Afgoderij

[Erasmiaan]

Ik dacht juist dat Pink door sommigen als hyper-calvinist werd gezien?

[Joannah]

Alleen de extremitieit al van een woord als hyper-calvinisme....ieder gewoon "-isme" wantrouw ik al...

[huisman]

Ik dacht juist dat Pink door sommigen als hyper-calvinist werd gezien?

Dat was hij dus niet, lees zijn boeken en pas op met mensen in hokjes plaatsen. Pink zijn boek over de deugden Gods wordt ingeleid door Ds C Sonnevelt (GG predikant) een ander boek door Ds K Veldman (HHK predikant) weer een ander door Ds P de Vries (HHK predikant) zijn Engelstalige Biografie is geschreven door Iain Murray van The Banner of Thruth trust.
Onderstaande link helpt je verder om je duidelijk te maken dat Pink een evenwichtig theoloog was met eerbied voor de Schrift.
http://en.wikipedia.org/wiki/Arthur_Pink

[memento]

Ik dacht juist dat Pink door sommigen als hyper-calvinist werd gezien?

Dat was hij dus niet, lees zijn boeken en pas op met mensen in hokjes plaatsen. Pink zijn boek over de deugden Gods wordt ingeleid door Ds C Sonnevelt (GG predikant) een ander boek door Ds K Veldman (HHK predikant) weer een ander door Ds P de Vries (HHK predikant) zijn Engelstalige Biografie is geschreven door Iain Murray van The Banner of Thruth trust.
Onderstaande link helpt je verder om je duidelijk te maken dat Pink een evenwichtig theoloog was met eerbied voor de Schrift.
http://en.wikipedia.org/wiki/Arthur_Pink

Theologisch gezien is Pink strikt gesproken een hypercalvinist. Omdat hij zijn theologie echter niet consequent doorvoert, zeker niet op de punten waar hij bevindelijk en pastoraal spreekt, is hij toch geliefd bij velen. En terecht!

[Erasmiaan]

Ik dacht juist dat Pink door sommigen als hyper-calvinist werd gezien?

Dat was hij dus niet, lees zijn boeken en pas op met mensen in hokjes plaatsen. Pink zijn boek over de deugden Gods wordt ingeleid door Ds C Sonnevelt (GG predikant) een ander boek door Ds K Veldman (HHK predikant) weer een ander door Ds P de Vries (HHK predikant) zijn Engelstalige Biografie is geschreven door Iain Murray van The Banner of Thruth trust.
Onderstaande link helpt je verder om je duidelijk te maken dat Pink een evenwichtig theoloog was met eerbied voor de Schrift.
http://en.wikipedia.org/wiki/Arthur_Pink

Ik ken Pink goed, en ik weet dit allemaal. Ik zeg ook niet dat IK hem een hyper-calvinist vind maar dat hij door anderen (zijn tegenstanders vermoedelijk) zo werd benoemd. Net als sommigen de gereformeerde gezindte graag 'dopers' noemen. Daarom trok ik even mijn wenkbrouwen op toen ik las dat hij zich afzette tegen het hyper-calvinisme.

[huisman]

Ik dacht juist dat Pink door sommigen als hyper-calvinist werd gezien?

Dat was hij dus niet, lees zijn boeken en pas op met mensen in hokjes plaatsen. Pink zijn boek over de deugden Gods wordt ingeleid door Ds C Sonnevelt (GG predikant) een ander boek door Ds K Veldman (HHK predikant) weer een ander door Ds P de Vries (HHK predikant) zijn Engelstalige Biografie is geschreven door Iain Murray van The Banner of Thruth trust.
Onderstaande link helpt je verder om je duidelijk te maken dat Pink een evenwichtig theoloog was met eerbied voor de Schrift.
http://en.wikipedia.org/wiki/Arthur_Pink

Theologisch gezien is Pink strikt gesproken een hypercalvinist. Omdat hij zijn theologie echter niet consequent doorvoert, zeker niet op de punten waar hij bevindelijk en pastoraal spreekt, is hij toch geliefd bij velen. En terecht!

Ben het niet met je eens : Pink was een Calvinist in de lijn van de D.L. en die vind ik niet hypercalvinistisch Hij heeft zich in zijn levensgang juist afgekeerd van de Hypercalvinistische stroming bij de Strict Baptist.
Ten slotte lees een recensie van de hand van Ds Brugge (GG predikant in Dordrecht)

Pink: tussen arminianisme en hypercalvinisme
13-02-2008 17:18 | Ds. A. A. Brugge
Titel: ”Een waar geloof” Auteur: A. W. Pink, vert. E. J. Brouwer Uitgeverij: De Groot Goudriaan, Kampen, 2007 ISBN 978 90 6140 708 9 Pagina’s: 213 Prijs: € 19,90.

Arthur Walkington Pink wordt wel de laatste der puriteinen genoemd. Van hem kan worden gezegd dat hij lerende schreef en al schrijvende leerde. Ook in het boek ”Een waar geloof” brengt hij bekende en behartigenswaardige zaken onder woorden.

De geschriften van A. W. Pink (1886-1952) kenmerken zich door een nauwgezet en voortdurend Schriftonderzoek. Hij werd door sommigen als arminiaan beschouwd, omdat hij leerde dat allen onder de eis van geloof en bekering vallen. Door anderen werd hij als hypercalvinist beschouwd, omdat hij de soevereiniteit van God benadrukte en leerde dat geloof en bekering gaven van God zijn.

Het boek ”Een waar geloof”, dat in 1932 onder de titel ”Saving Faith” verscheen en nu in het Nederlands is vertaald door E. J. Brouwer, valt in verschillende delen uiteen. In het eerste deel, met als titel ”Tekenen der tijden”, tekent Pink de treurige toestand van de kerk. Hij analyseert wat er tekortschiet aan veel Evangelieprediking in zijn dagen. De oproep om ”gewoon te geloven” en de suggestie dat de mens dit kan, worden door Pink tegen het licht van Gods Woord gehouden. Een kenmerkend citaat in dit verband: „Het is beter mensen weg te jagen door een trouwe prediking, dan de Heilige Geest weg te jagen door ontrouw toe te geven aan het vlees” (22). Vanuit Bijbels perspectief beschrijft Pink wat het geloof is en hoe men gelovig wordt.

Deel twee spreekt over het zaligmakend geloof. De auteur begint met een behandeling van wat het zaligmakend geloof niet is. Als hij spreekt over de aard van het geloof, merkt hij een aantal zaken op waarin ik hem van harte bijval. Zo noemt hij onomwonden dat er tweeërlei kinderen des verbonds zijn. Geloof is niet iets wat oppervlakkigheid als kenmerk draagt. Bij dat laatste gaat het maar al te vaak om de mens zelf en om de vraag hoe men met een werelds leven toch zegt Jezus te kennen.

Het ware geloof richt zich op Jezus en gaat gepaard met een eerlijk en oprecht opgeven van alles om voor Hem te leven. Voor de natuurlijke mens is dit onmogelijk. Het is ook geen product van de natuur, maar een geestelijke gave die vanuit de hoogte naar het vrije van Gods welbehagen meegedeeld wordt. Het ware geloof richt zich op de gaven die Jezus verworven heeft en die door Gods Geest worden toegepast. Soms gebruikt de Heere een loutering om meer gericht te zijn op de Zaligmaker.

In deel drie van het boek wordt het komen tot Christus aan de orde gesteld. Achtereenvolgens staat de auteur stil bij het komen tot Christus met het verstand, bij de genegenheden en bij de wil. Het hoofdstuk wordt afgesloten met een verhandeling over zelfbeproeving. Pink wil, zoals van een getrouw prediker verwacht mag worden, eerlijk met zijn lezers omgaan.

De zekerheid van het geloof komt in hoofdstuk 4 aan de orde. Pink werkt uit wat de Westminster theologen hierover beleden, namelijk dat de Geest gelovigen „in staat stelt om die genade in zichzelf te onderscheiden waaraan Hij de belofte van het leven verbonden heeft.” Vele waardevolle zaken worden naar voren gehaald en besproken, waaruit de belezenheid van Pink blijkt als het gaat om de puriteinen. Maar ook blijkt zijn eerbied voor de Schrift. Wanneer hij spreekt over de ”hindernissen voor de geloofszekerheid”, noemt Pink zaken waarbij zowel predikers als hoorders de hand in eigen boezem moeten steken. De zekerheid des geloofs wordt niet alleen gezocht in de christen, maar een missende en zoekende ziel wordt gewezen naar de Christus.

Het laatste hoofdstuk ten slotte bestaat uit een viertal denkbeeldig vormgegeven gesprekken.

Graag zou ik meer willen citeren. Vanuit de Angelsaksische traditie worden bekende en behartigenswaardige zaken onder woorden gebracht. Daarom wil ik, behalve dit boek van harte aanbevelen, iedereen aansporen het zelf te lezen: Tolle lege! Neem, lees!

[Erasmiaan]

Een beetje een nietszeggende recensie, die geen recht doet aan het boek (ik heb het boek gelezen). Over het afzetten tegen hyper-calvinisme lees ik niets (ook niet in het boek, dat ik gelezen heb).

[memento]

@huisman: Pink heeft een theologische ontwikkeling doorgemaakt. Hoe later in zijn leven, hoe meer hyper-calvinist hij werd. Pink was iemand, die nergens thuishoorde. Door zijn hyper-calvinistische trekjes was hij niet welkom in de main-stream reformatorische kerken, en door zijn ruimheid in het bevindelijke en pastorale spreken was hij bij de hyper-calvinistische kerken niet welkom. Hij is een man die veel afwijzingen heeft mee moeten maken, zowel van kerken als van personen. Hij heeft daarom zijn roeping moeten invullen met schrijven, in plaats van met het predikantschap.

Pink laat zijn theologische hyper-calvinisme in zijn boeken toch wel merkbaar blijken. Zo zijn bv dingen in zijn boek "The souvereignity of God" theologisch gezien wel als hyper-calvinistisch aan te duiden.

Maargoed, ondanks dat beveel ik zijn boeken van harte ter lezing aan. Ondanks zijn theologie weet hij op een heldere Bijbelse, bevindelijke en pastorale manier te spreken. In een tijd met veel geestelijke fastfood (ik denk aan kerkbladartikelen- en mediaties, en boeken) een verademing.

[huisman]

Een beetje een nietszeggende recensie, die geen recht doet aan het boek (ik heb het boek gelezen). Over het afzetten tegen hyper-calvinisme lees ik niets (ook niet in het boek, dat ik gelezen heb).

Pink is een tijd Predikant geweest bij de Strict Baptist maar is daar weggestuurd omdat hij de verantwoordelijkheid van de mens teveel liet staan naar hun opvattingen , ook onderstaan citaat laat zien dat je hem niet onder de hypercalvinsten kunt scharen.

Notice also that Pink, quoting Calvin, affirms an important truth denied by many later Twentieth-Century hyper-Calvinists: that divine mercy is offered to all, indiscriminately, in the gospel.

Hij was dus voorstander van een welmenend aanbod van genade aan alle hoorders. Ben ik het in alles met Pink eens ? Met heel veel wel en ik vind zijn Schrifstudies beter dan zijn dogmatische verhandelingen.

[Gijs83]

Nee want ik begrijp dat niet.
Het spelletje mens Erger Je niet kan dus ook niet meer of wat voor spel dan ook?

Mens-erger-je-niet kan heel leerzaam zijn: leren niet te ergeren...

[memento]

Arthur Pink's early writings reflected the highest of high-Calvinist opinion. Some have suggested that Pink was flirting with (or even embraced) a kind of hyper-Calvinism. Certain hyper-Calvinist tendencies certainly marred some of his earlier works. For example, Pink's well-known and mostly helpful book on the sovereignty of God originally included material (later edited out of the Banner of Truth edition) denying that God loves all His creatures—particularly the reprobate. According to Pink, God's hatred for non-elect sinners allows for no disposition toward them that can properly be called "love."
Pink's denial of the love of God toward the reprobate set him at odds with Calvin, Flavel, Charnock, Manton, and most of the Puritans. But in Pink's later ministry, he encountered a virulent strain of hyper-Calvinism, promoted by the "Gospel Standard" churches in England. The Gospel Standard articles of faith deny that it is the duty of every sinner to repent and believe in Christ.
In the article below, Pink argues against the "Gospel Standard" error, pointing out that if God commands all sinners to repent and believe in Christ, then faith is their duty and unbelief is a sin. In support of this position Pink cites many writers who, ironically, would have differed with Pink on the love of God for the non-elect. (One is tempted to point out that if the more mature Pink had simply reexamined his own position on God's love in the same way he urged his readers to evaluate the "duty-faith" controversy—by Scripture, not bare "reason"; and by considering the wisdom of our Puritan forebears—Pink himself might have abandoned his insistence that God's demeanor toward the reprobate must be utterly devoid of any kind of love.) Notice also that Pink, quoting Calvin, affirms an important truth denied by many later Twentieth-Century hyper-Calvinists: that divine mercy is offered to all, indiscriminately, in the gospel.

Bron: http://www.spurgeon.org/~phil/articles/dutyfth.htm

[huisman]

Arthur Pink's early writings reflected the highest of high-Calvinist opinion. Some have suggested that Pink was flirting with (or even embraced) a kind of hyper-Calvinism. Certain hyper-Calvinist tendencies certainly marred some of his earlier works. For example, Pink's well-known and mostly helpful book on the sovereignty of God originally included material (later edited out of the Banner of Truth edition) denying that God loves all His creatures—particularly the reprobate. According to Pink, God's hatred for non-elect sinners allows for no disposition toward them that can properly be called "love."
Pink's denial of the love of God toward the reprobate set him at odds with Calvin, Flavel, Charnock, Manton, and most of the Puritans. But in Pink's later ministry, he encountered a virulent strain of hyper-Calvinism, promoted by the "Gospel Standard" churches in England. The Gospel Standard articles of faith deny that it is the duty of every sinner to repent and believe in Christ.
In the article below, Pink argues against the "Gospel Standard" error, pointing out that if God commands all sinners to repent and believe in Christ, then faith is their duty and unbelief is a sin. In support of this position Pink cites many writers who, ironically, would have differed with Pink on the love of God for the non-elect. (One is tempted to point out that if the more mature Pink had simply reexamined his own position on God's love in the same way he urged his readers to evaluate the "duty-faith" controversy—by Scripture, not bare "reason"; and by considering the wisdom of our Puritan forebears—Pink himself might have abandoned his insistence that God's demeanor toward the reprobate must be utterly devoid of any kind of love.) Notice also that Pink, quoting Calvin, affirms an important truth denied by many later Twentieth-Century hyper-Calvinists: that divine mercy is offered to all, indiscriminately, in the gospel.

Bron: http://www.spurgeon.org/~phil/articles/dutyfth.htm

memento schreef.

Hoe later in zijn leven, hoe meer hyper-calvinist hij werd.

hierboven.

Certain hyper-Calvinist tendencies certainly marred some of his earlier works.

Hoe zit het nu memento?

Ik hou erover op en concludeer:
1. Wij waarderen alle drie (memento Erasmiaan en ik) de boeken van A.W. Pink.
2. Wij zijn het niet eens over zijn hypercalvinisme
3. Dat kan ook alleen als wij het eens zouden kunnen worden over een sluitende definitie van het hypercalvinisme

[memento]

memento schreef.

Hoe later in zijn leven, hoe meer hyper-calvinist hij werd.

hierboven.

Certain hyper-Calvinist tendencies certainly marred some of his earlier works.

Hoe zit het nu memento?

M.i. is hij later extremer geworden op sommige punten, maar ook voorzichtiger in de manier van verwoorden (had te maken met zijn ervaringen met o.a. de Gospel Standard). Vandaar dat zijn eerdere werken zijn hyper-calvinisme duidelijker tonen (zodanig zelfs, dat een oerdegelijke uitgever besluit die stukken eruit te editen).

Ik hou erover op en concludeer:
1. Wij waarderen alle drie (memento Erasmiaan en ik) de boeken van A.W. Pink.
2. Wij zijn het niet eens over zijn hypercalvinisme
3. Dat kan ook alleen als wij het eens zouden kunnen worden over een sluitende definitie van het hypercalvinisme

Er spelen 3 problemen:
1. Doordat Pink bevindelijk en pastoraal zijn hyper-calvinistische theologie niet doortrekt (en dus ook voor een algemeen aanbod van genade is), valt het ons bevindelijk-ingestelde gereformeerden niet zo op. De vraag die je bij Pink wel kan stellen is: Hij spreekt over een algemeen aanbod van genade, maar is het ook een welgemeend algemeen aanbod van genade.
2. Door de "algemene genade" discussie in NL, waarbij Kersten een hyper-calvinistisch standpunt innam (vanuit het gezichtspunt van de Engelstalige theologie), zijn we in NL gewend aan een hyper-calvinistische visie op algemene genade. In de Engelstalige wereld wordt het ontkennen van de liefde van God tot Zijn schepsel in het algemeen (dus: niet ontkennen dat God Zijn verworpen schepsel in algemene zin liefheeft), en het ontkennen van Zijn zorg voor het schepsel als mede-verdienste van Christus, vaak gezien als hyper-calvinisme.
3. In de Engelstalige wereld toetst men aan de Puriteinen (die theologisch dicht bij Calvijn stonden), terwijl sommigen in NL toetsen aan latere Nadere Reformatoren als Comri (die theologisch best verschillen had met Calvijn).

[Erasmiaan]

1. Wij waarderen alle drie (memento Erasmiaan en ik) de boeken van A.W. Pink.

In ieder geval het boek dat ik gelezen heb: "een waar geloof".

2. Wij zijn het niet eens over zijn hypercalvinisme

Ik heb daar niet echt een mening over maar ik meen dat hij hyper-calvinist genoemd werd door zijn tegenstanders (overigens zal dat altijd een benaming zijn die je tegenstanders je geven; je zal hem nooit voor jezelf gebruiken).

3. Dat kan ook alleen als wij het eens zouden kunnen worden over een sluitende definitie van het hypercalvinisme

Inderdaad. En dat is nog niet zo gemakkelijk.

[huisman]

memento schreef.

Hoe later in zijn leven, hoe meer hyper-calvinist hij werd.

hierboven.

Certain hyper-Calvinist tendencies certainly marred some of his earlier works.

Hoe zit het nu memento?

M.i. is hij later extremer geworden op sommige punten, maar ook voorzichtiger in de manier van verwoorden (had te maken met zijn ervaringen met o.a. de Gospel Standard). Vandaar dat zijn eerdere werken zijn hyper-calvinisme duidelijker tonen.

Ik hou erover op en concludeer:
1. Wij waarderen alle drie (memento Erasmiaan en ik) de boeken van A.W. Pink.
2. Wij zijn het niet eens over zijn hypercalvinisme
3. Dat kan ook alleen als wij het eens zouden kunnen worden over een sluitende definitie van het hypercalvinisme

Er spelen 2 problemen:
1. Doordat Pink bevindelijk en pastoraal zijn hyper-calvinistische theologie niet doortrekt (en dus ook voor een algemeen aanbod van genade is), valt het ons bevindelijk-ingestelde gereformeerden niet zo op.
2. Door de "algemene genade" discussie in NL, waarbij Kersten een hyper-calvinistisch standpunt innam, zijn we in NL gewend aan een hyper-calvinistische visie op algemene genade. In de Engelstalige wereld wordt het ontkennen van de liefde van God tot Zijn schepsel in het algemeen (dus: niet ontkennen dat God Zijn verworpen schepsel in algemene zin liefheeft), en het ontkennen van Zijn zorg voor het schepsel als mede-verdienste van Christus, vaak gezien als hyper-calvinisme.
3. In de Engelstalige wereld toetst men aan de Puriteinen, terwijl sommigen in NL toetsen aan latere Nadere Reformatoren als Comri.

Precies dat is het verschil in het verstaan van het hypercalvinisme, maar als je in NL op iemand het stempel drukt van het hypercalvinisme wordt dat op zijn "aanbod van genade" standpunt betrokken. En daarin was Pink zeker niet hypercalvinistisch. In Engeland wordt Pink trouwens onbevangen een te laat geboren Puritein genoemd.
Ik zou trouwens graag zien dat iemand als b.v. van Valen een biografie over Pink zou publiceren (Uitgevers grijp je kans )