Bert Mulder schreef:SecorDabar schreef:
Beste Bert Mulder,
Bedankt voor uw antwoord.
Met principiële thuislezers bedoel ik degenen die geloven dat geen enkel kerkverband meer voldoet aan de 3 kenmerken van een ware kerk: zuivere prediking-zuivere bediening van de sacramenten-handhaving der kerkelijke tucht.
Met kerkelijke thuislezers bedoelt men degenen, die geloven dat deze 3 kenmerken wel voldoen, soms ook nog lidmaat zijn van een kerkverband, maar die vanwege de reisafstand thuis preken lezen of luisteren, bijvoorbeeld als men (al of niet gedwongen) in een niet-refomatorische onkerkelijke landstreek woont, of omdat de loopafstand naar de kerk te ver is, als men tegen vervoersmiddelen op zondag is.
De eerste groep zijn godslasterlijk, want God zal NOOIT Zijn kerk verlaten...
De tweede groep zijn of lui, of gemakzuchtig, en willen niet hun kruis opnemen en Christus volgen. Er wordt in Nederland niet om het geloof vervolgd, dus niemand is gedwongen zich niet bij de kerk te voegen.
Beste Bert Mulder,
Voor mijn gevoel komt uw geschrijf wat scherp over. Dat kan aan mij liggen.
Vanwaar die scherpe veroordeling van thuislezers?
Heeft dit soms te maken, aangezien u in Canada woont, dat u een flinke reis moet maken om een reformatorische kerk te bezoeken ??
Terwijl de afstanden in Nederland in uw ogen maar een peulenschilletje zijn?
Die mensen die thuis lezen doen dat toch niet expres en opzettelijk om thuis te lezen, maar vaak vanwege de nood der prediking, het niet zuiver bedienen van de sacramenten en handhaving van de kerkelijke tucht. Het kan zelfs zo zijn dat zij in hun gemeente niet meer begrepen worden, omdat daar alles doorvloeiende godsdienst is geworden (Hebreën 2:1 Daarom moeten wij ons te meer houden aan hetgeen van ons gehoord is, opdat wij niet te eniger tijd doorvloeien.).
Het is mijns inziens niet terecht om thuislezers lui en gemakzuchtig te noemen. Ze buigen hun knieën voor kerk en staat, land en volk. Als het goed is hebben zij geen vrede met het thuislezen, en bewenen zij de breuk en verwarring die er is in de reformatorische kerken. Waar de bazuin van het Evangelie geen helder geluid meer geeft. Het kan niet anders of zij zitten, als het goed is, met droefheid thuis te lezen in het overjarig koren.
Dat kunnen toch van die "stillen in de lande" zijn, waar de kerkse godsdienst op spot.
Met kerkse godsdienst bedoel ik degenen die heimelijk een grond van zaligheid voor de eeuwigheid leggen op hun uitwendige kerkgang, hun uitwendig belijdenis doen, hun doop, hun avondmaal, hun buitensporige verering van hun voorgangers, hun activisme in het kerkelijke leven, hun kerkelijke ambten, zodat dit voor hun één en al status schijnt geworden te zijn.
Hun voorkomen en verschijning in Gods huis, een flinke dosis air hebben, en daar hun rust in zoeken.
Ik ga niet generaliseren, ik ga ook niet schrijven dat dit echt overal zo is,
maar dit zijn toch echt wel zaken die mee kunnen spelen.
Wat een psychische druk kan er in een gemeente zijn, waar kerkleden gewoon geestelijk onder lijden, en er onder door kunnen gaan, door allerlei pesterijen en kliekjesvorming van partijvorming in de plaatselijke kerk. Waar de verstandelijke godsdienst de overhand krijgt op de tere innerlijke beoefening van de vreze (eerbied) des Heeren.
Verder is een zichtbare kerk en een onzichtbare Kerk, namelijk de ware gelovigen verspreid over diverse kerkverbanden en thuislezers, en de Triomferende Kerk in de hemel bij de Heere, die de strijd te boven zijn.
Ik denk dat thuislezers ons niet zullen veroordelen dat u naar de kerk gaat, als het nog kan.
Maar als er geen ontdekkende separerende prediking meer gebracht wordt, dan is het, als het echt anders niet kan, geoorloofd om thuis te lezen.
Ook thuislezers kunnen leesbare brieven van Christus zijn, ook al ontberen ze een kerkelijke gemeente, net zo goed als dat er ware gelovigen in een uitwendig kerkverband zijn.