Pastorale zorg en huwelijksproblematiek

[Tiberius]

En nee, Wim, die behoefte wordt niet gecreëerd, maar die is er.

Het probleem is er. De behoefte niet echt:

Dan is er een probleem probleem; als er geen behoefte is het op te lossen.

Het enige, grote nadeel van huwelijkscatechese is, dat je eigenlijk de verkeerde mensen krijgt.

Het is goed dat te onderscheiden.

Maar daarmee nog niet overbodig.

[helma]

Als onderdeel van de belijdeniscatechisatie: een aantal lessen over het man/vrouw zijn voor Gods aangezicht. Dan heb je dus wel iedereen.

Ik snap die allergie voor boekjes niet zo....
Als je bijv. een nieuwe naaimachine koopt lees je toch ook eerst het boekje met alle ins en outs?
Maar trouwen en opvoeden kunnen we zelf wel....

En er gaat zóveel mis in huwelijken en gezinnen, maar we weten het zelf toch beter.
We dénken dat we weten wat er in de Bijbel staat over huwelijk en opvoeden; maar de praktijk leert dat we er toch óf overheen lezen of onze eigen draai aan geven. Zoals het ons het beste uitkomt.

[dennis]

Ik vind aparte huwelijkscatechese onzin, maar het onderwerp zelf wel zinvol.
Inderdaad zou wel eens veel meer de nadruk gelegd kunnen worden dat 'verkering' altijd dient te leiden tot 'huwelijk'. Ik weet dat verkeringen vaak stranden, maar het lijkt tegenwoordig vaak op een soort samenwonen-light: eerst eens kijken of hij of zij in de praktijk ook zo leuk is en dan zien we wel weer.

Het lijkt me handiger dit op catechisatie of in de leerpreek te behadelen. Als er op een onbijbelse manier tegen aan gekeken wordt en er is al sprake van trouwplannen ben je uiteindelijk veel te laat.

Want wat komen op deze manier de ongetrouwde of allang getrouwde leden aangaande dat onderwerp dan alsnog te weten? Niets, omdat ze niet in de doelgroep zitten.

Huwelijkscatechese of huwelijkskring kan zeer zinvol zijn. Met elkaar luisteren naar de Schrift om te zien wat de Heere binnen het huwelijk van ons vraagt. Samen bespreken wat het betekent om in het midden van de gemeente de Heere om Zijn zegen over het huwelijk te vragen. Samen bespreken dat dan de gemeente ook het eerste adres is om aan te kloppen als er problemen ontstaan. Dat is een investering in de toekomst van de echtparen en gezinnen en in de tijd van ambtsdragers bij problemen. Zo kan voorkomen worden dat stellen pas aankloppen als de echtscheidingspapieren zo ongeveer zijn ingevuld.

Dat het gezelllig is zal wel waar zijn.
Wat je zegt is precies wat er niet klopt.
Die dingen moeten openbaar worden geleerd en niet op zo'n clubje pasgehuwden.

Het woord gezellig heb ik niet gebruikt. Dat is weer zo'n typische reforedenatie. Plak er snel een etiket op en je hebt een legitieme reden om het van je af te werpen. Ik gebruikte het woord zinvol. Dat is iets anders dan gezellig.

En de zaken van een huwelijkskring of hoe je het ook wilt noemen, worden ook openbaar geleerd. Geweldig dat dit bij jou in de kerk ieder jaar uitvoerig aan bod komt. Bij ons lukt dat niet. Zes avonden per jaar, stop je niet in zes preken.
Ik neem aan dat bij jullie ook geen doopzitting wordt gehouden? De dingen moeten immers in het openbaar geleerd worden en niet in een clubje. Ook geen belijdeniscatechisatie? De dingen moeten immers in het openbaar worden geleerd.

Ook ik geloof dat huwelijkscat. heel waardevol kan zijn. Juist in pas begonnen huwelijken zijn vaak veel problemen door verschillende verwachtingen.
Dat het aanbod de vraag creeert is m.i. (heel erg) te kort door de bocht. Vroeger bestond het niet, maar ik durf de stelling aan dat het voor heel veel mensen wel heel goed zou zijn geweest als het wel had bestaan.
En als iemand dan tegenwerpt dat er vroeger veel minder echtscheidingen waren, ben ik ervan overtuigd dat er ook toen heel veel is geleden in huwelijken, maar dat scheiding zo ver van de christelijke belevingswereld af stond, dat het sporadisch voorkwam.

[vlinder]

Ik weet niet of juist in beginnende huwelijken zoveel problemen zijn. Om mij heen zie ik juist veel huwelijken stuk lopen na 20 jaar getrouwd te zijn geweest. In het begin ben je nog vormbaar en flexibel. Later ontstaan er patronen en irritaties die veranderen in onneembare hobbels. Juist die patronen moet je doorbreken en het is dan vaak nodig dat je zelf eerst in de spiegel kijk. Er zijn boeken zoals de kracht van een biddende vrouw. Gister las ik zo'n boekje. Hoewel ik er geen fan van ben omdat ik ze te activistisch, te horizontaal en teveel op de mens gericht vind i.p.v. op de Heere, staan er zeker dingen in die je kunt gebruiken om je bewust te worden van je eigen gedrag. Dingen waar ik in het geval van het boekje van gister, nog nooit voor heb gebeden, maar die wel een groot deel van het leven van mijn man uitmaken. Wat dat betreft ben ik het met Helma eens dat Heart Cry dit beter oppakt dan veel kerken, maar de oppervlakkigheid in deze boekjes irriteren mij dan ook wel weer. Het lijkt vaak meer te gaan om een leven in de heiligmaking, terwijl het verzoenende werk van Christus gemist kan worden. Ik denk namelijk dat wanneer je in Christus geborgen bent en je steeds meer op Hem mag gaan lijken en steeds meer moet belijden in alles te struikelen, dat je steeds meer hulp van de Heere nodig hebt en dat je echtgeno(o)t(e) dat ook gaat merken dat de liefde van Christus dringt en je zo het goede met de ander voorhebt.

[Tiberius]

Als onderdeel van de belijdeniscatechisatie: een aantal lessen over het man/vrouw zijn voor Gods aangezicht. Dan heb je dus wel iedereen.

Nee, dat lijkt me geen goed idee. Belijdeniscatechisatie moet dat ook blijven; en niet allerlei praktische en ethische kwesties erbij behandelen. Dan schiet je je doel voorbij.
Bovendien zit het programma voor de belijdeniscatechisatie al vrij zo niet tjokvol.

Ik snap die allergie voor boekjes niet zo....

Het is ook geen allergie voor boekjes in het algemeen, maar voor dat soort bizarre uitingen, zoals hieronder genoemd.

Als je bijv. een nieuwe naaimachine koopt lees je toch ook eerst het boekje met alle ins en outs?

Nooit. In mijn opinie moet een product wel heel erg slecht zijn, wil je een handleiding nodig hebben.
(In zijn algemeenheid, los van de naaimachine, die ik nog nooit gekocht heb).

Maar trouwen en opvoeden kunnen we zelf wel....

Ik pleit juist wel voor huwelijkscatechese.

[vlinder]

@ Tib: In de HHK hebben ze om die reden de belijdeniscatecheses in de meeste gemeenten op 2 jaar gezet. Maar ik ben het met je eens dat het belijdeniscatechisatie moet blijven en niet wat anders. Met name jongeren die tegenvallers moeten incasseren op het gebied van relaties blokkeren soms als het hierover gaat en willen gewoon even niets horen over een gelukkig leven.

Wij proberen al zo'n jaar of 5 de huwelijkscatechese te volgen, maar aangezien manlief op woensdagavond altijd bezet was is dat nooit gelukt. We willen proberen dit jaar, al voelt het wat als mosterd na de maaltijd omdat bij ons de doelgroep wel net-gehuwden is of degenen die plannen hebben het a.s. jaar te trouwen.

[Jo-Ann]

Het is goed dat er steeds meer aandacht voor gekomen is, om problemen voor te zijn. Als het kalf (en hoeveel zullen dat er inmiddels al zijn?) dempt men de put. En dat is goed!
Het artikel van Vergunst vond ik met name sterk, omdat men als kerk vaak niet meer weet wat men met die verdrinkende kalven aan moet en ze alleen maar verder de put in duwt. Vergunst wist wat dat betreft wel de vinger op de zere plek te leggen en ik zou wensen dat er ook meer aandacht is voor mensen die in de situatie zijn en geen kant meer opkunnen.

[vlinder]

Het is goed dat er steeds meer aandacht voor gekomen is, om problemen voor te zijn. Als het kalf (en hoeveel zullen dat er inmiddels al zijn?) dempt men de put. En dat is goed!
Het artikel van Vergunst vond ik met name sterk, omdat men als kerk vaak niet meer weet wat men met die verdrinkende kalven aan moet en ze alleen maar verder de put in duwt. Vergunst wist wat dat betreft wel de vinger op de zere plek te leggen en ik zou wensen dat er ook meer aandacht is voor mensen die in de situatie zijn en geen kant meer opkunnen.

Toch moet de zonde ook zonde genoemd blijven worden. Tegenwoordig hoor ik ook wel eens van: die preek heb ik geen behoefte meer aan, want dat weet ik zelf ook wel. M.i. is het de taak van de kerk om de vinger bij de zere plek te blijven leggen. Tegenwoordig begrijpen we elkaars gevoelens en standpunten zo goed en moeten we daar respect voor opbrengen. Hoewel een pastorale houding zeer belangrijk is (kijk naar de Heere-Jezus zelf als het om een voorbeeld gaat), moet een lid zich schikken onder de prediking of zelfs onder tuchtmaatregelen.

[Jo-Ann]

Toch moet de zonde ook zonde genoemd blijven worden. (...) M.i. is het de taak van de kerk om de vinger bij de zere plek te blijven leggen. (...) Hoewel een pastorale houding zeer belangrijk is (kijk naar de Heere-Jezus zelf als het om een voorbeeld gaat), moet een lid zich schikken onder de prediking of zelfs onder tuchtmaatregelen.

Zonde (in dit geval echtscheiding) is zonde en blijft zonde. En dat mag/moet ook zo genoemd blijven worden.
Mijn punt is vooral de pastorale houding. Heeft die oog voor de naaste in nood? Of denkt men alleen aan een kerkelijk protocol dat afgewerkt moet worden? Of wil men een zondebok vinden? Of wordt zo iemand met de nek aangekeken? En dat is het aspect wat Vergunst voor het voetlicht wil brengen. En, m.i., terecht.