Afgewezen schreef:Ik lees graag bekeringsgeschiedenissen (al vind ik ze niet allemaal even mooi), want ik vind daar - evenals Gian - veel herkenning in.

Vind je dan niet genoeg herkenning in de mensen om je heen en in je gemeente? Je verheugen in God met levende mensen is toch veel mooier dan met letters?

Ik denk dat je jezelf moet realiseren dat het boeken van mensen zijn. De Bijbel is het woord van God. Dat is feilloos. Mensen kunnen fouten maken, de auteur, de uitgever, de persoon die het aanraadt, en uiteindelijk degene die het leest. Doe het biddend, lezen bedoel ik, en toets het aan het Woord van God. Uiteindelijk is God de Schepper en onderhouder van al Zijn eigen werk. Hij is het middelpunt van ieder boek. Het goede komt echt alleen van Boven, en niet van hier, als ik naar mezelf kijk dan...

Miscanthus schreef:

Afgewezen schreef:Ik lees graag bekeringsgeschiedenissen (al vind ik ze niet allemaal even mooi), want ik vind daar - evenals Gian - veel herkenning in.

Vind je dan niet genoeg herkenning in de mensen om je heen en in je gemeente? Je verheugen in God met levende mensen is toch veel mooier dan met letters?

De Bijbel bestaat toch ook uit letters?

Je leven moet gericht zijn op Christus in de eerste plaats
niet op herkenning van ervaringen van anderen
dan loop je gevaar meer uit je gevoel te leven dan uit het geloof

Och dat ik Hém kenne moge

helma schreef:Je leven moet gericht zijn op Christus in de eerste plaats
niet op herkenning van ervaringen van anderen
dan loop je gevaar meer uit je gevoel te leven dan uit het geloof

Och dat ik Hém kenne moge

En waar slaat dit op, als ik zo vrij mag zijn?

Afgewezen schreef:

helma schreef:Je leven moet gericht zijn op Christus in de eerste plaats
niet op herkenning van ervaringen van anderen
dan loop je gevaar meer uit je gevoel te leven dan uit het geloof

Och dat ik Hém kenne moge

En waar slaat dit op, als ik zo vrij mag zijn?

In bekeringsgeschiedenissen staat te vaak en te veel de christen en zijn ervaringen centraal i.p.v. de Christus. Als je veel van die boekjes leeft en het jargon wat overneemt val je wel in het pulletje bij een aantal mensen, maar kun je nog ver buiten de gemmenschap met God leven.

plebe schreef:

Afgewezen schreef:

helma schreef:Je leven moet gericht zijn op Christus in de eerste plaats
niet op herkenning van ervaringen van anderen
dan loop je gevaar meer uit je gevoel te leven dan uit het geloof

Och dat ik Hém kenne moge

En waar slaat dit op, als ik zo vrij mag zijn?

In bekeringsgeschiedenissen staat te vaak en te veel de christen en zijn ervaringen centraal i.p.v. de Christus. Als je veel van die boekjes leeft en het jargon wat overneemt val je wel in het pulletje bij een aantal mensen, maar kun je nog ver buiten de gemmenschap met God leven.

't Wordt een beetje cliché: 'in de bekeringsgeschiedenissen staat te vaak en te veel de christen centraal'.
Wat is 'te vaak en te veel'?
Verder, als er herkenning is bij bekeringsgeschiedenissen lijkt me dat nu juist níét te suggereren dat je buiten de gemeenschap met God leeft.
Wat een rare tegenstellingen kunnen mensen toch maken op dit forum!

Als je herkenning vind in een dwaling ben je nog veel verder van huis.

plebe schreef:

Afgewezen schreef:

helma schreef:Je leven moet gericht zijn op Christus in de eerste plaats
niet op herkenning van ervaringen van anderen
dan loop je gevaar meer uit je gevoel te leven dan uit het geloof

Och dat ik Hém kenne moge

En waar slaat dit op, als ik zo vrij mag zijn?

In bekeringsgeschiedenissen staat te vaak en te veel de christen en zijn ervaringen centraal i.p.v. de Christus. Als je veel van die boekjes leeft en het jargon wat overneemt val je wel in het pulletje bij een aantal mensen, maar kun je nog ver buiten de gemmenschap met God leven.

niet mee eens, dan gaan mensen er gewoon verkeerd mee om. In de Bijbel staan ook talloze verhalen over mensen die tot geloof komen... dat lezen kan geen kwaad, getuigenissen van anderen lezen ook niet, als God maar centraal staat. En als iemand vertelt wat hij/zij allemaal heeft meegemaakt, wat God allemaal heeft gedaan, kan jij niet oordelen of die mens God centraal heeft staan.

Marnix schreef:

plebe schreef:

Afgewezen schreef:

helma schreef:Je leven moet gericht zijn op Christus in de eerste plaats
niet op herkenning van ervaringen van anderen
dan loop je gevaar meer uit je gevoel te leven dan uit het geloof

Och dat ik Hém kenne moge

En waar slaat dit op, als ik zo vrij mag zijn?

In bekeringsgeschiedenissen staat te vaak en te veel de christen en zijn ervaringen centraal i.p.v. de Christus. Als je veel van die boekjes leeft en het jargon wat overneemt val je wel in het pulletje bij een aantal mensen, maar kun je nog ver buiten de gemmenschap met God leven.

niet mee eens, dan gaan mensen er gewoon verkeerd mee om. In de Bijbel staan ook talloze verhalen over mensen die tot geloof komen... dat lezen kan geen kwaad, getuigenissen van anderen lezen ook niet, als God maar centraal staat. En als iemand vertelt wat hij/zij allemaal heeft meegemaakt, wat God allemaal heeft gedaan, kan jij niet oordelen of die mens God centraal heeft staan.

Dank voor je nuance.

En als iemand vertelt wat hij/zij allemaal heeft meegemaakt, wat God allemaal heeft gedaan, kan jij niet oordelen of die mens God centraal heeft staan.

Je kan wel horen waar iemand het het meest over heeft. Is hij dat zelf, met al zn zonden, als zn ervaringen, of is het begin, het verhaal zelf, en het einde Christus, die hem van alle zonde verlost heeft.

Ik zeg niet dat als iemand niet zo'n verhaal heeft, dat het niet waar kan zijn. Wél dat zo iemand niet op zijn plaats is. Ons spreken moet altijd een doel hebben, en dat doel mag niet anders zijn dan Christus alleen; anders kunnen we beter stil zwijgen, hoe mooi ons verhaal ook is (zeker als we tegen onbekeerden spreken).

Er was eens een jong predikant, die in de gezelschappen bekend stond, als iemand die erg worstelde met zijn zonden, en ook vaak op het gezelschap daarover sprak. Toen hij voor het eerst spreken mocht als predikant, gaf het gezelschap hem deze boodschap mee: Broeder, hier mag je spreken over je zonden, maar daar moet je spreken over hoe goed je God is!

Ik denk dat we daar verstandig aan doen. Het is niet goed, ja eerder gevaarlijk, als een kind van God - het zij in een gesprek, het zij via een verhaal in een boekje - klaagt over zijn zonden, of anderszinds iets spreekt wat niet als doel Jezus Christus die stierf voor zondaren heeft. Wij hebben maar één boodschap: Christus is alles!

memento schreef:

En als iemand vertelt wat hij/zij allemaal heeft meegemaakt, wat God allemaal heeft gedaan, kan jij niet oordelen of die mens God centraal heeft staan.

Je kan wel horen waar iemand het het meest over heeft. Is hij dat zelf, met al zn zonden, als zn ervaringen, of is het begin, het verhaal zelf, en het einde Christus, die hem van alle zonde verlost heeft.

Ik zeg niet dat als iemand niet zo'n verhaal heeft, dat het niet waar kan zijn. Wél dat zo iemand niet op zijn plaats is. Ons spreken moet altijd een doel hebben, en dat doel mag niet anders zijn dan Christus alleen; anders kunnen we beter stil zwijgen, hoe mooi ons verhaal ook is (zeker als we tegen onbekeerden spreken).

Er was eens een jong predikant, die in de gezelschappen bekend stond, als iemand die erg worstelde met zijn zonden, en ook vaak op het gezelschap daarover sprak. Toen hij voor het eerst spreken mocht als predikant, gaf het gezelschap hem deze boodschap mee: Broeder, hier mag je spreken over je zonden, maar daar moet je spreken over hoe goed je God is!

Ik denk dat we daar verstandig aan doen. Het is niet goed, ja eerder gevaarlijk, als een kind van God - het zij in een gesprek, het zij via een verhaal in een boekje - klaagt over zijn zonden, of anderszinds iets spreekt wat niet als doel Jezus Christus die stierf voor zondaren heeft. Wij hebben maar één boodschap: Christus is alles!

Wat ik aan dit soort postings nooit begrijp:

Allemaal belijden we toch onze totale doodstaat en doodslaap?

Als je iemand wilt wakker schudden omdat er gevaar dreigt ga je toch ook geen lieve woordjes fluisteren?

M.i. kan een predikant niet genoeg die bodemloze put van ellende openen om de mens nou echt eens te laten zien wie hij is.
Als die put dicht blijft kan Christus er NIET in!

Een Christusprediking zonder de wetsprediking is een trommel zonder stok, het instrument is er maar het maakt geen geluid omdat de stok ontbreekt (Prof. Wisse)

Als God een mens bekeert, krijgt hij een boekenziekte’ – ds. L. Boone (1860-1935)

In het leven van de piëtist nam het lezen een belangrijke plaats in. Aan zijn lectuur ontleende hij een belangrijk deel van zijn identiteit. Hij eigende zich de boodschap van zijn lectuur toe om troost te ervaren, om onderwijs te ontvangen, om verder geleid te worden op de weg van het heil. Daarom las hij alleen ‘goede boeken’. Die lectuur werd intensief en reflectief gelezen.

Wat, hoeveel en waarom lazen de piëtisten eigenlijk? Wandelende bijbels gaat over voorlezen en preeklezen, over het contrast tussen Letter en Geest, over het vrome leven van opoe Ruit, die brieven schreef zonder te schrijven en boeken las zonder te lezen. Deze uitgave wil gelezen worden als een opmaat naar een mediageschiedenis van het gereformeerde piëtisme, want er liggen nog talloze bekeringsgeschiedenissen en briefwisselingen die op nadere exploratie wachten.

Aan de hand van 10 ‘bekeringsgeschiedenissen’ vertelt Wandelende bijbels een boeiend verhaal over de spirituele lezing van de bijbel en stichtelijke lectuur door:

· Bliekendaal, Johanna Wilhelmina [1840-1897]
· Braal, Willemina Paulina [1886-1966]
· Giesen, Marinus van de [1797-1837]
· Hartog, Johannes (Hannes de Doper) [1840-1916]
· Kamphuis, Maria Wilhelmina (Mina) [1876-1941]
· Roos, Dina Elizabeth [1912-1995]
· Ruit, Cornelia (Keetje) [1893-1986]
· Vuuren, Johannes van [1856-1932]
· Wachter, Anna de [1867-1961]
· Zuidam, Aaltje [1894-1927]
· Theologen in de piëtistische traditie

Dr. John Exalto (1977) is als wetenschappelijk medewerker verbonden aan het studiecentrum van de Gereformeerde Bijbelstichting. Hij publiceerde verschillende studies over de geschiedenis van het Nederlandse protestantisme, waaronder Gereformeerde heiligen. De religieuze exempeltraditie in vroegmodern Nederland (2005).

Allemaal belijden we toch onze totale doodstaat en doodslaap?

Als je iemand wilt wakker schudden omdat er gevaar dreigt ga je toch ook geen lieve woordjes fluisteren?

M.i. kan een predikant niet genoeg die bodemloze put van ellende openen om de mens nou echt eens te laten zien wie hij is.
Als die put dicht blijft kan Christus er NIET in!

Een Christusprediking zonder de wetsprediking is een trommel zonder stok, het instrument is er maar het maakt geen geluid omdat de stok ontbreekt (Prof. Wisse)

OP, er is een wezenlijk verschil tussen het bevindelijk spreken over de zonde, en het aanzeggen ván de zonde. Dat laatste is de wet, uit wet en evangelie, dat eerste kan een bepaalde rol vervullen in de prediking die nuttig kan zijn voor Gods volk maar is niet de wetsprediking zoals die haar plaats moet hebben in de prediking.

Ik heb ook nergens gesuggereerd dat er geen wetsprediking zijn moet. Als je een btje bekend bent met mijn postings, weet je dat ik juist meer en duidelijkere wetsprediking voorsta dan nu gewoon is in de Ger. Gez. Waar ik ageer is tegen de verwarring dat bevindelijk spreken over de zonde vanaf de kansel gelijk is aan het prediken van de wet.

Waar de mensen van het gezelschap deze predikant dus terecht voor waarschuwde is dat hij zou gaan preken zoals hij dingen beleefde. Dan kan het evangelie wel eens haar kracht en glans verliezen. Want waar een kind van God, ook een predikant, niet altijd zicht op de Zaligmaker heeft, maar meer zijn eigen ellende en zondigheid ziet, moet hij toch Christus Jezus prediken.

Want de hele prediking moet in het teken van Christus staan; daarmee bedoel ik dat alles in de prediking erop gericht moet zijn dat de hoorder zijn zonde en ellendigheid verkondigd krijgt, de noodzaak van geloof en bekering aangezegd krijgt, en Christus als gewillige Borg aangeboden krijgt, en de weg tot verdere heiligmaking uitgelegd krijgt. Want de ellendekennis drijft voorwaarts naar Christus (ellende), de rechtvaardigmaking is in Christus (verlossing), en de heiligmaking houdt ons bij Christus (dankbaarheid).

Oude Paden schreef:

memento schreef:

En als iemand vertelt wat hij/zij allemaal heeft meegemaakt, wat God allemaal heeft gedaan, kan jij niet oordelen of die mens God centraal heeft staan.

Je kan wel horen waar iemand het het meest over heeft. Is hij dat zelf, met al zn zonden, als zn ervaringen, of is het begin, het verhaal zelf, en het einde Christus, die hem van alle zonde verlost heeft.

Ik zeg niet dat als iemand niet zo'n verhaal heeft, dat het niet waar kan zijn. Wél dat zo iemand niet op zijn plaats is. Ons spreken moet altijd een doel hebben, en dat doel mag niet anders zijn dan Christus alleen; anders kunnen we beter stil zwijgen, hoe mooi ons verhaal ook is (zeker als we tegen onbekeerden spreken).

Er was eens een jong predikant, die in de gezelschappen bekend stond, als iemand die erg worstelde met zijn zonden, en ook vaak op het gezelschap daarover sprak. Toen hij voor het eerst spreken mocht als predikant, gaf het gezelschap hem deze boodschap mee: Broeder, hier mag je spreken over je zonden, maar daar moet je spreken over hoe goed je God is!

Ik denk dat we daar verstandig aan doen. Het is niet goed, ja eerder gevaarlijk, als een kind van God - het zij in een gesprek, het zij via een verhaal in een boekje - klaagt over zijn zonden, of anderszinds iets spreekt wat niet als doel Jezus Christus die stierf voor zondaren heeft. Wij hebben maar één boodschap: Christus is alles!

Wat ik aan dit soort postings nooit begrijp:

Allemaal belijden we toch onze totale doodstaat en doodslaap?

Als je iemand wilt wakker schudden omdat er gevaar dreigt ga je toch ook geen lieve woordjes fluisteren?

M.i. kan een predikant niet genoeg die bodemloze put van ellende openen om de mens nou echt eens te laten zien wie hij is.
Als die put dicht blijft kan Christus er NIET in!

Een Christusprediking zonder de wetsprediking is een trommel zonder stok, het instrument is er maar het maakt geen geluid omdat de stok ontbreekt (Prof. Wisse)

Klopt, ellende mag zeker aandacht krijgen. Zolang het maar niet buitenproportioneel is. Want Gods liefde is altijd nog groter dan onze ellende.Het aangeven hoe slecht wij zijn moet altijd samengaan met hoe goed God is. Want Hij is het die ons uit die bodemloze put kan redden, daarvoor stuurde Hij zijn Zoon. Ga niet in de put zitten, ga naar Hem toe.