freek schreef:Tiberius schreef:Kaw schreef:Er zijn toch ook mensen die heel hun leven de bekering hebben gezocht en onbekeerd sterven? Zie het topic van JvdG?
Rijke jongelingen dus: "Al deze dingen heb ik onderhouden van mijn jeugd af aan."
De vraag is: waar hebben ze de bekering in gezocht? In hun eigengerechtigheid of in de gerechtigheid van Christus? Naar Hem moeten ze echt heen.
Ja, dat is het idd. Mijn probleem met de prediking in sommige (veel...) gemeenten deze mensen als volgt aangespoord: ze moeten maar veel smeken om ontdekkende genade, want pas dan kan God zijn genade aan hen kwijt. En déze oproep lijkt me niet de kern van het Evangelie
Want hoe weet je dat je uitverkoren bent? Wanneer je tenminste het beginsel bevindelijk kent wat Gods volk kent, namelijk een oprechte droefheid naar God. Die droefheid naar God is een belangerijk, maar toch ook weer misterieus begrip. Sommige dominees leggen de lat laag en nemen genoeg met dat je weet dat je de hel verdient en anderen leggen de lat weer hoog of heel hoog tot aan een gedurig nachtelijk doornatten van de bedstede aan toe. Maar je wil jezelf niet voor de gek houden dus leg je de lat voor jezelf niet te laag, want wie weet zit je straks met een gestolen Christus en was alles voor niets.
Ongeveer 6 jaar geleden toen ik volledig groen in aanraking kwam met mensen uit de Ger. Gem. heb ik in vrij korte tijd twee gesprekken gehad met twee oudere mannen. De gesprekken verliepen nagenoeg steeds hetzelfde. In beide gesprekken zei ik op een gegeven moment: U gaat al dik 50 jaar naar de kerk maar de prediking heeft u nooit wat gedaan? Nee was beide keren het antwoord. Beide mannen gaven aan dat het hun nu wel genoeg was en dat ze wilde stoppen met het gesprek. Het enige verschil was dat de 1ne het huilend deed en de andere zo op het oog compleet onbewogen. De huilende zat 3 jaar later aan het avondmaal. Hoe het met de andere gaat weet ik niet, maar 2 jaar geleden ging hij nog onbekeerd over de aarde. Zijn (toen reeds bekeerde) vrouw vertelde mij dat hij het gesprek kwetsend vond en heel boos was na het gesprek, maar dat het hem bijzonder confronteerde dat hij in al zijn rechtzinnigheid met geestelijk lege handen voor de vrijgemaakte stond. Dat is hem ten slotte tot heilige schuld geworden en heeft God gewerkt tot bekering. Dat is me pas verteld en dat raakte me behoorlijk. Niet dat ik me zo goed voel, maar ik denk dat het werkelijk het etterende punt bloot legt. Het is zo normaal geworden om onbekeerd te zijn en zo abnormaal om bekeerd te zijn.
Maar daarnaast denk ik dat het op het punt van de dogmatie zo fout zit qua belichting en uitgangspunten, dat het ook niet vreemd is dat zoveel mensen onbekeerd leven. Een recht zicht op God als Vader die uit is op je redding is er niet meer. Ouders leren hun kinderen de weg van zaligheid in theorie en praktijk niet meer omdat ze die zelf ook niet kennen. Predikanten hebben veel theorie, maar in de praktijk is er zoveel zwijgzaamheid over de werkelijk beleefde bevinding dat je haast zou denken dat er bij de predikanten ook flinke armoede is. Er is ook zoveel verdacht dat het echt flink zoeken is naar de waarheid en die waarheid ligt zo onbereikbaar ver weg dat je als gewoon lid het niet eens voor mogelijk acht dat jij daar ooit eens in zal leven. Ik irriteer me vaak aan de Ger. Gem. en dat is niet goed, maar geloof ajb dat het is uit verdriet en onmacht. Mijn vrouw en haar familie zitten daar geloofstechnisch zo klem en het lukt niet meer met de eenvoud van het evangelie, omdat ze (vergeef me het woord) gebrainwashed zijn om een open ongelimiteerd evangelie te verdenken van lichtzinnigheid en getrained zijn om de ruggegraat van een gezond geloofsleven, namelijk het gewone kale geloof, te verachten als nietswaardig. Wat moet ik dan? We zijn straks een jaar lid van de HHK. Ze heeft inmiddels al 2 jaar preken gehoord in de HHK. Preken vol van evangelie die goed spreken over de verhoogde Jezus en slecht spreken over de gevallen zondaar. Tranen, ontroering, instemming, maar een hart dat getrained is om alles te wantrouwen zorgt er voor dat ze geestelijk geen steek verder komt. Waarschijnlijk moet ik gewoon geduld hebben, maar het is best zwaar om elke dag in twijfel te zijn over of mijn vrouw wel kan sterven en God kan ontmoeten. Dat is een zware last voor mij, maar ook voor haarzelf. Ze zou zo graag willen zeggen dat het goed zit, maar het kan niet, want haar geloof (qua bevinding) is zo dood als een pier.
