Ad Anker schreef:@Luther: nav je laatste post: wat is er in jou dat er voor zorgt dat je niet serieus genomen voelt? Je legt de bal daarbij erg bij je opponenten maar weet je zeker dat dit terecht is?
Jij gaat over op het werkwoord 'voelen'. Daar wil ik graag bij wegblijven. Als het gaat om niet serieus nemen, dan concludeer ik dat op basis van feiten, niet op wat ik voel. En dat gaat boven mijn schrijfsels uit. Het patroon dat steeds zichtbaar wordt in de omgang met critici, loopt vrijwel altijd langs dezelfde lijnen: (denk even aan alle discussies van de afgelopen 20 jaar)
- Opmerkingen over de persoon die kritisch is, waardoor voor de argeloze lezer duidelijk moet worden dat die persoon zich heeft vervreemdt, en daarom niet zodanig gehoord dient te worden dat er ook echt dingen gaan veranderen.
- Oppervlakkig reageren op de kritiek, zonder de kern en de moeite daaronder echt te willen peilen.
- Proberen om de bandbreedte waarbinnen de prediking zich moet bevinden, zo smal mogelijk te houden; smaller dan in de kerkgeschiedenis ooit is geweest.
- Veelal reageren vanuit angst, of uit de hoogte, de luiken sluitend.
Ik weet dat het niet sterk is om te reageren uit PB's, appjes, of gesprekken deze week, omdat dat voor niemand controleerbaar is. Maar ik doe het toch, omdat ik het als illustratie naar voren wil brengen. Maar in de diverse contacten die ik deze week had met GG'ers, was de toon allemaal hetzelfde: men waardeerde het artikel van Dubbeldam, men haalde even adem: Oh, gelukkig, er is toch nog iemand die wel begrijpt waarin we helemaal vastlopen in de GG; maar even zo vaak volgde erop: Maar weet je, er verandert toch helemaal niks. Men houdt elkaar de handen boven het hoofd, de critici hebben het gedaan, gesprekken zijn mogelijk of worden afgedaan met gemeenplaatsen, en we gaan over tot de orde van de dag.
Nogmaals: vergeet mij. Gaat het totaal niet om. Maar ik vind dat inderdaad erg. Hoe komt dat toch? Waar komt die kramp vandaan? Waarom kan er bijvoorbeeld (je vroeg om meer concrete punten vanmorgen) niet gewoon in alle openheid gesproken worden over bijvoorbeeld de vraag, of dat Bijbels gezien wel kan: de weldaden van Christus kennen, maar Christus Zelf nog niet? Als je als gemeentelid iets dergelijks in reactie op een preek, in een gesprek naar voren brengt, krijg je meestal direct allerlei standaard-antwoorden terug, zonder dat er gezocht wordt naar de mogelijkheid dat dit inderdaad scheef zit in de prediking.
Jij stelt dat het 'eigene van de GG' helemaal vastligt: (citaat): "Als we die leer niet pruimen (de weg van de Borg is de weg van de kerk, de volgordelijke beschrijving in de prediking van de drie stukken enz.) is er volgens mij sprake van innerlijke vervreemding."
Jij weet net zo goed als ik dat dit slechts wordt voorgestaan (nu en in het verleden) door een smaldeel van de predikanten. Het is ook nergens terug te lezen in leeruitspraken, ook niet in de 3FvE, en ook niet bij de Reformatoren, Nadere Reformatoren en Puriteinen. Dat bedoelde ik gisteren, toen ik schreef: Als je echt de oudvaders gaat lezen, kom je nogal eens in de problemen met de prediking. Dit bedoelde ik ook, toen ik in de richting van @Jantje zei, dat er soms rasters over de tekst worden gelegd, die vreemd zijn aan de exegese van de tekst zelf.
En over dit thema is het gesprek gewoonweg niet mogelijk.
Blauwendraad heeft het geprobeerd, helaas voor een deel op een toon die niet fijn was.
Van der Zwaag heeft het geprobeerd, en met een doorwrocht werk aangetoond waar de dingen op dit punt scheef gegaan zijn. Hij is onder censuur gezet (machtspolitiek).
Ds. C. Harinck heeft het geprobeerd met diverse boeken, onlangs nog met het prachtige boekje over Gods beloften in het persoonlijk leven. Hij - en de predikanten die zijn lijn volgen - staan aan de rand van het kerkverband.
Postuum heeft W. van der Zwaag (in Maar wij hoorden niet...) dit thema ook belicht... Het is niet serieus genomen.
Het mag er allemaal niet zijn. Ondertussen broeit het op vele plaatsen. Ondertussen vertrekken er duizenden mensen, vooral ter rechterzijde... Niet omdat ze het makkelijker willen. Niet omdat ze ritmisch willen zingen, of liever de HSV lezen, maar omdat het hart van de kerk, de prediking, maar voor een beperkte groep mensen is. Omdat de prediking voorspelbaar is geworden. Omdat de Schrift niet echt meer open gaat, maar wordt teruggegrepen op datgene wat we altijd in 'onze gemeenten' hebben geleerd. Omdat het bevindelijke aspect louter beschrijvend van aard is, en preken geen proclameren meer is. Omdat jongeren (of ook wel ouderen) die iets vertellen over Goeds genade in hun leven, en dat niet doen met de juiste woorden, en volgens sommigen ook te vrijmoedig spreken, worden neergesabeld (over neersabelen gesproken...) Omdat het mensen niet meer wakker schudt en ondertussen velen ten dode wankelen.
En ja, dat raakt me zeer. Ik zeg dit echt niet omdat ik het fijn vind om te zeggen. Het tegendeel is het geval.
ben ik nu te generaliserend? Ja. Ik doe hier verschillende predikanten en ambtsdragers mee tekort, want bij hen hoor je het nog wel. Maar het gaat in dit topic over de vertrekkers die dat na een lange worsteling hebben gedaan.
Ad Anker schreef:Je laatste opmerking: daarmee doe je mij geen recht.
Dat kan, en wil ik ook van je aannemen, maar waarom zeg je dan zulke dingen: 'Jongen, ben jij al niet lang innerlijk vervreemd van de GG?' Daarin ligt feitelijk al een oordeel verstopt. En daar het woordje 'jongen' - beetje meewarig - behandel je hem ook niet als gelijkwaardig.