Afgewezen schreef:Pim schreef:Pim, wat stel jij je voor bij een bevinding waar “geen subjectieve elementen” in zitten? Volgens mij bestaat die niet.
Misschien is 'subjectief' niet het juiste woord. Wat ik bedoel is de vraag of je bevindingen zodanig objectief kan beschrijven dat IEDERE gelovige deze herkent.
Ik bedoel dus dat de een (nog) niet over zijn of haar Christus spreekt, omdat hij/zij iedere zondag hoort dat 'Gods volk door recht verlost wordt' en dat 'bedekte schuld nog geen vergeven schuld is', terwijl de ander al vanaf het eerste begin van het leven uit, met en door Christus spreekt over zijn of haar Zaligmaker. Kortom, staat de bevinding op zichzelf, of is deze beinvloedbaar door omgevingsfactoren.
Juist omdat je bevindingen níét zodanig objectief kunt beschrijven dat iedere gelovige deze herkent, zit er een element in, waardoor je deze niet slechts met ‘rationele’ argumenten kunt bewijzen.
Punt is dat door de Geest gewerkte bevinding altijd authentiek is. Probleem is echter, dat onze interpretatie fout kan zijn. Het mogen zien dat er vergeving is bij God, terwijl iemands geweten is nog niet tot rust gebracht door een gezicht op het volbrachte werk van Christus, wordt door sommigen wel genoemd ‘bedekte schuld is nog geen vergeven schuld’. Een ander zal daar misschien een andere benaming aan geven. Of geen benaming. Maar het gegeven zelf bestaat. Dit aan de prediking die iemand hoort toeschrijven, vind ik een beetje goedkoop.
jacob schreef:Het blijft voor mij toch een heel lastig verhaal.
Als ik goed begrijp vind jij, afgewezen, dat die wortel toch al geloof in zich heeft.
Stel jij dan ook dat er zonder Christus geen leven is?
Er is zonder Christus geen leven. Er is zonder Christus ook geen bekering. Dat betekent niet dat iemand die zich begint te bekeren, altijd al zicht heeft op het werk en de ‘functie’ van Christus. Toch wordt er in dat beginnende werk al zoetheid gesmaakt. En die zou er niet kunnen zijn, als het verzoenende werk van Christus niet ten grondslag lag aan deze bekering.
jacob schreef:Geloven is wel degelijk passief.
Ik vind de omschrijving van het hand ophouden typerend.
Het geloof is geschonken. Het geloof is alles van een Ander verwachten. Passiever kan het niet. Ik heb daarom ook moeite met het DOEN van geloven. Geloof is aanwezig of het is het niet.
Dan zit je toch aardig op de lijn van S.D. Post (wiens stukje ik wel kan onderschrijven).
Tiberius schreef:Afgewezen schreef:Tiberius schreef:Christus Zelf spreekt tot Zijn discipelen: gijlieden gelooft in God, gelooft ook in Mij
Deze mensen wisten van een Godswerk in hun leven: ze waren geroepen van hun vissersboot, vijgenboom, tolhuis, enz. Ze kenden Jezus wel als Koning en Profeet, maar nog niet in Zijn hogepriesterlijk bediening.
Zij hadden nog niet de Geest ontvangen, Die hen in alle waarheid zou leiden!
Ook niet, nee. Ze misten de Trooster, Die hen alles zal leren en indachtig maken, wat Jezus hun gezegd had.
Toch kenden ze Christus niet als het Lam Dat voor hun zonden ter slachting geleid zou worden.
Toen ze de Heilige Geest ontvingen, viel pas het volle licht op het werk van Christus. En zó gaat het toch nog als iemand tot geloof komt? Als het geloof doorbreekt en de Heilige Geest het stempel zet op Zijn eigen werk, gaat het licht op in de ziel en mag de zondaar het heilgeheim verstaan. En zo vindt hij rust.
Dat is de ‘normale’ stand van een NT-gelovige. Het hele NT is er vol van dat gelovigen de Heilige Geest ontvangen hebben, dat ze vrede hebben met God, etc.
Tegenwoordig leven echter veel christenen onder de maat, zozeer, dat wat in het NT normaal is, nu door velen als een plus, als een bijna onbereikbare trap in de genade wordt gezien. Maar het is niet zo best als we al tot 'rust' zijn gekomen zonder dat we waarlijk de vrede van God hebben geproefd en gesmaakt.