TSD schreef: ↑15 jun 2024, 07:42
Arja schreef: ↑12 jun 2024, 10:33
Ik kom hier niet helemaal uit. Ik zou het zo willen zeggen:
Hoewel de lijn van heilsonzekerheid bij mensen in de Gereformeerde Gemeente door te trekken is naar de strikte uitverkiezingsleer*, komt dit niet voor in alle gemeentes van de GerGem. Maar als het niet in een gemeente was, kan het er wel komen doordat er een predikant komt te staan, die deze "manier van preken" wel heeft.
Als je zegt dat de oorzaak van heilsonzekerheid van mensen die wel onder deze vorm van uitverkiezingsleer leven, in of aan henzelf ligt, en niet in de manier waarop het heil wordt gepredikt, maak je hen onterecht schuldig en ontschuldig je degenen die Christus niet voluit prediken. Natuurlijk ben je zelf verantwoordelijk hoe je omgaat met wat je hoort, maar... hoe zullen zij in Hem geloven, van Welken zij niet gehoord hebben? En hoe zullen zij horen, zonder die hun predikt?
Die tekst gaat zeker ook op voor een prediking waarbij het aanbod van genade niet aanwezig is. Hoe zullen zij komen wanneer zij niet genodigd worden, hoe zullen ze weten dat ze mogen komen, als dat niet gepredikt wordt?
* Ik bedoel met de verkiezingsleer niet "preken over de uitverkiezing" maar wat ik eerder zei: een prediking die te veel gericht is op de uitverkiezing en de bevindingen van gelovigen, terwijl de uitnodigende prediking van Christus en het aanbod van genade onderbelicht blijven. Of in foetus-vorm (onvoldragen) aanwezig is: als uitleg van hoe
Gods volk tot de zondenvergeving komt.
Zoals beloofd hierbij nog reactie.
Wat ik bedoelde met “gevaarlijk” is dat alle mogelijke heilsonzekerheid standaard wordt toegeschreven aan een bepaalde type prediking. Dat gebeurt als je individuele voorbeelden, zonder context, direct daaraan gaat linken of als onderbouwing voor de stelling ziet.
Impliciet zit er dan ook in dat twijfel over het heil of de zaligheid niet past bij een normaal geloofsleven. Dus met andere woorden: zolang het onderwijs maar goed is, is het geloofsleven van alle gelovigen perfect.
Ik vind dat gevaarlijk. Want alhoewel het geloof in zichzelf volmaakt is, kan er veel twijfel zijn in de gelovige, zwak geloof, klein geloof, duisternis enz. “Is het wel voor mij” is niet pas een vraag die ontstaan is in de GG of aanverwante gemeenschappen.
Je leest die vragen terug in het onderwijs wat gegeven wordt door onze oudvaders inclusief de puriteinen. Zij geven daar leiding aan (!)
Daarmee wil ik nadrukkelijk
niet zeggen dat:
- Bepaalde type prediking, waarbij een mens wordt terugverwezen naar zichzelf ipv heengewezen naar Jezus geen heilsonzekerheid kan veroorzaken.
- Ook niet dat de GG gevrijwaard zijn van een dergelijke prediking
Ik ben het met je eens dat het belang van het aanbod van genade heel groot is. En dan vooral het algemene karakter daarvan. Juist voor degenen die worstelen met het heil. Juist zij moeten horen dat iedereen tot Jezus mag komen, zonder voorwaarde, en dat Hij niemand, nooit, zal uitwerpen. Waar dat ontbreekt, ontbreekt er iets essentieels. Iets wat inderdaad heilsonzekerheid kan veroorzaken omdat ik eerst aan bepaalde voorwaarden (lijk) (te) moet(en) voldoen.
Ik hoor dat (aanbod van genade) gelukkig zondags wel, maar er is ook een stroming in de GG waar dat niet of maar heel weinig doorklinkt.
Maar, nogmaals, heilsonzekerheid zomaar op individueel niveau, zonder dat onderzocht te hebben, te steken op de prediking, nee, dan ontken je feitelijk hoeveel zaden van ongeloof er in je hart zitten en kunnen ontkiemen en hoe de duivel er alles aan doet om een mens bij Hem vandaan te houden en (niet te vergeten) hoe je door een slordig leven jezelf in de duisternis kunt brengen of houden.
Nog even los van het feit dat ik geloof dat de Heilige Geest in een gelovige geleidelijk kan werken en, om dat beeld even te gebruiken, de bloem van het geloof langzaam open gaat. Ik denk zelfs dat dit Gods gewone weg is bij mensen die kerkelijk zijn opgevoed.
Dit in lijn met wat Brakel in zijn Redelijke Godsdienst hierover schrijft in het hoofdstuk over de wedergeboorte. Want nadat hij kort heeft beschreven op welke wijze God ook kan werken (het hier veel aangehaalde gedeelte over de verschillende manieren waarop een mens ook tot geloof kan komen, bijv in korte tijd, met veel blijdschap), beschrijft hij daarna uitgebreid (hier niet zoveel aangehaald…) Gods meest gewone weg met een mens, een weg die niet 1 rechte lijn is van geloof-volle zekerheid over het heil.
Soms heb ik het gevoel hier dat de uitzonderingen de norm zijn geworden en dat Gods gewone weg, zoals Brakel die al zag, eigenlijk maar een product is van een onevenwichtige prediking.
Niet over heel de GerGem. Het is verdrietig dat ook in bepaalde baptisten of evangeliegemeentes deze beloftepredking niet functioneert. Ik hoop dat ik niemand pijn doe met mijn reactie want dat was niet mijn bedoeling. Ik heb de GerGem nog steeds lief.
