Vertrouw alleen op Hem, Vertrouw alleen op Hem!

[Hendrik de 3de]

Zojuist, en dat vond ik wel passend bij het gesprek dat hier gevoerd wordt, las ik in een stukje van Ds. M. Krijgsman over de prediking van Robert Murray McCheyne het volgende:

Wat mij in zijn prediking van jongs af aan heeft aangetrokken, is behalve zijn heilige ernst en diepe bewogenheid met zijn onbekeerde medemens, het zuivere evenwicht tussen de prediking van wet en evangelie", vertelt hij (hij=Ds. Krijgsman). "Wanneer McCheyne zijn hoorder oproept om zich met God te laten verzoenen, veronderstelt hij niet dat de mens daartoe uit zichzelf in staat zou zijn. Nee, met deze oproep handhaaft hij Gods rechtvaardige eis op de gevallen zondaar. Anderzijds geeft McCheyne heel duidelijk te kennen dat God hetgeen Hij van de mens eist, in het hart van de Zijnen wil werken naar Zijn soeverein welbgehagen."
"Op een jaloersmakende wijze beschrijft McCheyne in zijn preken de bekwaamheid en gewilligheid van Christus om vijanden van God en vrije genade met God te verzoenen. Hij had dat zelf mogen ervaren. Ik hoop van harte dat de preken van McCheyne op deze wijze gelezen en zielsbevindelijk verstaan zullen mogen worden door zowel jongere als oudere lezers."

Ik vroeg me af, dit lezend, wat is precies het Evangelie dan? Ik lees over Gods eis, en Gods soevereiniteit, en over Christus gewilligheid, en over jaloersmakende zaken; maar wat is nu het Evangelie? Evangelie is de blijde boodschap immers. Maar van welke dingen, hierboven genoemd, wordt een zondaar blij? Kan zo'n zondaar blij worden van het feit "dat zalig worden nog kan?" Ik vind dat moeilijk voor te stellen, da's misschien mijn gebrek. Want wat heeft een zondaar eraan als Christus gewillig is, maar dan voor een ander dan hijzelf? Zo'n zondaar wordt toch alleen maar blij als hij hoort dat het ook voor hém is? En precies dat mis ik in het stukje hierboven. En ik mis het heel vaak in preken en andere stukjes van vergelijkbare mannenbroeders.

Erg filosofisch omschrijf je het wel, maar ik wil een poging wagen.
Ds. Krijgsman noteert dit over het evangelie:
1. "Anderzijds geeft McCheyne heel duidelijk te kennen dat God hetgeen Hij van de mens eist, in het hart van de Zijnen wil werken naar Zijn soeverein welbgehagen"
2. "Op een jaloersmakende wijze beschrijft McCheyne in zijn preken de bekwaamheid en gewilligheid van Christus om vijanden van God en vrije genade met God te verzoenen"

Dat is toch het evangelie? Dat God vijanden van Hem en van Zijn genade wil vergeven? Dat Hij uitkomst wil geven? Dat Hij het in harten wil uitwerken?
Een zondaar is er alles aan gelegen om dit te mogen horen! Een vijand van God evenzo!
Want als een mens weet dat hij én zondaar én vijand van God is, dan geeft dit toch troost?

[Floppy]

...
Want als een mens weet dat hij én zondaar én vijand van God is, dan geeft dit toch troost?

Om heel eerlijk te zijn, nee. De catechismus in zondag 1 zegt over de troost geen algemene waarheden, maar heel persoonlijke. Dus die troost is er pas als de genade mijn deel is geworden.
Bedenk ook dat, terwijl God zondaren wil zaligen, toch niet iedere zondaar zalig wordt. Dus het eerste feit (dat God het wil) lijkt mij een gevaarlijke grond voor troost.

[Posthoorn]

Dat hoeven we helemaal niet te doorleven. Dat we geen benen hebben is een werkelijkheid die door het geloof gekend wordt. Dat moeten we niet voorafgaand aan het geloof persé te kennen. Tenminste, niet zo doorleefd en misschien wel zaligmakend als jij het beschrijft.

Wanneer je de werkelijkheid gelooft ten aanzien van je verlorenheid, is dat meer dan een beschouwende kennis of vaststelling. Iemand als Boston noemt zulk geloof een geloof van de wet, dat niet zaligmakend is; dit in tegenstelling met het geloof van het Evangelie dat wel zaligmakend is. Maar een voorafgaand geloof van de wet is nodig om ons te vernederen, zodat er plaats komt voor de boodschap van het Evangelie. Christus is gekomen om de treurigen te troosten, de gevangenen vrijheid uit te roepen, etc. En: een ieder die zichzelf vernedert, zal verhoogd worden.

Het is geen beschouwende kennis. Het is dus meer dan een algemene werking van de Geest?
En wil jij die teksten ook zo interpreteren? Als gaande over een voorafgaand geloof in de wet? Dan is dat geloof dus ook zaligmakend...

Ik zie nu je reactie pas.
Is het voorafgaande werk ook zaligmakend? Daar kun je natuurlijk een hele discussie over voeren, die me niet heel nuttig lijkt. Geborgen ben je pas wanneer je ín Christus bent, maar het is meestal een hele weg vóór de zondaar zover is.

[Hendrik de 3de]

...
Want als een mens weet dat hij én zondaar én vijand van God is, dan geeft dit toch troost?

Om heel eerlijk te zijn, nee. De catechismus in zondag 1 zegt over de troost geen algemene waarheden, maar heel persoonlijke. Dus die troost is er pas als de genade mijn deel is geworden.
Bedenk ook dat, terwijl God zondaren wil zaligen, toch niet iedere zondaar zalig wordt. Dus het eerste feit (dat God het wil) lijkt mij een gevaarlijke grond voor troost.

Het eerste feit dat God een welwillende God is, is geen gevaarlijke grond voor troost of anders gezegd: bemoediging.
Want dat is toch evangelie? Gij hebt niet gewild! Dat is de mens die niet wil, maar God maakt Zich eeuwig vrij van iedereen. Gij hebt niet gewild! Niet Hij, maar wij! De Heere heeft geen lust in de dood van een zondaar, maar dat hij leve! Dit blijft altijd staan!

Inderdaad niet ieder mens wordt zalig. Nee, maar alleen degenen die de Heere in Zijn soevereine Welbehagen daartoe heeft verkoren.
Maar dat neemt niet weg dat de Heere niet wil. Hij wil juist wel! En dat mag tot troost en bemoediging zijn.

Maar over het persoonlijke... Ds. Krijgsman zegt toch ook: "Ik hoop van harte dat de preken van McCheyne op deze wijze gelezen en zielsbevindelijk verstaan zullen mogen worden door zowel jongere als oudere lezers.". Hij kan je het niet schenken hoor, maar dat hij niet persoonlijk is!? Hij wenst en hoopt het je wel toe ... dat het persoonlijk verstaan, ondervonden, mag worden in de ziel: dat de Heere in Christus gewillig is!

Maar hoe zou jij het dan willen zien? Een predikant kan toch moeilijk stellen: "het is voor jou!" ??

[Hendrien]

Zojuist, en dat vond ik wel passend bij het gesprek dat hier gevoerd wordt, las ik in een stukje van Ds. M. Krijgsman over de prediking van Robert Murray McCheyne het volgende:

Wat mij in zijn prediking van jongs af aan heeft aangetrokken, is behalve zijn heilige ernst en diepe bewogenheid met zijn onbekeerde medemens, het zuivere evenwicht tussen de prediking van wet en evangelie", vertelt hij (hij=Ds. Krijgsman). "Wanneer McCheyne zijn hoorder oproept om zich met God te laten verzoenen, veronderstelt hij niet dat de mens daartoe uit zichzelf in staat zou zijn. Nee, met deze oproep handhaaft hij Gods rechtvaardige eis op de gevallen zondaar. Anderzijds geeft McCheyne heel duidelijk te kennen dat God hetgeen Hij van de mens eist, in het hart van de Zijnen wil werken naar Zijn soeverein welbgehagen."
"Op een jaloersmakende wijze beschrijft McCheyne in zijn preken de bekwaamheid en gewilligheid van Christus om vijanden van God en vrije genade met God te verzoenen. Hij had dat zelf mogen ervaren. Ik hoop van harte dat de preken van McCheyne op deze wijze gelezen en zielsbevindelijk verstaan zullen mogen worden door zowel jongere als oudere lezers."

Fijn dat Ds. M. Krijgsman dit adviseert; alleen toen ik zulk soort oudvaders begon te lezen, kon niemand mijn vragen beantwoorden! Bidt er maar veel om werd er gezegd. Een ander zei dat het beter was om bepaalde gedeeltes uit deze boeken maar over te slaan en veel mensen zeiden dat er in onze tijd niet meer zo gepreekt kan worden. Vroeger waren er nog heilbegerige zielen en nu niet meer. Gelukkig mocht ik door Gods genade de Christus der Schriften leren kennen.

[Fjodor]

Geloven is gelukkig wel iets heel anders dan werken. Geloven is ontvangen, dat jou iets geschonken wordt uit louter genade wat je niet verdiend hebt. En daar komt de oproep tot bekering kijken. Want een mens van nature heeft geen enkel idee dat hij gevallen is in Adam, die leeft maar door, ja voor het hier en nu. Die maakt zich echt niet druk hoor of God nu wel oproept tot bekering of niet. Dat maakt een mens, die in het paradijs voor de wereld, voor zichzelf en satan gekozen heeft echt niet uit. Daar moet een wonder gaan gebeuren!

De menselijke daad van geloven is geen materiële oorzaak, wel de instrumentele oorzaak van de rechtvaardiging. Wie dat niet begrijpt, kent zelfs de grondbeginselen van het christelijke geloof nog niet. [...] De vraag is niet of het woord 'geloof' in Rom 4:5 wel of geen daad is. Daarover is geen verschil van mening: het ís een daad, een werk (Joh 6:29). Geloven is namelijk een ondersoort (species) van werken. Het is dus zeker juist om te zeggen dat wij door het werk van geloven worden gerechtvaardigd. [...]

Jij bent het hier dus niet mee eens? Met deze quote?

Dus er gebeurt eerst een wonder, en dan kan de mens pas, als gevolg van dat wonder, Christus aannemen?

Dan is de bekering geen werk van de mens (of een half werk van de mens en voor het laatste eindje hebben we God nog nodig), nee .. de bekering van de mens is Gods werk ten volle! Dat is door de werking van Gods Geest de afsterving van de oude mens .. we moeten niet meer op onszelf bouwen, maar te beseffen en te doorleven: ik moet komen, maar ik heb geen benen en voeten om te gaan! ik moet aannemen, maar ik heb geen armen en handen om het te pakken. Want het is soeverein, naar het welbehagen van de Heere dat Hij een zondaar opricht uit het slijk. Het is de Heere alleen die het schenkt. Geloof, het is een gave Gods.

Dat hoeven we helemaal niet te doorleven. Dat we geen benen hebben is een werkelijkheid die door het geloof gekend wordt. Dat moeten we niet voorafgaand aan het geloof persé te kennen. Tenminste, niet zo doorleefd en misschien wel zaligmakend als jij het beschrijft.

Moet dat niet gekend worden? Moeten we niet leren en doorleven dat wij vloekwaardig voor God zijn? Dat we geen enkel recht meer hebben op enige gunst van Hem? Moeten we niet leren dat wij Hem in al Zijn deugden gekwetst hebben? Moeten we geen kennis hebben aan hoe groot mijn zonde en ellenden zijn? En moeten we niet doorleven dat wij moeten en niet kunnen?
Dat is niet zaligmakend hoor Fjodor, maar "arm-makend"! Dat brengt, als het door Gods Geest gewerkt is, in die diepte van ellenden (waar Psalm 130 ons van getuigd).

Het is in jouw schema (een niet lelijk bedoeld woord) wel zaligmakend. Omdat deze overtuiging noodzakelijk uitkomt bij de verlossing. Zo is het instrumenteel zaligmakend.
Ik zeg dat we dat niet zo doorleefd hoeven te kennen als jij het beschrijft. Want dan is het een vrucht van de wedergeboorte. En dan gaat het vooraf aan het aannemen van Christus. En dan moet dat dus gekend worden voordat Christus aangenomen kan worden. Dan moeten we een wonder beleefd hebben voordat we mógen geloven. Dan zet je barrières voor het evangelie.

Is Jezus dan zomaar te "krijgen"? Begrijp deze vraag goed! Genade om niets, koop zonder prijs, wijn en melk! Dat blijft staan, maar er moet toch plaats zijn?

Dat blijft bij jou dus niet staan! De prijs is een wonder. Eerst een wonder ontvangen hebben. Dán pas kopen. Zo werkt het bij jou...

[Fjodor]

Dat hoeven we helemaal niet te doorleven. Dat we geen benen hebben is een werkelijkheid die door het geloof gekend wordt. Dat moeten we niet voorafgaand aan het geloof persé te kennen. Tenminste, niet zo doorleefd en misschien wel zaligmakend als jij het beschrijft.

Wanneer je de werkelijkheid gelooft ten aanzien van je verlorenheid, is dat meer dan een beschouwende kennis of vaststelling. Iemand als Boston noemt zulk geloof een geloof van de wet, dat niet zaligmakend is; dit in tegenstelling met het geloof van het Evangelie dat wel zaligmakend is. Maar een voorafgaand geloof van de wet is nodig om ons te vernederen, zodat er plaats komt voor de boodschap van het Evangelie. Christus is gekomen om de treurigen te troosten, de gevangenen vrijheid uit te roepen, etc. En: een ieder die zichzelf vernedert, zal verhoogd worden.

Het is geen beschouwende kennis. Het is dus meer dan een algemene werking van de Geest?
En wil jij die teksten ook zo interpreteren? Als gaande over een voorafgaand geloof in de wet? Dan is dat geloof dus ook zaligmakend...

Ik zie nu je reactie pas.
Is het voorafgaande werk ook zaligmakend? Daar kun je natuurlijk een hele discussie over voeren, die me niet heel nuttig lijkt. Geborgen ben je pas wanneer je ín Christus bent, maar het is meestal een hele weg vóór de zondaar zover is.

De situatie is anders. Mensen weten wel van nature dat heel veel niet klopt, dat ze van God verwijderd zijn door de zonde. Het draait om de vraag (het wilsbesluit zou ik zeggen) om het geloof op God te stellen. Daar is geen wonder voor nodig om dat bekend te maken. Dat zijn algemene overtuigingen. En enkel dáárom kan in de bijbel zo gemakkelijk zo direct naar Christus verwezen worden of tot het bekeren opgeroepen worden. Het voorafgaande is algemeen. Dat punt is dus essentieel aan deze discussie.

[Marco]

Wanneer je de werkelijkheid gelooft ten aanzien van je verlorenheid, is dat meer dan een beschouwende kennis of vaststelling. Iemand als Boston noemt zulk geloof een geloof van de wet, dat niet zaligmakend is; dit in tegenstelling met het geloof van het Evangelie dat wel zaligmakend is. Maar een voorafgaand geloof van de wet is nodig om ons te vernederen, zodat er plaats komt voor de boodschap van het Evangelie. Christus is gekomen om de treurigen te troosten, de gevangenen vrijheid uit te roepen, etc. En: een ieder die zichzelf vernedert, zal verhoogd worden.

Het is geen beschouwende kennis. Het is dus meer dan een algemene werking van de Geest?
En wil jij die teksten ook zo interpreteren? Als gaande over een voorafgaand geloof in de wet? Dan is dat geloof dus ook zaligmakend...

Ik zie nu je reactie pas.
Is het voorafgaande werk ook zaligmakend? Daar kun je natuurlijk een hele discussie over voeren, die me niet heel nuttig lijkt. Geborgen ben je pas wanneer je ín Christus bent, maar het is meestal een hele weg vóór de zondaar zover is.

De situatie is anders. Mensen weten wel van nature dat heel veel niet klopt, dat ze van God verwijderd zijn door de zonde. Het draait om de vraag (het wilsbesluit zou ik zeggen) om het geloof op God te stellen. Daar is geen wonder voor nodig om dat bekend te maken. Dat zijn algemene overtuigingen. En enkel dáárom kan in de bijbel zo gemakkelijk zo direct naar Christus verwezen worden of tot het bekeren opgeroepen worden. Het voorafgaande is algemeen. Dat punt is dus essentieel aan deze discussie.

Ik kan je verzekeren dat mijn collega's dat niet (meer) weten...

Verstuurd van mijn GT-S5360 met Tapatalk

[Fjodor]

Het is geen beschouwende kennis. Het is dus meer dan een algemene werking van de Geest?
En wil jij die teksten ook zo interpreteren? Als gaande over een voorafgaand geloof in de wet? Dan is dat geloof dus ook zaligmakend...

Ik zie nu je reactie pas.
Is het voorafgaande werk ook zaligmakend? Daar kun je natuurlijk een hele discussie over voeren, die me niet heel nuttig lijkt. Geborgen ben je pas wanneer je ín Christus bent, maar het is meestal een hele weg vóór de zondaar zover is.

De situatie is anders. Mensen weten wel van nature dat heel veel niet klopt, dat ze van God verwijderd zijn door de zonde. Het draait om de vraag (het wilsbesluit zou ik zeggen) om het geloof op God te stellen. Daar is geen wonder voor nodig om dat bekend te maken. Dat zijn algemene overtuigingen. En enkel dáárom kan in de bijbel zo gemakkelijk zo direct naar Christus verwezen worden of tot het bekeren opgeroepen worden. Het voorafgaande is algemeen. Dat punt is dus essentieel aan deze discussie.

Ik kan je verzekeren dat mijn collega's dat niet (meer) weten...

Verstuurd van mijn GT-S5360 met Tapatalk

Maar het is wel een natuurlijke eigenschap om dat te weten. Het kost mij nog wel eens niet erg veel moeite om zo ver te komen met mensen die niets met geloof hebben (niet dat ik die gesprekken nu zo bijzonder vaak heb, maar toch)..

Laat ik het zo zeggen. Weinig ongelovigen vinden het echt raar als je zegt dat je in God gelooft. Ook heel weinig mensen vinden het echt raar als je zegt dat we zelf schuldig zijn aan alle ellende op deze wereld. En velen vinden het dan ook begrijpelijk dat er dus een kloof tussen God en mens bestaat.

[Hendrik de 3de]

De menselijke daad van geloven is geen materiële oorzaak, wel de instrumentele oorzaak van de rechtvaardiging. Wie dat niet begrijpt, kent zelfs de grondbeginselen van het christelijke geloof nog niet. [...] De vraag is niet of het woord 'geloof' in Rom 4:5 wel of geen daad is. Daarover is geen verschil van mening: het ís een daad, een werk (Joh 6:29). Geloven is namelijk een ondersoort (species) van werken. Het is dus zeker juist om te zeggen dat wij door het werk van geloven worden gerechtvaardigd. [...]

Jij bent het hier dus niet mee eens? Met deze quote?

Dus er gebeurt eerst een wonder, en dan kan de mens pas, als gevolg van dat wonder, Christus aannemen?

Geloof is een gave Gods. Laten we dat eerst stellen. Het wordt door de Heilige Geest in het hart gewerkt.
Maar om geloven gelijk werken te gaan noemen, dat gaat mij te ver. Of je moet daar een hele goede uitleg voor hebben, dus wat bedoel je dan met werk? Want ons gelovige "werken" daardoor worden wij dan gerechtvaardigd? Nee, door het volbrachte werk van Christus worden we gerechtvaardigd en door het geloof mogen wij daar deel aan hebben. Dus niet het geloof is rechtvaardigend of zaligmakend, maar het geloof is het middel waardoor wij Christus mogen omhelzen als Zaligmaker.

Op je tweede punt ingaande het wonder is dat een aan zichzelf ontdekte zondaar Christus mag omhelzen als Borg en Middelaar.
En zo heb ik dat ook verwoord:

Geloven is gelukkig wel iets heel anders dan werken. Geloven is ontvangen, dat jou iets geschonken wordt uit louter genade wat je niet verdiend hebt. En daar komt de oproep tot bekering kijken. Want een mens van nature heeft geen enkel idee dat hij gevallen is in Adam, die leeft maar door, ja voor het hier en nu. Die maakt zich echt niet druk hoor of God nu wel oproept tot bekering of niet. Dat maakt een mens, die in het paradijs voor de wereld, voor zichzelf en satan gekozen heeft echt niet uit. Daar moet een wonder gaan gebeuren!

De oproep tot bekering komt tot ons, maar zoals ik al zo vele malen aangegeven heb in dit topic, is dat niet om de mens te gaan activeren, maar om het de rechtvaardige eis van God te handhaven. God maakt Zichzelf namelijk in de eeuwigheid vrij. De oproep tot bekering moet ons dus niet in de benen krijgen, als je snapt wat ik bedoel, maar op de knieën. Knieën werk, smeken en zuchten aan Gods genadetroon.
Maar de mens heeft dan wel wat geleerd, want er moet plaats zijn voor Christus!! Dan weet de mens zich door Gods Genade een dode hond te zijn, waarna het wonder plaats mag hebben dat Christus aan de ziel geopenbaard wordt.

Dan is de bekering geen werk van de mens (of een half werk van de mens en voor het laatste eindje hebben we God nog nodig), nee .. de bekering van de mens is Gods werk ten volle! Dat is door de werking van Gods Geest de afsterving van de oude mens .. we moeten niet meer op onszelf bouwen, maar te beseffen en te doorleven: ik moet komen, maar ik heb geen benen en voeten om te gaan! ik moet aannemen, maar ik heb geen armen en handen om het te pakken. Want het is soeverein, naar het welbehagen van de Heere dat Hij een zondaar opricht uit het slijk. Het is de Heere alleen die het schenkt. Geloof, het is een gave Gods.

Dat hoeven we helemaal niet te doorleven. Dat we geen benen hebben is een werkelijkheid die door het geloof gekend wordt. Dat moeten we niet voorafgaand aan het geloof persé te kennen. Tenminste, niet zo doorleefd en misschien wel zaligmakend als jij het beschrijft.

Moet dat niet gekend worden? Moeten we niet leren en doorleven dat wij vloekwaardig voor God zijn? Dat we geen enkel recht meer hebben op enige gunst van Hem? Moeten we niet leren dat wij Hem in al Zijn deugden gekwetst hebben? Moeten we geen kennis hebben aan hoe groot mijn zonde en ellenden zijn? En moeten we niet doorleven dat wij moeten en niet kunnen?
Dat is niet zaligmakend hoor Fjodor, maar "arm-makend"! Dat brengt, als het door Gods Geest gewerkt is, in die diepte van ellenden (waar Psalm 130 ons van getuigd).

Het is in jouw schema (een niet lelijk bedoeld woord) wel zaligmakend. Omdat deze overtuiging noodzakelijk uitkomt bij de verlossing. Zo is het instrumenteel zaligmakend.
Ik zeg dat we dat niet zo doorleefd hoeven te kennen als jij het beschrijft. Want dan is het een vrucht van de wedergeboorte. En dan gaat het vooraf aan het aannemen van Christus. En dan moet dat dus gekend worden voordat Christus aangenomen kan worden. Dan moeten we een wonder beleefd hebben voordat we mógen geloven. Dan zet je barrières voor het evangelie.

Nee, het is niet zaligmakend. Bij jou is het geloof zaligmakend, maar zoals de Schrift ons leert is Christus alleen zaligmakend.
Maar een mens moet toch een Zaligmaker nodig krijgen? Er moet toch werk voor Hem zijn?
Want dat is het evangelie! God verzoent in Christus Jezus goddelozen, tollenaren, hoeren en zondaren. Geen mensen die nog op eigen benen staan en ook geen mensen die Christus nog nooit nodig geacht hebben, maar toch gekomen zijn. Sorry voor het woord, dat waren de Schriftgeleerden en Farizëers. Die dachten, net als de kerkmens tegenwoordig, dat de Heere nette vrome en zoekende mensen aanneemt.
Maar de Heere heeft het tegenovergestelde uitverkoren. Niet de mensen die de vlag van eigengerechtigheid en hoogmoed nog in de top hebben hangen, maar die in het stof zijn gekomen en als een Mefiboseth hebben leren smeken: een dode hond als ik ben!

Aan de komst van Christus ging een wetsprediker vooraf, Johannes de Doper. Voordat het evangelie van vrije genade gepredikt kon worden, moest eerst de schuld aangezegd worden. Ze zeggen toch niet voor niets: Adam niet geleerd, is Christus niet begeerd. Pas hoorde ik hem zo: Mozes niet geleerd (de wetgever), is Christus niet begeerd (de Wetsvervuller). Dan kunnen we Christus wel voorstellen, maar dan zegt een mens van nature toch: geen gedaante noch heerlijkheid aan Hem, dat ik Hem begeerd zal hebben?

Is Jezus dan zomaar te "krijgen"? Begrijp deze vraag goed! Genade om niets, koop zonder prijs, wijn en melk! Dat blijft staan, maar er moet toch plaats zijn?

Dat blijft bij jou dus niet staan! De prijs is een wonder. Eerst een wonder ontvangen hebben. Dán pas kopen. Zo werkt het bij jou...

Zoals ik al eerder aangaf is het wonder dat een zondaar gerechtvaardigd wordt door het Bloed van Christus.
Maar genade om niets, betekent niet dat we nooit iets geleerd hoeven te hebben van onszelf. Van wie God is en van wie we in onszelf van nature zijn. Nee, genade om niets betekens: Door U, door U alleen om het eeuwig welbehagen.

[Hendrik de 3de]

De situatie is anders. Mensen weten wel van nature dat heel veel niet klopt, dat ze van God verwijderd zijn door de zonde. Het draait om de vraag (het wilsbesluit zou ik zeggen) om het geloof op God te stellen. Daar is geen wonder voor nodig om dat bekend te maken. Dat zijn algemene overtuigingen. En enkel dáárom kan in de bijbel zo gemakkelijk zo direct naar Christus verwezen worden of tot het bekeren opgeroepen worden. Het voorafgaande is algemeen. Dat punt is dus essentieel aan deze discussie.

Dan zeg jij eigenlijk: iedereen weet dat hij niet deugd, dat is algemeen bekend en dus niet meer belangrijk.
Maar het is een wilsbesluit van de mens om te zeggen ik ga wel of niet geloven, want daar is geen wonder voor nodig, maar dat is ook een algemene overtuiging.

[Panny]

De meeste mensen weten helemaal niet in welke vreselijke situatie ze verkeren
Ze liggen in een brandend huis en slapen rustig verder.

Er zijn ook mensen die wel weten dat ze in groot gevaar zijn maar het toch niet helemaal lijken te beseffen.
Terwijl ze verteld is hoe ze gered kunnen worden blijven ze rustig liggen.
Ze zien hoe anderen gered worden, ze zien hoe mensen verloren gaan. Maar hun eigen redding stellen ze uit.
Ze kunnen zelfs de redding in twijfel trekken, of uren discussiëren hoe de redding precies plaats vindt en of het ook wel voor hun is.
De tijd gaat door....totdat het te laat is en het huis instort.

[Posthoorn]

De situatie is anders. Mensen weten wel van nature dat heel veel niet klopt, dat ze van God verwijderd zijn door de zonde. Het draait om de vraag (het wilsbesluit zou ik zeggen) om het geloof op God te stellen. Daar is geen wonder voor nodig om dat bekend te maken. Dat zijn algemene overtuigingen. En enkel dáárom kan in de bijbel zo gemakkelijk zo direct naar Christus verwezen worden of tot het bekeren opgeroepen worden. Het voorafgaande is algemeen. Dat punt is dus essentieel aan deze discussie.

Zoals gezegd, het is een heel verschil of je dat gelooft met je verstand of dat het realiteit voor je wordt door het overtuigende werk van de Heilige Geest.

[Fjodor]

Geloof is een gave Gods. Laten we dat eerst stellen. Het wordt door de Heilige Geest in het hart gewerkt.
Maar om geloven gelijk werken te gaan noemen, dat gaat mij te ver. Of je moet daar een hele goede uitleg voor hebben, dus wat bedoel je dan met werk? Want ons gelovige "werken" daardoor worden wij dan gerechtvaardigd? Nee, door het volbrachte werk van Christus worden we gerechtvaardigd en door het geloof mogen wij daar deel aan hebben. Dus niet het geloof is rechtvaardigend of zaligmakend, maar het geloof is het middel waardoor wij Christus mogen omhelzen als Zaligmaker.

Het gaat mij erom dat je toestemt dat geloven een werk is. Dit werk is dan het instrument dat zalig maakt op grond van het werk van Christus.

Op je tweede punt ingaande het wonder is dat een aan zichzelf ontdekte zondaar Christus mag omhelzen als Borg en Middelaar.
En zo heb ik dat ook verwoord:

Geloven is gelukkig wel iets heel anders dan werken. Geloven is ontvangen, dat jou iets geschonken wordt uit louter genade wat je niet verdiend hebt. En daar komt de oproep tot bekering kijken. Want een mens van nature heeft geen enkel idee dat hij gevallen is in Adam, die leeft maar door, ja voor het hier en nu. Die maakt zich echt niet druk hoor of God nu wel oproept tot bekering of niet. Dat maakt een mens, die in het paradijs voor de wereld, voor zichzelf en satan gekozen heeft echt niet uit. Daar moet een wonder gaan gebeuren!

Mm, ik heb nog steeds het idee dat dit expliciet gaat over het voorafgaande werk.. Over het zich druk maken om Gods oproep.

De oproep tot bekering komt tot ons, maar zoals ik al zo vele malen aangegeven heb in dit topic, is dat niet om de mens te gaan activeren, maar om het de rechtvaardige eis van God te handhaven. God maakt Zichzelf namelijk in de eeuwigheid vrij. De oproep tot bekering moet ons dus niet in de benen krijgen, als je snapt wat ik bedoel, maar op de knieën. Knieën werk, smeken en zuchten aan Gods genadetroon.
Maar de mens heeft dan wel wat geleerd, want er moet plaats zijn voor Christus!! Dan weet de mens zich door Gods Genade een dode hond te zijn, waarna het wonder plaats mag hebben dat Christus aan de ziel geopenbaard wordt.

Hier houdt het voor mij echt op. Gerechtigheid en geen offers staat er zo vaak in het OT. Ik snap best wat je bedoelt. Het hele Luther - Kohlbrugge verhaal. En dat zijn ook heel mooie lijnen. Maar op het moment dat je zegt dat de oproep tot bekering niet bedoeld is om mensen te activeren dan houdt het echt op. Als er één reactie op die oproep in de bijbel is die gewaardeerd wordt dan is het wel een geactiveerde reactie. Alle geredeneer ten spijt.

Dan is de bekering geen werk van de mens (of een half werk van de mens en voor het laatste eindje hebben we God nog nodig), nee .. de bekering van de mens is Gods werk ten volle! Dat is door de werking van Gods Geest de afsterving van de oude mens .. we moeten niet meer op onszelf bouwen, maar te beseffen en te doorleven: ik moet komen, maar ik heb geen benen en voeten om te gaan! ik moet aannemen, maar ik heb geen armen en handen om het te pakken. Want het is soeverein, naar het welbehagen van de Heere dat Hij een zondaar opricht uit het slijk. Het is de Heere alleen die het schenkt. Geloof, het is een gave Gods.

Dat hoeven we helemaal niet te doorleven. Dat we geen benen hebben is een werkelijkheid die door het geloof gekend wordt. Dat moeten we niet voorafgaand aan het geloof persé te kennen. Tenminste, niet zo doorleefd en misschien wel zaligmakend als jij het beschrijft.

Nee, het is niet zaligmakend. Bij jou is het geloof zaligmakend, maar zoals de Schrift ons leert is Christus alleen zaligmakend.

Het geloof is een middel tot zaligheid. En daarom zaligmakend. Dat is niet onjuist.

Maar een mens moet toch een Zaligmaker nodig krijgen? Er moet toch werk voor Hem zijn?
Want dat is het evangelie! God verzoent in Christus Jezus goddelozen, tollenaren, hoeren en zondaren. Geen mensen die nog op eigen benen staan en ook geen mensen die Christus nog nooit nodig geacht hebben, maar toch gekomen zijn.

Je herinterpreteert de gehele schrift hè, op jouw manier. De oproep tot bekering is niet bedoeld om je te bekeren maar om om bekering te gaan smeken. Goddelozen en tollenaren zijn geen mensen die ontkennen dat God bestaat of die mensen hun geld aftroggelen, nee geldt voor iedereen voor zover ze zich daar bewust van zijn.

Ik pas, zo kun je de bijbel echt alles laten zeggen.

[Fjodor]

De situatie is anders. Mensen weten wel van nature dat heel veel niet klopt, dat ze van God verwijderd zijn door de zonde. Het draait om de vraag (het wilsbesluit zou ik zeggen) om het geloof op God te stellen. Daar is geen wonder voor nodig om dat bekend te maken. Dat zijn algemene overtuigingen. En enkel dáárom kan in de bijbel zo gemakkelijk zo direct naar Christus verwezen worden of tot het bekeren opgeroepen worden. Het voorafgaande is algemeen. Dat punt is dus essentieel aan deze discussie.

Zoals gezegd, het is een heel verschil of je dat gelooft met je verstand of dat het realiteitvoor je wordt door het overtuigende werk van de Heilige Geest.

Ja, inderdaad. Hier ben ik het ook mee eens.