Is gedoopt zijn een voorrecht ?

[Johann Gottfried Walther]

Caspar Olevianus (1536 - 1587) over de Heilige Doop,
ook voor ejvl een getuigenis van iemand uit de tijd van het Doopformulier.
Het Doopformulier gaat er zeker niet vanuit dat de Doop zalig maakt, of dat de kinderen zonder geloof zalig zouden zijn evjl.
Het Doopformulier begint met?


En het lijkt erop dat Dhr. Post zich in de lijn van Olevianus bevind.

Twee zegeltekenen van het nieuwe Verbond zijn er nu door Christus ingesteld: de Doop en het Heilig Avondmaal. Passen wij dan nu op de Heilige Doop deze algemene leer toe.
Van Johannes de Doper schrijft Mattheus hoofdstuk 3 : 1 (Markus 1 : 4; Lukas 3 :3) „Johannes predikte de Doop der bekering tot vergeving der zonden” Hiermede drukt de evangelist de drie bovengenoemde trappen duidelijk uit.
Ten eerste: De hemelse Vader biedt aan ons ellendige zondaren, die in ons zelf verloren en verdorven zijn, Christus door de prediking van het Evangelie en het bijgevoegd getuigenis van de Doop uit genade tot een Zaligmaker van verdiensten en kracht aan. Hij voegt hierbij de belofte van de zaligheid, wanneer Hij door het geloof aangenomen wordt, maar Hij bedreigt met de eeuwige dood, wanneer Hij door ongeloof veracht wordt. Zo vermaant de Heere ons en nodigt ons op een goedertieren wijze uit, opdat wij zo grote genade niet zouden verwerpen, maar deze door het geloof zouden aannemen om met God verzoend en door de Heilige Geest tot bekering vernieuwd te worden (Hand. 2:38, 40).
Ten tweede beveelt Hij, dat ieder tot een getuigenis van zijn geloofs¬toestemming in de aangeboden genade en van zijn voornemen om zich te bekeren (Hand. 2 : 41) de Doop ontvange en dat wij onze kinderen tot geloof en bekering willen opvoeden en hen daarom in de Doop aan God toe-eigenen (Hand. 2 : 37-39).
Ten derde verzegelt Hij hun, die op deze wijze gesteld zijn, hun gemeenschap met Christus ( Gal. 3 : 27) en in Hem het hele Genadeverbond (vers 29). En wat Hij uiterlijk belooft, volbrengt Hij innerlijk (Tit. 3 : 58).
Want het hele wezen van het Genadeverbond wordt hun medegedeeld, opdat zij dit deels in dit leven, deels in het toekomstige, zoals in de geloofsartikelen verklaard is, genieten zouden.
Om onnodige omhaal van woorden te vermijden, is het niet nodig om hier elk in het bijzonder uit te leggen. Dit moet alleen opgemerkt worden, dat het hele wezen van het Verbond in Christus gevonden wordt. En dit niet minder waarachtig dan het uiterlijk getuigenis van het Woord met het gehoor en het zichtbare waterbad door het zien en voelen waargenomen wordt, namelijk vanwege Gods waarachtig wezen, dat het belooft.
Dit alles geschiedt, omdat het Woord van de belofte en het bijgevoegde zegel getuigenissen zijn die niet van zichzelf, maar van de gekruiste en opgewekte Christus getuigen.

Hieruit volgt ook, dat God in de Doop niets van onze eigen krachten eist, omdat Christus onze verdorven natuur veroordeelt en onze oude mens door de kracht van Christus' dood en opstanding vergaan moet (Joh. 3; Rom. 6). De Heere wil echter, dat wij onszelf wantrouwende, geheel van Hem afhankelijk zouden zijn. God eist dan geloof en bekering alle dagen van ons leven, niet uit ons, maar van ons, doch, in de hand en uit de gaven van Christus. En aldus is onze belofte in de Doop gedaan, die in Zijn genade ons in het Evangelie aangeboden wordt, namelijk, dat Christus voor ons een Zaligmaker van verdienste en kracht is. Het getuigenis van deze kracht in ons is de belofte der consciëntie, waardoor wij ons door Zijn gave aan Hem volgens Zijn bevel verbonden hebben. Terwijl ons zaad door Zijn verdiensten geheiligd (1 Kor. 7 : 14) en in de aangeboden genade van het Verbond begrepen is: „Ik zal uw God en de God uws zaads zijn.”

[dennis]

Volstrekt duidelijk lijkt me...

[Gian]

("ons en onze kinderen")

Is er dan nog verschil tussen Gemeente en Koninkrijk, of maakt dat verder niet uit?

[aboricultura]

Ik heb het stukje van dhr Post gelezen.

Ik kan hier volledig achterstaan prachtig verwoord hoe God mensen uit verkiest om gedoopt te worden ( afgezonderd van de wereld )
Persoonlijk vind ik het een voorrecht om gedoopt te zijn want ik mag weten een verbondskind te zijn lees het doopsformulier er maar op na.
Als je dat doet lees je een schat aan beloftes die je gegeven worden, het belangrijkste is dat je weer als kind word aangenomen prachtig toch?
Daar staat wel tegenover dat ik mijn oude natuur moet doden en in een nieuw leven moet wandelen.

Ik zag de doop altijd vooral als de afwassing der zonde gelijk het water het vuil afwast,ook als de rode zee waar ik door moet om behouden aan de overkant te komen.
Een tijdje terug zag ik een onderdompeling en toen zag ik ook het watergraf met Christus begraven en opstaan ook mooi onze oude ds had ook meer de voorkeur voor onderdompeling maar dan van kinderen.

Persoonlijk mag ik wel eens ervaren versterkt te worden in mijn geloof en vind ik het een wonder dat God naar mij heeft omgezien al zo veel jaren geleden.
Als ik bij m n moeder dan in die grote kerk ben en ik zie het doopvont verwonderd mij dat elke keer weer.

[hervormde]

Afgewezen heeft gelijk. Lees bijvoorbeeld 1 Petrus 2:9 Maar gij zijt een uitverkoren geslacht, een koninklijk priesterdom, een heilig volk, een verkregen volk; opdat gij zoudt verkondigen de deugden Desgenen, Die u uit de duisternis geroepen heeft tot Zijn wonderbaar licht. Dit is een oudtestamentisch citaat. Deze woorden zijn gesproken tot de gemeente des HEEREN. Een vergadering van ware christ-gelovigen. De interessante vraag (zeker ook aan Afgewezen) is: is de veranderde gemeentevisie een zeker dopers overblijfsel?

Wanneer er gesproken wordt op deze hoge tonen, wat wij trouwens iedere zondag belijden te geloven: de gemeenschap der heiligen, doet dat van de ernst van het Woord niets af. Integedeel, het tekent nog scherper de waarheid van Gods Woord.

[Bert Mulder]

De interessante vraag (zeker ook aan Afgewezen) is: is de veranderde gemeentevisie een zeker dopers overblijfsel?

De veranderde gemeentevisie heeft doperse trekjes, maar komt voort uit het 'staatskerk' idee.

Het is eerst op de Synode van Dordrecht 1574 behandeld. Je kunt hierover in Bouwman, Gereformeerd Kerkrecht, lezen: http://www.kerkrecht.nl/main.asp?pagety ... =4375&page

Het doen van geloofsbelijdenis was voor de oude Gereformeerden niet anders dan de toelating tot het avondmaal. Wat naar de uitspraak van den Heidelbergschen Catechismus belijdenis der kerk was, dat het avondmaal is ingesteld „voor degenen die zichzelven vanwege hunne zonden mishagen, en nochtans vertrouwen, dat deze hun om Christus' wille vergeven zijn, en dat ook de overblijvende zwakheid met zijn lijden en sterven bedekt is, die ook begeeren, hoe langer hoe meer hun geloof te sterken en hun leven te beteren", dat was naar de beschouwing van dien tijd het vereischte voor de geloofsbelijdenis.
De Gereformeerde kerk kon niet evenals de Roomsche kerk met uit­wendig vertoon tevreden zijn. Na het onderzoek werd toen nog altijd gevraagd, of de persoon die belijdenis deed ook „ergens in, der leeringhen halven, eenighen twyfel had, opdat men hem mocht ghenoech doen. En indien hy segt ja, so soeckt men hem wt de Schrift te voldoen", terwijl men dan niet voortging, voordat hij „gherust was". Was er geen bezwaar, dan werden aan de algemeene vraag nog twee andere toe­gevoegd, die betrekking hadden op de volharding bij de belijdenis en op de onderwerping aan de kerkelijke tucht. Deze vragen zijn soms aldus gesteld: „of hy voer hem ghenomen heeft, by deze voerseide lee-ringhe te blyven, ende de werelt te versaken, ende een nieuw Christlick leven te leiden? Oft hy hem der christelicker straffe wilt ghewillichlick onderwerpen ?" Maar zij luiden ook aldus: „Ten anderen oft si oock, door de ghenade Gods, niet willen in deselve belijdenisse des gheloofs vol-standelick blyven, ende daernae haer leven stellen; ende de werelt ende satan met alle sine pracht verloochenen? Ten derde, oft si haer oock niet willen der Christelicker straffen (wt den Woorde Gods) ghewillichlijck onderwerpen?" Blijkbaar waren er in den eersten tijd nog geene alge­meen vaststaande formules. Doch in het wezen der zaak werden overal dezelfde vragen gesteld.
In den regel geschiedde de belijdenis in het openbaar voor de ge­meente, tenzij de vervolgingen zulke openbaarheid beletten en geheime of bijzondere belijdenis noodzakelijk maakten. De geloofsbelijdenis werd veelal 8 dagen voor de avondmaalsviering op Zondagmiddag gehouden, ofschoon het ook wel gebeurde dat deze belijdenis 's daags voor de bediening des avondmaals plaats vond.
Na 1574, toen de Gereformeerde kerk al meer volkskerk werd, toen de kerk had te strijden met de staatsmacht en met afwijking in eigen boezem, werd het voor de kerk moeilijk het zuiver karakter van geloofsbeijdenis [373] en avondmaal te handhaven. In de kerkelijke wetten, in 1576 en daarna op last van de Staten van Holland en Zeeland ont­worpen, werd als algemeen beginsel gesteld, dat er geen onderzoek naar geloof en leven mocht worden ingesteld bij allen, die aan de avondmaals-viering wenschten deel te nemen. De kinderen der gemeente moesten, voor zij toegingen tot het avondmaal, in de elementaire kennis onder­zocht worden, er moet bij hen geen j,openbare ergernisse ofte ander letsel" zijn en zij moeten „de generale belydenisse des gheloofs by monde van de Kerckendienaers doen", maar wanneer zij aan die eischen voldeden, dan moesten zij zonder nader onderzoek en zonder verdere belijdenis toegelaten worden. Ofschoon deze kerkelijke wetten nooit formeel werden ingevoerd, werd toch door de onbepaalde en algemeene Protestantsche stroomingen, die veelal door de overheid begunstigd werden, de toepassing van het zuivere Gereformeerde beginsel belem­merd. De kerk zelve bleef op hare vergaderingen vasthouden aan het oude beginsel, maar zag zich genoodzaakt, door den strijd, die in de kerk voor en tegen de belijdenis gevoerd werd, meer nadruk te leggen op de leer. Dit blijkt uit de boekjes, die bij het afnemen der geloofs­belijdenis als leiddraad werden gebruikt. Men bediende zich ook nog wel van de „Corte ondersoeckinghe des gheloofs" van Micron, maar daarnaast gebruikte men ook het Kort Begrip uit de Paltz afkomstig (in 20 vragen en antwoorden), dat van Beza (in 20 vragen en ant­woorden), en het welbekende boekje van Faukelius. Juist omdat er meer naar de leer moest gevraagd worden, kwam het subjectieve element in deze boekjes minder sterk naar voren dan in de „Corte ondersoeckinghe des gheloofs" en in den Heidelbergschen Catechismus.
Evenwel waren de kerken met kennis en algemeene toestemming der waarheid niet tevreden, maar werd wel ter dege de eisch gesteld, dat er zou gevraagd worden naar de toeëigening der waarheid en de levens­keus. Ter synode van Dordrecht (1578, vr. 35) werd op de vraag: „Of het gheoorloft sy tot den Auontmale des Heeren toe te laten de ghene, die wel den Bybel alleen voor Godts woort bekennen, maer de ghewonelicke vraghen diemen den ghenen voorhoudt die ten auontmael gaen sullen niet beantwoorden, noch daerin bewillighen willen?" geant­woord: „De Kercken sullen hare ghewonelicke wyse van de belydenisse des gheloofs of te eysschen onderhouden, Ende een yeghelick is schuldich rekeninghe syns gheloofs te gheuen na de leere Petri. Want het ook niet en betaemt, datmen een ghemeyn ghebruyck der ghemeynte om somighe bysondere personen veranderen soude." Dit beginsel is ook op de volgende synoden gehandhaafd. Op de Dordtsche synode van 1618 is over het doen van geloofsbelijdenis zelve niet gehandeld, maar slechts woordelijk herhaald wat door vorige synoden besloten was: „Men sal [374] niemandt ten Avontmael des Heeren toelaeten, dan die nae de gewoon-heyt der Kercken, tot welcke hy hem voegt, belijdenisse der Gerefor­meerde religie gedaen heeft, mitsgaders hebbende getuygenisse eens vromen wandels". Dat de synode van Dordrecht den band tusschen geloofsbelijdenis en avondmaal wilde vasthouden, blijkt duidelijk uit de bepaling door deze synode gemaakt, dat bejaarden, die door den doop in de christelijke gemeente werden ingelijfd, uitdrukkelijk zouden moeten beloven, dat zij ten avondmaal zouden komen, welke belofte werd opgenomen in de vragen van het „Formulier voor den Doop van bejaarden", dat door deze synode gemaakt is.
Dezelfde beschouwing bleef leven in de kerk na de groote Dordtsche synode. Al konden de zuivere beginselen niet altijd worden toegepast, omdat de wereld haar invloed in de kerkelijke gemeenschap uitoefende, en de kerk door de overheid op allerlei wijze in hare vrijheid en zelf­standigheid werd beperkt, de kerk bleef toch de goede Gereformeerde beginselen handhaven. De groote canonicus Voetius heeft in zijn Politica Ecclesiastica 8) nauwkeurig beschreven, hoe deze zaak in de 17de eeuw was geregeld. Voetius stelt op den voorgrond, dat de geloofsbelijdenis niets anders is dan toelating tot het avondmaal. De kerk moet ook van de gedoopte leden (die bij hunnen doop reeds tot lidmaten der gemeente aangenomen zijn, maar nog geen leden in volle rechten zijn) eene ge­loofsbelijdenis vragen, allereerst om er zich van te overtuigen of degenen, die ten avondmaal willen komen, tot eene goede viering in staat zijn, maar ook omdat een stilzwijgend opnemen van ieder, die maar wilde komen ten avondmaal, de wereld in de kerk zou brengen. Het zou trouwens met het karakter der kerk in strijd zijn, om zonder belijdenis van geloof en bekeering iemand te erkennen en te beschouwen als be-hoorende tot het volk Gods.

[Luther]

Ik heb het stukje van Post ook gelezen en je zult begrijpen dat ik hem hierin niet volg.
Maar wat in deze kwestie veel belangrijker is, dat is je visie op de gemeente. Als je loslaat dat de gemeente een 'vergadering van Christ-gelovigen is', krijgt de doop in feite ook een andere betekenis.

Ik vraag me af of je Post hiermee recht doet. Volgens mij kan het prima allebei waar zijn: de gemeente aanspreken in wie ze zijn of moeten zijn (!) en tegelijk weten dat er kaf onder het koren is, omdat niet elk gemeentelid is wie hij moet zijn.

[Afgewezen]

Afgewezen heeft gelijk. Lees bijvoorbeeld 1 Petrus 2:9 Maar gij zijt een uitverkoren geslacht, een koninklijk priesterdom, een heilig volk, een verkregen volk; opdat gij zoudt verkondigen de deugden Desgenen, Die u uit de duisternis geroepen heeft tot Zijn wonderbaar licht. Dit is een oudtestamentisch citaat. Deze woorden zijn gesproken tot de gemeente des HEEREN. Een vergadering van ware christ-gelovigen. De interessante vraag (zeker ook aan Afgewezen) is: is de veranderde gemeentevisie een zeker dopers overblijfsel?

Zie het stukje van Bert (waarvoor dank, Bert!). Door de ontwikkeling in de loop der jaren en gezien het gegeven dat rechtzinnige predikanten de nadruk op persoonlijk geloof en persoonlijke bekering bleven leggen, ontkom je er niet aan dat er in de gemeente een duidelijke, zichtbare tweedeling komt: degenen die persoonlijk tot geloof gekomen zijn en degenen die moeten erkennen dat te missen. Ik denk dat dit geen dopers overblijfsel is: maar zij die minder nadruk op het subjectieve willen leggen en meer op het objectieve, verwijten de eerste vaak dat zij 'dopers' zijn.

Ik moet zeggen dat de hervormers naar mijn mening ook al te objectiverend over de kinderdoop gesproken hebben. Wie het boekje van prof. De Reuver 'Meer dan een belofte' leest, krijgt een aardige indruk van wat men wel protestantse traditievorming naast de Bijbel zou kunnen noemen: de kinderdoop wordt op grond van een theologische redenering een geheel eigen waarde en betekenis toegekend ten opzichte van de geloofsdoop (die in dit boekje ook totaal geen rol speelt), en zo is de leer rond de kinderdoop een eigen leven gaan leiden. Dit zie je ook terug in het stukje van de heer Post.

[Luther]

Ik heb het stukje van Post ook gelezen en je zult begrijpen dat ik hem hierin niet volg.
Maar wat in deze kwestie veel belangrijker is, dat is je visie op de gemeente. Als je loslaat dat de gemeente een 'vergadering van Christ-gelovigen is', krijgt de doop in feite ook een andere betekenis.

Ik vraag me af of je Post hiermee recht doet. Volgens mij kan het prima allebei waar zijn: de gemeente aanspreken in wie ze zijn of moeten zijn (!) en tegelijk weten dat er kaf onder het koren is, omdat niet elk gemeentelid is wie hij moet zijn.

En het feit dat dat kan, bewijst Steef Post vandaag in het RD. Naast zijn column over de doop, schrijft hij vandaag o.a. over het feit dat we in de geref. gezindte het besef zijn kwijt geraakt dat alle gedoopten in de Bijbel 'Gods volk' worden genoemd. (Lees bijv. Deuteronomium 7. (En nee, niet arminiaanse zin!)

Zie verder: p. 2 van Accent van vandaag. (Link kan ik nog niet vinden.)

[refo]

Het gaat helemaal niet zo over de doop.
Daarom zou de titel en discussie moeten zijn: is in het verbond zijn een voorrecht ?
De doop is niets meer (niets minder ook) dan een teken van dat in-het-verbond-zijn.

[Fjodor]

Ik heb het stukje van Post ook gelezen en je zult begrijpen dat ik hem hierin niet volg.
Maar wat in deze kwestie veel belangrijker is, dat is je visie op de gemeente. Als je loslaat dat de gemeente een 'vergadering van Christ-gelovigen is', krijgt de doop in feite ook een andere betekenis.

Ik vraag me af of je Post hiermee recht doet. Volgens mij kan het prima allebei waar zijn: de gemeente aanspreken in wie ze zijn of moeten zijn (!) en tegelijk weten dat er kaf onder het koren is, omdat niet elk gemeentelid is wie hij moet zijn.

Maar dit vindt Afgewezen nu juist geen goede optie. Omdat een gemeentelid die niet is wie hij moet zijn helemaal geen gemeentelid is.
Verder denk ik dat dhr. Post verder met Afgewezen meegaat dan je in eerste instantie zou denken. Ook onderstaande zegt hij.
"God beloofde het volk Kanaän een land van melk en honing. Zo belooft God aan jou dat je naar de hemel gaat. Gewassen in het bloed van Christus. Dat je in Zijn gemeenschap mag leven. Dat je Zijn kind mag zijn. Is dat waar? Ja. God zet er een uitroepteken achter: de doop. Wat een voorrecht!"

We zien hier meteen de worsteling van ons kinderdopers. Zie de twee door mij vetgedrukte zinnen. Is de gedoopte nu Gods kind of mag hij het zijn? En dan geeft dhr. Post meteen het probleem aan: Het grote drama van gedoopte mensen is dat zij zich, net als de Israëlieten, niet willen bekeren (1 Kor. 10). Wat uit vlees geboren is, is vlees.

Waar het echter fout gaat in het artikel van dhr. Post is waar hij de gedoopte beschouwt als een ongelovige "Maar als je in je ongeloof voortgaat, als je blijft verlangen naar de wereld," (het gaat mij voornamelijk om het woordje 'blijft' wat volgens mij duidt op de veronderstelde onwedergeboorte). Als je een gedoopte beschouwt als een ongelovige dan stel je hem eigenlijk buiten de gemeente. Dat is Afgewezens punt. Terwijl de doop nu juist de gemeente onderscheidt van de wereld.

Ik wil hier maar eens wijzen op de postings van Bert Mulder die de zaak volgens mij helder uiteen zet. Ook in zijn post over de uitspraken van synodes uit de 16e eeuw. Of hier:

Het behandelen van kinderen der gelovigen als zijnde wedergeboren is iets anders dan het dopen van kinderen op de veronderstelling dat ze wedergeboren zijn.

Wij dopen onze kinderen niet op een veronderstelling dat ze wedergeboren zijn, maar op de basis van Gods belofte. En dat ze, om Gods belofte, als kinderen van de gemeente, en dus als leden van Zijn kerk, gedoopt moeten worden. Niet dat de belofte ze allen, hoofd voor hoofd, zou gelden, maar de kinderen der belofte worden voor het zaad gerekend. God handeld met Zijn Kerk altijd naar de uitverkoren kern. Daarom ook spreken de brieven van de apostelen ook altijd over de 'geliefden', niet omdat allen in bijvoorbeeld Korinthe geliefden waren. Maar Gods Woord is tot Zijn ware volk gericht.

[Fjodor]

Het gaat helemaal niet zo over de doop.
Daarom zou de titel en discussie moeten zijn: is in het verbond zijn een voorrecht ?
De doop is niets meer (niets minder ook) dan een teken van dat in-het-verbond-zijn.

Idd, maar dan moet wel aan de voorwaarde voldaan worden. Namelijk te geloven en zich te bekeren.
En dan is in het verbond zijn inderdaad een voorrecht. De weldaden van Christus worden toegerekend.

[Luther]

Maar dit vindt Afgewezen nu juist geen goede optie. Omdat een gemeentelid die niet is wie hij moet zijn helemaal geen gemeentelid is.

En dat vindt Post tegelijkertijd (!) ook. Zie de column van vandaag!

Daar zit misschien wel de makke van deze discussie. Beide flanken willen de boel kloppend krijgen, maar juist die twee elkaar schijnbaar uitsluitende waarheden, zijn tegelijkertijd in Gods Woord geopenbaard. Zodra je die spanning eruit gaat redeneren, op welke wijze dan ook, doe je op z'n minst aan een deel van Gods waarheid tekort.

[huisman]

Maar dit vindt Afgewezen nu juist geen goede optie. Omdat een gemeentelid die niet is wie hij moet zijn helemaal geen gemeentelid is.

En dat vindt Post tegelijkertijd (!) ook. Zie de column van vandaag!

Daar zit misschien wel de makke van deze discussie. Beide flanken willen de boel kloppend krijgen, maar juist die twee elkaar schijnbaar uitsluitende waarheden, zijn tegelijkertijd in Gods Woord geopenbaard. Zodra je die spanning eruit gaat redeneren, op welke wijze dan ook, doe je op z'n minst aan een deel van Gods waarheid tekort.

Een dilemma waar al heel lang een oplossing voor is.

1. Wij dopen op grond van het zijn in het verbond (H.C. 74)
2. Wij moeten dus het juiste zicht hebben op wie er in het verbond zijn. (alle gedoopten of de uitverkorenen)
3. Ga je uit van de uitverkorenen dan doop je dus ook kinderen die niet in het verbond zijn.
4. Ga je uit dat alle gedoopten in het verbond zijn (H.C. 74) dan kun je niet volhouden dat het verbond samenvalt met de verkiezing. Dan zouden immers alle gedoopten zalig worden.
5. Dus is het verbond breder opgericht namelijk met de gelovigen en hun zaad (Hand 2:39)
6. Toch eens de catechisatielessen van Ds Jongeleen nog maar eens lezen

[Jongere]

Vanuit je eigen opvattingen geredeneerd is het natuurlijk altijd eenvoudig om de werkelijkheid heel simpel voor te stellen, huisman.
Ik blijf de vragen rond de doop maar een lastige discussie vinden.

Overigens vond ik dit wel een mooie preek van ds. A.T. Vergunst rond de doop: http://www.prekenweb.nl/index.php?optio ... serid=5051
(Al moet ik mezelf telkens voorhouden dat mooi niet gelijk waar betekent)