liz boer schreef: Ik onderschat de nood achter een verslaving niet, maar de Bijbel noemt het zonden.
Je kunt achter iedere zonde een ziekte omstandigheid oid zetten.
Ik heb de neiging om... dat komt door... nee dat gaat niet op.

Dat is niet een discussiepunt hier, daar zijn we het allemaal over eens.
Maar het ging over de houding van een k.r. hierin.
Zij kunnen niets anders doen dan wijzen op hetgeen Gods Woord hierover zegt en de tucht handhaven, indien nodig.

Mara schreef:

liz boer schreef: Ik onderschat de nood achter een verslaving niet, maar de Bijbel noemt het zonden.
Je kunt achter iedere zonde een ziekte omstandigheid oid zetten.
Ik heb de neiging om... dat komt door... nee dat gaat niet op.

Dat is niet een discussiepunt hier, daar zijn we het allemaal over eens.
Maar het ging over de houding van een k.r. hierin.
Zij kunnen niets anders doen dan wijzen op hetgeen Gods Woord hierover zegt en de tucht handhaven, indien nodig.

En er op aandringen dat er hulp gezocht wordt.

Je kunt moeilijk zeggen:
"Als je niet stopt met dit gedrag, zijn wij genoodzaakt om censuur toe te passen."
"Maar ik weet niet hoe ik moet stoppen!"
"Tja, dat is onze zaak niet."

Maar ik ben het er helemaal mee eens dat de kerkenraad niet de rol van hulpverlener in zo'n situatie op zich moet nemen.

Mannetje schreef: En er op aandringen dat er hulp gezocht wordt.

Je kunt moeilijk zeggen:
"Als je niet stopt met dit gedrag, zijn wij genoodzaakt om censuur toe te passen."
"Maar ik weet niet hoe ik moet stoppen!"
"Tja, dat is onze zaak niet."

Maar ik ben het er helemaal mee eens dat de kerkenraad niet de rol van hulpverlener in zo'n situatie op zich moet nemen.

Jawel. Maar er is een voorbeeld bekend van een zoon van een predikant. De vader heeft zijn knieën kapot gebeden, hulp gezocht, meerdere malen, maar de jongen bleef verslaafd. De jongen is dichtbij het Woord opgegroeid en toch raakt hij los.
Het is m.i. een onderschatting van het probleem als je denkt dat je met het aanbieden van hulp van het probleem afkomt.
Soms hebben mensen zelf al hulp gezocht. Ik ken een man die een implantaat liet plaatsen, zodat hij ziek zou worden als hij alcohol dronk. Maar hij dronk er gewoon doorheen. Hij is uiteindelijk overleden.

Van den Brink ontraadt het om vertrouwelijke informatie te delen met de partner. „Als het echtpaar heeft aangegeven dat een ouderling het niet mag weten, waarom zou uw vrouw het verhaal dan wel mogen horen?” „Maar hoe moet ik het dan doen, ik moet mijn gevoelens toch kunnen delen?” luidt de wedervraag. Van den Brink doet het voor: „„Wat was dat een moeilijk gesprek zeg. Ik ben er zo verdrietig van.” Zo heb ik mijn gevoelens gedeeld, zonder dat mijn vrouw weet over wie het gaat. Maar dat kan alleen als zij niet weet met wie ik een gesprek heb gehad. Daar begint geheimhouding dus al.”

AMBTSGEHEIMEN

Ik ben blij dat hier eens aandacht aan besteed is.
Zo mee eens en hoop dat het ter harte wordt genomen, ook door de broeders van de kerkenraad.

Ik moest er ook even aan denken inderdaad;-)

DDD schreef:Ik moest er ook even aan denken inderdaad;-)

Naderhand ook nog een paar pittige discussies gehad in mijn omgeving.
En hoorde hoe beschadigd mensen kunnen raken door de loslippigheid van de echtgenotes, nadat zij waren ingelicht door hun man.
Ik hoop dat dit goed ter harte wordt genomen dus.

Maar ik hoorde laatst in een preek de dominee vertellen over een nogal pijnlijk moment aan een ziekbed.
Daar moet eveneens zorgvuldigheid in betracht worden vind ik. Ziekenbezoek valt toch ook onder ambtsgeheim?

En toch, de meest achtenswaardige ouderlingen kunnen dit overkomen, met grote problemen tot gevolg.

Mara schreef:Van den Brink ontraadt het om vertrouwelijke informatie te delen met de partner. „Als het echtpaar heeft aangegeven dat een ouderling het niet mag weten, waarom zou uw vrouw het verhaal dan wel mogen horen?” „Maar hoe moet ik het dan doen, ik moet mijn gevoelens toch kunnen delen?” luidt de wedervraag. Van den Brink doet het voor: „„Wat was dat een moeilijk gesprek zeg. Ik ben er zo verdrietig van.” Zo heb ik mijn gevoelens gedeeld, zonder dat mijn vrouw weet over wie het gaat. Maar dat kan alleen als zij niet weet met wie ik een gesprek heb gehad. Daar begint geheimhouding dus al.”

AMBTSGEHEIMEN

Ik ben blij dat hier eens aandacht aan besteed is.
Zo mee eens en hoop dat het ter harte wordt genomen, ook door de broeders van de kerkenraad.

Ik vind het nogal een typische 'wedervraag'. Eigenlijk een soort luxeprobleem. Als je geen partner hebt, kun je per definitie veel minder delen. Dat overleef je echter heus wel.

freek schreef: Ik vind het nogal een typische 'wedervraag'. Eigenlijk een soort luxeprobleem. Als je geen partner hebt, kun je per definitie veel minder delen. Dat overleef je echter heus wel.

Precies. Als je het niet aan kunt om een geheim te bewaren, wordt dan geen ambtsbroeder.
De enige met wie je er eventueel over mag praten is dan je medeambtsbroeder, mits de persoon in kwestie daar toestemming voor heeft gegeven.

Ik denk overigens dat een ambtsgeheim het alleenstaand zijn wel moeilijker maakt. Het maakt het makkelijker om het ambtsgeheim te bewaren. Dat is de ene kant. Maar het kan ook heel zwaar zijn om te dragen. Dat is de andere kant. Ook als je het geheim zelf niet kunt delen, is het dan eenvoudiger om het wel aan de orde te stellen.

Mara schreef:

freek schreef: Ik vind het nogal een typische 'wedervraag'. Eigenlijk een soort luxeprobleem. Als je geen partner hebt, kun je per definitie veel minder delen. Dat overleef je echter heus wel.

Precies. Als je het niet aan kunt om een geheim te bewaren, wordt dan geen ambtsbroeder.
De enige met wie je er eventueel over mag praten is dan je medeambtsbroeder, mits de persoon in kwestie daar toestemming voor heeft gegeven.

Dat laatste lijkt me niet gezond. Als een ambtsdrager het niet mag bespreken in een overleg met medebroeders over pastorale zaken in de gemeente dan moet het ook niet met hem gedeelt worden.

Nasrani schreef:

Mara schreef:

freek schreef: Ik vind het nogal een typische 'wedervraag'. Eigenlijk een soort luxeprobleem. Als je geen partner hebt, kun je per definitie veel minder delen. Dat overleef je echter heus wel.

Precies. Als je het niet aan kunt om een geheim te bewaren, wordt dan geen ambtsbroeder.
De enige met wie je er eventueel over mag praten is dan je medeambtsbroeder, mits de persoon in kwestie daar toestemming voor heeft gegeven.

Dat laatste lijkt me niet gezond. Als een ambtsdrager het niet mag bespreken in een overleg met medebroeders over pastorale zaken in de gemeente dan moet het ook niet met hem gedeelt worden.

Dat is wel een interessante. Als alle kerkenraadsleden geheimhouding hebben, zouden zaken onderling gewoon gedeeld moeten kunnen worden. Is dat logisch of niet?

Je kunt alles in gebed bij de Heere brengen. Dat geeft heus wel verlichting van de last.

Zeeuw schreef:

Nasrani schreef:

Mara schreef:

freek schreef: Ik vind het nogal een typische 'wedervraag'. Eigenlijk een soort luxeprobleem. Als je geen partner hebt, kun je per definitie veel minder delen. Dat overleef je echter heus wel.

Precies. Als je het niet aan kunt om een geheim te bewaren, wordt dan geen ambtsbroeder.
De enige met wie je er eventueel over mag praten is dan je medeambtsbroeder, mits de persoon in kwestie daar toestemming voor heeft gegeven.

Dat laatste lijkt me niet gezond. Als een ambtsdrager het niet mag bespreken in een overleg met medebroeders over pastorale zaken in de gemeente dan moet het ook niet met hem gedeelt worden.

Dat is wel een interessante. Als alle kerkenraadsleden geheimhouding hebben, zouden zaken onderling gewoon gedeeld moeten kunnen worden. Is dat logisch of niet?

Dat is logisch, maar ook logisch is dat bij het stellen van kandidaten ook meegenomen zal worden of de vrouw niet te loslippig is.

Herman schreef:Je kunt alles in gebed bij de Heere brengen. Dat geeft heus wel verlichting van de last.

Zeker. Maar praktisch kun je niet altijd alles alleen oplossen als ambtsdrager.