmaal en op velerlei wijze, tot de vaderen gesproken hebbende door de profeten, heeft in deze laatste dagen tot ons gesproken door den Zoon.’

Dit mogen we nooit vergeten. Wij mogen niet doen alsof de Heere Jezus er nog niet is en niet geweest is, want dan onteren wij God de Vader. Met andere woorden: wij zijn vandaag voor honderd procent aangewezen op Christus. Alles wat je geestelijk moet weten, kun je alleen maar bij de Heere Jezus leren.
Dus als je probeert om jezelf te leren kennen buiten de Heere Jezus om, ben je bezig met filosofische bespiegelingen. Je kunt misschien aardige verhalen ophangen, maar het is geen zondekennis zoals de Bijbel haar bedoelt. Het is oppervlakkig! Je zou misschien niet verwachten dat ik dit zo zeg, maar het is echt zo. Dan is het oppervlakkig, hoe degelijk het ook oogt.
Alleen aan de voet van Christus zul je jouw zonden leren kennen zoals God het wil. Want God spreekt door Zijn Zoon en op geen andere manier.
Denk maar aan de wijze waarop de Heere Jezus spreekt tot de Samari-taanse vrouw.
Als Profeet gaat Hij haar van stap tot stap ontdekken aan haar schuld en zo gaat Hij plaats maken voor Zijn Priesterlijke werk, om haar daarna als Koning te regeren. Dus alles is geconcentreerd in en op de Heere Jezus Christus!

Het zou wel eens kunnen zijn dat er sprake is van(en daar zit mijn angst Zeeuw) een verkapte vorm van werkheiligheid als we denken eerst zelf met onze ellende klaar te moeten komen, voordat we tot Christus komen. Dan hebben we toch iets aan te bieden! Dan kunnen we toch nog zeggen: ‘Ja Heere, nu heb ik toch echt gezien dat ik een schuldige zondaar ben en nu durf ik te komen!’

mvrgra, Grace

[Aangepast op 5/7/04 door Grace]

[Pim]

In vervolg op de uiteenzetting van Grace de volgende (persoonlijke) vraag/ontboezeming.

Als je sommige mensen hoort dan lijkt het de bedoeling dat je twee bijzondere punten in je leven hebt, namelijk het eerste punt waarbij je stilgezet wordt en het tweede punt waarbij je Christus leert kennen. En die 2 punten kunnen nogal eens een eind uit elkaar liggen....

Nu zit ik nogal met dat eerste punt, voor mezelf was het meer dat ik vanaf mijn jeugd diverse keren ben 'geraakt' door het Woord, maar telkens na enige tijd verder leefde en me er niet meer druk over maakte. Totdat er een moment kwam, in de tijd van een huisbezoek en gesprekken met vrienden/familie dat ik niet meer verder kon, dat punt wordt echter niet gemarkeerd door een bijzonder feit of bijbeltekst. Het was 'gewoon' klaar, het doorleven in zonden en zonder God, zoals ik deed kon niet meer. Het is wel bijzonder dat ik niet meer verder ging met het leven in zonde, begrijp me goed, maar het was niet zo dat ik knock-out geslagen werd tijdens een preek of zo. Ik zal er verder niet over uitweiden, maar geloven (dat miste ik) kon ik niet totdat na enkele maanden de Zon voor mij opging toen Christus Zich in Zijn Woord aan mij openbaarde als de 'Opstanding en het Leven' voor een dode zondaar als ik die niet kon geloven. En sindsdien moet ik elke dag weer leren dat Hij moet wassen en ik minder worden; steeds minder...... Met Paulus beleiden 'hetgeen ik wil, dat doe ik niet, maar hetgeen ik haat, dat doe ik.'

Nu het 'probleem'. Verhalen van mensen die stilgezet worden (door iets bijzonders) op hun 15e en tot ruimte komen op hun 65e (zie afgelopen Saambinder) en het feit dat er tegenwoordig zo weinig van Gods volk tot Christuskennis komen, uitspraken van 'zien is nog geen hebben', 'laat het eerst maar eens overwinteren', 'veranderd is nog niet vernieuwd', brengen mij aan het twijfelen. Aan de andere kant...., misschien is het maar goed dat 'mijn weg' me geen rust geeft. De rust ligt in het werk van Hem, die de Weg, de Waarheid en het Leven is. De rust ligt niet in hoe ik het allemaal heb meegemaakt....

Zeeuw/Grace (en anderen), hoe kijken jullie daar (vanuit persoonlijk perspectief) tegen aan?

[Aangepast op 5/7/04 door Pim]

[Grace]

Hoi Pim,

Ik herken wat je zegt. Mijn persoonlijke ervaring is dat ik een hele lang tijd(2 jaar) meer geloof had in wat mensen zeiden, dan wat God Zelf in Zijn Woord het laten optekenen. Typisch eigenlijk. Dat we bedriegelijke mensen eerder vertrouwen dan een onze Betrouwbare Schepper.

Ik geloofde wel wat mensen zeiden('zien is nog geen hebben' bijv.), maar ik geloofde niet als de Heere tegen me sprak(zovelen malen): Wie Mij heeft, die heeft het leven.

Jij zegt dat er twee momenten zijn bij Gods kinderen: 'het moment dat je stilgezet wordt' en 'het moment dat je Christus leert kennen'.

Ik zou tegen je willen zeggen: 'Het begint pas bij de (enigermate) zekerheid des geloofs. Daar eindigt het niet mee, daar begint de nieuwe geboorte mee. Zodra we door het geloof Christus worden ingelijfd, sterven we af van Adam. Dan sterft ons oude leven met Christus aan het kruis. Wanneer? Door het eenvoudige geloof. Echt hier begint echter jouw geestelijke leven pas echt. En dan kan je hondert keer stil gezet zijn vroeger. Het begon toen Hij zich aan je openbaarde door ZIj Woord en niet anders. God werkt nooit buiten Zijn Woord om. Houdt daar aan vast. Aan dat moment? Nee, aan de inhoud van dat Woord.

En al staan er tien dominees om je heen, die zeggen dat je er nog niet bent, waag het op het Woord van God. Hij laat je niet beschaamd worden.

Het zou echter nog een andere oorzaak kunnen hebben, waardoor het (toch weer) donker is geworden. Hoe is het met je oude leven? Voed je dat niet teveel? Het past niet meer bij je natuur he? Daarom legt ook dat alles af. Het kan zijn dat je soms zo heen en weer geslingerd wordt, omdat je nog niet helemaal los bent van de wereld.

Dus: zekerheid van het geloof is geen eindstation, maar het vertrekpunt.

De Heere Jezus wordt in een beestenstal geboren(ook bij jou) en hij wil er echter een heilige tempel van maken, waar Hij in kan wonen.

Deze twee zijn onlosmakelijk aan elkaar verbonden. Christus voor ons gestorven(buiten ons) en de Heilige Geest (in ons), die ons vernieuwd van dag tot dag. Zodat het Beeld Gods weer in ons zichtbaar wordt.

Ik hoop daarom niet dat je Romeinen 7 als maatstaf neemt, maar Romeinen 8. Want dat staat er na.

[Pim]

Zeeuw,

Dank voor je reactie. Systemen/kenmerken hebben inderdaad nog weinig goeds uitgewerkt voor het gemeentelid denk ik. Misschien voor theologische/dogmatische discussies wel fijn (ook dat is nog maar de vraag), maar verder eigenlijk gevaarlijk.....

We mogen Hem geen weg voorschrijven. Mannen als Brakel, Guthrie wijzen zeer Schriftuurlijk en pastoraal op de zeer verschillende wijzen waarop God tot Christus leid.
En meer eigentijds vind het compleet in het werkelijk prachtige boek van ds. Harinck over de toeleidende weg, wat mij betreft zijn mooiste werk.

Heb er wel eens bij iemand anders een paar stukjes in gelezen. Ik hoop het boek volgende week voor mijn verjaardag te krijgen. Guthrie heeft toch ‘Des Christens groot interest’ geschreven? Wil ik ook nog een keertje gaan lezen. (stapel boeken mee te nemen op vakantie…)

Grace,

Bedankt voor je posting, ik kan er mee instemmen. Even een paar korte reacties.

Jij zegt dat er twee momenten zijn bij Gods kinderen: 'het moment dat je stilgezet wordt' en 'het moment dat je Christus leert kennen'.

Ik bedoel dat ik de indruk krijg dat veel mensen zoeken naar deze 2 momenten. Terwijl ik dat eerste moment niet zo goed (op zichzelf staand) kan aanwijzen, zoals ik beschreef.

Ik zou tegen je willen zeggen: 'Het begint pas bij de (enigermate) zekerheid des geloofs. Daar eindigt het niet mee, daar begint de nieuwe geboorte mee. Zodra we door het geloof Christus worden ingelijfd, sterven we af van Adam. Dan sterft ons oude leven met Christus aan het kruis. Wanneer? Door het eenvoudige geloof. Echt hier begint echter jouw geestelijke leven pas echt. En dan kan je hondert keer stil gezet zijn vroeger. Het begon toen Hij zich aan je openbaarde door ZIj Woord en niet anders. God werkt nooit buiten Zijn Woord om. Houdt daar aan vast. Aan dat moment? Nee, aan de inhoud van dat Woord.

Zo ervaar ik het ook! Ik zal nooit (en heb dat destijds ook nooit gedaan) waarde leggen in zondekennis o.i.d. van voor de tijd dat ik mocht geloven.

Ik hoop daarom niet dat je Romeinen 7 als maatstaf neemt, maar Romeinen 8. Want dat staat er na.

Rom. 7 nam ik niet als maatstaf, maar een tijdje terug zag ik daar de waarheid van in, ik had dat nooit zo diep gevoeld. Romeinen 8 is inderdaad een fundamenteel hoofdstuk. Enige tijd terug nog een aantal prachtige preken daar over beluisterd.

[Refojongere]

Beste forummers,

Mag ik nu ervan uitgaan dat de bezwaren tegen het prediken van de 'toeleidende weg' of 'plaatsmakend werk van de Heilige Geest' zijn weggenomen? Ofwel: dat "Duidelijk verklaard moet worden wat de waarachtige genade, de waarachtige bekering, het oprechte geloof en het werken ervan in het leven is" (ds. M.C. Tanis in 'Bewaar het Pand' van deze week)?

Wat zei ds. M.C. Tanis van de week nog meer in dat nummer?

"Men wijze de kenmerken niet af. De Schrift spreekt ervan. Vandaar dat in artikel 29 van onze Ned. Geloofsbelijdenis gewezen wordt op de merktekenen van de christenen. De Schrift geeft zekere kenmerken en die moeten uit de tekstwaarheid worden getoond. Zo worden we bewaard voor eenvormige toepassingen. Uit zijn tekst moet de predikant kentekenen beschrijven. Natuurlijk is dit bij de ene tekst heel wat makkelijker dan bij de andere. Maar nooit zal hij kunnen zeggen dat geen geloofskentekenen te noemen zijn. Van der Meiden wijst als voorbeeld op Psalm 32:1 en 2. (...) Als het over deze teksten gaat, moet uitkomen hoe David deze weldaad leerde belijden. Is de tekst Rom. 5:1, Rom. 8:14,15 of Matth. 11:28 dan moet het verschil in kenmerken en zo in de leiding van de Heilige Geest aangegeven worden."

[Pim]

Oorspronkelijk gepost door Refojongere
Beste forummers,

Mag ik nu ervan uitgaan dat de bezwaren tegen het prediken van de 'toeleidende weg' of 'plaatsmakend werk van de Heilige Geest' zijn weggenomen? Ofwel: dat "Duidelijk verklaard moet worden wat de waarachtige genade, de waarachtige bekering, het oprechte geloof en het werken ervan in het leven is" (ds. M.C. Tanis in 'Bewaar het Pand' van deze week)?

Refojongere,

Logische (en onmisbare) vervolgvraag is dan: wat zien we als de toeleidende weg, hoe veel verschijningsvormen erkennen we? Vermengen we heilsfeiten en heilsorde, door te stellen dat de (toeleidende) weg daarmee samen hangt? A Brakel is in mijn optiek redelijk volledig in zijn opsomming:

de wijze van wedergeboorte, welke zeer verscheiden is;
(a) Sommigen worden schielijk, in een korte tijd overgebracht, als in één ogenblik, gelijk Zachéus en de moordenaar; velen op de Pinksterdag, de stokbewaarder. Anderen langzamer.
(b) Sommigen worden overgebracht door en met grote verschrikkingen en
ontsteltenissen der wet, des doods en der verdoemenis, zoals op de Pinksterdag, en de stokbewaarder, Hand. 16:27.
(c) Sommigen op een zeer Evangelische wijze. De zaligheden en de volheid van de
Middelaar Jezus Christus overstelpen de ziel, en de zoetheid van de Evangelische
goederen vervullen zó hun ziel, dat ze geen tijd hebben, aan hun zonden met
verschrikking te denken. Maar zij worden als verslonden door het Evangelie, en zij
ontvangen Jezus met blijdschap als Zachéus, Lukas 19:3, 10.
(d) Sommigen brengt de Heere over in vele bedaardheid, door het gezicht van de
waarheden; in bedaardheid zien ze hun zonden en ellendige staat buiten Christus,
en de zaligheden der bondgenoten, alsmede de waarheid van de aanbieding van Christus door het Evangelie aan hen. In dit beschouwen der waarheden worden ze allengskens (langzamerhand) en buiten hun weten veranderd, en worden der waarheid gehoorzaam, en door de kennis van de waarheid worden ze gelovig, en hun hart wordt gereinigd, 1 Petrus 1:22. Zij hebben niet veel smartelijke droefheid, ook geen verrukkende blijdschap, maar een genoegen in, en zoete goedkeuring van de waarheden, zo ten opzichte van hun ellende, als zaligheid in Christus, en hun aanneming van, en verlaten op Christus. Dit zijn doorgaans de bestendigste en vaste Christenen.
(e) Sommigen worden bekeerd allengskens, met vele verwisselingen van droefheid, blijdschap, geloof, ongeloof, strijden, overwinningen, vallen, opstaan; en dit is de gewone weg, dien God doorgaans houdt in de bekering van de meesten. Als ik zeg, alengskens, dan bedoel ik de bekering in 't brede, met al haar omtrek, van de eerste overtuiging, tot de bewustheid dat men Christus aanneemt. Want anders is het een zekere zaak, dat de bekering in één ogenblik geschiedt, in één moment wordt de ziel van dood levend; tussen dood en levend zijn is geen tijd.

Maar krijgen deze 5 punten nog wel de evenredige aandacht die ze verdienen? En wordt er los daarvan nog wel met 2 woorden gesproken zoals A Brakel doet?

Maar dat zeggen wij vooraf [voor het uitvoerig beschrijven van de gewone weg, P], dat niemand bekommerd moet zijn over de wijze van bekering, omdat hij niet is overgebracht op deze of gene wijze, die men zichzelf voorschrijft, of op welke anderen bekeerd zijn. Als de bekering er is, dan is het wél, en ziet tot uw ontsteltenis niet terug op de wijze, al was de wijze van bekering in u zodanig, dat gij nooit iets dergelijks gelezen of gehoord had. Want de wegen Gods zijn wonderbaar, en de een ondervindt wel iets, daar de andere niet van weet, ook in de gewone weg tot bekering; maar men moet dikwijls terugzien op al de voorzienigheden en wegen, waardoor God ons geleid heeft, dat geeft ons stof van verwondering, van verheerlijking van God, en van vaststelling van zijn staat.