Opnieuw flinke groei Ger. Gem. in Ned.

[Heus]

Hier de volledige inleiding op het Kerkelijk Jaaroverzicht van ds. J. Roos. Omdat ik vind dat door 1 zin in een persberichtje, weer erg veel gevolgtrekkingen gedaan worden, die niet kloppen ten opzichte van de volledige inleiding.

Kerkelijk jaaroverzicht 2010

Toen ds. W.C. Lamain eens een preek opzocht die hij jaren geleden had voorbereid, vond hij er een briefje tussen waarop hij het volgende geschreven had: Het is nooit hopeloos, het is nooit hopeloos. Hij zei toen diezelfde week van de preekstoel: ‘Al zeggen ze dan vanbinnen dat het wel hopeloos is, maar het is niet hopeloos mensen!’ Deze woorden troffen ons toen we dit in een van zijn predicaties lazen.
Als we thans een begin maken met ons kerkelijk overzicht voor het jaarboek dan willen we niet gaan schrijven over allerlei zaken die ons dikwijls ontmoedigen. We denken dat de vorst der duisternis graag wil dat we daar op zien en niet het Bijbelse advies opvolgen om van de Heere barmhartigheid en genade af te smeken: Laat ons dan met vrijmoedigheid toegaan tot de troon der genade, opdat wij barmhartigheid mogen verkrijgen en genade vinden om geholpen te worden te bekwamer tijd (Hebr. 4:16). Op allerlei gebied leven we temidden van grote veranderingen die ons ernstige zorgen baren. Wat een onrust is er in de wereld en wat een ontwikkelingen zijn er in Gods kerk op aarde. Al deze ontwikkelingen gaan ook onze gemeenten niet voorbij. We zijn allemaal kinderen van deze tijd, zodat – als de Heere het niet verhoedt – er een zekere gewenning optreedt. Daarom zijn we wel bezorgd als we bedenken in welke tijd onze jeugd opgroeit. Zij raken aan al de uitvingen gewend en maken er gebruik van. In hoeverre is er nog tijd voor bezinning en zelfonderzoek? Dit geldt niet alleen onze jonge mensen, maar wij allen zijn door de tijdgeest beïnvloed. De Heere wekke ons uit de slaap van de geestelijke doodstaat op, en houde Zijn volk wakend. Ontzettend is het woord van Christus dat, als Hij op de wolken des hemels zal komen, Zijn volk met de dwaze maagden in slaap zal zijn gevallen!

Op de Ark wijzen
Het is niet genoeg om onze jeugd met bewogenheid tegen allerlei zondige praktijken te waarschuwen. Zij moeten ook met liefde en ernst gewezen worden op Christus, de Ark der behoudenis, en op de noodzakelijkheid om daarin te zijn. De Heere gaf toch Noach opdracht om een ark van goferhout te maken. We lezen in Genesis 6:14: Maak u een ark van goferhout (…) en gij zult ze bepekken van binnen en van buiten met pek. Bepekken met pek. Pek is een soort hars. Het is opmerkelijk dat het woord pek in het Hebreeuws ‘bedekken’, ‘verzoenen’ betekent. Ziet dit niet tevens op het bedekkende en verzoenende bloed van Christus? Zegt ons doopformulier daarom ook niet: ‘En de gelovige Noach zijn acht zielen uit Uw grote barmhartigheid behouden en bewaard? Gelijk het pek of hars de ark van buiten waterdicht maakte en beschermde tegen wormen die het hout zouden kunnen aantasten, zo kunnen jongeren en ouderen alleen bewaard worden tegen de golven van Gods toorn en wereldse verleidingen, en tegen de knagende worm van zonde en ongerechtigheid door het verzoenende bloed van Christus.
Opmerkelijk, de ark moest niet alleen van buiten met pek bepekt worden, maar ook van binnen. Noach moest deze ook vanbinnen met pek bepekken om de vuile lucht van de dieren weg te nemen. Gelijk het pek of hars de vuile stank van de dieren binnen in de ark wegnam, zo leert het ons dat de stank van dat boze hart alleen kan worden weggenomen door Christus’ bloed. Wat een rijke prediking gaat er toch van die ark uit. Alleen het pek of bloed van Christus bedekt, bewaart, en verzoent. Buiten Christus, buiten de enige Ark der behoudenis komen we om.
Door middel van de ark wees de Heere ook op de noodzakelijkheid van Christus’ bloed. Zonder het bloed van Christus is er geen behoudenis; zonder het bloed van Christus is er geen verzoening; zonder het bloed van Christus is er geen gemeenschap met God. Zie hier het enige middel van behoudenis is deze donkere tijd van verval en verleiding. Laten we onze jonge mensen die het zo moeilijk hebben daarop wijzen.
Hoe gelukkig zijn degene die gelovig gebruik mogen maken van het bloed, want die weten van de golven van Gods toorn, van satans verleiding en van hun zonde af, maar ook van Christus, Die al de stormen over Zich heen kreeg om voor hen de Ark der behoudenis te kunnen zijn. God tóónde hen de Ark en léérde hen de kracht van Zijn bloed, toen het voor hen hopeloos was en zij met Gods recht mochten instemmen. Hoe bevoorrecht zijn degenen, die gelovig weten dat alleen Christus’ bloed de schuld verzoent en de stank van hun verdorven bestaan wegneemt. Hoewel dit laatste ten dele is zolang Gods volk op aarde is. Immers, zij zullen hun hele leven met de stank van hun verdorven bestaan te maken krijgen. Echter, dit moet hen te meer tot Christus uitdrijven. Dit pek of bloed van Christus is dus nodig vanbuiten en vanbinnen!

Hopeloos?
We schreven zojuist van ds. Lamain welk briefje hij vond en wat hij zei: ‘Al zeggen ze dan vanbinnen dat het wel hopeloos is, maar het is niet hopeloos mensen!’ Het is dus niet hopeloos, ondanks dat de uitholling van binnenuit en ondanks dat de verwoestende gevolgen vanbuiten onze gemeenten beïnvloeden. Ondanks dat het van onze kant hopeloos is, geldt dit echter niet van Gods kant, omdat Hij getrouw is in het vervullen van Zijn beloften. Naar Zijn soeverein welbehagen en verkiezende liefde zal Hij de Zijnen zeker krachtdadig uit de wereld van zonde en uit het slijk van de godsdienst trekken, en voor Christus, de Ark plaatsmaken.
Nu is ds. Lamain al heel wat jaren geleden overleden, en hij mag de strijd vanbuiten en vanbinnen te boven zijn. Wij en onze kinderen mogen nog zijn in het heden van genade. Doch wij en onze kerkelijke gemeenten leven in een vreselijke tijd van afval en verwording. Wat een rouwfloers ligt er op de gemeenten. Hoe weinig geestelijk leven wordt er gevonden. Wat een lauwe godsdienst wordt er over het algemeen waargenomen. Wat een vreselijke zonden vinden er ook in ons kerkelijke leven plaats, waardoor de ambtsdragers meer tijd moeten besteden aan de gevolgen van de zonde dan aan de zondaren die met de Pinksterlingen uitroepen: Wat zullen wij doen, mannen broeders? (Hand 2:37).

Er is hoop!
Hoop? Niet van onze kant, noch van de kant van onze gemeenten. Er is alleen hoop van Gods kant. Hij gedenkt aan Zijn verbond, omdat Hij is de IK ZAL ZIJN DIE IK ZIJN ZAL. Als de onveranderlijke Verbonds-God blijft Hij de Getrouwe. Hij zal Zijn werk in arme zondaren beginnen, Hij zal Zijn werk voortzetten, en Hij zal Zijn werk in hen voleindigen tot op de dag van Jezus Christus (Filipp. 1).
We willen daarom de indringende vraag stellen of wij genade ontvangen hebben. Waar geen ontdekking is, daar is ook geen plaats voor Christus. Waar geen nood is, daar is ook geen behoefte aan Christus. Waar geen gemis is, daar is ook geen verlangen naar Christus’ gemeenschap. Zullen wij daarom nu zeggen dat het hopeloos is?
We weten wel dat als we zien op de droevige omstandigheden in de wereld en op het kerkelijk erf, dan zijn we geneigd om uit moedeloosheid te zeggen dat het hopeloos is. Doch dat is het niet! We hebben laatst nog weer nieuwe hoop en moed gekregen tijdens een ambtsdragersbijeenkomst toen er over een verkeerd gebruik van Moderne Media werd gesproken. In de discussie bleek terecht dat alle ambtsdragers zeer bezord waren. Doch we kregen in één keer een overslag in onze ziel zodat we zagen dat het niet hopeloos was, dat de strijd niet verloren maar door Christus gewonnen is. Hij heeft satans kop vermorzeld, en daarom is er hoop zolang de wereld bestaat. Dat gaf ons zoveel moed om weer door te gaan met het ambtelijke werk en om onze naasten te wijzen op de grote gevaren die er zijn, maar ook om hen bewust te maken hoe levensgevaarlijk het is om zich te begeven op het hellend vlak van Open Internet en andere zonden. Ja, om met nieuwe moed op Christus, de enige Ark te wijzen.

Er is verwachting!
Hopeloos is het als we buiten Christus leven; hopeloos is het als we niet naar Gods Woord leven. Maar Christus, Die onze Hoop is, leeft en Hij heeft beloofd bij Zijn Kerk te blijven zolang de wereld bestaat. Hij Zelf heeft gezegd: Er is verwachting voor uw nakomelingen, spreekt de HEERE (Jer. 31:17). Een geslacht kan uitsterven, de naam van een familie kan in de toekomst niet meer voorkomen, doch Gods Kerk sterft nooit uit. Laat dit tot troost zijn voor Gods knechten, voor onze ambtsdragers, en voor allen die met onze jeugd omgaan.
Satan gaat onder Gods toelating door, maar God gaat ook door om Zijn beloften getrouw te vervullen. Satan is machtig, maar God is almachtig. Hij kan het niet alleen vervullen als een almachtig God, maar wil het ook doen als een getrouw Vader. O, die getrouwe Vader in Christus zorgt voor Zijn kinderen, en zorgt er ook voor dat Zijn Woord verkondigd zal worden, en dat de belofte voor de nakomelingen vervuld zal worden tot de laatste dag. De Heilige Doop mag nog steeds in de gemeenten bediend worden, waarmee de Heere aangeeft dat er verwachting is en blijft voor het nageslacht. Daarom sterft Gods Kerk niet uit, omdat Koning Jezus leeft en omdat Hij beloofd heeft: Maar Juda zal blijven in eeuwigheid, en Jeruzalem van geslacht tot geslacht (Joël 3:20).

[Ander]

Hier de volledige inleiding op het Kerkelijk Jaaroverzicht van ds. J. Roos. Omdat ik vind dat door 1 zin in een persberichtje, weer erg veel gevolgtrekkingen gedaan worden, die niet kloppen ten opzichte van de volledige inleiding.

Kerkelijk jaaroverzicht 2010

Toen ds. W.C. Lamain eens een preek opzocht die hij jaren geleden had voorbereid, vond hij er een briefje tussen waarop hij het volgende geschreven had: Het is nooit hopeloos, het is nooit hopeloos. Hij zei toen diezelfde week van de preekstoel: ‘Al zeggen ze dan vanbinnen dat het wel hopeloos is, maar het is niet hopeloos mensen!’ Deze woorden troffen ons toen we dit in een van zijn predicaties lazen.
Als we thans een begin maken met ons kerkelijk overzicht voor het jaarboek dan willen we niet gaan schrijven over allerlei zaken die ons dikwijls ontmoedigen. We denken dat de vorst der duisternis graag wil dat we daar op zien en niet het Bijbelse advies opvolgen om van de Heere barmhartigheid en genade af te smeken: Laat ons dan met vrijmoedigheid toegaan tot de troon der genade, opdat wij barmhartigheid mogen verkrijgen en genade vinden om geholpen te worden te bekwamer tijd (Hebr. 4:16). Op allerlei gebied leven we temidden van grote veranderingen die ons ernstige zorgen baren. Wat een onrust is er in de wereld en wat een ontwikkelingen zijn er in Gods kerk op aarde. Al deze ontwikkelingen gaan ook onze gemeenten niet voorbij. We zijn allemaal kinderen van deze tijd, zodat – als de Heere het niet verhoedt – er een zekere gewenning optreedt. Daarom zijn we wel bezorgd als we bedenken in welke tijd onze jeugd opgroeit. Zij raken aan al de uitvingen gewend en maken er gebruik van. In hoeverre is er nog tijd voor bezinning en zelfonderzoek? Dit geldt niet alleen onze jonge mensen, maar wij allen zijn door de tijdgeest beïnvloed. De Heere wekke ons uit de slaap van de geestelijke doodstaat op, en houde Zijn volk wakend. Ontzettend is het woord van Christus dat, als Hij op de wolken des hemels zal komen, Zijn volk met de dwaze maagden in slaap zal zijn gevallen!

Op de Ark wijzen
Het is niet genoeg om onze jeugd met bewogenheid tegen allerlei zondige praktijken te waarschuwen. Zij moeten ook met liefde en ernst gewezen worden op Christus, de Ark der behoudenis, en op de noodzakelijkheid om daarin te zijn. De Heere gaf toch Noach opdracht om een ark van goferhout te maken. We lezen in Genesis 6:14: Maak u een ark van goferhout (…) en gij zult ze bepekken van binnen en van buiten met pek. Bepekken met pek. Pek is een soort hars. Het is opmerkelijk dat het woord pek in het Hebreeuws ‘bedekken’, ‘verzoenen’ betekent. Ziet dit niet tevens op het bedekkende en verzoenende bloed van Christus? Zegt ons doopformulier daarom ook niet: ‘En de gelovige Noach zijn acht zielen uit Uw grote barmhartigheid behouden en bewaard? Gelijk het pek of hars de ark van buiten waterdicht maakte en beschermde tegen wormen die het hout zouden kunnen aantasten, zo kunnen jongeren en ouderen alleen bewaard worden tegen de golven van Gods toorn en wereldse verleidingen, en tegen de knagende worm van zonde en ongerechtigheid door het verzoenende bloed van Christus.
Opmerkelijk, de ark moest niet alleen van buiten met pek bepekt worden, maar ook van binnen. Noach moest deze ook vanbinnen met pek bepekken om de vuile lucht van de dieren weg te nemen. Gelijk het pek of hars de vuile stank van de dieren binnen in de ark wegnam, zo leert het ons dat de stank van dat boze hart alleen kan worden weggenomen door Christus’ bloed. Wat een rijke prediking gaat er toch van die ark uit. Alleen het pek of bloed van Christus bedekt, bewaart, en verzoent. Buiten Christus, buiten de enige Ark der behoudenis komen we om.
Door middel van de ark wees de Heere ook op de noodzakelijkheid van Christus’ bloed. Zonder het bloed van Christus is er geen behoudenis; zonder het bloed van Christus is er geen verzoening; zonder het bloed van Christus is er geen gemeenschap met God. Zie hier het enige middel van behoudenis is deze donkere tijd van verval en verleiding. Laten we onze jonge mensen die het zo moeilijk hebben daarop wijzen.
Hoe gelukkig zijn degene die gelovig gebruik mogen maken van het bloed, want die weten van de golven van Gods toorn, van satans verleiding en van hun zonde af, maar ook van Christus, Die al de stormen over Zich heen kreeg om voor hen de Ark der behoudenis te kunnen zijn. God tóónde hen de Ark en léérde hen de kracht van Zijn bloed, toen het voor hen hopeloos was en zij met Gods recht mochten instemmen. Hoe bevoorrecht zijn degenen, die gelovig weten dat alleen Christus’ bloed de schuld verzoent en de stank van hun verdorven bestaan wegneemt. Hoewel dit laatste ten dele is zolang Gods volk op aarde is. Immers, zij zullen hun hele leven met de stank van hun verdorven bestaan te maken krijgen. Echter, dit moet hen te meer tot Christus uitdrijven. Dit pek of bloed van Christus is dus nodig vanbuiten en vanbinnen!

Hopeloos?
We schreven zojuist van ds. Lamain welk briefje hij vond en wat hij zei: ‘Al zeggen ze dan vanbinnen dat het wel hopeloos is, maar het is niet hopeloos mensen!’ Het is dus niet hopeloos, ondanks dat de uitholling van binnenuit en ondanks dat de verwoestende gevolgen vanbuiten onze gemeenten beïnvloeden. Ondanks dat het van onze kant hopeloos is, geldt dit echter niet van Gods kant, omdat Hij getrouw is in het vervullen van Zijn beloften. Naar Zijn soeverein welbehagen en verkiezende liefde zal Hij de Zijnen zeker krachtdadig uit de wereld van zonde en uit het slijk van de godsdienst trekken, en voor Christus, de Ark plaatsmaken.
Nu is ds. Lamain al heel wat jaren geleden overleden, en hij mag de strijd vanbuiten en vanbinnen te boven zijn. Wij en onze kinderen mogen nog zijn in het heden van genade. Doch wij en onze kerkelijke gemeenten leven in een vreselijke tijd van afval en verwording. Wat een rouwfloers ligt er op de gemeenten. Hoe weinig geestelijk leven wordt er gevonden. Wat een lauwe godsdienst wordt er over het algemeen waargenomen. Wat een vreselijke zonden vinden er ook in ons kerkelijke leven plaats, waardoor de ambtsdragers meer tijd moeten besteden aan de gevolgen van de zonde dan aan de zondaren die met de Pinksterlingen uitroepen: Wat zullen wij doen, mannen broeders? (Hand 2:37).

Er is hoop!
Hoop? Niet van onze kant, noch van de kant van onze gemeenten. Er is alleen hoop van Gods kant. Hij gedenkt aan Zijn verbond, omdat Hij is de IK ZAL ZIJN DIE IK ZIJN ZAL. Als de onveranderlijke Verbonds-God blijft Hij de Getrouwe. Hij zal Zijn werk in arme zondaren beginnen, Hij zal Zijn werk voortzetten, en Hij zal Zijn werk in hen voleindigen tot op de dag van Jezus Christus (Filipp. 1).
We willen daarom de indringende vraag stellen of wij genade ontvangen hebben. Waar geen ontdekking is, daar is ook geen plaats voor Christus. Waar geen nood is, daar is ook geen behoefte aan Christus. Waar geen gemis is, daar is ook geen verlangen naar Christus’ gemeenschap. Zullen wij daarom nu zeggen dat het hopeloos is?
We weten wel dat als we zien op de droevige omstandigheden in de wereld en op het kerkelijk erf, dan zijn we geneigd om uit moedeloosheid te zeggen dat het hopeloos is. Doch dat is het niet! We hebben laatst nog weer nieuwe hoop en moed gekregen tijdens een ambtsdragersbijeenkomst toen er over een verkeerd gebruik van Moderne Media werd gesproken. In de discussie bleek terecht dat alle ambtsdragers zeer bezord waren. Doch we kregen in één keer een overslag in onze ziel zodat we zagen dat het niet hopeloos was, dat de strijd niet verloren maar door Christus gewonnen is. Hij heeft satans kop vermorzeld, en daarom is er hoop zolang de wereld bestaat. Dat gaf ons zoveel moed om weer door te gaan met het ambtelijke werk en om onze naasten te wijzen op de grote gevaren die er zijn, maar ook om hen bewust te maken hoe levensgevaarlijk het is om zich te begeven op het hellend vlak van Open Internet en andere zonden. Ja, om met nieuwe moed op Christus, de enige Ark te wijzen.

Er is verwachting!
Hopeloos is het als we buiten Christus leven; hopeloos is het als we niet naar Gods Woord leven. Maar Christus, Die onze Hoop is, leeft en Hij heeft beloofd bij Zijn Kerk te blijven zolang de wereld bestaat. Hij Zelf heeft gezegd: Er is verwachting voor uw nakomelingen, spreekt de HEERE (Jer. 31:17). Een geslacht kan uitsterven, de naam van een familie kan in de toekomst niet meer voorkomen, doch Gods Kerk sterft nooit uit. Laat dit tot troost zijn voor Gods knechten, voor onze ambtsdragers, en voor allen die met onze jeugd omgaan.
Satan gaat onder Gods toelating door, maar God gaat ook door om Zijn beloften getrouw te vervullen. Satan is machtig, maar God is almachtig. Hij kan het niet alleen vervullen als een almachtig God, maar wil het ook doen als een getrouw Vader. O, die getrouwe Vader in Christus zorgt voor Zijn kinderen, en zorgt er ook voor dat Zijn Woord verkondigd zal worden, en dat de belofte voor de nakomelingen vervuld zal worden tot de laatste dag. De Heilige Doop mag nog steeds in de gemeenten bediend worden, waarmee de Heere aangeeft dat er verwachting is en blijft voor het nageslacht. Daarom sterft Gods Kerk niet uit, omdat Koning Jezus leeft en omdat Hij beloofd heeft: Maar Juda zal blijven in eeuwigheid, en Jeruzalem van geslacht tot geslacht (Joël 3:20).

Wat mooi! Bedankt Heus. Dan kunnen alle verdenkingen richting het kerkverband, ook op dit forum geuit, met één veeg van tafel.

[Auto]

Wat mooi! Bedankt Heus. Dan kunnen alle verdenkingen richting het kerkverband, ook op dit forum geuit, met één veeg van tafel.

Mag ik er op wijzen dat dat al veel eerder ontkracht is.

[Erasmiaan]

Ik kan het niet helpen maar daar val ik nou bovenop.

[Ander]

Ik kan het niet helpen maar daar val ik nou bovenop.

Dat geeft niks hoor. Dat begrijp ik helemaal.

[Afgewezen]

...daar val ik nou bovenop.

En ook dát is een beetje tale Kanaäns.

[Ander]

...daar val ik nou bovenop.

En ook dát is een beetje tale Kanaäns.

[Wilhelm]

Er staan veel mooie zaken in,maar ik kan er niets aan doen. Het voorwaardelijke element komt toch ook in dit stukje weer duidelijk terug. Dat lees ik er toch niet in ?

Als de onveranderlijke Verbonds-God blijft Hij de Getrouwe. Hij zal Zijn werk in arme zondaren beginnen, Hij zal Zijn werk voortzetten, en Hij zal Zijn werk in hen voleindigen tot op de dag van Jezus Christus (Filipp. 1).
We willen daarom de indringende vraag stellen of wij genade ontvangen hebben. Waar geen ontdekking is, daar is ook geen plaats voor Christus. Waar geen nood is, daar is ook geen behoefte aan Christus. Waar geen gemis is, daar is ook geen verlangen naar Christus’ gemeenschap. Zullen wij daarom nu zeggen dat het hopeloos is?

De lezer wordt hier toch niet opgeroepen om tot Christus te gaan zoals hij is ? Dat er een onvoorwaardelijk welkom is voor de grootste van de zondaren ?

[refo]

Dergelijke exegese van een zelfgeschreven briefje is wel merkwaardig.
Het kan wel degelijk hopeloos zijn.

[Jongere]

Ik moet zeggen dat ik de inleiding anders getoonzet vind dan het begin van dit topic. Het is wel beter zoiets in het verband te lezen.
Het citaatje wat Wilhelm eruit haalt kan ik overigens wel helemaal achter staan. Dat is misschien wel 'voorwaardelijk', maar de prediking wordt er niet in beschreven. Er wordt denk ik de geestelijke werkelijkheid in beschreven.

Waar het (volgens mij dan) niet goed gaat, is als die werkelijkheid de prediking gaat overheersen. De prediking werkt die werkelijkheid juist, door de ontdekking van de wet. Wat altijd vergezeld gaat van het evangelie. De gemeente heeft het niet (zozeer) nodig om te horen dat ze ontdekt moeten worden voor ze Christus nodig hebben, maar de gemeente heeft het nodig om ontdekt te worden en Christus nodig te krijgen. Dat is net iets anders, maar juist dat schijnbaar kleine verschil kan veel uitmaken voor de inhoud van de boodschap.

[-DIA-]

...daar val ik nou bovenop.

En ook dát is een beetje tale Kanaäns.

Ja dat is het, de taal van Gods volk! Daar wordt mijn hart naartoe getrokken, en laten anderen dan maar praten, maar als ik een ander Evangelie hoor kan ik best wel eens wat fel zijn, dat mag ook, toch? Het gaat tenlotte om het heil van je ziel en het heil van je naaste.

[huisman]

Er staan veel mooie zaken in,maar ik kan er niets aan doen. Het voorwaardelijke element komt toch ook in dit stukje weer duidelijk terug. Dat lees ik er toch niet in ?

Als de onveranderlijke Verbonds-God blijft Hij de Getrouwe. Hij zal Zijn werk in arme zondaren beginnen, Hij zal Zijn werk voortzetten, en Hij zal Zijn werk in hen voleindigen tot op de dag van Jezus Christus (Filipp. 1).
We willen daarom de indringende vraag stellen of wij genade ontvangen hebben. Waar geen ontdekking is, daar is ook geen plaats voor Christus. Waar geen nood is, daar is ook geen behoefte aan Christus. Waar geen gemis is, daar is ook geen verlangen naar Christus’ gemeenschap. Zullen wij daarom nu zeggen dat het hopeloos is?

De lezer wordt hier toch niet opgeroepen om tot Christus te gaan zoals hij is ? Dat er een onvoorwaardelijk welkom is voor de grootste van de zondaren ?

Wat ik mis is in dit gedeelte de Bijbelse notie dat je voor die ontdekking, die nood en dat gemis ook bij Christus moet zijn.
Vandaag gedenken wij het volbrachte werk van de Borg. Een zondaar kan alleen leven als heel zijn zondig bestaan in dat volbrachte werk besloten is. Daarvoor mag en kan er niets zijn , geen ontdekking gemis of nood buiten Christus Borgverdienste kan ook maar iets betekenen.

Ik moet wel zeggen dat ik het stukje "Op de Ark wijzen" heel mooi vind en dat heel het artikel van Ds J. Roos spreekt van erg veel liefde en bewogenheid met jonge mensen. Als ik mijn kerkelijk bril afzet vind ik het gewoon een mooi artikel die toch Christus centraal stelt.

[Ander]

Er staan veel mooie zaken in,maar ik kan er niets aan doen. Het voorwaardelijke element komt toch ook in dit stukje weer duidelijk terug. Dat lees ik er toch niet in ?

Als de onveranderlijke Verbonds-God blijft Hij de Getrouwe. Hij zal Zijn werk in arme zondaren beginnen, Hij zal Zijn werk voortzetten, en Hij zal Zijn werk in hen voleindigen tot op de dag van Jezus Christus (Filipp. 1).
We willen daarom de indringende vraag stellen of wij genade ontvangen hebben. Waar geen ontdekking is, daar is ook geen plaats voor Christus. Waar geen nood is, daar is ook geen behoefte aan Christus. Waar geen gemis is, daar is ook geen verlangen naar Christus’ gemeenschap. Zullen wij daarom nu zeggen dat het hopeloos is?

De lezer wordt hier toch niet opgeroepen om tot Christus te gaan zoals hij is ? Dat er een onvoorwaardelijk welkom is voor de grootste van de zondaren ?

Het stukje wat er op volgt, geeft het antwoord:

Doch we kregen in één keer een overslag in onze ziel zodat we zagen dat het niet hopeloos was, dat de strijd niet verloren maar door Christus gewonnen is. Hij heeft satans kop vermorzeld, en daarom is er hoop zolang de wereld bestaat. Dat gaf ons zoveel moed om weer door te gaan met het ambtelijke werk en om onze naasten te wijzen op de grote gevaren die er zijn, maar ook om hen bewust te maken hoe levensgevaarlijk het is om zich te begeven op het hellend vlak van Open Internet en andere zonden. Ja, om met nieuwe moed op Christus, de enige Ark te wijzen.

[memento]

Er staan veel mooie zaken in,maar ik kan er niets aan doen. Het voorwaardelijke element komt toch ook in dit stukje weer duidelijk terug. Dat lees ik er toch niet in ?

Als de onveranderlijke Verbonds-God blijft Hij de Getrouwe. Hij zal Zijn werk in arme zondaren beginnen, Hij zal Zijn werk voortzetten, en Hij zal Zijn werk in hen voleindigen tot op de dag van Jezus Christus (Filipp. 1).
We willen daarom de indringende vraag stellen of wij genade ontvangen hebben. Waar geen ontdekking is, daar is ook geen plaats voor Christus. Waar geen nood is, daar is ook geen behoefte aan Christus. Waar geen gemis is, daar is ook geen verlangen naar Christus’ gemeenschap. Zullen wij daarom nu zeggen dat het hopeloos is?

De lezer wordt hier toch niet opgeroepen om tot Christus te gaan zoals hij is ? Dat er een onvoorwaardelijk welkom is voor de grootste van de zondaren ?

Het stukje wat er op volgt, geeft het antwoord:

Doch we kregen in één keer een overslag in onze ziel zodat we zagen dat het niet hopeloos was, dat de strijd niet verloren maar door Christus gewonnen is. Hij heeft satans kop vermorzeld, en daarom is er hoop zolang de wereld bestaat. Dat gaf ons zoveel moed om weer door te gaan met het ambtelijke werk en om onze naasten te wijzen op de grote gevaren die er zijn, maar ook om hen bewust te maken hoe levensgevaarlijk het is om zich te begeven op het hellend vlak van Open Internet en andere zonden. Ja, om met nieuwe moed op Christus, de enige Ark te wijzen.

De vraag is natuurlijk: Wordt iedereen uitgenodigd in die Ark, of alleen mensen die hun zonden hebben leren kennen...

[huisman]

Er staan veel mooie zaken in,maar ik kan er niets aan doen. Het voorwaardelijke element komt toch ook in dit stukje weer duidelijk terug. Dat lees ik er toch niet in ?

Als de onveranderlijke Verbonds-God blijft Hij de Getrouwe. Hij zal Zijn werk in arme zondaren beginnen, Hij zal Zijn werk voortzetten, en Hij zal Zijn werk in hen voleindigen tot op de dag van Jezus Christus (Filipp. 1).
We willen daarom de indringende vraag stellen of wij genade ontvangen hebben. Waar geen ontdekking is, daar is ook geen plaats voor Christus. Waar geen nood is, daar is ook geen behoefte aan Christus. Waar geen gemis is, daar is ook geen verlangen naar Christus’ gemeenschap. Zullen wij daarom nu zeggen dat het hopeloos is?

De lezer wordt hier toch niet opgeroepen om tot Christus te gaan zoals hij is ? Dat er een onvoorwaardelijk welkom is voor de grootste van de zondaren ?

Het stukje wat er op volgt, geeft het antwoord:

Doch we kregen in één keer een overslag in onze ziel zodat we zagen dat het niet hopeloos was, dat de strijd niet verloren maar door Christus gewonnen is. Hij heeft satans kop vermorzeld, en daarom is er hoop zolang de wereld bestaat. Dat gaf ons zoveel moed om weer door te gaan met het ambtelijke werk en om onze naasten te wijzen op de grote gevaren die er zijn, maar ook om hen bewust te maken hoe levensgevaarlijk het is om zich te begeven op het hellend vlak van Open Internet en andere zonden. Ja, om met nieuwe moed op Christus, de enige Ark te wijzen.

De vraag is natuurlijk: Wordt iedereen uitgenodigd in die Ark, of alleen mensen die hun zonden hebben leren kennen...

Zonder alles uit het artikel te willen overnemen denk ik wel dat wij nu spijkers op laag water aan het zoeken zijn. Ik schreef al eerder: "Ik moet wel zeggen dat ik het stukje "Op de Ark wijzen" heel mooi vind en dat heel het artikel van Ds J. Roos spreekt van erg veel liefde en bewogenheid met jonge mensen. Als ik mijn kerkelijk bril afzet vind ik het gewoon een mooi artikel die toch Christus centraal stelt"