freek schreef:Ik las vandaag in de krant de vraag van een meisje. Ze wil graag bekeerd worden. Maar het lukt nog niet erg. Of het antwoord haar nou zo geholpen heeft, is nog maar de vraag. 'Stel je toch voor dat je de Heere Jezus mag gaan leren kennen', 'Wie weet wat de Heere nog gaat doen'... Ik vroeg me af, en vraag het me nog steeds af: hebben wij wel de juiste ideeën over 'bekeerd zijn', 'bekeerd worden'. Moet je jongeren die met deze vraag lopen: hoe kom ik bekeerd, afschepen met: 'vraag er toch ernstig om', of iets dergelijks. Is bekeerd worden iets wat je overkomt? Ben je uberhaupt wel ooit 'bekeerd'. Het gaat toch om geloof?
Hoe denken jullie hierover?
Voor velen is de bovenstaande vraag de kernvraag binnen het christendom. Daarover gaan de discussies en op juist déze vraag wil men een aantwoord: "hoe word ik bekeerd?".
Toch is het goed om te beseffen, dat deze zogenaamde kern van het christendom verwoord wordt door een bepaald type christendom, nl. het gereformeerd protestantisme. Het gaat in de kern niet over de vraag of bekering wel een bijbels begrip is. Het gaat er ook niet over of bekering wel een mogelijkheid is.
Het gaat om de vraag hoe IK (persoonlijk dus) een bekeerde word. Let op...de vraag is geen vraag naar het hoe vanuit mijzelf (wat moet ik doen, welke activiteit moet ik ondernemen), maar het is de vraag naar wat er met mij moet gebeuren.
Het is een vraag naar het hoe vanuit God. Er moet iets gebeuren, er moet iets in mij, aan mij of met mij persoonlijk plaatsvinden.
vergelijk het met de volgende vraag: hoe wordt mijn tuintje voorzien van regen. Zoals bekend, kan je daar niets aan doen. Je kunt het wensen of er naar verlangen, maar je kunt het niet afdwingen, je hebt er de hand niet in. je bent geheel afhankelijk. Het komt of het komt niet.
Wie een antwoord wil geven op zo'n vraag, kan alleen maar met een beschrijving komen van de hypothetische situatie: het zou zo kunnen gaan: op een dag ontstaat er ergens een depressie, de wind draait, er vormen zich wolken en het zou zo kunnen zijn, dat die wolken over je tuintje drijven en dan uitregenen. Zo word je tuintje nat. Maar je voelt wel: dit is weliswaar een prima sluitend verhaal. Geen speld tussen te krijgen, maar met deze beschrijving alleen blijft mijn tuintje droogstaan. Deze beschrijving zet de regen nog niet in werking! Maar als we dit beeld omzetten naar wat de Bijbel vertelt over de verkondiging, dan blijkt dat er wel degelijk een verband bestaat tussen de verkondiging en de uitwerking. Dáár vindt de werkelijkheid van de bekering wel degelijk plaats op het moment, dat er over gesproken wordt! Het blijft niet bij een adequate beschgrijving van iets, dat op dat moment nog ver weg is, maar de verkondiging stelt als het ware de werkelijkheid van de bekering present: God spreekt en het is er! Er zit geen tijd tussen Gods roeping in de predking en de uitwerking in mensen. Zij hebben zich
daadwerkelijk bekeerd!
Veel mensen staan echter toch anders tegenover de bekering. Het is en blijft een passieve zaak. Hoe hard je het ook voor jezelf nodig vind, hoe veel je er ook om vraagt, hoe vurig je er naar verlangd...het antwoord zal altijd het karakter hebben van een beschrijving: zus en zo zal het gaan, op die en die manier zal het moeten plaatsvinden. Er blijft een grote afstand bestaan tussen de beschrijving (de prediking) en de concrete werkelijkheid.
Hoe komt dat? Waarschijnlijk, omdat er maar weinig écht zondebesef is. De kerken worden gevuld met keurige, overtuigde, fatsoenlijke mensen. Op tal van punten kan hen geen verwijt gemaakt worden. Het zijn geen hoeren of tollenaren, ze verdienen hun geld eerlijk, geven aan goede doelen, zijn zo rijk, dat ze zich een fatsoenlijk voorkomen kunnen permitteren enz. enz. De echte armen (de asocialen, de bedelaars, de arbeiders met de minste baantjes, de probleemgevallen, de volks types, de dronkaards, drugsverslaafden, onaangepasten ed. zijn allang de kerken uit). Kerken worden bevolkt door een welvarende, hardwerkenden middenklasse met vakanties, spaargeld, leuke kinderen, een koophuis en en brave inborst.
Zet die mensen voor een Johannes de Doper neer en je ziet een enorme cultuurschok.
Maar die zware christene praten toch veel over zonde en ellendekennis! Ja, inderdaad, maar die heeft dan ook nauwelijks of niets meer met de concrete levenspraktijk te maken. Het gaat hier om een abstract begrip, dat een zwaarwegende rol speelt in de gedetailleerde beschrijving van de bekering, maar verder een innerlijke, onzichtbare zaak blijft. We zijn van binnen zo slecht, we zijn van binnen zo zondig, we moeten vooral van binnen bekeerd worden.
Hiermee wordt elke concrete invulling van de bekering volstrekt onbelangrijk gemaakt. Iemand kan uiterlijk gewoon dezelfde brave kerkganger blijven, maar innerlijk tot God bekeerd worden!
Naar mijn gevoel is dit dus volstrekt ongezond! We gaan dan op iets zitten wachten, dat in ons moet gebeuren, maar waarbij er verder weinig zichtbaars verandert!
Zo'n bekering heeft voor mij weinig of geen betekenis. Ik denk, dat het ook niet veel met de bekering in bijbelse zin te maken heeft.
Een echte bekering gaat altijd over je héle leven. In het diepst van je ziel word je aangesproken op zo'n manier, dat het je hele levensvisie, je hele zelfbeeld en godsbeeld op z'n kop zet. Daarmee ontstaat ook een echte zichtbare levensverandering. Een bekering is een verandering, een nieuw begin.
De prediker moet dit weten. Hij moet die uiterlijke tekenen ook erkennen en verwachten. Wanneer er een verkondiging wordt gedaan, waarbij het niet de bedoeling is dat mensen daar op reageren, dan is het geen complete verkondiging, maar alleen maar de beschrijving van wat een verkondiging zou kunnen uitwerken.
Er moet ook een moment in de verkondiging worden ingebracht, waarop mensen hun antwoord op de uitnodiging van de verkondiging kunnen geven. De bekering is niet een hypothetische mogelijkheid ná het moment van verkondiging, maar een oproep! Bekeert U! Wie deze woorden in de mond durft te nemen, moet ook de ruimte bieden aan mensen om zich daadwerkelijkheid aan die opdracht te kunnen houden. Je bekeren wordt dan een activiteit, die direkt gekoppeld is aan de nodiging door God (en daar haalt deze activiteit ook de kracht en legitimiteit vandaan). Als het goed is vallen er beslissingen!
Kijk, daar heb je meer aan als je naar bekering verlangt! Laat de oproep van God voldoende motief zijn om je leven te beteren, God de hand te geven en je aan Hem over te geven! Laat de roep van God goed op je inwerken, maar neem dan toch echt de beslissing om deze woorden te vertrouwen en je hele leven daarop te bouwen. Als je jezelf bekeert is dat op grond van de ondubbelzinnige uitnodiging van God!
De verantwoordelijkheid ligt overigens bij de verkondiger. Die kan jou inderdaad op de gedachte brengen, dat je je niet kan bekeren, dat het een kwestie van afwachten wordt enz... Maar de ware christelijke verkondiging moet echter naar het model van het boek Handelingen worden gedaan. Lees maar eens hoe daar verkondiging en uitwerking hand in hand gaan.
gravo
