Simon schreef:
Inderdaad, God zoekt geen angstige kinderen die tot Hem komen uit angst voor een eventuele straf, maar kinderen die Hem liefhebben en vanuit die houding Hem gehoorzamen.
Niet langer dienstknechten, maar zonen.
(Gal 4)
Wie eerst de ellende zoekt, houdt de verkeerde volgorde aan.
Zoek eerst Jezus, en je zult walgen van je oude leven.
Die ellende komt vanzelf, eerst jezelf volledig overgeven.
Niet de leer belijden, maar je zonden.
Niet voor de kerk, maar van harte, voor Hem .
De christen hoort herkenbaar te zijn aan zijn liefde voor God en zijn medemens, en te getuigen van het wonder der genade.
Dát is voor mij de ''wandel in de hemelen''.
Leven naar Zijn Woord, IN Christus.
Niet om gered te worden, maar omdat Hij je behouden heeft, en je zonden op Zich
heeft genomen.
Maar weet je wat het is? Als de Rechter ver weg lijkt, dan kun je luid zingen:
"Nu jaagt de dood geen angst meer aan,
want alles, álles is voldaan!"
Maar dat is de praktijk toch niet.
Als de dood op je hielen zit, en dat wordt beleving, dan zing je dat echt niet meer.
Als God met je doortrekt, en Hij eist Zijn Beeld terug, en jij ziet dat je niet anders
dan de schuld dagelijks meerder kan maken, en geen cent hebt om iets te betalen,
dan wordt het bang!
Denk aan Psalm 81: Ik lag gekneld in banden van de dood, daar de angst van de
hel mij ALLE troost deed missen... En ik weet het, als de mens het niet meer kan
verwachten, en hij met alles aan een eind mag komen is daar Christus. Maar zou
jij een mens die door God in het gericht wordt betrokken kunnen troosten met:
Geloof maar in Jezus, want alles is voldaan!? Het is een waarheid, op zich,
maar zo is de praktijk niet.
Als onze ogen ervoor opengaan dat onze wandel niet in de hemelen is, maar dat
we rechtuit, de kortste weg naar de hel bewandelen, en niet weten hoe we met
een heilig rechtvaardig God verzoend moeten worden, dan zien we niet anders
als de dood. Wie zal dat uitspreken? Wat die banden des doods en die angsten
der hel inhouden! We zullen er toch iets van moeten inleven anders zullen wij
de in alle eeuwigheid de hel moeten ondergaan. En eeuwig is geen 1 miljard
jaar, daar komt nog een einde aan. Maar daar is geen tijd meer.
Begrijp je de ersnt van het leven? Godsdienst is geen spelletje waar je naar
het goeddunken van je eigen inzichten over kan discussieren, nee! Het is
de meest gewichtige zaak die denkbaar is.
Wij hebben gezondigd en zijn strafwaardig. We zullen het allemaal wel onder-
schrijven. Maar toch: De beleving is een totaal andere zaak.
En wat ook waar is: In de grond der zaak zijn we allemaal angstige mensen
geworden na de zondeval. Alleen de meeste mensen kunnen erbij leven.
Die voelen de ernst van de zonde niet, en ook niet tegen Wie zij die zonden
hebben begaan, begrijp je? Dan zijn ze snel gered door 'aan te nemen" en dan
jaagt de dood hen geen angst meer aan. Zou dat goed uitkomen? Zouden die
mensen weten wie God is in Zijn Heilige deugden. Zijn Liefde waar tegen ik
heb gezondigd?
