Gebruiken bij begrafenissen (uit: GG)

[Zeeuw]

Toen ik 11 was stierf een vriendin van mijn zus, door een ongeluk. Ze was 13 jaar. Ik weet nu nog wat voor indruk het maakte dat er een kist met een leeftijdsgenootje tot voorin de kerk gedragen werd. De rouwdienst krijgt een extra dimensie als je zo direct geconfronteerd wordt met de dood. Ik zie het niet zozeer als een eerbetoon aan de overledene, maar meer als een onderstreping van het Memento Mori voor de overlevenden.

In dit geval vergeet ik ook niet de begrafenis van mijn schoonzus en jaren later een leerling. In beide gevallen stond de kist ook als een sprake voor in de kerk. Daar waar de ruimte er is om dat te kunnen doen is het prima. Waar ze dat niet willen gewoon niet.

Eens met dat laatste ja. Als er maar wel eerlijk kan gesproken worden over de reden voor zaken.

Juist. Maar in de praktijk vind men het niet kunnen dat er vragen gesteld worden.
Zwijgen en ja-knikken dat wordt dan verwacht en door sommigen hier gepredikt.

Zullen we de discussie niet weer over doen? Soms zijn we het gewoon niet allemaal met elkaar eens.

[DDD]

Het gaat niet om overdoen, maar veel punten zijn niet besproken door afleidende opmerkingen van conservatieve forumleden.

[Bezorgd]

Het gaat niet om overdoen, maar veel punten zijn niet besproken door afleidende opmerkingen van conservatieve forumleden.

Eens. Precies de tactiek. Paar tegenvragen stellen. Beetje vroom doen. Andere afserveren. En daarna iets met een glas en een plas.

[Mara]

Toen ik 11 was stierf een vriendin van mijn zus, door een ongeluk. Ze was 13 jaar. Ik weet nu nog wat voor indruk het maakte dat er een kist met een leeftijdsgenootje tot voorin de kerk gedragen werd. De rouwdienst krijgt een extra dimensie als je zo direct geconfronteerd wordt met de dood. Ik zie het niet zozeer als een eerbetoon aan de overledene, maar meer als een onderstreping van het Memento Mori voor de overlevenden.

Het moment dat de kist de kerk uitgedragen wordt vind ik aangrijpender dan het moment waarop de kist zakt (niet altijd wordt dit gedaan).
Familie of vrienden die de kist dragen, of de familie die er achterloopt.
En alle belangstellenden zien dit.
Voor mij is dat altijd een memento mori.

Dat mis je als de kist achteraf in een kamer blijft staan en dan opeens in de lijkwagen staat.

[Dodo]

Toen mijn vader overleden was, gingen er dingen mis. Dat kwam vooral door de begrafenisondernemer, die lomp en onbekwaam was. Die fouten en lompigheden zijn eigenlijk niet de dingen die je wil meenemen van zo'n emotionele periode. Alles is dan belangrijk.
Daarom moeten mensen ook niet te makkelijk andermans gevoelens wegschuiven, alsof het er niet toe doet waar de kist met de overledene is tijdens de rouwdienst. Als jouw vader of moeder in die kist ligt, is dat opeens allemaal heel belangrijk.
Ik vraag me dan ook af of de mensen die hier nogal makkelijk over doen, zelf wel eens een zeer dierbaar iemand hebben begraven, een ouder, een broer of zus. Dat is namelijk echt anders dan een tante of buurman.

[eilander]

Je tweede argument ben ik het mee oneens, ook al begrijp ik het gevoelsmatig goed. Een mens in een kist, een overledene, die kun je per definitie niet eren. Het is al een complete oneer, een schande, een mens in een kist. Het was Gods pronkjuweel. Dat deze persoon daar ligt is al een diepe aanklacht. Ik geloof oprecht dat aan een rouwdienst en een begrafenis geen enkele eer valt te behalen, tenzij God en Zijn herstellende genade in het middelpunt staan.

Ik begrijp je gedachte, maar ik geloof niet dat dit juist is. Iemand begraven noemen we ook wel 'de laatste eer bewijzen.'
Ook in Gods Woord zie je duidelijk dat een 'ezelsbegrafenis' krijgen een grote schande is, of helemaal geen begrafenis. En juist dat het een eer is om een waardige begrafenis te krijgen. Bij de koningen lees je bijvoorbeeld dat ze begraven werden 'bij hun vaderen in de stad Davids.' Of dat er grote rouw over hen bedreven werd.
Kortom, het is volgens mij onbijbels wat je hier zegt.

[liz boer]

Je tweede argument ben ik het mee oneens, ook al begrijp ik het gevoelsmatig goed. Een mens in een kist, een overledene, die kun je per definitie niet eren. Het is al een complete oneer, een schande, een mens in een kist. Het was Gods pronkjuweel. Dat deze persoon daar ligt is al een diepe aanklacht. Ik geloof oprecht dat aan een rouwdienst en een begrafenis geen enkele eer valt te behalen, tenzij God en Zijn herstellende genade in het middelpunt staan.

Ik begrijp je gedachte, maar ik geloof niet dat dit juist is. Iemand begraven noemen we ook wel 'de laatste eer bewijzen.'
Ook in Gods Woord zie je duidelijk dat een 'ezelsbegrafenis' krijgen een grote schande is, of helemaal geen begrafenis. En juist dat het een eer is om een waardige begrafenis te krijgen. Bij de koningen lees je bijvoorbeeld dat ze begraven werden 'bij hun vaderen in de stad Davids.' Of dat er grote rouw over hen bedreven werd.
Kortom, het is volgens mij onbijbels wat je hier zegt.

Mooi verwoord, je ziet idd dat juist de koningen die de Heere diende in de stad Davids begraven werden.
Manasse werd er zelf niet begraven, hoewel hij later tot bekering kwam. Er is dus zeker eer geven en rouwen voor een dode.

[eilander]

Klopt niet helemaal, Achaz was een zeer goddeloze koning, maar toch staat er "En Achaz ontsliep met zijn vaderen en werd begraven bij zijn vaderen in de stad Davids."

[liz boer]

Toen mijn vader overleden was, gingen er dingen mis. Dat kwam vooral door de begrafenisondernemer, die lomp en onbekwaam was. Die fouten en lompigheden zijn eigenlijk niet de dingen die je wil meenemen van zo'n emotionele periode. Alles is dan belangrijk.
Daarom moeten mensen ook niet te makkelijk andermans gevoelens wegschuiven, alsof het er niet toe doet waar de kist met de overledene is tijdens de rouwdienst. Als jouw vader of moeder in die kist ligt, is dat opeens allemaal heel belangrijk.
Ik vraag me dan ook af of de mensen die hier nogal makkelijk over doen, zelf wel eens een zeer dierbaar iemand hebben begraven, een ouder, een broer of zus. Dat is namelijk echt anders dan een tante of buurman.

Ja dodo dan is het heel belangrijk, het is het omhulsel van een geliefde, iemand die jou gekoesterd heeft, wwar je op schoot gezeten hebt, waar he mee gelachen of gehuild hebt... dan wordt het opeens belangrijk, ik was altijd fel tegen bloemen, tot mijn oma stierf, mijn neef Jan gaf al jaren rode rozen op haar verjaardag, zoveel als ze oud geworden was, ze was daaraltijd blij mee, iedereen moest ze zien, op haar begrafenis hebben we toen allemaal een rode roos in het graf gelegd, mijn eigen kindere hebben tekeningen bij oma in de kist gelegd, een uiting van liefde en goed voor de verwerking.

[crossmountain]

Toen ik 11 was stierf een vriendin van mijn zus, door een ongeluk. Ze was 13 jaar. Ik weet nu nog wat voor indruk het maakte dat er een kist met een leeftijdsgenootje tot voorin de kerk gedragen werd. De rouwdienst krijgt een extra dimensie als je zo direct geconfronteerd wordt met de dood. Ik zie het niet zozeer als een eerbetoon aan de overledene, maar meer als een onderstreping van het Memento Mori voor de overlevenden.

Het moment dat de kist de kerk uitgedragen wordt vind ik aangrijpender dan het moment waarop de kist zakt (niet altijd wordt dit gedaan).
Familie of vrienden die de kist dragen, of de familie die er achterloopt.
En alle belangstellenden zien dit.
Voor mij is dat altijd een memento mori.

Dat mis je als de kist achteraf in een kamer blijft staan en dan opeens in de lijkwagen staat.

Helemaal mee eens! Ik vind het moment van een kist door de familie de kerk uitdragen ook heel aangrijpend, en inderdaad is de prediking daarvan ingrijpend.
Ik vind het Joodse gebruik om het graf zelf door de familie met aarde te dichten een heel mooi gebruik. Dan begraaf je pas écht. Anders laat je de kist achter in een graf.

[Tiberius]

Ik heb hier wat berichten verwijderd die op de persoon en off-topic waren.

[DDD]

Eens met Dodo en Liz.

Bij mij is mijn beeld misschien ook bedorven door een slechte begrafenisondernemer uit de Randstad. Hoewel heel bekend onder reformatorische christenen in de regio Rijnmond, vond ik het zelfs op een afstand ergerlijk. Van rariteiten als de deur openhouden met de koeling tot moeilijk doen over volgorde in afscheid nemen op het graf en weet ik wat niet al.

Nu weet ik echter nog steeds niet in welke gemeenten gewone gemeenteleden geen vijf toespraken mogen krijgen. Ik had het er gisteren met een vriend over en wij kwamen allebei zo op vier (clusters) mensen die toch echt wel iets zouden moeten zeggen, althans, als wij nu zouden overlijden. Als je 90 bent, is dat een ander verhaal. Dan wordt de kring waarin je je beweegt, kleiner.

Maar een toespraak uit directe familie en vriendenkring is toch vrij normaal? En in sommige gevallen je werk?

[eilander]

Ik kan me ook niet voorstellen dat er op dit punt verschil gemaakt wordt tussen predikanten en andere gemeenteleden. Vijf toespraken lijkt me sowieso nogal veel, maar het is inderdaad vrij gebruikelijk om óf helemaal geen toespraken toe te staan, óf verschillende toespraken. Dat heb ik ook wel meegemaakt: een vriend, een familielid, een collega. Dan heb je er al drie. Zou daar écht ergens een probleem van gemaakt worden?

[DDD]

Ik ben toch niet kippig? Er zijn verschillende mensen die dat in dit draadje hebben gezegd: dat het voor dominee wel mocht en voor een gemeentelid niet. Dus ik ben benieuwd. Misschien mag het voor een dominee in die gemeente ook niet of is het allemaal een vergissing.

[Zeeuw]

Ik kan me ook niet voorstellen dat er op dit punt verschil gemaakt wordt tussen predikanten en andere gemeenteleden. Vijf toespraken lijkt me sowieso nogal veel, maar het is inderdaad vrij gebruikelijk om óf helemaal geen toespraken toe te staan, óf verschillende toespraken. Dat heb ik ook wel meegemaakt: een vriend, een familielid, een collega. Dan heb je er al drie. Zou daar écht ergens een probleem van gemaakt worden?

Ligt misschien ook aan de plaats van de toespraak? De kerk is echt bedoeld voor de dienst vermoed ik. Op het graf zou ik die ruimte wel bieden.