Terri schreef:Ik heb het op diverse site's voorbij zien komen en vind het inderdaad indrukwekkend, maar ik heb altijd veel moeite met het in de publiciteit komen (diverse keren) van dit soort verhalen.
Het zal ongetwijfeld aan mij liggen, maar ik krijg dan wat onbehaaglijke gevoelens.....
De vraag is dan, hebben zij zelf de publiciteit gezocht? Dat weet ik dus niet.
Dat gaat al snel natuurlijk, vandaag de dag.
Ze kwamen op mij wel oprecht over, het was geen eigendunk.
En dan kan het toch een evangelisatiemiddel zijn?
Ja zeker, ach misschien ben ik wat allergisch voor 'podium-christenen' dat is lang niet altijd terecht
Ds Labee zei pas nog dat we meer moeten getuigen naar de wereld om ons heen. Ook als de media ons vragen stelt, laten we getuigen van wie God wil zijn.
Terri schreef:Ik heb het op diverse site's voorbij zien komen en vind het inderdaad indrukwekkend, maar ik heb altijd veel moeite met het in de publiciteit komen (diverse keren) van dit soort verhalen.
Het zal ongetwijfeld aan mij liggen, maar ik krijg dan wat onbehaaglijke gevoelens.....
De vraag is dan, hebben zij zelf de publiciteit gezocht? Dat weet ik dus niet.
Dat gaat al snel natuurlijk, vandaag de dag.
Ze kwamen op mij wel oprecht over, het was geen eigendunk.
En dan kan het toch een evangelisatiemiddel zijn?
Ja zeker, ach misschien ben ik wat allergisch voor 'podium-christenen' dat is lang niet altijd terecht
Maar .... was het ik heb vergeven en ik getuig...
Of
Hij heeft vergeven, en vanuit Zijn vergeving kunnen we niet anders dan...
En was het dus een getuigen van Hem? Het werk dat Hij heeft gedaan? Dus stond Hij centraal of de vergevende mens?
Ik heb het verder niet echt gevolgd, vandaar deze vraag. En misschien dat Terri daar een beetje op doelt?
Ongelofelijk dat jullie nog slecht denken van mensen die een ramp is overkomen, en ze kunnen de dader vergeven. Ze zijn gewond, hebben hun baby verloren, hij heeft een dwarslaesie maar ze vergeven de dader. Waarom dan toch dat wantrouwen? Ik vind het niet netjes.
Dodo schreef:Ongelofelijk dat jullie nog slecht denken van mensen die een ramp is overkomen, en ze kunnen de dader vergeven. Ze zijn gewond, hebben hun baby verloren, hij heeft een dwarslaesie maar ze vergeven de dader. Waarom dan toch dat wantrouwen? Ik vind het niet netjes.
Nogmaals ik heb het niet echt gevolgd. En eigenlijk reageerde ik meer op de opmerking getuigen mbt vergeven.
Wat is getuigen? Of wanneer is iets werkelijk een getuigenis? Waarvan getuigen we?
En ja ik heb bewondering voor het feit dat men kan vergeven. Zeker na zoiets. En heb totaal niet de behoefte om deze mensen in een kwaad daglicht te stellen. Ik denk dus helemaal niets van deze mensen.
Stel alleen een verhelderende vraag...
Ik heb het programma niet gezien, maar zag het pas in een krantenartikel voorbij komen. Er is genade nodig om te kunnen vergeven na groot verdriet wat je door anderen is aangedaan. En daar gaat iets van uit.
Ik begrijp dit wantrouwen echt niet. Deze mensen hebben een zeer ernstig ongeluk meegemaakt, hun ongeboren baby verloren en zij vergeven iemand, onvoorwaardelijk he! Ze wisten helemaal niets van de veroorzaker.
Later hoorden ze dat de dader zijn vader verloren had.
De politie en de rechtbankverslaggever hadden dit nog nooit eerder gezien.
Ik denk niet - hoe ik er nu in sta - dat ik dit meteen zou kunnen.
Ik heb geworsteld met de eenzijdige vergeving van de dader van de mishandeling van mijn kind.
Vond dat zo moeilijk.
Hij toonde geen enkel begrip, noch spijt, en het heeft heel lang geduurd vooraleer ik zover was.
Daarom heb ik zoveel bewondering voor deze mensen!
Als er schaduw is, dan moet er ook licht zijn ~ Spurgeon
Het waren enkel wat voorzichtige gedachten- weergaven over hoe het voelt, met zelfs kritiek naar mezelf toe, dus niet zo overdrijven......
De essentie van het vergeven is natuurlijk prachtig.
Laat het blijken uit je daden, desnoods met woorden zei pas iemand.
Ik ken het verhaal van een Christen, een man op leeftijd die de oorlog nog tot in het bitterste heeft meegemaakt.
Als kind met zijn ganse familie naar een concentratiekamp gedeporteerd en daar heeft hij het als enige overleefd.
Zijn kind zijn is hem ontnomen en zijn familie onder gruwelijke omstandigheden stuk voor stuk gestorven waarvan hij als jonge knaap getuige is geweest.
Hijzelf is ondanks alles bewaard gebleven en na de bevrijding later getrouwd en heeft zelf een gezin gesticht.
Hij ging door de jaren heen zijn leven lang iedere herdenking en bevrijdingsevenement in zijn omgeving af.
Echter, bij iedere gelegenheid met een christelijke insteek waarbij het onze Vader werd gebeden begonnen zijn handen te beven en moest hij aan alle kanten ondersteund worden omdat de emoties hem te veel werden bij de woorden ''en vergeef ons zoals wij....''
En verder dan die woorden kwam hij nooit....
''Niemand is armer dan hij die in tijden van nood zijn geloof verliest.''
Van Ewijk schreef:Ik ken het verhaal van een Christen, een man op leeftijd die de oorlog nog tot in het bitterste heeft meegemaakt.
Als kind met zijn ganse familie naar een concentratiekamp gedeporteerd en daar heeft hij het als enige overleefd.
Zijn kind zijn is hem ontnomen en zijn familie onder gruwelijke omstandigheden stuk voor stuk gestorven waarvan hij als jonge knaap getuige is geweest.
Hijzelf is ondanks alles bewaard gebleven en na de bevrijding later getrouwd en heeft zelf een gezin gesticht.
Hij ging door de jaren heen zijn leven lang iedere herdenking en bevrijdingsevenement in zijn omgeving af.
Echter, bij iedere gelegenheid met een christelijke insteek waarbij het onze Vader werd gebeden begonnen zijn handen te beven en moest hij aan alle kanten ondersteund worden omdat de emoties hem te veel werden bij de woorden ''en vergeef ons zoals wij....''
En verder dan die woorden kwam hij nooit....
windorgel schreef:Enkel genade om dán te kunnen vergeven.
Zeker is het dat, en we moeten daar maar niet te makkelijk over oordelen. En toch.... alleen met genade kunnen we vergeven, en zúllen we toch ook vergeven? Ziende op Hem, Die totaal onschuldig aan het kruis werd genageld maar daarbij aan Zijn Vader vroeg om de schuld niet toe te rekenen aan de daders, maar aan Zichzelf?
Ik geloof het vast, tegelijk vaststellend dat ik nog nooit in een dergelijke situatie heb gezeten.
In de krant vandaag: Het woord "Sorry" is en blijft het lastigste woord, in welke taal dan ook.
Uit de ondervinding blijkt dat dat wel eens zou kunnen kloppen voor veel mensen.
De nodige ondervinding heb ik hier ook wel bij opgedaan.
Mensen kunnen soms tot het uiterste iemand tergen, bespotten.
Het is soms een moeilijke zaak om dan rustig te blijven.
Toch lukt me dat redelijk, hoewel ik uiterlijk rustig en kalm blijf,
maar er is een keer een moment van overlopen van de emmer.
Het is mij sinds ik heir woon, één maal gebeurd dat ik me niet in kon houden.
De man dacht dat ik gek was, en dacht me te kunnen sollen,
en het belijden en lid zijn van de kerk onbeperkt te kunnen bespotten.
Toen, díe keer heb ik me eens niet kunnen beheersen,
na jarenlang deze bespottingen, kleineringen etc. te hebben aangehoord.
Ik heb toen die keer eens mijn vinger uitgestoken naar die man,
en wat ik gezegd weet ik niet meer.
De man schrok hevig. Wist niet dat ik dit alles zo opvatte.
Dacht dat ik het niet begreep, waarschijnlijk.
Toen hij merkte dat ik wel degelijke door had waarmee hij bezig was schrok hij.
Ik had me snel weer onder controle,
en toen die man weg wilde gaan stak ik mijn hand uit. Nemen we zo afscheid?
Dat is niet mijn gewoonte.
De man weigerde echter mijn hand....
en liep zonder te groeten weg.
Die man loopt nog met deze zaak, hij kon geen sorry zeggen.
Later ben ik hem nog een paar ik de stad tegengekomen,
maar weigert me op te merken, hoewel hij me wel ziet.
Dit is geen gefingeerd verhaal, maar het doet wel de mens kennen.
Het leert tevens dat men niet eindeloos en zonder oorzaak een mens,
wie dan ook, moet tergen en bespotten.
Ik zeg dit uit de praktijk van het leven.
Ook mijn moeder was van dezelfde aard als ik.
Dat kan een moeilijk leven geven,
maar toch profijtelijker dan dat men oorzaak is van twist en tweedracht.
De minste zijn, en ook al lijkt het onrecht te zegevieren,
ja, al lijkt het onrecht met de dood het graf in te gaan,
dat echter een misvatting...
Laatst gewijzigd door -DIA- op 19 mar 2016, 00:22, 1 keer totaal gewijzigd.
De minste te zijn is niet de zaak.
Jaren geleden stond een "zuster" mij voor mijn deur, ongefundeerd, uit te schelden en verwijten te maken.
Ik ben toen bedroefd naar binnen gegaan en mocht toen met geloofsoog zien: "Ziet de Mens, is een dienstknecht meerder dan zijn Heer?"
De vrucht daarvan was een blijdschap en kleinheid om "waardig geacht geweest om Zijns Naams wil smaadheid te lijden".
Mocht het maar vakere gebeuren!
