refo schreef:

Mara schreef:Ik heb het net even gecheckt op wikipedia. Het is nog erger, hij mocht zelfs zn onderwijzersambt 3 jaar lang niet meer uitoefenen.
Erg he ?
Maar ik houd nog evenveel van zijn prachtige gedichten hoor. Wie zijn wij om hem te veroordelen. Maar ik snap dat je geschokt bent, dat was ik ook

Ik denk niet dat hij AD 2011 in de gevangenis zou komen.
Maar goed. Hij was goed bevriend met Willemina Vermaat, beter bekend als de romanschrijfster Wilma. Die heeft een boek geschreven over de Mérodes probleem onder de titel 'Gods gevangene'. In 1923.

dat vond ik een heel aangrijpend boek.

dit schreef mijn moeder ooit in mijn poeziealbum
en dat werd een van mijn mooiste gedichten:

MIJN ZOON, GEEF MIJ UW HART
De zomernacht werd zwart,
Toen, zacht en duidlijk klonk er
Een klare stem door ‘t donker:
Mijn zoon, geef Mij uw hart!
Ik aarzelde... verward...
Was het de wind die zoefde?
En weer zei, maar bedroefder,
De stem: geef Mij uw hart!
Ik wrong mij op de grond,
Tot ik de woorden vond:
Heer, ‘t moet door U genomen!
En nog eens overviel
Die stille stem mijn ziel:
Daartoe ben Ik gekomen.
Willem de Mérode

helma schreef:dit schreef mijn moeder ooit in mijn poeziealbum
en dat werd een van mijn mooiste gedichten:

MIJN ZOON, GEEF MIJ UW HART
De zomernacht werd zwart,
Toen, zacht en duidlijk klonk er
Een klare stem door ‘t donker:
Mijn zoon, geef Mij uw hart!
Ik aarzelde... verward...
Was het de wind die zoefde?
En weer zei, maar bedroefder,
De stem: geef Mij uw hart!
Ik wrong mij op de grond,
Tot ik de woorden vond:
Heer, ‘t moet door U genomen!
En nog eens overviel
Die stille stem mijn ziel:
Daartoe ben Ik gekomen.
Willem de Mérode

Dat gedicht loop ik al tijden te zoeken, jaren geleden had ik het boven mijn bed hangen, maar door vele verhuizingen was ik het kwijt.
Dankjewel Helma, dat je me onbedoeld dit gedicht aan reikt, het is nl. ook één van mijn lievelings gedichten......

Dit gedicht staat al in een ander topic, maar misschien past het beter hier? Zo niet, laat het dan even weten dan haal ik het even weg of ik laat het weghalen door de mods. (Als ik het netjes vraag doen ze dat vast wel )



Hou maar op...

Hou maar op met prakkizeren
over alles wat je hart
op je levensweg verwart,
ga maar aan de hand des Heeren.

Hou maar op met angstig kijken
naar de strijd die om je woedt,
strijd om macht en werelds goed,
laat je ziel door God verrijken.

Hou maar op met grote ogen
de vooruitgang stap voor stap
na te gaan, de weten schap
is niets bij Gods alvermogen.

Hou maar op, verschikt te vragen
wat de toekomst brengen zal,
die van jou, die weet je al
als je het met God blijft wagen.

Hou maar op en vul je dagen
niet met vruchteloos getob,
maar kijk ook eens dankbaar op
naar Hem Die je schuld wou dragen.

Hou maar op, je zou verdwalen
in de raadselen der tijd
en in zijn onzekerheid,
blijft niet over alles malen.

Ga maar aan de hand des Heeren,
het is veilig en het mag,
overal en elke dag.
Hou maar op met prakkizeren

Eigen maaksel.......

Gewond!

Mijn bloedend hart
Zit zo vol smart
De wonden zijn zo diep
Maar grote God
Hoe vaak hebt Gij
mij al verhoord
Wanneer ik tot U riep?

Ook nu buig ik mij neer
Heelt Gij toch deze kwaal
Want steeds probeer ik weer
Mijzelf weer te genezen
En merk ik dat ik faal

Als ik in eigen kracht
Mijn zonden wil bestrijden
Maar zonder Uwe kracht
Is het zo'n bitter lijden

O Heer' wil mij bevrijden
Van al mijn eigenwaan
Waarin ik tracht te strijden
Terwijl Gij Zélf toch sprak
Ík wilde voor u lijden

Dat ik toch steeds mocht zien
Dat Uwe last zo licht is
En Uw juk zo zacht
Opdat ik des te meer
Uw wegen mag gaan leren
Uw grote naam ter eer
En loven U den Heere!

Volgens mij staat hij nog wel ergens, maar deze vind ik zo mooi!

Keer nochtans weder...!

Al ligt u verloren in zonden en schuld,
uw hart en uw zinnen met onrecht vervuld...
Tóch klinkt het u toe, zo nameloos teder:
keer nochtans weder...!

Al zijn ook uw zond' als scharlaken zo rood;
uw zondenregister oneindig en groot...
Tóch klinkt het u toe, zo nameloos teder:
keer nochtans weder...!

Al bent u gezonken in modder en slijk;
uw gruwel en schuld aan Manasse gelijk...
Tóch klinkt het u toe, zo nameloos teder:
keer nochtans weder...!

Al hebt u met Saulus Gods kind'ren gejaagd,
verdrukt, en gedood, en vervolgd, en geplaagd...
Tóch klinkt het u toe, zo nameloos teder:
keer nochtans weder...!

Al hebt u met Rachab uw leven verknoeid
Gods wetten en normen veracht en verfoeid...
Tóch klinkt het u toe, zo nameloos teder:
keer nochtans weder...!

Al bent u een moorder, genageld aan 't kruis;
voor u is geen plaats meer in 't Vaderlijk Huis...
Tóch klinkt het u toe, zo nameloos teder:
keer nochtans weder...!

Al hebt u met Petrus uw Meester miskend,
ook driemaal verloochend, tot 't bittere end...
Tóch klinkt het u toe, zo nameloos teder:
keer nochtans weder...!

Al hebt u uw Herder verlaten, vergeten,
zodat u dwalend, de weg niet zou weten...
Tóch klinkt het u toe, zo nameloos teder:
keer nochtans weder...!

En leeft nu 't verlangen naar Hem in uw hart,
en vindt u uzelf in de struiken verward?
Dan klinkt het u toe, zo nameloos teder:
keer nochtans weder...!

Maar hebt u geen voeten om tot Hem te gaan;
Zijn trekkende liefde kan niemand weerstaan [of: Geen oog en geen oor om Zijn stem te verstaan?]
Zo smeek het Hem dan, en buig u teneder:
Breng mij toch weder...!

Want als Hij u roept, o dan móet u wel gaan;
Zijn trekkende liefde kan niemand weerstaan
Zo smeek het Hem dan, ootmoedig en teder:
Breng mij toch weder...!

Hij is het Die doden doet horen Zijn stem;
Die harten bereidt en doet buigen voor Hem.
Nóg staat Hij en roept zo nameloos teder:
keer nochtans weder...!

Ds. L.G.C. Ledeboer

Bron: http://bevindelijkegedichten.web-log.nl

Op nieuw van Gerrit Achterberg

En Jezus schreef in 't zand

Jezus schreef met Zijn vinger in het zand.
Hij bukte zich en schreef in 't zand, wij weten
niet wat Hij schreef, Hij was het zelf vergeten,
verzonken in de woorden van Zijn hand.

De schriftgeleerden, die Hem aan de tand
hadden gevoeld over een vrouw, van hete
hartstochten naar een andere man bezeten,
de schriftgeleerden stonden aan de kant.

Zondig niet meer, zei Hij, ik oordeel niet.
Ga heen en luister naar het lied.

En Hij stond recht. De woorden lieten los
van hun figuur en brandden in de blos

waarmee zij heen ging, als een kind zo licht.
Zo geestelijk schreef Jezus Zijn gedicht.

Ik kreeg vorig jaar een kaart voor mijn verjaardag met de volgende tekst:
****
Mijn handen zijn sterk

Mijn handen doen `t werk,

Mijn handen, zij dragen en schragen.

Maar het sterkst zijn mijn handen

-en goed zijn mijn dagen-,

wanneer ik ze vouw om Gods Zegen te vragen!
****
Niet zozeer mijn favoriete gedicht, maar ik vond het wel erg mooi!

Mooi refoma...

Dit gedicht komt vaak bij me op als ik denk aan mijn overleden vader.

Vader
Hij is niet alleen maar de man van de moeder
Hij is niet alleen maar de vader voor 't kind
Hij is voor dat kind ook een oudere broeder
Hij is ook een raadsman, hij is ook een vrind

Hoe vaak wordt een vader door kleinen en groten
Miskend, niet begrepen en soms zelfs gevreesd
En pas als een traan op zijn graf wordt vergoten
Begrijpen we wat hij voor ons is geweest

Mariavt schreef:Mooi refoma...

Dit gedicht komt vaak bij me op als ik denk aan mijn overleden vader.

Vader
Hij is niet alleen maar de man van de moeder
Hij is niet alleen maar de vader voor 't kind
Hij is voor dat kind ook een oudere broeder
Hij is ook een raadsman, hij is ook een vrind

Hoe vaak wordt een vader door kleinen en groten
Miskend, niet begrepen en soms zelfs gevreesd
En pas als een traan op zijn graf wordt vergoten
Begrijpen we wat hij voor ons is geweest

Mooi Maria!
Gevreesd heb ik m'n vader nooit, maar inderdaad, ik wist pas na zijn overlijden, wat hij echt voor ons allemaal geweest was, ik mis hem elke week nog wel een keer!

In het voorjaar

De boom

God, gaat uw snoeimes weder hakken,
nu 't sap al driftig in mij stijgt ?
Heb ik dan zoveel wilde takken,
wier weeldrigheid mijn vrucht bedreigt ?

Hoe wordt mijn schone kroon geschonden !
Wreed kerft Gij door mijn zachte schil !
Gril blinken overal mijn wonden !
Ik sidder om mijn levens wil !


De hovenier.

Zou ik mij dan om dood hout moeien ?
Dat gaat bij vrachten in het vuur.
Wat lijdt, leeft ! en DAT wil ik snoeien!
En leven komt geen leed te duur !

Willem de Merode, omstreeks 1920

Het paard moest sneuvelen (Psalm 32:8-10)
Ik ging als een paard door het leven,
Ik leefde door en zo werd ik voortgedreven
zodat ik uiteindelijk sneuvelen moest
Zo werd mijn trots bedwongen
Zodat ik vanuit God ging leven.

Ik kwam erachter dat het zo veel rijkwe was,
drinken vanuit De Bron, in plaats van een modderplas
Niet mijn eigen dingen regelen
Maar vertrouwend op Zijn oog die op mij zou zijn
En leven vanuit de wetenschap dat Hij mijn leraar was

Want Hij zou mij onderwijzen in de weg die ik moest gaan
Hij zou mij leren om niet op eigen benen te staan
Maar alles van Hem te verwachten en Hem te vertrouwen
Zodat ik nooit bang hoefde te zijn
In de weg die Hij met me zou gaan

Nu mag ik even, omringt door Zijn goederierenheid
En straks zal ik thuiskomen in Zijn heerlijkheid
Waar ik leven mag voor eeuwig met Hem
Omdat de Heere beloofde; wie op Mij vertrouwt
Die zal ik omringen met Mijn goedertierenheid.

Ik kan maar moeilijk kiezen. Onlangs tikte ik ergens een gedichtenbundel op de kop met alle werken van Achterberg. Dat vind ik prachtig, al is het niet altijd goed te begrijpen. Het gedicht 'Over de Jabbok' vind ik bijvoorbeeld mooi.

Over de Jabbok

Toen ik het einde had bereikt
van mijn verdorvenheden,
stond God op uit het slijk,
en weende;
en ik stond naast Hem, ziende neder
op een verloren eeuwigheid.

En Hij zei: je had geen gelijk;
maar dat is nu voorbij, van heden
tot aan die andere eeuwigheid,
is maar één schrede.

Een ander gedicht wat ik altijd heel mooi vind is van Martinus Nijhoff:

De soldaat die Jezus kruisigde

Wij sloegen hem aan 't kruis. Zijn vingers grepen
Wild om den spijker toen 'k den hamer hief -
Maar hij zei zacht mijn naam en: 'Heb mij lief -'
En 't groot geheim had ik voorgoed begrepen.

Ik wrong een lach weg dat mijn tanden knarsten,
En werd een gek die bloed van liefde vroeg:
Ik had hem lief - en sloeg en sloeg en sloeg
Den spijker door zijn hand in 't hout dat barstte.

Nu, als een dwaas, een spijker door mijn hand,
Trek ik een visch - zijn naam, zijn monogram -
In ied'ren muur, in ied'ren balk of stam,
Of in mijn borst of, hurkend, in het zand,

En antwoord als de menschen mij wat vragen:
'Hij heeft een spijker door mijn hand geslagen.'

Germanicus schreef:Persoonlijk vind ik onderstaand gedicht van Geerten Gossaert altijd erg indrukwekkend:

LIBERA NOS, DOMINE

De wind woei om het eenzaam huis
In ’t laatste avonduur;
Toen lichtte een vreemde de klink der deur
En zat bij ’t open vuur.

Ik dierf niet vragen wie hij was
En hij gaf teeken noch taal;
En ik noodde hem niet, maar hij zat aan
Naast mij aan ’t avondmaal.

Mijn lippen trilden en in mijn hart
Laayde de hittige haat;
Maar hij glimlachte en hief tot mij
Zijn bitterschoon gelaat.

En ‘k sprak en zei: Ik kèn u niet !
Wat, aan mijn haard, zoekt gij?
Doch hij antwoordde niet, maar hief zijn hand
En brak het brood met mij.

En ik herkènde…; ’s morgens vroeg
Is hij weer heengegaan…
Maar ’t laatste van dit bitter lied
Zal God alléen verstaan.

Geerten Gossaert (1884-1958)

Heeft iemand voor mij wat meer informatie over dit gedicht?
Ik las het als een soort Emmaüs-gedicht, maar kwam nu op internet de gedachte tegen dat het hier om de duivel gaat die op bezoek komt. Ik kan die gedachte verder echter nergens vinden op internet en vind sowieso maar heel weinig informatie over het gedicht.
Als iemand me verder kan helpen, heel graag.

Jongere schreef:

Germanicus schreef:Persoonlijk vind ik onderstaand gedicht van Geerten Gossaert altijd erg indrukwekkend:

LIBERA NOS, DOMINE

De wind woei om het eenzaam huis
In ’t laatste avonduur;
Toen lichtte een vreemde de klink der deur
En zat bij ’t open vuur.

Ik dierf niet vragen wie hij was
En hij gaf teeken noch taal;
En ik noodde hem niet, maar hij zat aan
Naast mij aan ’t avondmaal.

Mijn lippen trilden en in mijn hart
Laayde de hittige haat;
Maar hij glimlachte en hief tot mij
Zijn bitterschoon gelaat.

En ‘k sprak en zei: Ik kèn u niet !
Wat, aan mijn haard, zoekt gij?
Doch hij antwoordde niet, maar hief zijn hand
En brak het brood met mij.

En ik herkènde…; ’s morgens vroeg
Is hij weer heengegaan…
Maar ’t laatste van dit bitter lied
Zal God alléen verstaan.

Geerten Gossaert (1884-1958)

Heeft iemand voor mij wat meer informatie over dit gedicht?
Ik las het als een soort Emmaüs-gedicht, maar kwam nu op internet de gedachte tegen dat het hier om de duivel gaat die op bezoek komt. Ik kan die gedachte verder echter nergens vinden op internet en vind sowieso maar heel weinig informatie over het gedicht.
Als iemand me verder kan helpen, heel graag.

Ik las juist op het Internet dat het bij de Paas-gedichten hoort:

Internet schreef: Pasen in gedichten
Wanneer je deze pagina leest, is het Paasfeest voorbij. De week, die men nog altijd met dit prachtig gekozen woord “de Goede Week” noemt, is binnen onze federatie en onze Sint-Pius X-parochie intens, sereen, gedragen en liturgisch uitermate verzorgd, verlopen. Wegens redactionele redenen (drukkerij) is het niet mogelijk in dit nummer, daar verslag van uit te brengen. Volgend nummer komen wij met woord en beeld terug op “onze” Paasweek.
Wij bieden jullie echter “iets” anders aan. De Vlaamse en Nederlandse poëzie heeft prachtige gedichten aangereikt over het sterven en verrijzen van Christus Jezus. Wij brengen hier een woordcollage. Gekozen vanuit een eigen persoonlijk gelovig gevoel. Laat Pasen nog eens “poëtisch” openbloeien in jullie hart en herinnering. Een religieus-souvenir van Pasen 2008.

te vinden op www.sintamandus.be