Ik vind die wonderlijke genezingen ook wel griezelig. Dat kan de duivel inderdaad nadoen. Dominees kunnen daar dikke boeken over schrijven. Of die man nou echt een door God ingestelde knecht en aldus het recht heeft om mensen in Jezus Naam te genezen. Moet ik dan beoordelen of het juist was? En als dat zo belangrijk is, waarom nemen de echte knechten het niet over?
Vragen, vragen, vragen.
Ik zou er niet zo snel naartoe gaan, maar ik mankeer ook nix, zover ik weet, dus dat is makkelijk praten.
Daar gaat het me ook niet over, maar Janneke Vlot bewandelt voor zover ik kan beoordelen wel de goede weg wat haar danken betreft.
De uiterlijkheden heb ik het maar niet over. Misschien wil ze wel langer haar, maar als je jaren in een rolstoel zit en alles pijn doet? Hup, kam erdoor en klaar. Heb ik wel meer gehoord. Je wordt zo triiest als je voor de meest gewone dingen geholpen moet worden. Zeker zo jong. En die lange broek? Tja, laten we het daarover hebben.... 't Is wel een zwarte, gelukkig. :mrgreen:
Gebedsgenezers
Onzinnige reactie, wat maakt mij uit dat ze hervormd is en over de kleding heb ik het ook nooit gehad. En waarom zou ik naar de dankdienst moeten?refo schreef:Ja, als het óns zou overkomen, dan zou God pas de eer krijgen. Aan zo'n hervormd vrouwtje met lange broek en kort haar kun je dat wezenlijk niet overlaten. En niet van verwachten ook, natuurlijk.
Sjongejonge. Het AD. Natuurlijk heeft die het over de genezing.
Ga naar de dankdienst a.s. zaterdag. En als je het nodig vindt: oordeel dan.
Dat zou ik zeker doen!JolandaOudshoorn schreef:Ik krijg steeds meer de behoefte om eens bij haar langs te gaan. Bleskensgraaf is tenslotte niet zo heel ver weg. En ik vind dat jij wel hier een punt maakt, Refo, stel je voor als het ons zou overkomen en er zo over geoordeeld werd....refo schreef:Ja, als het óns zou overkomen, dan zou God pas de eer krijgen. Aan zo'n hervormd vrouwtje met lange broek en kort haar kun je dat wezenlijk niet overlaten. En niet van verwachten ook, natuurlijk.
Sjongejonge. Het AD. Natuurlijk heeft die het over de genezing.
Ga naar de dankdienst a.s. zaterdag. En als je het nodig vindt: oordeel dan.
(Als je nog een gaatje in je agenda kan boren).
En voor de duidelijkheid: mijn vorige posting is niet om te veroordelen, maar om het Bijbelse kader aan te geven.
In dit specifieke geval durf ik er niets van zeggen, omdat ik het hier alleen maar hier via-via lees.
Wat ik wel in mijn eigen (reformatorische) omgeving vaak constateer, is dat als een bepaalde ziekte wonderlijk genezen is (zeer kennelijk op het gebed) de ex-patiënt na enige weken weer overgegaan is tot de orde van de dag. Met de opmerking, als je er naar vraagt, dat "er behoorlijk aan mijn boompje geschud is en of de Heere het maar wil gebruiken om me stil te zetten."
Dan komt me dit initiatief me wel wat dankbaarder over.
Overigens zou ik ook niet zo snel naar die Zijlstra gaan, maar je zal maar zo'n ziekte hebben. Dan is het precies wat Job zegt: Huid voor huid, en al wat iemand heeft, zal hij geven voor zijn leven.
Ben ik het eigenlijk grotendeels mee eens. Behalve met punt 1, ik zou in het midden willen laten of dit terécht als gave van God wordt gezien. En wat je laatste zin betreft, de prediking en opstelling van dhr. Zijlstra zegt al voldoende.....dit moeten we terecht zien als ten onrechte verwarrend de gereformeerde gezindte. En laten we niet doen als of 'onze knechten' dit niet kunnen - ik heb een daarvan horen zeggen dat dit geval nog niks was vergeleken bij wat hij heeft meerdere keren heeft meegemaakt. Wat wel uniek is, is de manier waarop deze vrouw aandacht daarvoor vraagt.flx schreef:Ook nieuweling - en nogal betrokken hierbij:Vincent schreef:t Staat nu op voorpagina AD.
Reacties zijn wel treffend. Sommige heel negatief, andere heel positief en ook reacties die alles in het midden laten, zoals deze:
Ik lees het liever dan al die ellende. Voor deze vrouw en familie is dit natuurlijk onvoorstelbaar mooi. Ik ben erg blij voor ze. Of dit GOD is, of kosmische kracht (energie) en/of doordat iemand zo sterk is dat men zichzelf uiteindelijk geneest doordat zij al haar blokkades loslaat? geen idee.
Mysterie van het leven en blijkt zeker dat er meer is dan we ZIEN. Of dat God is of kracht in jezelf ?
Dit is naar mijn idee de meest wetenschappelijke reactie die mogelijk is!
De aanduiding 'wetenschappelijk' is lichtjes overdreven, lijkt me, maar wat deze krant-reactie wel helder maakt is dat er verschillende aspecten uit elkaar gehouden moeten worden die in de lopende discussie nogal door elkaar gingen (en dat heb ik het nog maar niet over haardracht):
1. Natuurlijk is er een ontstellende dankbaarheid. Want of het nu puur een wonderwerk van de Almachtige is of een meer wetenschappelijk-fysiek werk (onbegrepen geneeskunde) of een meer psychisch werk ('blokkades overwonnen') - wat blijft is de genezing die -gelukkig- als gave uit Gods hand wordt gezien.
2. Of er bij deze en vergelijkbare genezingen wel iets 'tegen-natuurlijks' gebeurt, mag zeker ter discussie worden gesteld. Een puur wonder of een onbekende behandeling (die ook meer psychisch kan zijn). Discussie daarover raakt niet direct de integriteit van een voorganger of (ex-)patient.
3. Heel anders wordt het wanneer direct gewezen wordt naar 'schijn' (een groot deel van de Alblasserwaard durft dat echt niet, de geschiedenis kennende!) of -veel erger- als direct 'gevreesd' wordt (maar tegelijk lees ik weinig echte 'vrees'; eerder een vreemd soort 'hoop' of zelfs 'zekerheid') dat er een bovenaardse anti-kracht aan het werk is/was. Laten we daar nou eens niet te snel met ons verstand 'waarheden' over verkondingen!
4. Genezing op zo'n wonderlijke wijze kan er ook zijn zonder een soort planmatig streven daarna. In het AD-geval was dat er zeker; voorganger Zijlstra is er ten zeerste op gericht. Als dat zo is, mag er discussie zijn over de methoden die gebruikt worden (de normen en grenzen van gebedsgenezing en ziekenzalving), maar ook dan moet men oppassen nodeloos integriteitsvragen te stellen.
Natuurlijk verwarren deze verhalen de gereformeerde wereld. Is verwarring zo slecht? Moet er (acuut) een helderheid komen - dat al snel een 'oordeel namens God' wordt?
flx
t Was een rectie op deze zin, maar intussen staat er weer iets tussen.Tiberius schreef:Wat bedoel je precies?refo schreef:Misschien een idee om de hele topic eens te lezen.
EN vervolgens het spreekwoord over de al of niet passende schoen in het achterhoofd te houden?
Onzinnige reactie, wat maakt mij uit dat ze hervormd is en over de kleding heb ik het ook nooit gehad. En waarom zou ik naar de dankdienst moeten?
tja dat krijg je met hak-op-tak discussiesrefo schreef:t Was een rectie op deze zin, maar intussen staat er weer iets tussen.Tiberius schreef:Wat bedoel je precies?refo schreef:Misschien een idee om de hele topic eens te lezen.
EN vervolgens het spreekwoord over de al of niet passende schoen in het achterhoofd te houden?
Onzinnige reactie, wat maakt mij uit dat ze hervormd is en over de kleding heb ik het ook nooit gehad. En waarom zou ik naar de dankdienst moeten?
Dit gaat inderdaad nergens over.Vincent schreef:Onzinnige reactie, wat maakt mij uit dat ze hervormd is en over de kleding heb ik het ook nooit gehad. En waarom zou ik naar de dankdienst moeten?refo schreef:Ja, als het óns zou overkomen, dan zou God pas de eer krijgen. Aan zo'n hervormd vrouwtje met lange broek en kort haar kun je dat wezenlijk niet overlaten. En niet van verwachten ook, natuurlijk.
Sjongejonge. Het AD. Natuurlijk heeft die het over de genezing.
Ga naar de dankdienst a.s. zaterdag. En als je het nodig vindt: oordeel dan.
Klopt, hoewel het als gezonde mensen wel makkelijk praten isBJD schreef:In het AD
http://www.ad.nl/binnenland/article1219830.ece
Absoluut een wonder maar indien het God is zal Hij er toch veel meer mee willen zeggen als "Dat het ter bemoediging is van iedereen die het zwaar heeft". Het blijft in zo'n getuigenis zo bij de lichamelijke genezing alleen hangen. De wonderbaarlijke lichamelijke genezing heeft als doel ter onderwijs en aansporing van de "genezing" van de ziel. Tot uitbreiding van Zijn koninkrijk!Wonderlijke genezing in Bleskensgraaf
Door FRANK VAN DEN ELSEN
Na 17 jaar helse pijn en voornamelijk liggen, staat Janneke Vlot op 4 maart van dit jaar op uit haar rolstoel en loopt.
Hanneke en Teus Vlot. "Alles wat in haar lichaam kapot was, is letterlijk als nieuw." FOTO VICTOR VAN BREUKELEN‘Ongelooflijk,’ luidt de letterlijke reactie van het Erasmus Medisch Centrum.
Teus Vlot uit Bleskensgraaf, een diepgelovig mens, heeft in 2004 op het punt gestaan alle bladzijden uit zijn bijbel te scheuren waarop wonderbaarlijke genezingen plaatsvonden. Zo groot waren op dat moment de vertwijfeling en boosheid over het lijden van zijn zieke vrouw Janneke en hun hele gezin. Maar hij liet zijn bijbel heel. ,,Ik bad om vertrouwen en kreeg het. Boosheid lost niets op.’’
Janneke (44) zelf is geen moment vertwijfeld of boos geweest. ,,Ik heb altijd gezegd: God maakt geen fouten.’’ In een rondzendbrief aan familie en vrienden schreef ze in 2004: ‘Eens zal ik genezen zijn en lopen’. Ze bedoelde destijds: misschien in dit leven, misschien in de hemel, verduidelijkt ze nu.
Het gebeurde in dit leven. Om precies te zijn: op de avond van 4 maart 2007, in Leiderdorp.
Tijdens een genezingsdienst kondigt de evangelist Jan Zijlstra aan dat ‘God door deze vrouw grote dingen gaat doen’. Het volgende moment stapt Janneke wat onwennig uit haar rolstoel en loopt. Stampt op de grond, zonder pijn. Schatert het uit. En stopt vervolgens niet meer met lopen.
Teus (45), eigenaar van een bedrijf in scheepsdieselmotoren en werkgever van 75 mensen, zegt: ,,Ik heb er jaren om gebeden. Ik geloof erin. Maar als het gebeurt, vallen je ogen uit je kassen.’’
Dezelfde nacht pakt Janneke thuis een fiets, stapt op en rijdt weg alsof ze niet anders gewend is. Teus en de kinderen staan er huilend naar te kijken. De pijn is weg. Janneke slaapt weer normaal en wordt fris wakker.
Ze leed sinds 1990 na een val op haar knie aan posttraumatische dystrofie, een ziekte die gepaard gaat met helse pijnen. Door jarenlang voornamelijk liggen liep ze hernia’s op. Zenuwen en spieren raakten steeds verder beschadigd en botten ontkalkt. Talloze pijnlijke behandelwijzen, operaties en medicaties in even zo veel ziekenhuizen, leverden nooit het gewenste resultaat op, wel heel veel ellendige bijwerkingen.
In een gestaag tempo werd Janneke meer invalide en hulpbehoevend. ,,De eerste jaren waren vooral ongemakkelijk. Ik werd een gast in mijn eigen huis, terwijl ik zo graag een goede vrouw en moeder wilde zijn. Maar de laatste jaren heb ik me echt dood in mijn eigen lichaam gevoeld.’’
Vorig jaar nam ze deel aan een groot wetenschappelijk onderzoek onder dystrofiepatiënten door het Erasmus Medisch Centrum. De fysieke schade was onomkeerbaar, de kans op een normaal leven nihil, concludeerden de artsen na intensief onderzoek.
Des te groter is het wonder. Na de genezing zijn Janneke en Teus opnieuw bij het onderzoeksteam geweest. ,,Niet voor onszelf, wij twijfelden niet. Maar voor de artsen. Toen de testresultaten kwamen, stonden wij én alle onderzoekers met tranen in de ogen.’’
Teus: ,,Het is geen wonder van genezing, maar een wonder van schepping. Alles wat in Jannekes lichaam kapot was, is letterlijk als nieuw. Dat zie je op de foto’s. Haar ‘slechte been’ is nu beter dan het goede. God levert geen half werk. Wat hij deed in de bijbel, doet hij anno 2007 nog steeds.’’
Het Erasmus Medisch Centrum in Rotterdam, dat net als als alle ziekenhuizen doorgaans terughoudend is met toelichtingen op individuele gevallen, bevestigt de genezing. Woordvoerder David Drexhagen: ,,Mevrouw is inderdaad helemaal genezen en wij hebben er geen medische verklaring voor. Het is ongelooflijk.’’
Teus: ,,Ik heb een vrouw die ineens 25 jaar jonger is. Ik ben ’s avonds bekaf.’’ Janneke: ,,Ik geniet intens van de kleinste dingen. Over alles ligt een nieuwe glans.’’
Jan Zijlstra meldt telefonisch desgevraagd dat regelmatig wonderen gebeuren tijdens zijn diensten in Leiderdorp. ,,Ook genezingen die medisch ‘onmogelijk’ zijn. Wij turven ze niet, maar ik krijg vaak getuigenissen terug zoals die van Janneke Vlot. Niet ík genees mensen. Ik vraag het aan God de Almachtige.’’
Waarom God ‘pas’ na 17 jaren optrad? Waarom uitgerekend via deze evangelist en niet in hun eigen hervormde kerk in Bleskensgraaf of gewoon thuis op de bank? Allemaal vragen die ook Janneke en Teus zichzelf hebben gesteld, maar waarop ze het antwoord niet weten.
Janneke: ,,Ik moest deze weg bewandelen en nu moet ik de boodschap verkondigen dat Hij, ook in deze tijd, dichtbij de mensen wil komen, ter bemoediging van iedereen die het nu zwaar heeft. God werkt dwars door alle kerkmuren heen en stelt geen voorwaarden.’’
Opdat Zijn naam des te meer verheerlijkt wordt!
Verder, de hoofdpersoon in dit artikel kent duidelijk Jezus al als verlosser en had de verlossing aan de ziel al, daar zal ongetwijfeld dankbaarheid voor zijn geweest, dat nu de dankbaarheid dat er óók lichamelijke genezing is, wat meer de boventoon voert, omdat deze persoon net lichamelijk is genezen, en daar nu ook vol van is, lijkt me niet verkeerd, zolang men maar niet vergeet dat we genezen kunnen worden van ziekte, maar dat we uiteindelijk toch zullen sterven, en dat ons lichaam kan sterven, maar de ziel niet.
Do not waste time bothering whether you ‘love’ your neighbor; act as if you did. As soon as we do this we find one of the great secrets. When you are behaving as if you loved someone, you will presently come to love him."
In ieder geval bevindt Zijlstra zich in illuster gezelschap.
-----------
PARIS, France (AP) -- Smiling broadly, the French nun whose claims could be accepted as the miracle that the Vatican needs to beatify Pope John Paul II said Friday that she was inexplicably and suddenly "cured" of Parkinson's disease -- thanks to him.
Sister Marie Simon-Pierre stopped short of declaring her recovery a miracle, saying that was for the church to decide. But she said her life "totally changed" after her symptoms vanished in one night of prayer and mystery in 2005.
"For me, it is a bit like a second birth," the nun, whose identity was long kept secret, said at a news conference. After her sudden recovery, she said she told one of her fellow nuns, "'Look, my hand is no longer shaking. John Paul II has cured me."
The 46-year-old, speaking in a clear, poised voice, said she was diagnosed with Parkinson's in 2001. Her symptoms worsened with time: Driving became practically impossible, she had difficulty walking, and her left arm hung limply at her side. She also could no longer bear to see John Paul on television, because he, too, was stricken -- more seriously -- with the disease.
When seeing him, "I saw myself in the years to come, to be honest, in a wheelchair," she said.
Her cure came on the night of June 2, 2005, exactly two months after the pontiff's death, she said. In her room after evening prayers, she said an inner voice urged her to take up her pen and write. She did, and was surpassed to see that her handwriting -- which had grown illegible because of her illness -- was clear. She said she then went to bed, and woke early the next morning feeling "completely transformed."
"I was no longer the same inside. It is difficult for me to explain to you in words ... It was too strong, too big. A mystery."
"I realized that my body was no longer the same," she added. "I was convinced that I was cured."
She said that she has not taken medicine since. Before her cure, her fellow nuns in the "Little Sisters of Catholic Maternities" had been praying to John Paul for her recovery, she added.
Described by her colleagues as a gentle, reserved woman who had hoped to keep her identity under wraps, the nun coped well with the media spotlight. She looked a little bemused as journalists huddled around her, putting their microphones in place. Only once, when describing how her symptoms worsened after the pope died on April 2, 2005, did she momentarily lose a little of her poise.
"Please excuse me, I'm a little emotional," she said.
Before John Paul can be beatified -- the last formal step before possible sainthood -- the Vatican requires that a miracle attributed to his intercession be confirmed.
The nun is expected to travel to Rome for ceremonies marking the second anniversary of the pontiff's death and the closure of a church investigation into his life. Pope Benedict XVI waived the customary five-year waiting period for the procedure to begin, clearly in response to popular demand that began with chants of "Santo Subito!" or "Sainthood Now!" erupting during John Paul's 2005 funeral.
The nun, who comes from a family of practicing Catholics in Cambrai in northern France, said she had always been an admirer of John Paul. She was 17 when he was elected pontiff.
"He was, in a way, my pope, the pope of our generation," she said. When he died, "I felt as if I had lost a friend,"
There is still no word on when any beatification or canonization of John Paul might occur.
"All I can tell you is that I was sick and now I am cured," said the nun. "It is for the church to say and to recognize whether it is a miracle."
Copyright 2007 The Associated Press. All rights reserved.This material may not be published, broadcast, rewritten, or redistributed.
-----------
PARIS, France (AP) -- Smiling broadly, the French nun whose claims could be accepted as the miracle that the Vatican needs to beatify Pope John Paul II said Friday that she was inexplicably and suddenly "cured" of Parkinson's disease -- thanks to him.
Sister Marie Simon-Pierre stopped short of declaring her recovery a miracle, saying that was for the church to decide. But she said her life "totally changed" after her symptoms vanished in one night of prayer and mystery in 2005.
"For me, it is a bit like a second birth," the nun, whose identity was long kept secret, said at a news conference. After her sudden recovery, she said she told one of her fellow nuns, "'Look, my hand is no longer shaking. John Paul II has cured me."
The 46-year-old, speaking in a clear, poised voice, said she was diagnosed with Parkinson's in 2001. Her symptoms worsened with time: Driving became practically impossible, she had difficulty walking, and her left arm hung limply at her side. She also could no longer bear to see John Paul on television, because he, too, was stricken -- more seriously -- with the disease.
When seeing him, "I saw myself in the years to come, to be honest, in a wheelchair," she said.
Her cure came on the night of June 2, 2005, exactly two months after the pontiff's death, she said. In her room after evening prayers, she said an inner voice urged her to take up her pen and write. She did, and was surpassed to see that her handwriting -- which had grown illegible because of her illness -- was clear. She said she then went to bed, and woke early the next morning feeling "completely transformed."
"I was no longer the same inside. It is difficult for me to explain to you in words ... It was too strong, too big. A mystery."
"I realized that my body was no longer the same," she added. "I was convinced that I was cured."
She said that she has not taken medicine since. Before her cure, her fellow nuns in the "Little Sisters of Catholic Maternities" had been praying to John Paul for her recovery, she added.
Described by her colleagues as a gentle, reserved woman who had hoped to keep her identity under wraps, the nun coped well with the media spotlight. She looked a little bemused as journalists huddled around her, putting their microphones in place. Only once, when describing how her symptoms worsened after the pope died on April 2, 2005, did she momentarily lose a little of her poise.
"Please excuse me, I'm a little emotional," she said.
Before John Paul can be beatified -- the last formal step before possible sainthood -- the Vatican requires that a miracle attributed to his intercession be confirmed.
The nun is expected to travel to Rome for ceremonies marking the second anniversary of the pontiff's death and the closure of a church investigation into his life. Pope Benedict XVI waived the customary five-year waiting period for the procedure to begin, clearly in response to popular demand that began with chants of "Santo Subito!" or "Sainthood Now!" erupting during John Paul's 2005 funeral.
The nun, who comes from a family of practicing Catholics in Cambrai in northern France, said she had always been an admirer of John Paul. She was 17 when he was elected pontiff.
"He was, in a way, my pope, the pope of our generation," she said. When he died, "I felt as if I had lost a friend,"
There is still no word on when any beatification or canonization of John Paul might occur.
"All I can tell you is that I was sick and now I am cured," said the nun. "It is for the church to say and to recognize whether it is a miracle."
Copyright 2007 The Associated Press. All rights reserved.This material may not be published, broadcast, rewritten, or redistributed.
-
Bert Mulder
- Berichten: 9099
- Lid geworden op: 28 aug 2006, 22:07
- Locatie: Grace URC Leduc Alberta Canada
- Contacteer:
Vincent schreef: Copyright 2007 The Associated Press. All rights reserved.This material may not be published, broadcast, rewritten, or redistributed.
Mijn enige troost is, dat ik niet mijn, maar Jezus Christus eigen ben, Die voor mijn zonden betaald heeft, en zo bewaart, dat alles tot mijn zaligheid dienen moet; waarom Hij mij ook door Zijn Heilige Geest van eeuwig leven verzekert, en Hem voortaan te leven van harte willig en bereid maakt.
