Geheimhoudingsplicht

[Delftenaar]

En daarom hoor ik ongehuwde ambtsdragers wel eens verzuchten dat het fijn zou zijn ergens het hart te luchten. Uiteraard waar het vertrouwd is.
En dat lijkt me de mens eigen en op zich niet verkeerd. Ook dit is een van de functies (sorry voor het woord, het klinkt zo technisch) van een vrouw/levenspartner: om dingen met elkaar te delen.
En, vanzelfsprekend, je vrouw met andere dingen weer bij jou.

[Mara]

Ik denk overigens dat een ambtsgeheim het alleenstaand zijn wel moeilijker maakt. Het maakt het makkelijker om het ambtsgeheim te bewaren. Dat is de ene kant. Maar het kan ook heel zwaar zijn om te dragen. Dat is de andere kant. Ook als je het geheim zelf niet kunt delen, is het dan eenvoudiger om het wel aan de orde te stellen.

Noem eens een voorbeeld dan van iets wat te zwaar zou zijn?

Ook dit is een van de functies (sorry voor het woord, het klinkt zo technisch) van een vrouw/levenspartner: om dingen met elkaar te delen.
En, vanzelfsprekend, je vrouw met andere dingen weer bij jou.

Helaas zijn in refoland ook huwelijken waarin dit absoluut niet kan.

Zeker. Maar praktisch kun je niet altijd alles alleen oplossen als ambtsdrager.

Dan zul je dus naar een medebroeder moeten gaan, die immers ook geheimhouding heeft beloofd.

In het algemeen gesproken nemen veel mensen het niet zo nauw met gewoon hun mond te houden over hetgeen hen toevertrouwd is.
Wat mijn beste vriendinnen mij vertellen, gaat niet verder, ook niet naar mijn man.
Als mensen beginnen met: je moet het niet verder vertellen hoor, of: je moet net doen alsof je het niet weet, maar......
haak ik al af.

Het is mij één keer overkomen dat ik beschadigd ben (en ik niet alleen) door de loslippigheid van een k.r. broeder in combinatie met een anonieme brief en dat wil ik geen tweede keer meemaken.

Als je van jezelf weet dat je geheimen moeilijk vindt, neem dan het beroep niet aan!!
Ik heb de indruk dat het ambt vroeger veel serieuzer genomen werd, in die zin, men ging er geheel naar leven.
Een broeder trad ooit af omdat zijn zoon ongehuwd ging samenwonen.
Hij zei, dan ben ik niet vrij meer om in een ander gezin te gaan vermanen.
Kom daar nu maar eens om. In sommige gezinnen van k.r. leden is er veel loos en vermanen? Ach dat doen we niet meer, toch?

[DDD]

Zwaar wil niet per se zeggen te zwaar. Rooms-Katholieke geestelijken hebben als het goed is ook geen partner. Ik zou ook niet onmiddellijk een voorbeeld weten.

[Mara]

Zwaar wil niet per se zeggen te zwaar. Rooms-Katholieke geestelijken hebben als het goed is ook geen partner. Ik zou ook niet onmiddellijk een voorbeeld weten.

Omdat je dit zei:

Maar het kan ook heel zwaar zijn om te dragen.

In veel beroepen kun je te maken hebben met geheimen die jou toevertrouwd worden.
Daarbij kun je denken aan een arts, een notaris, een advocaat, journalist, verpleegkundige, verloskundige.
Mensen kunnen als ze in kwetsbare situaties zijn, soms behoefte krijgen om hun hart te luchten.

Daarom ben ik nog steeds benieuwd naar voorbeelden. Wat is nu te zwaar zodat je dit persé moet delen?
In feite belast je daarmee de ander (je echtgenote) onnodig.
Een geheim wordt niet altijd lichter door het te delen, integendeel.

[merel]

Voor mij ook een reden om weinig tot niets te delen met een wijkouderling. Deze komt ongeveer 2 jaar tijdens een termijn een uurtje langs. waarom zou ik mijn 'problemen' met hem delen? Een arts c.q. advocaat kan tuchtrechtelijk vervolgd worden indien deze zijn mond voorbij praat, maar ene wijkouderling niet.

[DDD]

Zwaar wil niet per se zeggen te zwaar. Rooms-Katholieke geestelijken hebben als het goed is ook geen partner. Ik zou ook niet onmiddellijk een voorbeeld weten.

Omdat je dit zei:

Maar het kan ook heel zwaar zijn om te dragen.

In veel beroepen kun je te maken hebben met geheimen die jou toevertrouwd worden.
Daarbij kun je denken aan een arts, een notaris, een advocaat, journalist, verpleegkundige, verloskundige.
Mensen kunnen als ze in kwetsbare situaties zijn, soms behoefte krijgen om hun hart te luchten.

Daarom ben ik nog steeds benieuwd naar voorbeelden. Wat is nu te zwaar zodat je dit persé moet delen?
In feite belast je daarmee de ander (je echtgenote) onnodig.
Een geheim wordt niet altijd lichter door het te delen, integendeel.

Ik heb niets gezegd over delen. Maar je hoeft een geheim niet te delen, om het gewicht ervan wel te delen. Zoals ook in het artikel staat.

[Zeeuw]

Voor mij ook een reden om weinig tot niets te delen met een wijkouderling. Deze komt ongeveer 2 jaar tijdens een termijn een uurtje langs. waarom zou ik mijn 'problemen' met hem delen? Een arts c.q. advocaat kan tuchtrechtelijk vervolgd worden indien deze zijn mond voorbij praat, maar ene wijkouderling niet.

Ik heb gelukkig veel positievere effecten met mijn ouderlingen.

[Zeeuw]

Zwaar wil niet per se zeggen te zwaar. Rooms-Katholieke geestelijken hebben als het goed is ook geen partner. Ik zou ook niet onmiddellijk een voorbeeld weten.

Omdat je dit zei:

Maar het kan ook heel zwaar zijn om te dragen.

In veel beroepen kun je te maken hebben met geheimen die jou toevertrouwd worden.
Daarbij kun je denken aan een arts, een notaris, een advocaat, journalist, verpleegkundige, verloskundige.
Mensen kunnen als ze in kwetsbare situaties zijn, soms behoefte krijgen om hun hart te luchten.

Daarom ben ik nog steeds benieuwd naar voorbeelden. Wat is nu te zwaar zodat je dit persé moet delen?
In feite belast je daarmee de ander (je echtgenote) onnodig.
Een geheim wordt niet altijd lichter door het te delen, integendeel.

Ik heb niets gezegd over delen. Maar je hoeft een geheim niet te delen, om het gewicht ervan wel te delen. Zoals ook in het artikel staat.

Dat laatste lijkt me ook. Je kunt toch aangeven dat het zwaar is, zonder de inhoud exact weer te geven.

[Arja]

Ik vind het nogal een typische 'wedervraag'. Eigenlijk een soort luxeprobleem. Als je geen partner hebt, kun je per definitie veel minder delen. Dat overleef je echter heus wel.

Precies. Als je het niet aan kunt om een geheim te bewaren, wordt dan geen ambtsbroeder.
De enige met wie je er eventueel over mag praten is dan je medeambtsbroeder, mits de persoon in kwestie daar toestemming voor heeft gegeven.

Dat laatste lijkt me niet gezond. Als een ambtsdrager het niet mag bespreken in een overleg met medebroeders over pastorale zaken in de gemeente dan moet het ook niet met hem gedeelt worden.

Dat is wel een interessante. Als alle kerkenraadsleden geheimhouding hebben, zouden zaken onderling gewoon gedeeld moeten kunnen worden. Is dat logisch of niet?

Niet in alle gevallen logisch. Als er tijdens huisbezoek iets vervelends wordt verteld over een andere gemeentelid zou je het niet gelijk moeten delen met je andere broeders van de kerkenraad. Beter is om degene opbellen en het checken. Daarna, als er niets van klopt, zou je het nog kunnen terugkoppelen naar de mensen die het "nare nieuwtje" verspreid hebben om de roddel in de kiem te smoren. Stel dat het niet waar is wat er werd gezegd en je vertelt het aan je broeders en een paar van hen vertellen het in vertrouwen tegen hun vrouwen (sommigen doen dat echt) en deze vrouwen vertellen het in vertrouwen tegen anderen die het ook in vertrouwen verder vertellen... dan heb je de poppen aan het dansen.

Deel niet alles gelijk met de broeders, zou ik zeggen. Denk er eerst over na.

[Maanenschijn]

De nu genoemde voorbeelden gaan vooral over persoonlijke zaken van gemeenteleden.

Ik kan me ook voorstellen dat, als voorbeelden, het zieleheil van een terminaal gemeentelid, of een geschil binnen de kerkenraad over de prediking of verval van leven en zeden van gemeentelden zwaar kunnen zijn voor een ambtsdrager. Wat mij betreft kan een echtgenote dan prima een luisterend oor bieden, ondanks dat je deze zaken niet op de straat wenst te hebben. Een goede ambtsdrager zal in deze ook met verstand bij zijn vrouw moeten wonen. Als ze loslippig is, een andere gesprekspartner of vertrouwenspersoon zoeken.

De beschikbaarheid van een vertrouwenspersoon is denk ik nodig. De bijbel leert ons dat de lichaamsdelen elkaar nodig hebben.

[eilander]

De nu genoemde voorbeelden gaan vooral over persoonlijke zaken van gemeenteleden.

Ik kan me ook voorstellen dat, als voorbeelden, het zieleheil van een terminaal gemeentelid, of een geschil binnen de kerkenraad over de prediking of verval van leven en zeden van gemeentelden zwaar kunnen zijn voor een ambtsdrager. Wat mij betreft kan een echtgenote dan prima een luisterend oor bieden, ondanks dat je deze zaken niet op de straat wenst te hebben. Een goede ambtsdrager zal in deze ook met verstand bij zijn vrouw moeten wonen. Als ze loslippig is, een andere gesprekspartner of vertrouwenspersoon zoeken.

Als je dit dan al zou willen, dan zou ik het absoluut willen beperken tot de echtgenote, mits je daarvan je weet dat ze kan zwijgen.

[Maanenschijn]

De nu genoemde voorbeelden gaan vooral over persoonlijke zaken van gemeenteleden.

Ik kan me ook voorstellen dat, als voorbeelden, het zieleheil van een terminaal gemeentelid, of een geschil binnen de kerkenraad over de prediking of verval van leven en zeden van gemeentelden zwaar kunnen zijn voor een ambtsdrager. Wat mij betreft kan een echtgenote dan prima een luisterend oor bieden, ondanks dat je deze zaken niet op de straat wenst te hebben. Een goede ambtsdrager zal in deze ook met verstand bij zijn vrouw moeten wonen. Als ze loslippig is, een andere gesprekspartner of vertrouwenspersoon zoeken.

Als je dit dan al zou willen, dan zou ik het absoluut willen beperken tot de echtgenote, mits je daarvan je weet dat ze kan zwijgen.

Waarom zou je het daar toe willen beperken? In mijn werk heb ik ook te maken met (morele) geheimhouding. Ik heb een goede collega waarmee ik van gedachten kan wisselen. Ik doe dat bij voorkeur niet met mijn vrouw. Ondanks dat ze best kan zwijgen kan ze tegen derden (die soms naar dingen vragen) oprecht zeggen dat ze van niks weet.

[Zeeuw]

De nu genoemde voorbeelden gaan vooral over persoonlijke zaken van gemeenteleden.

Ik kan me ook voorstellen dat, als voorbeelden, het zieleheil van een terminaal gemeentelid, of een geschil binnen de kerkenraad over de prediking of verval van leven en zeden van gemeentelden zwaar kunnen zijn voor een ambtsdrager. Wat mij betreft kan een echtgenote dan prima een luisterend oor bieden, ondanks dat je deze zaken niet op de straat wenst te hebben. Een goede ambtsdrager zal in deze ook met verstand bij zijn vrouw moeten wonen. Als ze loslippig is, een andere gesprekspartner of vertrouwenspersoon zoeken.

Als je dit dan al zou willen, dan zou ik het absoluut willen beperken tot de echtgenote, mits je daarvan je weet dat ze kan zwijgen.

Waarom zou je het daar toe willen beperken? In mijn werk heb ik ook te maken met (morele) geheimhouding. Ik heb een goede collega waarmee ik van gedachten kan wisselen. Ik doe dat bij voorkeur niet met mijn vrouw. Ondanks dat ze best kan zwijgen kan ze tegen derden (die soms naar dingen vragen) oprecht zeggen dat ze van niks weet.

Het lijkt mij juist heel logisch om het te delen met een mede broeder. Deze staan allemaal onder de geheimhouding. Onderling kun je toch je verhaal wel kwijt?

[Mara]

Voor mij ook een reden om weinig tot niets te delen met een wijkouderling. Deze komt ongeveer 2 jaar tijdens een termijn een uurtje langs. waarom zou ik mijn 'problemen' met hem delen? Een arts c.q. advocaat kan tuchtrechtelijk vervolgd worden indien deze zijn mond voorbij praat, maar ene wijkouderling niet.

Juist!
En ene wijkouderling kan op een dag geheel de weg kwijt zijn en naar een andere mevrouw gaan, met achterlating van de problemen die hij met die echtgenote gedeeld heeft.
Vest op prinsen geen betrouwen, ook niet als ze ouderling zijn.

[Dodo]

Ik maak me wat betreft de geheimhouding meer zorgen over de emails die kerkenraadsleden krijgen en wat ze daarmee doen. Sommigen hebben nog steeds een emailadres dat voor de familie of het echtpaar is (JaapenMarie@gmail, of famdeJong@gmail) zodat je niet weet wie er allemaal meeleest. En wat ze met al die mails en notulen en dergelijke doen als ze de kerkenraad uit gaan, weet ook niemand.