Gelezen, gedacht, gehoord... [1]

[huisman]

Niemand...zeker vier gewaardeerde forumleden hebben dit gezegd...zoek ze zelf maar op in genoemde topic.

Leuk, ik lees dit even terug. Hoor ik bij die 4?

Dat weet je zelf het beste, lijkt me

Dat is ook zo. Ik hoor niet bij die vier. Maar goed, het kan ook zijn dan huisman dingen verkeerd begrijpt.

Ik ben wel eens bang dat niet alleen huisman maar ook veel kerkmensen al die onderscheiden tussen wel mogen maar niet kunnen niet begrijpen.
Woorden die de strekking hebben dat een ongelovige niet mag/kan smeken om vervulling van de beloften die bij de doop hebben geklonken....daar herken jij jezelf niet in ?
Ik ga trouwens dat topic helemaal niet meer overdoen...laten wij maar leven bij dat gedichtje van Ds Ledeboer.

[Luther]

Ik ben wel eens bang dat niet alleen huisman maar ook veel kerkmensen al die onderscheiden tussen wel mogen maar niet kunnen niet begrijpen.
Woorden die de strekking hebben dat een ongelovige niet mag/kan smeken om vervulling van de beloften die bij de doop hebben geklonken....daar herken jij jezelf niet in ?
Ik ga trouwens dat topic helemaal niet meer overdoen...laten wij maar leven bij dat gedichtje van Ds Ledeboer.

Dat is een beetje goedkoop.
Eerst een discussie beginnen en dan zeggen dat je niet verder wilt, maar goed...

je moet goed onderscheiden tussen een dogmatische discussie (zoals hier) en wat je tegen mensen zou moeten zeggen in een preek o.i.d.

[huisman]

Ik ben wel eens bang dat niet alleen huisman maar ook veel kerkmensen al die onderscheiden tussen wel mogen maar niet kunnen niet begrijpen.
Woorden die de strekking hebben dat een ongelovige niet mag/kan smeken om vervulling van de beloften die bij de doop hebben geklonken....daar herken jij jezelf niet in ?
Ik ga trouwens dat topic helemaal niet meer overdoen...laten wij maar leven bij dat gedichtje van Ds Ledeboer.

Dat is een beetje goedkoop.
Eerst een discussie beginnen en dan zeggen dat je niet verder wilt, maar goed...

je moet goed onderscheiden tussen een dogmatische discussie (zoals hier) en wat je tegen mensen zou moeten zeggen in een preek o.i.d.

Dat onderscheid maak ik niet. Je wil toch niet zeggen dat de dogmatiek dingen anders zegt dan dat je in een preek mag zeggen? Dan deugd of de dogmatiek niet of de preek. Al de onderscheidingen waar vandaag de dag over gesproken wordt is trouwens geen dogma strijd maar een strijd over hoe ik denk dat het zou moeten zijn. Want anders denkt iedereen dat hij/zij bekeerd is. Dus maar veel zeggen dat we wel mogen maar niet kunnen. Over niet willen hoor ik nooit zoveel. Zou dat niet het grootste probleem zijn dat wij niet willen.

[Bert Mulder]

Dan ga ik de Dordtse Leerregels samen met hen lezen.

1-16. Die het levend geloof in Christus, of het zeker vertrouwen des harten, den vrede der consciëntie, de betrachting van de kinderlijke gehoorzaamheid, den roem in God door Christus, in zich nog niet krachtiglijk gevoelen, en nochtans de middelen gebruiken, door welke God beloofd heeft deze dingen in ons te werken, die moeten niet mismoedig worden, wanneer zij van de verwerping horen gewagen, noch zichzelven onder de verworpenen rekenen, maar in het waarnemen der middelen vlijtig voortgaan, naar den tijd van overvloediger genade vuriglijk verlangen, en dien met eerbiedigheid en ootmoedigheid verwachten. Veel minder behoren voor deze leer van de verwerping verschrikt te worden degenen, die ernstiglijk begeren zich tot God te bekeren, Hem alleen te behagen, en van het lichaam des doods verlost te worden, en nochtans in den weg der godzaligheid en des geloofs zo ver nog niet kunnen komen, als zij wel wilden; aangezien de barmhartige God beloofd heeft dat Hij de rokende vlaswiek niet zal uitblussen, en het gekrookte riet niet zal verbreken. Maar deze leer is met recht schrikkelijk voor degenen, die God en Christus den Zaligmaker niet achtende, zichzelven aan de zorgvuldigheden der wereld en aan de wellusten des vleses geheel hebben overgegeven, zolang zij zich niet met ernst tot God bekeren.

Dat is de taal onzer vaderen. Zie er niets in van 'pleiten'....

[Luther]

Ik ben wel eens bang dat niet alleen huisman maar ook veel kerkmensen al die onderscheiden tussen wel mogen maar niet kunnen niet begrijpen.
Woorden die de strekking hebben dat een ongelovige niet mag/kan smeken om vervulling van de beloften die bij de doop hebben geklonken....daar herken jij jezelf niet in ?
Ik ga trouwens dat topic helemaal niet meer overdoen...laten wij maar leven bij dat gedichtje van Ds Ledeboer.

Dat is een beetje goedkoop.
Eerst een discussie beginnen en dan zeggen dat je niet verder wilt, maar goed...

je moet goed onderscheiden tussen een dogmatische discussie (zoals hier) en wat je tegen mensen zou moeten zeggen in een preek o.i.d.

Dat onderscheid maak ik niet. Je wil toch niet zeggen dat de dogmatiek dingen anders zegt dan dat je in een preek mag zeggen? Dan deugd of de dogmatiek niet of de preek. Al de onderscheidingen waar vandaag de dag over gesproken wordt is trouwens geen dogma strijd maar een strijd over hoe ik denk dat het zou moeten zijn. Want anders denkt iedereen dat hij/zij bekeerd is. Dus maar veel zeggen dat we wel mogen maar niet kunnen. Over niet willen hoor ik nooit zoveel. Zou dat niet het grootste probleem zijn dat wij niet willen.

Ben ik niet met je eens.

N.a.v. het gedichtje van Ledeboer, veronderstelde jij dat op RF posters zouden zijn ide zouden zeggen: Een onbekeerd mens kan niet zoeken.

Welnu: dat klopt, maar niemand zegt hier dat men dan desondanks niet de plicht heeft om te zoeken.

Naar aanleiding daarvan werd gesuggereerd dat je altijd alles moet zeggen. Nou, dat denk ik niet. Dan wordt elke preek een soort Gelderse worst, waarin de hele dogmatiek terug te vinden is. Dogmatiek is een hulpdiscipline voor de prediking. In de preek moet de tekst ten volle tot z'n recht komen. En dat is niet altijd evenwichtig. De dogmatiek noemt alle aspecten van een theologische zaak en is daarmee wel evenwichtig.

[Luther]

Dan ga ik de Dordtse Leerregels samen met hen lezen.

1-16. Die het levend geloof in Christus, of het zeker vertrouwen des harten, den vrede der consciëntie, de betrachting van de kinderlijke gehoorzaamheid, den roem in God door Christus, in zich nog niet krachtiglijk gevoelen, en nochtans de middelen gebruiken, door welke God beloofd heeft deze dingen in ons te werken, die moeten niet mismoedig worden, wanneer zij van de verwerping horen gewagen, noch zichzelven onder de verworpenen rekenen, maar in het waarnemen der middelen vlijtig voortgaan, naar den tijd van overvloediger genade vuriglijk verlangen, en dien met eerbiedigheid en ootmoedigheid verwachten. Veel minder behoren voor deze leer van de verwerping verschrikt te worden degenen, die ernstiglijk begeren zich tot God te bekeren, Hem alleen te behagen, en van het lichaam des doods verlost te worden, en nochtans in den weg der godzaligheid en des geloofs zo ver nog niet kunnen komen, als zij wel wilden; aangezien de barmhartige God beloofd heeft dat Hij de rokende vlaswiek niet zal uitblussen, en het gekrookte riet niet zal verbreken. Maar deze leer is met recht schrikkelijk voor degenen, die God en Christus den Zaligmaker niet achtende, zichzelven aan de zorgvuldigheden der wereld en aan de wellusten des vleses geheel hebben overgegeven, zolang zij zich niet met ernst tot God bekeren.

Dat is de taal onzer vaderen. Zie er niets in van 'pleiten'....

Volgens mij is dit niet strijdig met mijn post...

In een dogmatische discussie (en ja, die heb je ook weleens op school met pubers) dan zeg ik dat wel, omdat ik dan de Dordtse Leerregels wil naspreken. Dat geldt ook als de directe aanleiding voor zo'n discussie een bezoek aan de EO-jongerendag is en de luitjes daarover willen spreken. Prima, lijkt me. Ik probeer hen dan uit te leggen dat er kloof ligt tussen de boodschap van de 'preek' op de EO-jongerendag en het belijden in de Dordtse Leerregels. Ik probeer dan eerlijk, luisterend, vragend de jongelui helder te maken dat ze in feite op remonstrantse wijze misleid worden en zijn op de EO-jongerendag.

[Bert Mulder]

Dat onderscheid maak ik niet. Je wil toch niet zeggen dat de dogmatiek dingen anders zegt dan dat je in een preek mag zeggen? Dan deugd of de dogmatiek niet of de preek. Al de onderscheidingen waar vandaag de dag over gesproken wordt is trouwens geen dogma strijd maar een strijd over hoe ik denk dat het zou moeten zijn. Want anders denkt iedereen dat hij/zij bekeerd is. Dus maar veel zeggen dat we wel mogen maar niet kunnen. Over niet willen hoor ik nooit zoveel. Zou dat niet het grootste probleem zijn dat wij niet willen.

Het was natuurlijk de stelling van Arminius en de zijnen, dat wij wel willen, en kunnen willen....


3/4-3a. Die leren: Dat in den geestelijken dood de geestelijke gaven niet van des mensen wil zijn gescheiden, nademaal de wil in zichzelven nooit is verdorven geweest, maar alleenlijk door de duisternis des verstands en de ongeregeldheid der geneigdheden verhinderd; en dat, deze verhinderingen weggenomen zijnde, alsdan de wil zijn vrije aangeboren kracht zou in het werk kunnen stellen, dat is: allerlei goed, hetwelk hem voorkomt, uit zichzelven zou kunnen willen en verkiezen, of niet willen en niet verkiezen.
Dit is een nieuwigheid en dwaling, en strekt daartoe dat zij de krachten van den vrijen wil verheft, tegen de uitspraak van den profeet: Arglistig is het hart, meer dan enig ding, ja dodelijk is het (Jer. 17:9); en van den apostel: Onder dewelke (kinderen der ongehoorzaamheid) ook wij allen eertijds verkeerd hebben in de begeerlijkheden onzes vleses, doende den wil des vleses en der gedachten (Ef. 2:3).

3/4-4a. Die leren: Dat de onwedergeboren mens niet eigenlijk noch geheellijk dood is in de zonde, of ontbloot van alle krachten tot het geestelijk goed; maar dat hij nog kan hongeren en dorsten naar de gerechtigheid en het leven, en offeren een offerande van een verslagen en gebroken geest, die Gode aangenaam is.
Want deze dingen strijden tegen de klare getuigenissen der Schrift: Gij waart dood door de misdaden en de zonden (Ef. 2:1, 5); en: Het gedichtsel van des mensen hart is alleenlijk boos, te allen dage (Gen. 6:5 en 8:21). Daarenboven, hongeren en dorsten naar de verlossing uit de ellende, en naar het leven, en Gode een offerande van een gebroken geest opofferen, geldt eigenlijk van de wedergeborenen, en van degenen die zalig genaamd worden (Ps. 51:19 en Matth. 5:6).

3/4-5a. Die leren: Dat de verdorven en natuurlijke mens de gemene genade (waardoor zij verstaan het licht der natuur), of de gaven, hem na den val nog overgelaten, zo wel gebruiken kan, dat hij door dat goed gebruik een meerdere, namelijk de evangelische of zaligmakende genade en de zaligheid zelve allengskens en bij trappen zou kunnen bekomen. En dat in dezer voege God Zich van Zijn zijde betoont gereed te zijn om Christus aan alle mensen te openbaren, naardien Hij de middelen die tot de kennis van Christus, tot het geloof en tot de bekering nodig zijn, genoegzaam en krachtiglijk aan allen toedient.
Want benevens de ervaring van alle tijden betuigt ook de Schrift dat zulks onwaarachtig is: Hij maakt Jakob Zijn woorden bekend, Israël Zijn inzettingen en Zijn rechten. Alzo heeft Hij geen volk gedaan; en Zijn rechten, die kennen zij niet (Ps. 147:19, 20). God heeft in de verleden tijden al de heidenen laten wandelen in hun wegen (Hand. 14:16). En: Zij (te weten Paulus met de zijnen) werden van den Heiligen Geest verhinderd het Woord in Azië te spreken. En aan Mysië gekomen zijnde, poogden zij naar Bithynië te reizen; en de Geest liet het hun niet toe (Hand. 16:6, 7).

onder andere.

[Bert Mulder]

Dan ga ik de Dordtse Leerregels samen met hen lezen.

1-16. Die het levend geloof in Christus, of het zeker vertrouwen des harten, den vrede der consciëntie, de betrachting van de kinderlijke gehoorzaamheid, den roem in God door Christus, in zich nog niet krachtiglijk gevoelen, en nochtans de middelen gebruiken, door welke God beloofd heeft deze dingen in ons te werken, die moeten niet mismoedig worden, wanneer zij van de verwerping horen gewagen, noch zichzelven onder de verworpenen rekenen, maar in het waarnemen der middelen vlijtig voortgaan, naar den tijd van overvloediger genade vuriglijk verlangen, en dien met eerbiedigheid en ootmoedigheid verwachten. Veel minder behoren voor deze leer van de verwerping verschrikt te worden degenen, die ernstiglijk begeren zich tot God te bekeren, Hem alleen te behagen, en van het lichaam des doods verlost te worden, en nochtans in den weg der godzaligheid en des geloofs zo ver nog niet kunnen komen, als zij wel wilden; aangezien de barmhartige God beloofd heeft dat Hij de rokende vlaswiek niet zal uitblussen, en het gekrookte riet niet zal verbreken. Maar deze leer is met recht schrikkelijk voor degenen, die God en Christus den Zaligmaker niet achtende, zichzelven aan de zorgvuldigheden der wereld en aan de wellusten des vleses geheel hebben overgegeven, zolang zij zich niet met ernst tot God bekeren.

Dat is de taal onzer vaderen. Zie er niets in van 'pleiten'....

Volgens mij is dit niet strijdig met mijn post...

In een dogmatische discussie (en ja, die heb je ook weleens op school met pubers) dan zeg ik dat wel, omdat ik dan de Dordtse Leerregels wil naspreken. Dat geldt ook als de directe aanleiding voor zo'n discussie een bezoek aan de EO-jongerendag is en de luitjes daarover willen spreken. Prima, lijkt me. Ik probeer hen dan uit te leggen dat er kloof ligt tussen de boodschap van de 'preek' op de EO-jongerendag en het belijden in de Dordtse Leerregels. Ik probeer dan eerlijk, luisterend, vragend de jongelui helder te maken dat ze in feite op remonstrantse wijze misleid worden en zijn op de EO-jongerendag.

volgens mij ook niet

[huisman]

Dat onderscheid maak ik niet. Je wil toch niet zeggen dat de dogmatiek dingen anders zegt dan dat je in een preek mag zeggen? Dan deugd of de dogmatiek niet of de preek. Al de onderscheidingen waar vandaag de dag over gesproken wordt is trouwens geen dogma strijd maar een strijd over hoe ik denk dat het zou moeten zijn. Want anders denkt iedereen dat hij/zij bekeerd is. Dus maar veel zeggen dat we wel mogen maar niet kunnen. Over niet willen hoor ik nooit zoveel. Zou dat niet het grootste probleem zijn dat wij niet willen.

Het was natuurlijk de stelling van Arminius en de zijnen, dat wij wel willen, en kunnen willen....


3/4-3a. Die leren: Dat in den geestelijken dood de geestelijke gaven niet van des mensen wil zijn gescheiden, nademaal de wil in zichzelven nooit is verdorven geweest, maar alleenlijk door de duisternis des verstands en de ongeregeldheid der geneigdheden verhinderd; en dat, deze verhinderingen weggenomen zijnde, alsdan de wil zijn vrije aangeboren kracht zou in het werk kunnen stellen, dat is: allerlei goed, hetwelk hem voorkomt, uit zichzelven zou kunnen willen en verkiezen, of niet willen en niet verkiezen.
Dit is een nieuwigheid en dwaling, en strekt daartoe dat zij de krachten van den vrijen wil verheft, tegen de uitspraak van den profeet: Arglistig is het hart, meer dan enig ding, ja dodelijk is het (Jer. 17:9); en van den apostel: Onder dewelke (kinderen der ongehoorzaamheid) ook wij allen eertijds verkeerd hebben in de begeerlijkheden onzes vleses, doende den wil des vleses en der gedachten (Ef. 2:3).

3/4-4a. Die leren: Dat de onwedergeboren mens niet eigenlijk noch geheellijk dood is in de zonde, of ontbloot van alle krachten tot het geestelijk goed; maar dat hij nog kan hongeren en dorsten naar de gerechtigheid en het leven, en offeren een offerande van een verslagen en gebroken geest, die Gode aangenaam is.
Want deze dingen strijden tegen de klare getuigenissen der Schrift: Gij waart dood door de misdaden en de zonden (Ef. 2:1, 5); en: Het gedichtsel van des mensen hart is alleenlijk boos, te allen dage (Gen. 6:5 en 8:21). Daarenboven, hongeren en dorsten naar de verlossing uit de ellende, en naar het leven, en Gode een offerande van een gebroken geest opofferen, geldt eigenlijk van de wedergeborenen, en van degenen die zalig genaamd worden (Ps. 51:19 en Matth. 5:6).

3/4-5a. Die leren: Dat de verdorven en natuurlijke mens de gemene genade (waardoor zij verstaan het licht der natuur), of de gaven, hem na den val nog overgelaten, zo wel gebruiken kan, dat hij door dat goed gebruik een meerdere, namelijk de evangelische of zaligmakende genade en de zaligheid zelve allengskens en bij trappen zou kunnen bekomen. En dat in dezer voege God Zich van Zijn zijde betoont gereed te zijn om Christus aan alle mensen te openbaren, naardien Hij de middelen die tot de kennis van Christus, tot het geloof en tot de bekering nodig zijn, genoegzaam en krachtiglijk aan allen toedient.
Want benevens de ervaring van alle tijden betuigt ook de Schrift dat zulks onwaarachtig is: Hij maakt Jakob Zijn woorden bekend, Israël Zijn inzettingen en Zijn rechten. Alzo heeft Hij geen volk gedaan; en Zijn rechten, die kennen zij niet (Ps. 147:19, 20). God heeft in de verleden tijden al de heidenen laten wandelen in hun wegen (Hand. 14:16). En: Zij (te weten Paulus met de zijnen) werden van den Heiligen Geest verhinderd het Woord in Azië te spreken. En aan Mysië gekomen zijnde, poogden zij naar Bithynië te reizen; en de Geest liet het hun niet toe (Hand. 16:6, 7).

onder andere.

Betet lezen Bert ...ik zeg dat wij niet willen.Dat is namelijk het probleem dat onze wil is toegevallen aan wat de duivel wil en niet wat God wil. En dat is schuldige onwil dan mogen wij ons niet verschuilen achter ons "niet kunnen".

37 Jeruzalem, Jeruzalem! gij, die de profeten doodt, en stenigt, die tot u gezonden zijn! hoe menigmaal heb Ik uw kinderen willen bijeenvergaderen, gelijkerwijs een hen haar kiekens bijeenvergadert onder de vleugels; en gijlieden hebt niet gewild.

[refo]

Ik ben wel eens bang dat niet alleen huisman maar ook veel kerkmensen al die onderscheiden tussen wel mogen maar niet kunnen niet begrijpen.
Woorden die de strekking hebben dat een ongelovige niet mag/kan smeken om vervulling van de beloften die bij de doop hebben geklonken....daar herken jij jezelf niet in ?
Ik ga trouwens dat topic helemaal niet meer overdoen...laten wij maar leven bij dat gedichtje van Ds Ledeboer.

Het probleem is dat de huidige Ger Gezindte bij de leer van de rechtvaardiging teveel insteekt bij de 'inwendige verdorvenheid' van de mens. Die stond bij de reformatie niet op de voorgrond, hoewel uiteraard niet ontkend.
Bij de reformatie ging de rechtvaardiging van de goddeloze veel meer over de verzoening van de (dadelijke) zondeschuld. Niet zozeer de zonde als lot dus, waar je niets aan kunt doen, maar de zonde als dadelijkheid, waarvan je je, moet bekeren en die door de verzoening in Christus wordt teniet gedaan.

Op zich zou dat niet zo'n probleem hoeven zijn, maar je ziet nu dat de mens object van studie is geworden. Inplaats van het Evangelie en wat dat met de dode mens kan. In werkelijkheid is of een mens wel of niet KAN geloven is helemaal geen belangrijke kwestie. Door dat op de voorgrond te zetten houd je de mens bij God vandaan en God bij de mens.
Alle gij dorstigen komt tot de wateren. Om die wateren staan dan wel een hek: je mag er naar kijken, maar aankomen niet. Of er ligt zelfs een gordijn over, zodat ook kijken niet kan. Zo gaan er hele volksstammen verloren voor God, die maar wachten tot God eens gaat beginnen. En daar ook veel om vragen. Maar dat wil God helemaal niet. Dat water staat gratis klaar, daar hoef je niet om te vragen. In die zin hebben de EOJD sprekers gelijk, maar ze vertellen wel wat te weinig.
Maar zoals ik tracht aan te tonen, door ze de ger gezindteinterpreatie van de DL te tonen komen jonge mensen (plus de oude) ook niet verder.
Want ik geloof wel dat het juist is wat de DL over de wedergeboorte zeggen, maar niet dat het juist is wat de ger gezindte over dat artikel is gaan leren.

De leer van de wedergeboorte is in het ongerede geraakt. Want als die dingen zo zijn zoals ze nu gebracht worden, dan moet je eerst bij de mens een van God ingestorte genade veronderstellen, voordat een mens verder kan. Maar dat is niet de bijbelse wedergeboorte. Daar is de wedergeboorte de eerste vrucht van het geloof.

En dat levert dan weer de moeilijkheden op over de rechtvaardigmaking. Is er leven voor of na? Totaal oninteressant. Wie gelooft is behouden. De rechtvaardigmaking van zondag 23 geeft 'alleen maar' aan wat je aan dat geloof hebt. Het is inherent aanwezig en dat 'voel' je niet, maar dat geloof je. Lees maar na: al is alles ermee in tegenspraak, toch is het zo.

[huisman]

Ik ben wel eens bang dat niet alleen huisman maar ook veel kerkmensen al die onderscheiden tussen wel mogen maar niet kunnen niet begrijpen.
Woorden die de strekking hebben dat een ongelovige niet mag/kan smeken om vervulling van de beloften die bij de doop hebben geklonken....daar herken jij jezelf niet in ?
Ik ga trouwens dat topic helemaal niet meer overdoen...laten wij maar leven bij dat gedichtje van Ds Ledeboer.

Het probleem is dat de huidige Ger Gezindte bij de leer van de rechtvaardiging teveel insteekt bij de 'inwendige verdorvenheid' van de mens. Die stond bij de reformatie niet op de voorgrond, hoewel uiteraard niet ontkend.
Bij de reformatie ging de rechtvaardiging van de goddeloze veel meer over de verzoening van de (dadelijke) zondeschuld. Niet zozeer de zonde als lot dus, waar je niets aan kunt doen, maar de zonde als dadelijkheid, waarvan je je, moet bekeren en die door de verzoening in Christus wordt teniet gedaan.

Op zich zou dat niet zo'n probleem hoeven zijn, maar je ziet nu dat de mens object van studie is geworden. Inplaats van het Evangelie en wat dat met de dode mens kan. In werkelijkheid is of een mens wel of niet KAN geloven is helemaal geen belangrijke kwestie. Door dat op de voorgrond te zetten houd je de mens bij God vandaan en God bij de mens.
Alle gij dorstigen komt tot de wateren. Om die wateren staan dan wel een hek: je mag er naar kijken, maar aankomen niet. Of er ligt zelfs een gordijn over, zodat ook kijken niet kan. Zo gaan er hele volksstammen verloren voor God, die maar wachten tot God eens gaat beginnen. En daar ook veel om vragen. Maar dat wil God helemaal niet. Dat water staat gratis klaar, daar hoef je niet om te vragen. In die zin hebben de EOJD sprekers gelijk, maar ze vertellen wel wat te weinig.
Maar zoals ik tracht aan te tonen, door ze de ger gezindteinterpreatie van de DL te tonen komen jonge mensen (plus de oude) ook niet verder.
Want ik geloof wel dat het juist is wat de DL over de wedergeboorte zeggen, maar niet dat het juist is wat de ger gezindte over dat artikel is gaan leren.

De leer van de wedergeboorte is in het ongerede geraakt. Want als die dingen zo zijn zoals ze nu gebracht worden, dan moet je eerst bij de mens een van God ingestorte genade veronderstellen, voordat een mens verder kan. Maar dat is niet de bijbelse wedergeboorte. Daar is de wedergeboorte de eerste vrucht van het geloof.

En dat levert dan weer de moeilijkheden op over de rechtvaardigmaking. Is er leven voor of na? Totaal oninteressant. Wie gelooft is behouden. De rechtvaardigmaking van zondag 23 geeft 'alleen maar' aan wat je aan dat geloof hebt. Het is inherent aanwezig en dat 'voel' je niet, maar dat geloof je. Lees maar na: al is alles ermee in tegenspraak, toch is het zo.

Ik hoop dat de andere RF'ers dit ook lezen. Ze hoeven niet alles over te nemen maar ik hoop dat ze er wel over na gaan denken. Want in deze post zit veel waars!

[jvdg]

Lieve, lieve, beste mensen, houdt het toch bij dat vierremelig rijm wat ik, vanuit onze kerkbode in liefde heb geplaatst, ik blijf erbij dat hier de ruime Evangelieverkondiging in het kort wordt samengevat.
Er is geen speld tussen te krijgen (tot eeuwiglijk geluk).
Daar valt, in tegenstelling wat Afgewezen en refo beweren, niet over te discussieren.
Ik wil dat ook niet, en daarom heb ik bewust dit rijmsel geplaatst in een discussievrij topic.

Lees het en herlees het, mediteer daarover, bidt daarvoor en zoekt daarnaar, ook, of juist als wij ons machteloos weten. En, vooral, onwillig.
Hij, de Heilige Geest, verbreekt het hart, doorboort de oren en opent de ogen.

Een gezegend Pinksterfeest toegewenst, en vooral een heilbegerig zielsverlangen.

[Katharina van Bora]

Lieve, lieve, beste mensen, houdt het toch bij dat vierremelig rijm wat ik, vanuit onze kerkbode in liefde heb geplaatst, ik blijf erbij dat hier de ruime Evangelieverkondiging in het kort wordt samengevat.
Er is geen speld tussen te krijgen (tot eeuwiglijk geluk).
Daar valt, in tegenstelling wat Afgewezen en refo beweren, niet over te discussieren.
Ik wil dat ook niet, en daarom heb ik bewust dit rijmsel geplaatst in een discussievrij topic.

Lees het en herlees het, mediteer daarover, bidt daarvoor en zoekt daarnaar, ook, of juist als wij ons machteloos weten. En, vooral, onwillig.
Hij, de Heilige Geest, verbreekt het hart, doorboort de oren en opent de ogen.

Een gezegend Pinksterfeest toegewenst, en vooral een heilbegerig zielsverlangen.

Amen!

[oesterschelpje]

Lieve, lieve, beste mensen, houdt het toch bij dat vierremelig rijm wat ik, vanuit onze kerkbode in liefde heb geplaatst, ik blijf erbij dat hier de ruime Evangelieverkondiging in het kort wordt samengevat.
Er is geen speld tussen te krijgen (tot eeuwiglijk geluk).
Daar valt, in tegenstelling wat Afgewezen en refo beweren, niet over te discussieren.
Ik wil dat ook niet, en daarom heb ik bewust dit rijmsel geplaatst in een discussievrij topic.

Lees het en herlees het, mediteer daarover, bidt daarvoor en zoekt daarnaar, ook, of juist als wij ons machteloos weten. En, vooral, onwillig.
Hij, de Heilige Geest, verbreekt het hart, doorboort de oren en opent de ogen.

Een gezegend Pinksterfeest toegewenst, en vooral een heilbegerig zielsverlangen.

Amen!

[Neeltje Jans]

In een toestand tussen slapen en waken bevond ik mij ineens in de Kamer. Ik kon niets onderscheiden in de Kamer, behalve dan dat tegen een muur heel veel archiefkasten stonden. Het waren van die archiefkasten die je ook wel in bibliotheken ziet, waarin alles in alfabetische volgorde gerangschikt is naar auteur of onderwerp. Maar deze archiefkasten, die van de vloer tot het plafond reikten en van de ene naar de andere kant eindeloos leken door te gaan, hadden heel andere opschriften.

Toen ik de muur van de archiefkasten dichter naderde, was het eerste opschrift dat mij trok: 'Jongens die ik leuk heb gevonden'. Ik opende de la en begon door de kaarten te bladeren. Ik deed de la snel weer dicht toen ik met schrik realiseerde dat ik de namen op elk van die kaarten herkende.

En toen wist ik, zonder dat iemand het me zei, waar ik was. Deze levenloze kamer met de smalle ladekasten was een gedetailleerde registratie van mijn leven. Hier stonden de daden van elk moment van mijn leven, grote en klein, in details die mijn geheugen niet kon herinneren. Een gevoel van verwondering en nieuwsgierigheid, soms vermengd met afschuw, vervulde me toen ik willekeurig laden begon open te trekken en hun inhoud bekeek. Soms maakte die me blij en maakte het mooie herinneringen wakker; andere keren werden de schuld en spijtgevoelens zo sterk dat ik over mijn schouders gluurde om te kijken of er niemand meekeek.

Een dossier dat 'vrienden' heette, stond naast een dossier waarop stond 'vrienden die ik verraden heb'. De titels varieerden van gewoon tot uitgesproken vreemd: 'boeken die ik gelezen heb', 'troost die ik gegeven heb', 'grappen waar ik om gelachen heb'. Sommige waren gewoon lachwekkend om hun nauwkeurigheid: 'dingen die ik tegen mijn broers geschreeuwd heb'. Om andere kon ik niet lachen: 'dingen die ik in boosheid gedaan heb', 'dingen die ik binnensmonds tegen mijn ouders gezegd heb'.

Steeds weer schrok ik wanneer er meer kaarten in een lade waren dan ik verwacht had.

En soms waren er minder dan ik gehoopt had. Ik was overweldigd door de totale omvang van het leven dat ik geleid had. Had ik in mijn negentien levensjaren de tijd gehad om elk van deze duizenden, zo mogelijk miljoenen kaarten te schrijven? Elke kaart bevestigde dat.

Elke kaart was in mijn eigen handschrift geschreven en met mijn eigen handtekening ondertekend. Toen ik het dossier 'liedjes die ik beluisterd heb' eruit pakte, realiseerde ik me dat het dossier groeide om haar inhoud te kunnen bevatten. De kaarten lagen strak tegen elkaar aan, en toch had ik na twee á drie meter nog het einde van het dossier niet gevonden. Ik sloot het dossier beschaamd, niet zozeer om de kwaliteit van de muziek, maar meer om de grote hoeveelheid tijd die dit dossier vertegenwoordigde.

Toen ik bij het dossier 'wellustige gedachten' aankwam, voelde ik een rilling over mijn ruggengraat gaan. Ik trok de la maar op een kiertje open, niet bereid om de grootte ervan te ontdekken en trok er een kaart uit. Ik huiverde om de gedetailleerde inhoud. Ik werd misselijk bij de gedachte dat zo'n moment neergeschreven was.

Opeens overviel me een bijna dierlijke razernij.
Er spookte maar één gedachte door mijn hoofd:
NIEMAND mag ooit deze kaarten zien!!
NIEMAND mag ooit in deze kamer komen!!
Ik moet ze vernietigen!

In een idiote razernij trok ik met alle geweld de lade uit de kast. Hoe groot het dossier was maakte me niet meer uit. Ik moest de lade leeggooien en de kaarten verbranden. Maar toen ik de lade aan een kant vastpakte en ermee op de grond sloeg, lukte het me niet om er ook maar één kaartje uit te schudden. Ik werd wanhopig en probeerde nog eens een kaart eruit te trekken, om vervolgens te ontdekken dat het papier zo sterk als staal was toen ik probeerde het te verscheuren. Verslagen en volkomen hulpeloos stopte ik de lade weer terug waar hij hoorde. Met mijn voorhoofd tegen de muur geleund, slaakte ik een diepe zucht vol zelfmedelijden.

En toen zag ik het, mijn oog viel op een andere lade. De titel luidde: 'mensen aan wie ik het evangelie verteld heb'. Het handvat glom meer dan die van de andere laden. Ik trok aan het handvat en een laatje van nog geen tien centimeter lang viel in mijn hand. Ik kon de kaarten die erin zaten op één hand tellen.

Toen kwamen de tranen. Ik begon te huilen. Hele diepe snikken die pijnlijk vanuit mijn buik opwelden en door me heen schokten. Ik viel op mijn knieën en huilde. Ik huilde van schaamte, de overweldigende schaamte die dit alles bij me veroorzaakte. De rijen archiefkasten dansten in mijn met tranen gevulde ogen. NIEMAND, maar dan ook NIEMAND mocht ooit achter het bestaan van deze kamer komen. Ik moest de deur op slot doen en de sleutel goed verstoppen.

Toen ik de tranen uit mijn ogen veegde, zag ik Hem.
Nee, alsjeblieft, Hij niet!
Niet hier!
Iedereen liever dan Jezus.

Ik keek hulpeloos toe hoe Hij de laden een voor een opentrok en de kaarten begon te lezen. Ik durfde niet te kijken naar Zijn reactie. En op de momenten dat ik genoeg moed bijeen geschraapt had om naar Zijn gezicht te kijken, zag ik een verdriet dat nog groter was dan het mijne. Het leek alsof Hij intuïtief de ergste laden opentrok. Waarom moest Hij ze allemaal lezen? Uiteindelijk keerde Hij zich naar me om en keek me vanaf de andere kant van de kamer aan.

Hij keek met medelijden in Zijn ogen. Maar dit was een medelijden dat me niet boos maakte. Ik liet mijn hoofd hangen, sloeg mijn handen voor m'n gezicht en begon weer te huilen. Hij liep naar me toe en sloeg Zijn arm om me heen. Hij had zoveel kunnen zeggen, maar Hij zei niks. Hij huilde alleen maar met me mee.

Toen stond Hij op en liep terug naar de muur van archiefkasten. Hij begon aan de ene kant van de kamer en trok een lade open en begon op elke kaart Zijn naam over die van mij te schrijven.

'Nee!' schreeuwde ik, en rende naar Hem toe.

Het enige wat ik kon bedenken te zeggen was 'nee, nee!!!', toen ik de kaart uit Zijn hand trok. Zijn naam hoorde niet op deze kaarten.
Maar daar stond het, in het rood.
Dik, donker, levend.
De naam van Jezus bedekte de mijne.
Het was geschreven met Zijn bloed.

Voorzichtig pakte Hij de kaart terug. Hij glimlachte en ging verder met het ondertekenen van de andere kaarten. Ik denk dat ik nooit zal begrijpen hoe Hij alles zo snel heeft kunnen doen, maar voor mijn gevoel sloot Hij het volgende ogenblik de laatste archieflade om vervolgens weer naast mij te komen staan. Hij legde Zijn hand op mijn schouder en zei: 'Het is volbracht.'

Ik stond op en Hij leidde mij de kamer uit. Er zat geen slot op de deur van de kamer. Er moesten nog meer kaarten geschreven worden.

(auteur: onbekend)