Zita schreef:Een dame in Parijs, van Alyson Richman. Het christelijke boekenweekgeschenk is 'Zeeglas' van Els Florijn. De geschiedenis die daarin wordt beschreven, is eerder uitvoerig te boek gesteld in 'Een dame in Parijs'. Ik lees ze nu dus allebei. Tot nu toe vind ik 'Een dame in Parijs' niet zo fraai. Dik opgelegde beeldspraak, en tegelijkertijd erg stroef taalgebruik. Het boek is geschreven in de ik-vorm, en daar lijkt de auteur niet zo goed mee om te kunnen gaan. Maar misschien ligt het aan de vertaling.

dennis schreef:En wat vind je van Zeeglas? Ik vind het absoluut de moeite waard. Knap om in zo weinig pagina's zo'n compleet verhaal te vertellen.

Zita schreef:

Mara schreef:Rode papaver van Elf Florijn.
Prachtig!
Het verhaal is origineel en boeiend, haar schrijfstijl origineel.
Ik kijk uit naar haar volgende boek.

Ik mag 'm nog gaan lezen voor leeskring. Maar na het lezen van dit blog http://teunisbunt.blogspot.nl/2017/04/r ... orijn.html moet ik wel even moed gaan verzamelen.
Een paar citaten van de blog:

Net als in Het meisje dat verdween moet Florijn het niet hebben van haar stijl. Die noemde ik indertijd 'stroef' en 'dof'. Dat is ook in dit boek het geval. Erger zijn de anachronismen in de taal. Iemand is 'gefrustreerd', iemand heeft een bedrijfje 'opgestart', iemand zegt: 'Wij kunnen samen het verschil maken'.

En nog erger zijn de clichés waarvan Florijn zich keer op keer van bedient. Als de verpleegsters dode lichamen zien van Belgen en Duitsers, zijn die 'verenigd in de dood'; lippen zijn niet alleen op elkaar geklemd, maar ook nog 'stevig op elkaar geklemd'; een gezicht 'plooit zich in een brede grijns' en Florijn schrikt ook niet terug voor een zin als 'Hij heeft mijn ziel geraakt, is onder mijn huid gekropen en nu hij weg is, mis ik hem alsof een deel van mijn leven niet meer klopt.'

De beschrijving van Arthurs verlof is mierzoet en ook hier heeft Florijn weer voluit geput uit de voorraad clichés:
De dagen lijken niet echt. Iedere ochtend gaat de zon op met vlammende kleuren. Eén keer regent het 's ochtends. Als wij buiten komen, dampt het land onder de eerste zonnestralen. Het ruikt helder en fris, naar aarde naar regen.
Wij lopen door de weilanden, hand in hand. We melken samen de koeien. Hij teert voor mij de staldeuren en zet nieuwe bloemen in de bakken onder de ramen.
We gaan samen naar de stad. Hij koopt voor mij garen, naalden en stof voor een nieuwe jurk.
In de beschrijving van personen is Florijn ook nogal kort door de bocht. Op een avond brengt Arthur enkele mensen mee naar huis, die nog wat komen drinken. De vrouw in het gezelschap, Eline, moet duidelijk als een kwaaie pier worden geportretteerd. Ze heeft rode lippen, wat blijkbaar al negatief is. Anna kijkt Eline aan: 'ik voel, alsof ik het in de lucht tussen ons in kan aanraken, de minachting die deze vrouw voor mij heeft.' Even verderop heeft Anna al 'weerzin' voor haar en moet ze zichzelf dwingen Eline een hand te geven. 'Als ze haar hand in de mijne legt, zie ik de schaduw van een spottend lachje in haar mondhoeken'.

Dodo schreef:Ik heb gisteren "Rode papaver" van Els Florijn uitgelezen. Ik vond het niet slecht, maar het raakte me niet echt. Ik vond het verhaal ook niet zo erg geloofwaardig, alles bij elkaar. Mairi die half helderziend is. Anna die niet praten maar wel zingen kan. Kan ze dan niet zingend dingen vertellen?
Twee sterren, van de vijf.

Herman schreef:

dennis schreef:En wat vind je van Zeeglas? Ik vind het absoluut de moeite waard. Knap om in zo weinig pagina's zo'n compleet verhaal te vertellen.

Mooi verhaal. Af en toe indringend. De openingshoofdstukjes vond ik de kwaliteit van de vertelling en het woordgebruik minder.
De verhaallijn is prima, maar ik vind wel een verschil zitten tussen de schuingedrukte dagboek passages en de hoofdlijn. Vooral de relatie dochter - kleindochter had of soberder of juist explicieter mogen zijn.

Posthoorn schreef:

Herman schreef:

dennis schreef:En wat vind je van Zeeglas? Ik vind het absoluut de moeite waard. Knap om in zo weinig pagina's zo'n compleet verhaal te vertellen.

Mooi verhaal. Af en toe indringend. De openingshoofdstukjes vond ik de kwaliteit van de vertelling en het woordgebruik minder.
De verhaallijn is prima, maar ik vind wel een verschil zitten tussen de schuingedrukte dagboek passages en de hoofdlijn. Vooral de relatie dochter - kleindochter had of soberder of juist explicieter mogen zijn.

Het is wel apart dat grootmoeder en kleindochter zich van exact dezelfde schrijfstijl bedienen. Niet zo sterk.

eilander schreef:

Posthoorn schreef:Het is wel apart dat grootmoeder en kleindochter zich van exact dezelfde schrijfstijl bedienen. Niet zo sterk.

Bij Nijenhuis valt me altijd op dat veel mensen wel erg gevat kunnen reageren. Maar dat terzijde natuurlijk.

Posthoorn schreef:

Herman schreef:

dennis schreef:En wat vind je van Zeeglas? Ik vind het absoluut de moeite waard. Knap om in zo weinig pagina's zo'n compleet verhaal te vertellen.

Mooi verhaal. Af en toe indringend. De openingshoofdstukjes vond ik de kwaliteit van de vertelling en het woordgebruik minder.
De verhaallijn is prima, maar ik vind wel een verschil zitten tussen de schuingedrukte dagboek passages en de hoofdlijn. Vooral de relatie dochter - kleindochter had of soberder of juist explicieter mogen zijn.

Het is wel apart dat grootmoeder en kleindochter zich van exact dezelfde schrijfstijl bedienen. Niet zo sterk.

Charles schreef:In een avondje uitgelezen 'Mea culpa, de nagelaten bekentenissen van ds. Gerrit Lichtvoet" van Jac. Overeem. Ik vond het een goed en leerzaam boekje. Bleek dat ik het 10 jaar geleden ook al gelezen had. Wist ik echt helemaal niks meer van. Dat overkomt me eigenlijk nooit