Gebruiken bij begrafenissen (uit: GG)

[DDD]

Is de felheid van het onbegrip over deze zaak (de kist niet in de kerk plaatsen) ook niet een teken van onze tijd? Het lichaam is alles waar we afscheid van nemen. Het fysieke element staat in het middelpunt. Dat verdringt het Woord en het besef dat er een eeuwige bestemming is aangevangen.

Wat voegt de aanwezigheid van de kist precies toe, behalve het emotionele aspect van "de kist niet ergens alleen achterlaten"? Wat overigens een argument is wat ik niet begrijp want ik geloof niet dat men tijdens de dagen "boven aarde" ook 's nachts altijd bij de kist blijft zitten. Daarboven wordt de kist even erna op de begraafplaats ook achtergelaten.

Ik erken dat het een emotionele, gevoelige dimensie toevoegt aan de rouwdienst wanneer de kist wordt binnengedragen. Het is een "levende, dode" prediking. Maar moeten we dat willen?

Ik ben er overigens niet op tegen. Maar heb ook nog geen goede argumenten vóór gelezen.

Rouwverwerking kun je toch niet los zien van emotie? De rouwbijeenkomst zou een bijdrage moeten leveren aan een goede rouwverwerking. Ik zie het als een uiting van respect voor de overledene om die niet zomaar ergens neer te zetten. Maar dat is heel persoonlijk, dat geef ik onmiddellijk toe.

Inderdaad zou je ook kunnen zeggen dat de rouwdienst alvast een oefening is in loslaten, en dat de overledene daarom ergens anders blijft. Ik vind het een beetje raar, maar ook dat is heel persoonlijk.

Maar ik geloof niet dat mensen menen dat zij slechts van het lichaam afscheid nemen. Ik denk echt dat vrijwel iedereen zich er goed van bewust is, dat degene van wie zij houden niet meer in dit leven is. Dat staat er verder los van. Het idee is misschien dat de rouwdienst niet over de overledene moet gaan, maar dat daarin het Woord centraal moet staan. Daar ben ik het niet mee eens. De rouwdienst is er om het Woord present te stellen in het lijden van het afscheid, niet om het afscheid even aan de kant te schuiven voor iets belangrijkers.

Ik ben wel benieuwd hoe dat vroeger ging. Misschien bleef de overledene buiten vanwege de geur? Er waren vroeger geen koelingen.

Ik ben trouwens alleen onbegrip tegengekomen over het niet zingen, niet over het wel of niet meenemen van de overledene (waarbij overigens de kist alleen het vervoermiddel is). De kist wordt niet begraven, althans, niet in eerste instantie. Het gaat om de overledene die daarin ligt.

Ik vind overigens wel dat het normaal is om na overlijden altijd iemand in de buurt van de overledene te houden, wat niet wil zeggen dat je niet mag slapen. Dan heb ik over het overlijden van mensen die iemand dierbaar zijn. Er zijn helaas ook mensen, die geen mens hebben. Dat is een ander verhaal.

[Jantje]

Alle stokpaardjes worden weer van stal gehaald. Waar blijft de o zo geroemde verdraagzaamheid van de linkse broeders?

Ik ben anders, schijnt het, één van de meest rechtse broeders op dit forum. Het zegt wel genoeg dat ik de linkse broeders bijval in dezen, lijkt me.

[Stof]

Alle stokpaardjes worden weer van stal gehaald. Waar blijft de o zo geroemde verdraagzaamheid van de linkse broeders?

Ik ben anders, schijnt het, één van de meest rechtse broeders op dit forum. Het zegt wel genoeg dat ik de linkse broeders bijval in dezen, lijkt me.

Ik denk dat dat duidelijk maakt dat het hier om een middelmatige zaak gaat.

[DDD]

Ik vind het een beetje onzin om dit aan links of rechts te relateren. Hooguit is er het verband dat in meer rechtse gemeenten meer de neiging is om gewetensdwang toe te passen. Dat is althans mijn idee. Maar goed. Dat is een discussie apart.

[Jantje]

Ook dat strookt weer niet met mijn afkomst. Maar goed, dat is wel heel erg off-topic en dus ook geheel terzijde.

[GGotK]

Alle stokpaardjes worden weer van stal gehaald. Waar blijft de o zo geroemde verdraagzaamheid van de linkse broeders?

Ik ben anders, schijnt het, één van de meest rechtse broeders op dit forum. Het zegt wel genoeg dat ik de linkse broeders bijval in dezen, lijkt me.

Tsja, misschien ben je wel veel minder rechts dan je denkt of dat anderen denken. Maakt voor de rest ook niets uit.

De vraag is of een jarenlange traditie, of we dit nu direct of indirect kunnen relateren aan God Woord, in een bepaalde gemeente iets met wetticisme te maken heeft.

[Zeeuw]

Is de felheid van het onbegrip over deze zaak (de kist niet in de kerk plaatsen) ook niet een teken van onze tijd? Het lichaam is alles waar we afscheid van nemen. Het fysieke element staat in het middelpunt. Dat verdringt het Woord en het besef dat er een eeuwige bestemming is aangevangen.

Wat voegt de aanwezigheid van de kist precies toe, behalve het emotionele aspect van "de kist niet ergens alleen achterlaten"? Wat overigens een argument is wat ik niet begrijp want ik geloof niet dat men tijdens de dagen "boven aarde" ook 's nachts altijd bij de kist blijft zitten. Daarboven wordt de kist even erna op de begraafplaats ook achtergelaten.

Ik erken dat het een emotionele, gevoelige dimensie toevoegt aan de rouwdienst wanneer de kist wordt binnengedragen. Het is een "levende, dode" prediking. Maar moeten we dat willen?

Ik ben er overigens niet op tegen. Maar heb ook nog geen goede argumenten vóór gelezen.

Voor mij is een argument wel dat de dode, meestal, zijn hele leven in de kerk is geweest. Om deze dan bij de begrafenisdienst, ook al is het slechts het lichaam, niet als laatste eer/nagedachtenis de kerk in te brengen, maar in een zaaltje of plaats elders neer te zetten, voelt voor mij bijna respectloos.

Met je eerste argument kan ik mee. Wel wil ik daarbij aantekenen dat de overledene er daadwerkelijk "niet meer is", ook al is zijn of haar kist er. Al die vorige momenten in de kerk was de persoon er wel. Nu niet meer, en ik weet: dit is heel moeilijk en diep pijnlijk om onder ogen te zien. Je tweede argument ben ik het mee oneens, ook al begrijp ik het gevoelsmatig goed. Een mens in een kist, een overledene, die kun je per definitie niet eren. Het is al een complete oneer, een schande, een mens in een kist. Het was Gods pronkjuweel. Dat deze persoon daar ligt is al een diepe aanklacht. Ik geloof oprecht dat aan een rouwdienst en een begrafenis geen enkele eer valt te behalen, tenzij God en Zijn herstellende genade in het middelpunt staan.

Ik begrijp je laatste gedachte zeker. Maar je neemt toch in de week vooraf ook 'afscheid' van de overledene? Gods pronkjuweel zijn we bij leven ook niet meer als je die gedachte doorvoert toch?

[Bezorgd]

---knip---

[helma]

Toen ik 11 was stierf een vriendin van mijn zus, door een ongeluk. Ze was 13 jaar. Ik weet nu nog wat voor indruk het maakte dat er een kist met een leeftijdsgenootje tot voorin de kerk gedragen werd. De rouwdienst krijgt een extra dimensie als je zo direct geconfronteerd wordt met de dood. Ik zie het niet zozeer als een eerbetoon aan de overledene, maar meer als een onderstreping van het Memento Mori voor de overlevenden.

[Bezorgd]

Toen ik 11 was stierf een vriendin van mijn zus, door een ongeluk. Ze was 13 jaar. Ik weet nu nog wat voor indruk het maakte dat er een kist met een leeftijdsgenootje tot voorin de kerk gedragen werd. De rouwdienst krijgt een extra dimensie als je zo direct geconfronteerd wordt met de dood. Ik zie het niet zozeer als een eerbetoon aan de overledene, maar meer als een onderstreping van het Memento Mori voor de overlevenden.

Eens, als een zichtbare prediking.

[pierre27]

---knip--- Niet op de persoon aub

[Bezorgd]

---knip--- Niet op de persoon aub

[pierre27]

Toen ik 11 was stierf een vriendin van mijn zus, door een ongeluk. Ze was 13 jaar. Ik weet nu nog wat voor indruk het maakte dat er een kist met een leeftijdsgenootje tot voorin de kerk gedragen werd. De rouwdienst krijgt een extra dimensie als je zo direct geconfronteerd wordt met de dood. Ik zie het niet zozeer als een eerbetoon aan de overledene, maar meer als een onderstreping van het Memento Mori voor de overlevenden.

In dit geval vergeet ik ook niet de begrafenis van mijn schoonzus en jaren later een leerling. In beide gevallen stond de kist ook als een sprake voor in de kerk. Daar waar de ruimte er is om dat te kunnen doen is het prima. Waar ze dat niet willen gewoon niet.

[Zeeuw]

Toen ik 11 was stierf een vriendin van mijn zus, door een ongeluk. Ze was 13 jaar. Ik weet nu nog wat voor indruk het maakte dat er een kist met een leeftijdsgenootje tot voorin de kerk gedragen werd. De rouwdienst krijgt een extra dimensie als je zo direct geconfronteerd wordt met de dood. Ik zie het niet zozeer als een eerbetoon aan de overledene, maar meer als een onderstreping van het Memento Mori voor de overlevenden.

In dit geval vergeet ik ook niet de begrafenis van mijn schoonzus en jaren later een leerling. In beide gevallen stond de kist ook als een sprake voor in de kerk. Daar waar de ruimte er is om dat te kunnen doen is het prima. Waar ze dat niet willen gewoon niet.

Eens met dat laatste ja. Als er maar wel eerlijk kan gesproken worden over de reden voor zaken.

[Bezorgd]

Toen ik 11 was stierf een vriendin van mijn zus, door een ongeluk. Ze was 13 jaar. Ik weet nu nog wat voor indruk het maakte dat er een kist met een leeftijdsgenootje tot voorin de kerk gedragen werd. De rouwdienst krijgt een extra dimensie als je zo direct geconfronteerd wordt met de dood. Ik zie het niet zozeer als een eerbetoon aan de overledene, maar meer als een onderstreping van het Memento Mori voor de overlevenden.

In dit geval vergeet ik ook niet de begrafenis van mijn schoonzus en jaren later een leerling. In beide gevallen stond de kist ook als een sprake voor in de kerk. Daar waar de ruimte er is om dat te kunnen doen is het prima. Waar ze dat niet willen gewoon niet.

Eens met dat laatste ja. Als er maar wel eerlijk kan gesproken worden over de reden voor zaken.

Juist. Maar in de praktijk vind men het niet kunnen dat er vragen gesteld worden.
Zwijgen en ja-knikken dat wordt dan verwacht en door sommigen hier gepredikt.