samanthi schreef:

Hollander schreef:Ja, samanthi, maar is dat ook de geloofstaal van je hart of is dat verstandelijke kennis?
Ik denk dat DIA dit verschil bedoeld. Maar misschien vul ik voor hem e.e.a. verkeerd in.

Je kunt niets opmaken uit een paar berichten.

Ik neem dit waar, het een algemene trend (als je dat zo mag zeggen), in veel nieuw-reformatorische kerken wordt zo al dan niet hardop zo gedacht en gelooft. Het dringt door tot in de meest behoudende kerken. Als we dat zo bezien, zou er heel veel gelooof in ons land moeten zijn, veel meer dan ooit. En het paradoxale is dat dit niet te merken is, het tegendeel is zelfs op te merken: Er kan steeds meer bij door, en de nauwe wandel met God, zoals we die hoorden in de bloeitijden van de Kerk in Nederland hoor je heel weinig. En dat beperkt zich niet tot bepaalde regio's in Nederland, maar het lijkt overal zo te zijn. Als ik dan (zonder oordelen) deze dingen bezie, dan kan iedereen vatten dat ik er soms wat bij nadenk. Gelijktijdig zien we een ontwikkeling waarin het oude gereformeerde geloof steeds meer bekritiseerd wordt. Is dit niet paradoxaal? Of minstens opmerkelijk. Wat ik noem zijn verifieerbare feiten.

-DIA- schreef:

samanthi schreef:

Hollander schreef:Ja, samanthi, maar is dat ook de geloofstaal van je hart of is dat verstandelijke kennis?
Ik denk dat DIA dit verschil bedoeld. Maar misschien vul ik voor hem e.e.a. verkeerd in.

Je kunt niets opmaken uit een paar berichten.

Ik neem dit waar, het een algemene trend (als je dat zo mag zeggen), in veel nieuw-reformatorische kerken wordt zo al dan niet hardop zo gedacht en gelooft. Het dringt door tot in de meest behoudende kerken. Als we dat zo bezien, zou er heel veel gelooof in ons land moeten zijn, veel meer dan ooit. En het paradoxale is dat dit niet te merken is, het tegendeel is zelfs op te merken: Er kan steeds meer bij door, en de nauwe wandel met God, zoals we die hoorden in de bloeitijden van de Kerk in Nederland hoor je heel weinig. En dat beperkt zich niet tot bepaalde regio's in Nederland, maar het lijkt overal zo te zijn. Als ik dan (zonder oordelen) deze dingen bezie, dan kan iedereen vatten dat ik er soms wat bij nadenk. Gelijktijdig zien we een ontwikkeling waarin het oude gereformeerde geloof steeds meer bekritiseerd wordt. Is dit niet paradoxaal? Of minstens opmerkelijk. Wat ik noem zijn verifieerbare feiten.

Maar we hadden het over in Christus zijn of buiten Christus.
Is het dan zo dat je in het oude gereformeerde geloof zonder Christus te kennen en omhelzen zalig kon worden?

samanthi schreef:

-DIA- schreef:

samanthi schreef:

Hollander schreef:Ja, samanthi, maar is dat ook de geloofstaal van je hart of is dat verstandelijke kennis?
Ik denk dat DIA dit verschil bedoeld. Maar misschien vul ik voor hem e.e.a. verkeerd in.

Je kunt niets opmaken uit een paar berichten.

Ik neem dit waar, het een algemene trend (als je dat zo mag zeggen), in veel nieuw-reformatorische kerken wordt zo al dan niet hardop zo gedacht en gelooft. Het dringt door tot in de meest behoudende kerken. Als we dat zo bezien, zou er heel veel gelooof in ons land moeten zijn, veel meer dan ooit. En het paradoxale is dat dit niet te merken is, het tegendeel is zelfs op te merken: Er kan steeds meer bij door, en de nauwe wandel met God, zoals we die hoorden in de bloeitijden van de Kerk in Nederland hoor je heel weinig. En dat beperkt zich niet tot bepaalde regio's in Nederland, maar het lijkt overal zo te zijn. Als ik dan (zonder oordelen) deze dingen bezie, dan kan iedereen vatten dat ik er soms wat bij nadenk. Gelijktijdig zien we een ontwikkeling waarin het oude gereformeerde geloof steeds meer bekritiseerd wordt. Is dit niet paradoxaal? Of minstens opmerkelijk. Wat ik noem zijn verifieerbare feiten.

Maar we hadden het over in Christus zijn of buiten Christus.
Is het dan zo dat je in het oude gereformeerde geloof zonder Christus te kennen en omhelzen zalig kon worden?

Dat ben ik gewoon met u eens, wat ik daarna zei, dat zijn de algemene trends die we zien.

@DIA
Waarom deze reacties dan?

De preek is volgens mij toch gewoon van ds. A.H. Verhoef uit Sint Catharines. Inderdaad wil je dit wel vaker horen.

Erasmiaan schreef:De preek is volgens mij toch gewoon van ds. A.H. Verhoef uit Sint Catharines. Inderdaad wil je dit wel vaker horen.

Volgens mij niet hoor. Tenminste, ik meen dat niet te herkennen; al is het al enkele jaren geleden dat ik ds. A.H. Verhoef heb gehoord.

Erasmiaan schreef:De preek is volgens mij toch gewoon van ds. A.H. Verhoef uit Sint Catharines. Inderdaad wil je dit wel vaker horen.

Het is die ds. Verhoef, die in Barneveld, Lethbridge, Chiliwack en tenslotte Beekbergen heeft gestaan. Hij is op 29 februari 1996 overleden.

Ds. C. Vogelaar scheef een In Memoriam in DE SAAMBINDER (te lezen via Digibron, en hieronder):
De apostel mag aan het einde van zijn loopbaan zeggen: "Ik heb de goede strijd gestreden, ik heb de loop beëindigd, ik heb het geloof behouden". Dat was een wonder voor hem. Hij mag weten: "Voorts is mij weggelegd de kroon der rechtvaardigheid, welke mij de Heere, de rechtvaardige Rechter, in die dag geven zal, en niet alleen mij, maar ook allen die Zijn verschijning hebben liefgehad".
Gods kerk wordt eerlijk zalig, op grond van recht, en wordt bewaard tot die zaligheid. Paulus eindigt met een lofprijzing, waarin u iets hoort van het hemelwerk: "Dewelke zij de heerlijkheid in alle eeuwigheid".
Dat zal het deel zijn en het werk van allen die de verschijning van Christus hebben liefgehad. Dat mogen we ook geloven van onze geliefde ambtsbroeder, ds. A.W. Verhoef
Vrijdagnacht, 29 februari 1996, half twee (Alberta tijd) heeft de Heere Zijn oude dienstknecht thuisgehaald. Aan een werkzaam leven is een eind gekomen. Broeder Verhoef heeft gewerkt zo lang hij kon. Zelfs toen de verdere aftjraak van lichaamskrachten geleidelijk doorzette, ging hij nog iedere maand voor in een Hollandse dienst in Lethbridge, Alberta.
Ds. A.W. Verhoef werd geboren op 23 oktober 1917 in Zevenhuizen. Daar mocht hij opgroeien in een kerkelijk meelevend gezin. Na lager onderwijs, gevolgd door avondstudie, was hij als boekhouder werkzaam in Rotterdam. Ook op politiek terrein was hij aktief Eerst was hij raadslid, daarna wethouder in Capelle a/d IJssel.
De Heere gebruikte een preek van ds. G.H. Kersten om Verhoef in zijn ongeluk te zetten en hem aan zijn verloren staat te ontdekken. Hij werd een ongelukkig mens die God niet ontmoeten kon. Na veel strijd en zielsbenauwdheid behaagde het de Heere de weg der zaligheid te ontsluiten in de Middelaar.
Verhoef kreeg ook werkzaamheden met het leraarsambt. In 1959 kwam hij, inmiddels getrouwd en vader van enkele kinderen, met een attest van zijn kerkeraad naar Rotterdam, waar hij door het curatorium werd toegelaten tot het volgen van de lessen aan de Theologische School.
In 1963 werd hij beroepbaar gesteld en uit vele beroepen werd dat van de grote gemeente Bameveld aangenomen. Ds. L. Rijksen bevestigde hem op 17 september 1963 met de woorden uit Richteren 6 : 14: Ga heen in deze uw krachf''. ''s Avonds mocht ds. Verhoef zijn inttede doen uit Joh. 1 : 8: Hij was het licht niet, maar was gezonden, opdat hij van het Licht getuigen zou".
In 1969 nam ds. Verhoef na veel strijd het beroep aan naar Lethbridge. Hij ging het vaderland verlaten en aan het eind van dat jaar werd afscheid genomen van Bameveld. In Lethbridge vond hij veel voormalige Veluwenaren, velen afkomstig uit de omgeving van Bameveld. Hoewel er, tot vandaag toe, nog veel Nederlands wordt gesproken en in ieder geval wordt verstaan, voelde br. Verhoef de noodzaak aan, zich de taal van het land eigen te maken om ook de jeugd in hun eigen taal te kunnen bereiken. En Verhoef had een warm hart voor de jeugd.
In 1972 werd Lethbridge verwisseld voor Chilliwack, nabij de westkust van Canada. Daar heeft br. Verhoef de langste tijd mogen arbeiden, nl. van 1972 tot 1989. Toenemende lichaamszwakte na een ernstige hartaanval nu ongeveer 13 jaar geleden, bracht hem ertoe een emeritaatsaanvraag bij de classis in te dienen. Tot veler verbazing nam hij echter onverwacht nog een beroep aan naar Beekbergen.
In de avond van zijn leven mocht hij daar nog enige jaren werken. Nu echter ver van zijn kinderen en kleinkinderen die hij alleen in Canada achterlaten moest. Ongetwijfeld voor zijn vrouw ook een moeilijke zaak. Wat nog smartelijker was, ze moesten bij het afscheid in Chilliwack een ernstig zieke dochter achterlaten. Toe ze nog maar een paar maanden in Beekbergen waren moesten ze terug om haar te begraven. De Heere heeft Zijn genadige ondersteuning ook in die weg niet onthouden.
In 1992 echter voelde br. Verhoef dat de tijd gekomen was met emeritaat te gaan, hetwelk hem in oktober van dat jaar eervol verleend werd.
Een aantal jaren hebben br. Verhoef en zijn vrouw daama nog dichtbij kinderen en kleinkinderen mogen wonen, in de hun niet onbekende omgeving van Lethbridge, Canada. Ook daar mocht br. Verhoef nog voorgaan, zij het niet meer in het Engels. Ook verschenen nog meditaties van zijn hand in ons kerkelijk maandblad "The Banner off Truth".
Nieuwjaarsdag 1996 heeft hij nog mogen spreken van Psalm 73 : 24: Gij zult mij leiden door Uw raad, en daama zult Gij mij in heerlijkheid opnemen".
Op 21 januari van dit jaar ging hij voor het laatst voor in Lethbridge. De tekst was uit Matth. 11 : 28: Komt herwaarts tot Mij allen die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven". Dat was de laatste boodschap. Komt allen tot Mij... Wat een wonder als vermoeiden en belasten die rust eens voor eeuwig mogen beërven.
Ook schreef hij nog een stukje in de kerkbode, waarin hij afscheid nam van iedereen. Hij voelde zijn einde naderen, dat was wel duidelijk: "Hoe lang het duren zal weten wij niet. De Heere regeert, en heeft ook ons leven in Zijn hand. Laat jong en oud eraan denken! Het is een troost om te weten dat Hij alles goed doet''. Hij dankte iedereen voor alle hulp en zorg.
De krachten werden snel minder De laatste weken kon hij soms niet meer staan en lopen en trok hij met zijn vrouw bij kinderen in Alberta in, totdat hij in het ziekenhuis opgenomen moest worden. Daar is hij na enige dagen afgelost van zijn post. De Heere gedenke zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen in dit grote verlies. Hij zij tot een Toevlucht en Sterkte in deze dagen van rouw en gemis. Hij leidde tot Hem, de Man der weduwen, de Vader der wezen, Die troosten kan meer dan een moeder kan doen.
Ook in de gemeenten hier, waar ds. Verhoef zo veel en zo lang heeft mogen arbeiden, in de grote gemeente Chilliwack en daarbuiten, in curatorium en verscheidene deputaatschappen, is een lege plaats gekomen. De Heere gedenke Zijn kerk in de bangheid der tijden. Hij verwekke Zelf mannen door Zijn Geest geleerd en bekwaamd, die de ledige plaats vervullen mogen.
Broeder Verhoef was een harde werker. Maar ook zijn werk was met zonde bevlekt. Ook hij is alleen uit genade zalig geworden. Om het werk van de geheel enige dierbare Knecht des Vaders, Jezus Christus. Dat werk op aarde is voltooid en daar hoeft, mag en kan niets van ons meer bij. Gelukkig als we er bevindelijk weet van hebben wat het is met al het onze schipbreuk te leiden en neer te mogen zinken op die ene grondslag die de Heere gelegd heeft, Jezus Christus en Die gekruisigd. Moge het werk van deze Knecht des Vaders onder ons zijn voortgang hebben, Gode tot eer, en veler zielen, van jong en oud, tot zaligheid.

Wyckoff, New Jersey,

Bij het woord bevinding gaat er bij mij vaak een seintje af. Kijk uit. Ik denk dat het komt omdat ik het koppel aan gevoel en dat ik bang ben voor m'n gevoel. Gevoel kan je bedriegen of met je op de loop gaan. Ik weet niet zo goed om te gaan met emoties, die ik ervaar tijdens een preek.

Hoe zien jullie dat?
Wat voor rol speelt ons gevoel/emotie?
Er is geen bevinding zonder emotie?
Ingewikkeld.

Arja schreef:Bij het woord bevinding gaat er bij mij vaak een seintje af. Kijk uit. Ik denk dat het komt omdat ik het koppel aan gevoel en dat ik bang ben voor m'n gevoel. Gevoel kan je bedriegen of met je op de loop gaan. Ik weet niet zo goed om te gaan met emoties, die ik ervaar tijdens een preek.

Hoe zien jullie dat?
Wat voor rol speelt ons gevoel/emotie?
Er is geen bevinding zonder emotie?
Ingewikkeld.

Ik vindt niets eigenlijk. Het bijvoeglijke "bevindelijk" zou niet nodig zijn als zich niet veel kerken tooien met de naam gereformeerd.
Bevinding is wat ieder levend gemaakt mens kent. Als je weet wat wedergeboorte is, zoals onze belijdenissen het omschrijven, dan is dat niet iets wat in een hoek geschiedt. Lees het maar eens na.
We hebben nu 'gereformeerde' kerken waar ieder erbij lijkt te horen. Gemeenten worden aangesproken met 'broeders en zusters van onze Heere Jezus Christus'. Geen onderscheid dus, terwijl er toch twee soorten mensen in de kerk zitten. Of men gaat dan uit van een kerk met louter wedergeborenen. Maar dat is vanouds veroordeeld, als niet reëel.
Er is een groot verschil tussen werkelijkheid en gevoel. Een levend gemaakt mens vreest vaak dat het wellicht gevoel is, want het gaat vanzelf niet buiten het gevoel om. Maar juist dat gevoel is zo bedrieglijk. We willen bedrogen worden, tenzij... we door God overuigd zijn dat we wederom geboren moeten worden. Dan is er (als het goed ligt) geen rust meer. Dan wordt dood en eeuwigheid een realiteit, en niet zo als mensen van nature dat weten. Dan wordt de noodzaak van wedergeboorte opgebonden. De weg die God gaat in de wedergeboorte is bij ieder mens anders, maar de hoofdlijnen zijn wel gelijkt. 1. Aan de weet komen hoe groot mijn zonden en ellende is.
Daar begint het mee. Een mens wordt er eerst buitengezet. Die mens gaat inleven dat hij gescheiden is van zijn Schepper.
Als we een algemene verzoening preken dan horen we het onderscheid niet tussen de levenden en de doden. Terwijl dit toch een eeuwigheidsverschil uitmaakt.
Laten we daarom gewoon bij de Schrift en Belijdenis blijven, dan hebben bij gereformeerd geen bijvoegingen nodig. Helaas is dat in deze tijd wel nodig, omdat er zich zoveel met de naam van gereformeerd tooit, wat het niet is.

Om de vragen kort te beantwoorden:
-- Ik zie niets (boven omschreven)
-- Het is niet louter emotie, emotie is iets heel anders dan wedergeboorte. Hoewel dat dit niet zonder gevoel gaat.
-- Ingewikkeld? Vanuit de mens gezien (en daar hebben een punt waar we niet aan willen) een onmogelijkheid. (Sola gratia, Sola fide, Sola scriptura)
Toch is dat onmogelijke mogelijk, doordat God Zelf een Weg heeft ontsloten.
Dan nu de vraag: Moet de ontsluiting, en de weg tot deze ontsluiting niet helder doorklinken in de prediking?
Ik denk dat we hier juist de kern hebben: Hoe word een zondaar met God verzoend?

-DIA- schreef:

Arja schreef:Bij het woord bevinding gaat er bij mij vaak een seintje af. Kijk uit. Ik denk dat het komt omdat ik het koppel aan gevoel en dat ik bang ben voor m'n gevoel. Gevoel kan je bedriegen of met je op de loop gaan. Ik weet niet zo goed om te gaan met emoties, die ik ervaar tijdens een preek.

Hoe zien jullie dat?
Wat voor rol speelt ons gevoel/emotie?
Er is geen bevinding zonder emotie?
Ingewikkeld.

Ik vindt niets eigenlijk. Het bijvoeglijke "bevindelijk" zou niet nodig zijn als zich niet veel kerken tooien met de naam gereformeerd.
Bevinding is wat ieder levend gemaakt mens kent. Als je weet wat wedergeboorte is, zoals onze belijdenissen het omschrijven, dan is dat niet iets wat in een hoek geschiedt. Lees het maar eens na.
We hebben nu 'gereformeerde' kerken waar ieder erbij lijkt te horen. Gemeenten worden aangesproken met 'broeders en zusters van onze Heere Jezus Christus'. Geen onderscheid dus, terwijl er toch twee soorten mensen in de kerk zitten. Of men gaat dan uit van een kerk met louter wedergeborenen. Maar dat is vanouds veroordeeld, als niet reëel.
Er is een groot verschil tussen werkelijkheid en gevoel. Een levend gemaakt mens vreest vaak dat het wellicht gevoel is, want het gaat vanzelf niet buiten het gevoel om. Maar juist dat gevoel is zo bedrieglijk. We willen bedrogen worden, tenzij... we door God overuigd zijn dat we wederom geboren moeten worden. Dan is er (als het goed ligt) geen rust meer. Dan wordt dood en eeuwigheid een realiteit, en niet zo als mensen van nature dat weten. Dan wordt de noodzaak van wedergeboorte opgebonden. De weg die God gaat in de wedergeboorte is bij ieder mens anders, maar de hoofdlijnen zijn wel gelijkt. 1. Aan de weet komen hoe groot mijn zonden en ellende is.
Daar begint het mee. Een mens wordt er eerst buitengezet. Die mens gaat inleven dat hij gescheiden is van zijn Schepper.
Als we een algemene verzoening preken dan horen we het onderscheid niet tussen de levenden en de doden. Terwijl dit toch een eeuwigheidsverschil uitmaakt.
Laten we daarom gewoon bij de Schrift en Belijdenis blijven, dan hebben bij gereformeerd geen bijvoegingen nodig. Helaas is dat in deze tijd wel nodig, omdat er zich zoveel met de naam van gereformeerd tooit, wat het niet is.

Om de vragen kort te beantwoorden:
-- Ik zie niets (boven omschreven)
-- Het is niet louter emotie, emotie is iets heel anders dan wedergeboorte. Hoewel dat dit niet zonder gevoel gaat.
-- Ingewikkeld? Vanuit de mens gezien (en daar hebben een punt waar we niet aan willen) een onmogelijkheid. (Sola gratia, Sola fide, Soli scriptura)
Toch is dat onmogelijke mogelijk, doordat God Zelf een Weg heeft ontsloten.
Dan nu de vraag: Moet de ontsluiting, en de weg tot deze ontsluiting niet helder doorklinken in de prediking?
Ik denk dat we hier juist de kern hebben: Hoe word een zondaar met God verzoend?

Ik zou het laatste stuk laten staan DIA. Het tweede stuk zou fijn zijn niet steeds terug te lezen. Je schrijft in zoveel posts steeds tegen Gereformeerde kerken/huidige tijd enz. dat het de waarde van de rest van je post doet afnemen. Het meer sec antwoorden op de vraagstelling, geeft je post echt meer kracht.

Arja schreef:Bij het woord bevinding gaat er bij mij vaak een seintje af. Kijk uit. Ik denk dat het komt omdat ik het koppel aan gevoel en dat ik bang ben voor m'n gevoel. Gevoel kan je bedriegen of met je op de loop gaan. Ik weet niet zo goed om te gaan met emoties, die ik ervaar tijdens een preek.

Hoe zien jullie dat?
Wat voor rol speelt ons gevoel/emotie?
Er is geen bevinding zonder emotie?
Ingewikkeld.

Ik begrijp je vraag Arja. Ik denk dat onze emotie zeker aanwezig is. Ik denk dat, als God(s Geest) ons raakt, dit ook gepaard gaat met emotie. Maar dit zal ook per persoon/karakter anders zijn. Ik kan bij een Avondmaal bv heel diep ontroerd (tot in tranen) zijn over de grote genade van de Heere. Dat is emotie, maar ook bevinding. We kunnen van emotie geen grond maken, maar als iemand totaal geen emotie kent als hij over het grote werk van de Heere in zijn leven spreekt, dan is dat voor mij lastig te begrijpen. Het is zo groot en we zijn zo onwaardig, dat dit voor mij (en velen die ik ken) toch echt een diepe verwondering en droefheid met zich mee brengt.

Zeeuw schreef: Ik zou het laatste stuk laten staan DIA. Het tweede stuk zou fijn zijn niet steeds terug te lezen. Je schrijft in zoveel posts steeds tegen Gereformeerde kerken enz. dat het de waarde van de rest van je post doet afnemen. Het meer sec antwoorden op de vraagstelling, geeft je post echt meer kracht.

Dit kan juist niet krachtig genoeg benadrukt worden. Een mens is zo bedrieglijk van nature dat hij niets liever wil dan zich bedriegen en op zijn eigen manier probeert zalig te worden. Juist dit is de grote punt van dwaling waarmee we te maken hebben. Nogmaals verwijs ik naar Schrift en belijdenis.

-DIA- schreef:

Zeeuw schreef: Ik zou het laatste stuk laten staan DIA. Het tweede stuk zou fijn zijn niet steeds terug te lezen. Je schrijft in zoveel posts steeds tegen Gereformeerde kerken enz. dat het de waarde van de rest van je post doet afnemen. Het meer sec antwoorden op de vraagstelling, geeft je post echt meer kracht.

Dit kan juist niet krachtig genoeg benadrukt worden. Een mens is zo bedrieglijk van nature dat hij niets liever wil dan zich bedriegen en op zijn eigen manier probeert zalig te worden. Juist dit is de grote punt van dwaling waarmee we te maken hebben. Nogmaals verwijs ik naar Schrift en belijdenis.

Als er een vraag komt wat we onder bevinding verstaan, kun je er m.i. gewoon op antwoorden. Als je daar andere discussie bijhaalt, maakt dat dat punt m.i. niet sterker. Arja vroeg nl niet naar wat er momenteel mis gaat in allerhande kerken, maar naar een antwoord op haar verwarring.

Zeeuw schreef:

-DIA- schreef:

Zeeuw schreef: Ik zou het laatste stuk laten staan DIA. Het tweede stuk zou fijn zijn niet steeds terug te lezen. Je schrijft in zoveel posts steeds tegen Gereformeerde kerken enz. dat het de waarde van de rest van je post doet afnemen. Het meer sec antwoorden op de vraagstelling, geeft je post echt meer kracht.

Dit kan juist niet krachtig genoeg benadrukt worden. Een mens is zo bedrieglijk van nature dat hij niets liever wil dan zich bedriegen en op zijn eigen manier probeert zalig te worden. Juist dit is de grote punt van dwaling waarmee we te maken hebben. Nogmaals verwijs ik naar Schrift en belijdenis.

Als er een vraag komt wat we onder bevinding verstaan, kun je er m.i. gewoon op antwoorden. Als je daar andere discussie bijhaalt, maakt dat dat punt m.i. niet sterker. Arja vroeg nl niet naar wat er momenteel mis gaat in allerhande kerken, maar naar een antwoord op haar verwarring.

Hoe zou u dat dan omschrijven? Ik geef duidelijk aan waar het mis gaat. Waar de ware kerk zich openbaart is ook te lezen in onze Belijdenisgeschriften, waar niet een keer het woord 'bevindelijk' wordt genoemd. Maar wel duidelijk omschreven.

-DIA- schreef:

Zeeuw schreef:

-DIA- schreef:

Zeeuw schreef: Ik zou het laatste stuk laten staan DIA. Het tweede stuk zou fijn zijn niet steeds terug te lezen. Je schrijft in zoveel posts steeds tegen Gereformeerde kerken enz. dat het de waarde van de rest van je post doet afnemen. Het meer sec antwoorden op de vraagstelling, geeft je post echt meer kracht.

Dit kan juist niet krachtig genoeg benadrukt worden. Een mens is zo bedrieglijk van nature dat hij niets liever wil dan zich bedriegen en op zijn eigen manier probeert zalig te worden. Juist dit is de grote punt van dwaling waarmee we te maken hebben. Nogmaals verwijs ik naar Schrift en belijdenis.

Als er een vraag komt wat we onder bevinding verstaan, kun je er m.i. gewoon op antwoorden. Als je daar andere discussie bijhaalt, maakt dat dat punt m.i. niet sterker. Arja vroeg nl niet naar wat er momenteel mis gaat in allerhande kerken, maar naar een antwoord op haar verwarring.

Hoe zou u dat dan omschrijven? Ik geef duidelijk aan waar het mis gaat. Waar de ware kerk zich openbaart is ook te lezen in onze Belijdenisgeschriften, waar niet een keer het woord 'bevindelijk' wordt genoemd. Maar wel duidelijk omschreven.

Ja DIA, maar je hoeft niet in iedere discussie te noemen wat er mis gaat. Als er een vraag wordt gesteld kun je hier gewoon op antwoorden.
Dus omschrijf ik het op de manier waarop ik Arja heb beantwoord. Zonder verwijzingen naar plaatsen waar ik vind dat het fout gaat, maar vooral door naar mezelf te kijken.