Hoe onderkennen wij het werk van Gods Geest in eigen hart?

[Germanicus]

Ik vraag me af of er überhaupt een Bijbelse opdracht ligt tot het prediken van 'de gangen van Gods volk'. Paulus wilde niets anders weten dan Jezus en Die gekruisigd. De prediking van Jezus zelf is met name gericht op het oprechte 'God liefhebben boven alles en de naaste als jezelf' en op het (gereed zijn voor) Koninkrijk van God dat zich baan breekt.

Of vergis ik me?

Ligt eraan wat je verstaat oner "de gangen van Gods volk" Paulus zegt genoeg over hoe een oprecht christen te leven heeft en hoe Gods Geest hem in alle waarheid zal leiden.

Da's waar. Als je er dat onder verstaat, is het wel degelijk Bijbels. Maar als er mee wordt bedoeld wat Gods volk allemaal meemaakt, voelt en ervaart, ga je je al snel op glad ijs begeven. Allerlei gevoelens en ervaringen zijn er sowieso bij het volk van God, de prediking is er mijns inziens juist om het Evangelie, de Bijbelse boodschap te proclameren. Om te vertroosten, te vermanen, te bemoedigen. Wanneer allerlei ervaringen en gevoelens daar niet mee stroken, is dat jammer voor die ervaringen en gevoelens. Ik stel het misschien beetje zwart/wit, maar het gaat om de focus. Moet de prediking gaan 'de gangen van Gods volk' of moet ze gefocust zijn op Christus en Zijn Koninkrijk?

[-DIA-]

Ik vraag me af of er überhaupt een Bijbelse opdracht ligt tot het prediken van 'de gangen van Gods volk'. Paulus wilde niets anders weten dan Jezus en Die gekruisigd. De prediking van Jezus zelf is met name gericht op het oprechte 'God liefhebben boven alles en de naaste als jezelf' en op het (gereed zijn voor) Koninkrijk van God dat zich baan breekt.

Of vergis ik me?

Ligt eraan wat je verstaat oner "de gangen van Gods volk" Paulus zegt genoeg over hoe een oprecht christen te leven heeft en hoe Gods Geest hem in alle waarheid zal leiden.

Een prediker heeft niet zijn eigen bevinding op de kansel te brengen, tenziij dat dienstig is on iets uit te leggen. Verder is het inderdaad alleen Jezus Chrustus en Dien gegruisigd. En dan heb je meteeen de Kern der bevinding: want hoe zou er daarover gepreekt kunnen worden tenzij dat ze Hem kennen! En dat openbaart zich ook in het lief krijgen van je naaste, maar ook baart dat de bevinding dat degenen wiens heil je zoekt, vaak wel je vijanden worden. En dat is niet uitlokken, nee dat gaat vanzelf. Daar hoeft een mens niks aan te doen.

[Afgewezen]

Moet de prediking gaan 'de gangen van Gods volk' of moet ze gefocust zijn op Christus en Zijn Koninkrijk?

Dat is geen tegenstelling.

[Simon]

Ik vraag me af of er überhaupt een Bijbelse opdracht ligt tot het prediken van 'de gangen van Gods volk'. Paulus wilde niets anders weten dan Jezus en Die gekruisigd. De prediking van Jezus zelf is met name gericht op het oprechte 'God liefhebben boven alles en de naaste als jezelf' en op het (gereed zijn voor) Koninkrijk van God dat zich baan breekt.

Of vergis ik me?

Ligt eraan wat je verstaat oner "de gangen van Gods volk" Paulus zegt genoeg over hoe een oprecht christen te leven heeft en hoe Gods Geest hem in alle waarheid zal leiden.

Een prediker heeft niet zijn eigen bevinding op de kansel te brengen

Dat betwijfel ik.
Mattheus 12:34: want uit den overvloed des harten spreekt de mond.

[Erasmiaan]

Zal ik je een klein geheimpje verklappen? Ik kan ook niet met alles wat Calvijn en Luther geschreven hebben even goed uit de voeten.

Maar, laten we onszelf eens afvragen, is dat zo verwonderlijk? De fronten lagen in de tijd heel anders. De kerkleden kwamen allemaal net uit het Roomse zuurdesem. Het was theologie uit een andere tijd. Theologie maakt ook een ontwikkeling door. Om even een klein voorbeeldje te noemen: in die tijd werd je niet zomaar de leer van de Reformatie toegedaan, dat kon je je leven kosten. Daarom kreeg het innerlijke onderzoek veel minder nadruk (dat zie je bijv. ook op de zendingsvelden). Dat je de leer van de reformatie was toegedaan dat zei vaak al genoeg over je genadestaat, want daar had je je leven voor over. Nadat kerkgang in de gereformeerde kerk veel gewoner werd en uiteindelijk volkskerk, zie je dat de theologie zich meer op het innerlijke gaat richten. Om schijn van zijn te onderscheiden. En nu generaliseer ik wat en op deze stelling zal van een heleboel zijden ook nog wel wat af te doen zijn, maar het gaat me er even om dat het oorzaken heeft waarom sommige predikatieën of verklaringen ons niet meer aanspreken, waarin we iets missen.

Overigens lees ik heel veel van Luther en Calvijn met veel instemming, dat moet ook even niet vergeten worden. Ook DIA haalt een mooi stukje van Luther aan.

[Marieke]

En als je mij vraagt wat bedoeld wordt met "gangen van Gods kerk" die in de prediking aanwezig zou moeten zijn, dan is dat altijd een heenwijzen naar Christus voor zondaren. Dit gaat niet buiten de bevinding om. Die gangen van Gods Kerk bedoelt DIA. Die bevinding zoals dat gevonden wordt in de Psalmen (ik ben een groot beest bij U; mijn ziel dorst naar U, de levende God; ik ben doodbrakende; 'k zie mij steeds mijn zonden voor ogen; Heere, ik vertrouw op U). Om het snode van het kostelijke te kunnen scheiden (ik heb al eerder een citaat van prof. Wisse geplaatst, waar je het destijds van harte mee eens was), mag en moet deze bevinding, deze gangen van Gods kerk gepredikt worden.

[eilander]

Een aantal postings zijn hier weggehaald, omdat deze op de persoon gericht waren, of een reactie daarop waren. Graag een inhoudelijke discussie voeren.

[Mister]

De prediking is allereerst en allermeest Christocentrisch.

[-DIA-]

Ik vraag me af of er überhaupt een Bijbelse opdracht ligt tot het prediken van 'de gangen van Gods volk'. Paulus wilde niets anders weten dan Jezus en Die gekruisigd. De prediking van Jezus zelf is met name gericht op het oprechte 'God liefhebben boven alles en de naaste als jezelf' en op het (gereed zijn voor) Koninkrijk van God dat zich baan breekt.

Of vergis ik me?

Ligt eraan wat je verstaat oner "de gangen van Gods volk" Paulus zegt genoeg over hoe een oprecht christen te leven heeft en hoe Gods Geest hem in alle waarheid zal leiden.

Een prediker heeft niet zijn eigen bevinding op de kansel te brengen

Dat betwijfel ik.
Mattheus 12:34: want uit den overvloed des harten spreekt de mond.

Ik bedoel dan ookl niet dat dat niet mag, juist wel waar het dienstig is. Maar wat anders is om wat met je bevinding te worden of om die als norm te hanteren. Als zodaniig zou de bevinding niet gepreekt moeten worden.
En vanzelf: als de Heere in het hart is zouden de stenen eerder spreken, dan mag wel eens wat gevoeld worden van wat die prideiker uit eigen bevinding spreekt, om tot jaloersheid te verwekken en om de onbekeerden hun armoede, leegheid en ellende te ontdekken.

Ik hoop dat iedereen mogen zo'n preek mag horen. Dan valt de mens er helemaal tussenuit, en dan ontvagt God alleen al de eer!

[huisman]

Woord en Geest prediken de Zoon..zo is het alles uit en door en tot de drie-enige God. Hopelijk mag zo de prediking morgen zijn bij alle RF'ers, tot heil van zondaren en tot eer van God. Ik hoop op veel blijdschap in de hemel over zondaren die zich bekeren tot de levende God.

[Desiree]

Hoe onderkennen wij het werk van Gods Geest in eigen hart?

Eigenlijk is het antwoord heel simpel... Maar goed, ik heb al een keer gereageerd. Mijn probleem is meer.. hoe blijf ik ernaar luisteren en 'investeren' en blijf een soort van onafhankelijk van de mensen.

[dennis]

Ten diepste, en het is ook al door anderen aangegeven, gaat het toch om de Liefde.
De Heere stort Zijn Liefde uit in het hart van al Zijn kinderen, en dan kan het niet anders - dat is het vanzelfsprekende gevolg - dat er wederliefde komt.
'wij hebben Hem lief, omdat Hij ons eerst heeft liefgehad.'

Die liefde, hoe onvolmaakt ook (want we blijven zondaars!) ziet van onszelf af, en is gericht op de drieenige God, op Zijn personen, namen enz. Dan bemerken we bij onszelf dat het niet meer om mij gaat, maar om Hem. Zelfs niet meer om mijn zaligheid gaat, maar om zijn eer.
Dan leren we iets kennen van wat Mozes mocht leren: de eer van God wordt meer waard dan ons leven.

Als de liefde wordt ervaren en beleefd is er ook zekerheid. De liefde verdrijft de vrees...

[Simon]

Ten diepste, en het is ook al door anderen aangegeven, gaat het toch om de Liefde.
De Heere stort Zijn Liefde uit in het hart van al Zijn kinderen, en dan kan het niet anders - dat is het vanzelfsprekende gevolg - dat er wederliefde komt.
'wij hebben Hem lief, omdat Hij ons eerst heeft liefgehad.'

Die liefde, hoe onvolmaakt ook (want we blijven zondaars!) ziet van onszelf af, en is gericht op de drieenige God, op Zijn personen, namen enz. Dan bemerken we bij onszelf dat het niet meer om mij gaat, maar om Hem. Zelfs niet meer om mijn zaligheid gaat, maar om zijn eer.
Dan leren we iets kennen van wat Mozes mocht leren: de eer van God wordt meer waard dan ons leven.

Als de liefde wordt ervaren en beleefd is er ook zekerheid. De liefde verdrijft de vrees...

Die Liefde, die door Hem bewerkt wordt zou onvolmaakt zijn?
Jammer dat je deze liefde alleen richting geeft terug naar God, en niet naar anderen, wat dat is even zo belangrijk.
geen offers , maar barmhartigheid.
Wij zijn allen leden van 1 Lichaam en ons geloof en vertrouwen toont zich in de eerste plaats op de manier waarop we met elkaar omgaan.Uitwaarts naar anderen, ''in de binnenkamer'' naar Hem.

[hervormde]

Geloven kenmerkt zich boven alles door geloofspassiviteit. De gelovige onderkent Gods Geest in Zijn Woord. Het Woord is voor hem of haar de bloed die zich al meer en meer geurend openvouwt. Het Woord openbaart Gods verborgenheden. Daar waar dit Woord onze harten leest, daar ondervinden en onderkennen wij Gods Geest in ons hart. Maar dan wel de God van het Woord. Zoals de dichter van Psalm 119 dat treffend onder woorden brengt. De gangen van Gods kinderen zijn de gangen in Zijn Wet en Zijn Woord. Dat alleen kan onze harten en zinnen strelen.

[dennis]

Onze liefde is inderdaad onvolmaakt. God stort Zijn liefde in ons hart uit, maar de wijze waarop wij zondaren die beantwoorden kan onmogelijk volmaakt zijn.
Je begrijpt toch Simon dat jij de Heere onmogelijk volmaakt kunt liefhebben.

Voor wat betreft je andere opmerking, over de liefde naar de naaste. Dat is zeker waar. Ik had het er niet bij geschreven omdat dit topic over het werk van Gods geest in het hart ging, daarom heb ik het wat beperkt, maar je aanvulling is waardevol.
"God liefhebben boven alles en de naaste als onszelf" Iets daarvan (ik hoop veel) komt dan openbaar in je leven...