Spruyt bekent kleur
Zie http://www.burkestichting.nl/nl/welkom/index.htmlrefo schreef:Hoe was het eigenlijk gesteld in de Edmund Burke Stichting? Daar waren toch ook niet allemaal christenen waarmee BJS samenwerkte? Terwijl hij er toch het 'gezicht' was.
Ik kreeg een mail van de hoofdredacteur met o.a. deze paragraaf:
Net als in iedere discussie op onze opiniepagina, is het schema A-B-A gevolgd: Iemand beweert wat, daar komt een weerwoord op, en ten slotte plaatsen we de dupliek van de oorspronkelijke schrijver. De heer Spruyt heeft zich, getuige het RD van 9-1, in deze vorm kunnen vinden. Hij heeft nu, ook net zoals na iedere A-B-A-discussie op Opinie, nog het recht afsluitend een ingezonden brief voor de rubriek Opgemerkt te schrijven.
JaJa hij was te verwachten:
Een commentaar van Erik van Goor van http://www.openorthodoxie.nl
OPEN BRIEF AAN SCAPINO-WIM
Op zoek naar het echte Nederland treft u op deze plek bespiegelingen aan van Erik van Goor over zaken die "zwart & wit" liggen
Zaterdagochtend viel mijn oog op een groot krantenartikel van belang. Een open Brief van RD-hoofdredacteur Wim Kranendonk aan Bart Jan Spruyt. Als de pleuris uitbreekt, of de springvloed de Zeeuwse klei dreigen te overspoelen, of als het koninginnedag is, verwacht je dat de hoofdredacteur van een gerespecteerde krant een klemmende brief aan het Nederlandse volk schrijft.
Dus wat is er aan de hand? En na de eerste slok koffie begonnen alle sluimerende leeservaringen van de vroege ochtenden eerder die week zich aaneen te rijgen. Bezorgde en verbitterde tonen van christelijke politici, opsommingen door de dichter van christelijk Nederland Rien van den Berg over talloze feiten. Maar goed, zo snel werkte die koffie niet. Want mijn eerste heldere gedachte was: "Wie zijn toch die twee mensen op die foto's?"
"Die ene ken ik, dat is Bart Jan Spruyt, maar die ander? Toen viel mijn oog op het onderschrift onder het stuk: Wim Kranendonk. Dus die geblondeerde kerel is Wim Kranendonk? Ik dacht toch altijd dat die kaal was en zo'n sombere Dobermanblik in zijn ogen had van een bekommerde schoenenverkoper bij Scapino op zaterdagnamiddag?"
Maar goed: als Balkenende zich een nieuwe outlook aanmeet, waarom Wim Kranendonk dan niet? Al is het de outlook van Mozart achter het harmonium, soms doet een verandering de mens goed.
Uit de Open Brief was niet echt te merken dat Kranendonk lekker in zijn vel zat. Want wat bleek? Eindelijk begon tot me door te dringen wat voor verschrikkelijks er was gebeurd: Bart Jan Spruyt ging het verkiezingsprogramma schrijven voor een conservatief-liberale politicus. Vandaar natuurlijk die Open Brief aan het Nederlandse volk!
Wim Kranendonk
gelijke onder de gelijken (zij het met de nodige backup)
Maar hoofdredacteur Kranendonk kwam niet echt op dreef en bleef daarom (?) steken bij de persoon van Bart Jan Spruyt. De Open Brief was dan ook niet echt om vrolijk van te worden. Talloze psychologismen passeerden de revue van Kranendonks geest. En de beschuldigingen aan het adres van Spruyt logen er niet om. Zo zou Spruyt onrustig van natuur zijn en ernaar neigen om de primus inter pares - de eerste onder de gelijken – te zijn. Om dat uit de mond van een hoofdredacteur te horen, is natuurlijk best koddig.
Ontpopt Kranendonk zich hier als een anarchist? Of als een ootmoedig mens? Ik denk het laatste. Alles in de brief duidt erop dat Kranendonk een man is die altijd de onderste weg gaat. Dat deed hij al onder dr. Janse, tot hij plotsklaps hoofdredacteur werd. Dat doet hij ook nu. Het is een goed en ootmoedig man. Je moet ook wel goed zijn om zoveel fouten en gebreken van een ander op te kunnen sommen.
Aan de fouten die je bij een ander ziet, kun je bij jezelf aftasten of je het meent. En Kranendonk meent het goed. Het is niet niks wat hij bij Spruyt signaleert. Zo is Spruyt een denker. "Aiai, dat gaat mis" moet Kranendonk gedacht hebben, "kijk maar naar Klaas van der Zwaag". Maar nee, Wim, denken is nog wat anders dan dikke boeken schrijven. En ongewild ben ik de taal van de Open Brief ingegleden...
Een Open BriefjeEn toch. Ongewild toon je hier toch wat ootmoedigheid. Je geeft toe dat jij geen denker bent. En dus eigenlijk niet geschikt om hoofdredacteur te zijn van een kwaliteitskrant. Of in ieder geval niet geschikt om fatsoenlijke brieven te schrijven. Hoogstens een "Open Brief" natuurlijk. Zoals je de discussie na een enkele repliek van Spruyt als voor gesloten verklaarde; kijk, zo wordt je nooit een groot denker.
Verder beschuldig je Spruyt ervan de neiging te bezitten de "primus inter pares"- de eerste onder de gelijken - te willen zijn. Kijk, Wim, deze beschuldiging snijdt pas hout. En dan die opsomming van zogenaamde feiten die zouden moeten aantonen dat hij zichzelf steeds tegensprak, door dan weer te zeggen met Wilders in zee te gaan, en dan weer te zeggen van niet. Of - heel erg - het feit dat hij zichzelf eerst niet geschikt achtte om politicus te zijn en nu wel. Want een werkelijk ootmoedig mens vindt zichzelf natuurlijk nooit geschikt; "Wim, acht jij jezelf ook nog steeds volkomen ongeschikt?"
Maar ik moet je nu toch iets uitleggen. Wim, dat mensen in nieuwe situaties, of wanneer ze onder constante druk staan, het er misschien moeilijk mee kunnen hebben om een goede keuze te maken wat ze moeten doen; Wim: dat noemen ze nou "aanvechting". Jij kunt het niet helpen daar niets van te kennen. Iemand die altijd de onderste weg is gegaan en altijd in het spoor van anderen loopt, kent aanvechting hoogstens van "horen zeggen".
Wim, iedereen wil Spruyt behouden voor het orthodoxe volksdeel. Hij moet "terug naar de wortels". Maar niemand geeft echt aan dat men het meent. Het is toch heel simpel? Biedt Spruyt openlijk de vrijgekomen functie van directeur van het wetenschappelijk bureau van de SGP aan, of desnoods het lijsttrekkerschap. Dat is concreet. Jij hebt er de contacten voor. Waarom doe je dat dan niet - je suggereert het zelfs niet - als je zo bewogen bent met een verloren ziel en een afgesneden riet?
Tot zover WimTot zover Wim. Of ik het gedaan had - antwoorden op de Open Brief van Kranendonk - weet ik nog zo net niet. Toen ik het antwoord van Bart Jan Spruyt op de Open Brief van RD-hoofdredacteur Wim Kranendonk had gelezen, bleef ik met mijn twijfels zitten. Is het eigenlijk wel mogelijk om te reageren op een Open Brief die zo vol zit met rare psychologie en die een samenraapsel is van zogenaamde feiten waar bij gebrek aan fantasie iets achter gezocht wordt?
Een Open Brief is bijna nooit geadresseerd aan degene tot wie die officieel is gericht (deze column waarschijnlijk ook niet). Hij is gericht tot de derden - de meelezers; en daarom staat een Open Brief ook altijd in een krant of iets dergelijks. Een Open Brief kan een noodkreet zijn, of een elitair stuk wat al snel de vergetelheid in raakt. Maar meestal is een Open Brief de manier om korte metten te maken met al de resten van een normale verstandhouding - zo die er nog waren.
Ik ervoer de Open Brief van Kranendonk als een ten-grave-draging. Het deed me denken aan een oerervaring uit mijn jeugd, namelijk toen bij een rouwbijeenkomst iemand een sentimentele toespraak begon af te steken tot het lijk in de kist. Natuurlijk om zich te richten tot het publiek, maar toch. Mijn calvinistische familie vond dit walgelijk.
Als zoiets gebeurt, dan is dat een indicator van vervallen zeden. Als een hoofdredacteur zoiets flikt, dan moet je je afvragen of die vent nog wel spoort. Denkt hij nu werkelijk dat alleen het Nederlandse model juist is? Dat overal ter wereld waar christenen met niet-christenen politiek samenwerken, dat uit den boze is? De wereld van Kranendonk is weliswaar niet plat, maar wel heel erg klein. Als je volgens hem bij Winterswijk de Duitse grens oversteekt, loop je voor je het weet het strand bij Zandvoort weer op. Die natte broekspijpen vergeet je volgens hem wel weer.
Het Land van Ooit
woonplaats van Hirsi Ali en Wim Kranendonk
Als Kranendonk nu maar eens zou wijzen op de bijzondere verplichtingen van de christenen in ons land aan het Nederland van de Unie en van de gereformeerde volkskerk die één is met ons land (of iets dergelijks). Maar daar zwijgt Wim over - waarschijnlijk na conclaaf met zijn andere oud-collega Piet Vergunst van de Gereformeerde Bond en nog wat anderen. Maar Wim Kranendonk woont samen met Hirsi Ali - en al die anderen - in het "Land van Ooit". Krijg ze daar maar weer 's vandaan. Dus Bart Jan, stop maar met het schrijven van Open Brieven.
Hoe het afliep met Scapino-WimAan het eind van de week, op zaterdagnamiddag moet Wim bij de filiaalchef komen. De Scapino-baas sprak hem vaderlijk aan:
"Niet genoeg verkocht, Wim. En trouwens, je mag geen Dobermannen binnenlaten. Daar is onze vloerbedekking niet op ingesteld."
"Dat was geen Doberman, meneer, dat was ik."
"Wat Wim, altijd die vluchtwegen, altijd dat anarchistische, altijd dat primum inter parem willen zijn."
"Primus inter pares, moet het zijn, meneer, en niet primum inter parem".
"Kijk, daar heb je het weer, dat opstandige. Jij hoort hier niet, Wim, jij hebt recht op iets beters. Ik moet je dan ook op staande voet ontslaan."
"Maar wat moet ik dan? Mijn mond, en die van mijn gezin, maar vooral mijn mond moet toch gevoed worden?"
"Ja... er schijnt nog een hoofdredacteur te worden gevraagd bij een christelijke krant."
"Maar daar kom ik toch nooit tussen , meneer?"
"Ach wat, Wim, de vorige, ene dr. Janse, ontboezemde na zijn pensioen in een andere christelijke krant, het "Nederlands Dagblad", dat hij nooit een christelijke gelovige was geweest en nog steeds niet was. Als ze zo iemand leiding laten geven aan hun belangrijkste spreekbuis, waarom dan geen figuur als jij, Wim?"
"Warempel, u heeft gelijk. En desnoods wordt ik journalist."
"Nee, dat is niets voor jou, Wim, houdt het maar bij hoofdredacteur. Anders krijg je al na een jaar kromme tenen van dat werk en ga je nog eens gekke Open Brieven schrijven."
"U heeft gelijk, ik zal er nog eens over nadenken".
En zo ging Scapino-Wim naar huis, ootmoedig al de zonden van ieder ander overdenkende, behalve die van zichzelf. Hij zou meteen die maandag naar Apeldoorn rijden, met nog even wat tussenstops in Waarder en Sint Anthoniepolder, om wat boodschappenbriefjes af te halen... Wat een kerel!
SlotopmerkingWie een stuk in de vorm van een column schrijft haalt de pretentie flink naar beneden; in die zin heb ik een goede keuze gedaan. Maar omgekeerd geldt ook: wie zijn column een Open Brief noemt - en dat meent zoals Kranendonk - geeft aan een column de pretentie "de pennevrucht een groot denkraam" te zijn. Maar ja, wat wil je, als nadat de EO met haar "oecumene van het hart" christelijk Nederland heeft omgevormd en tal van media haar gingen volgen, tenslotte ook het Reformatorisch Dagblad de journalistieke arena in gaat met de slogan "Als nieuws je hart nog raakt". De tijd dat kranten nog deftig waren, ligt sinds dat men "het hart" heeft ontdekt, waarschijnlijk voor altijd achter ons. Jammer.
Van: administrator
Erik van Goor
Laatst gewijzigd: 2006-01-10 11:10 AM
Een commentaar van Erik van Goor van http://www.openorthodoxie.nl
OPEN BRIEF AAN SCAPINO-WIM
Op zoek naar het echte Nederland treft u op deze plek bespiegelingen aan van Erik van Goor over zaken die "zwart & wit" liggen
Zaterdagochtend viel mijn oog op een groot krantenartikel van belang. Een open Brief van RD-hoofdredacteur Wim Kranendonk aan Bart Jan Spruyt. Als de pleuris uitbreekt, of de springvloed de Zeeuwse klei dreigen te overspoelen, of als het koninginnedag is, verwacht je dat de hoofdredacteur van een gerespecteerde krant een klemmende brief aan het Nederlandse volk schrijft.
Dus wat is er aan de hand? En na de eerste slok koffie begonnen alle sluimerende leeservaringen van de vroege ochtenden eerder die week zich aaneen te rijgen. Bezorgde en verbitterde tonen van christelijke politici, opsommingen door de dichter van christelijk Nederland Rien van den Berg over talloze feiten. Maar goed, zo snel werkte die koffie niet. Want mijn eerste heldere gedachte was: "Wie zijn toch die twee mensen op die foto's?"
"Die ene ken ik, dat is Bart Jan Spruyt, maar die ander? Toen viel mijn oog op het onderschrift onder het stuk: Wim Kranendonk. Dus die geblondeerde kerel is Wim Kranendonk? Ik dacht toch altijd dat die kaal was en zo'n sombere Dobermanblik in zijn ogen had van een bekommerde schoenenverkoper bij Scapino op zaterdagnamiddag?"
Maar goed: als Balkenende zich een nieuwe outlook aanmeet, waarom Wim Kranendonk dan niet? Al is het de outlook van Mozart achter het harmonium, soms doet een verandering de mens goed.
Uit de Open Brief was niet echt te merken dat Kranendonk lekker in zijn vel zat. Want wat bleek? Eindelijk begon tot me door te dringen wat voor verschrikkelijks er was gebeurd: Bart Jan Spruyt ging het verkiezingsprogramma schrijven voor een conservatief-liberale politicus. Vandaar natuurlijk die Open Brief aan het Nederlandse volk!
Wim Kranendonk
gelijke onder de gelijken (zij het met de nodige backup)
Maar hoofdredacteur Kranendonk kwam niet echt op dreef en bleef daarom (?) steken bij de persoon van Bart Jan Spruyt. De Open Brief was dan ook niet echt om vrolijk van te worden. Talloze psychologismen passeerden de revue van Kranendonks geest. En de beschuldigingen aan het adres van Spruyt logen er niet om. Zo zou Spruyt onrustig van natuur zijn en ernaar neigen om de primus inter pares - de eerste onder de gelijken – te zijn. Om dat uit de mond van een hoofdredacteur te horen, is natuurlijk best koddig.
Ontpopt Kranendonk zich hier als een anarchist? Of als een ootmoedig mens? Ik denk het laatste. Alles in de brief duidt erop dat Kranendonk een man is die altijd de onderste weg gaat. Dat deed hij al onder dr. Janse, tot hij plotsklaps hoofdredacteur werd. Dat doet hij ook nu. Het is een goed en ootmoedig man. Je moet ook wel goed zijn om zoveel fouten en gebreken van een ander op te kunnen sommen.
Aan de fouten die je bij een ander ziet, kun je bij jezelf aftasten of je het meent. En Kranendonk meent het goed. Het is niet niks wat hij bij Spruyt signaleert. Zo is Spruyt een denker. "Aiai, dat gaat mis" moet Kranendonk gedacht hebben, "kijk maar naar Klaas van der Zwaag". Maar nee, Wim, denken is nog wat anders dan dikke boeken schrijven. En ongewild ben ik de taal van de Open Brief ingegleden...
Een Open BriefjeEn toch. Ongewild toon je hier toch wat ootmoedigheid. Je geeft toe dat jij geen denker bent. En dus eigenlijk niet geschikt om hoofdredacteur te zijn van een kwaliteitskrant. Of in ieder geval niet geschikt om fatsoenlijke brieven te schrijven. Hoogstens een "Open Brief" natuurlijk. Zoals je de discussie na een enkele repliek van Spruyt als voor gesloten verklaarde; kijk, zo wordt je nooit een groot denker.
Verder beschuldig je Spruyt ervan de neiging te bezitten de "primus inter pares"- de eerste onder de gelijken - te willen zijn. Kijk, Wim, deze beschuldiging snijdt pas hout. En dan die opsomming van zogenaamde feiten die zouden moeten aantonen dat hij zichzelf steeds tegensprak, door dan weer te zeggen met Wilders in zee te gaan, en dan weer te zeggen van niet. Of - heel erg - het feit dat hij zichzelf eerst niet geschikt achtte om politicus te zijn en nu wel. Want een werkelijk ootmoedig mens vindt zichzelf natuurlijk nooit geschikt; "Wim, acht jij jezelf ook nog steeds volkomen ongeschikt?"
Maar ik moet je nu toch iets uitleggen. Wim, dat mensen in nieuwe situaties, of wanneer ze onder constante druk staan, het er misschien moeilijk mee kunnen hebben om een goede keuze te maken wat ze moeten doen; Wim: dat noemen ze nou "aanvechting". Jij kunt het niet helpen daar niets van te kennen. Iemand die altijd de onderste weg is gegaan en altijd in het spoor van anderen loopt, kent aanvechting hoogstens van "horen zeggen".
Wim, iedereen wil Spruyt behouden voor het orthodoxe volksdeel. Hij moet "terug naar de wortels". Maar niemand geeft echt aan dat men het meent. Het is toch heel simpel? Biedt Spruyt openlijk de vrijgekomen functie van directeur van het wetenschappelijk bureau van de SGP aan, of desnoods het lijsttrekkerschap. Dat is concreet. Jij hebt er de contacten voor. Waarom doe je dat dan niet - je suggereert het zelfs niet - als je zo bewogen bent met een verloren ziel en een afgesneden riet?
Tot zover WimTot zover Wim. Of ik het gedaan had - antwoorden op de Open Brief van Kranendonk - weet ik nog zo net niet. Toen ik het antwoord van Bart Jan Spruyt op de Open Brief van RD-hoofdredacteur Wim Kranendonk had gelezen, bleef ik met mijn twijfels zitten. Is het eigenlijk wel mogelijk om te reageren op een Open Brief die zo vol zit met rare psychologie en die een samenraapsel is van zogenaamde feiten waar bij gebrek aan fantasie iets achter gezocht wordt?
Een Open Brief is bijna nooit geadresseerd aan degene tot wie die officieel is gericht (deze column waarschijnlijk ook niet). Hij is gericht tot de derden - de meelezers; en daarom staat een Open Brief ook altijd in een krant of iets dergelijks. Een Open Brief kan een noodkreet zijn, of een elitair stuk wat al snel de vergetelheid in raakt. Maar meestal is een Open Brief de manier om korte metten te maken met al de resten van een normale verstandhouding - zo die er nog waren.
Ik ervoer de Open Brief van Kranendonk als een ten-grave-draging. Het deed me denken aan een oerervaring uit mijn jeugd, namelijk toen bij een rouwbijeenkomst iemand een sentimentele toespraak begon af te steken tot het lijk in de kist. Natuurlijk om zich te richten tot het publiek, maar toch. Mijn calvinistische familie vond dit walgelijk.
Als zoiets gebeurt, dan is dat een indicator van vervallen zeden. Als een hoofdredacteur zoiets flikt, dan moet je je afvragen of die vent nog wel spoort. Denkt hij nu werkelijk dat alleen het Nederlandse model juist is? Dat overal ter wereld waar christenen met niet-christenen politiek samenwerken, dat uit den boze is? De wereld van Kranendonk is weliswaar niet plat, maar wel heel erg klein. Als je volgens hem bij Winterswijk de Duitse grens oversteekt, loop je voor je het weet het strand bij Zandvoort weer op. Die natte broekspijpen vergeet je volgens hem wel weer.
Het Land van Ooit
woonplaats van Hirsi Ali en Wim Kranendonk
Als Kranendonk nu maar eens zou wijzen op de bijzondere verplichtingen van de christenen in ons land aan het Nederland van de Unie en van de gereformeerde volkskerk die één is met ons land (of iets dergelijks). Maar daar zwijgt Wim over - waarschijnlijk na conclaaf met zijn andere oud-collega Piet Vergunst van de Gereformeerde Bond en nog wat anderen. Maar Wim Kranendonk woont samen met Hirsi Ali - en al die anderen - in het "Land van Ooit". Krijg ze daar maar weer 's vandaan. Dus Bart Jan, stop maar met het schrijven van Open Brieven.
Hoe het afliep met Scapino-WimAan het eind van de week, op zaterdagnamiddag moet Wim bij de filiaalchef komen. De Scapino-baas sprak hem vaderlijk aan:
"Niet genoeg verkocht, Wim. En trouwens, je mag geen Dobermannen binnenlaten. Daar is onze vloerbedekking niet op ingesteld."
"Dat was geen Doberman, meneer, dat was ik."
"Wat Wim, altijd die vluchtwegen, altijd dat anarchistische, altijd dat primum inter parem willen zijn."
"Primus inter pares, moet het zijn, meneer, en niet primum inter parem".
"Kijk, daar heb je het weer, dat opstandige. Jij hoort hier niet, Wim, jij hebt recht op iets beters. Ik moet je dan ook op staande voet ontslaan."
"Maar wat moet ik dan? Mijn mond, en die van mijn gezin, maar vooral mijn mond moet toch gevoed worden?"
"Ja... er schijnt nog een hoofdredacteur te worden gevraagd bij een christelijke krant."
"Maar daar kom ik toch nooit tussen , meneer?"
"Ach wat, Wim, de vorige, ene dr. Janse, ontboezemde na zijn pensioen in een andere christelijke krant, het "Nederlands Dagblad", dat hij nooit een christelijke gelovige was geweest en nog steeds niet was. Als ze zo iemand leiding laten geven aan hun belangrijkste spreekbuis, waarom dan geen figuur als jij, Wim?"
"Warempel, u heeft gelijk. En desnoods wordt ik journalist."
"Nee, dat is niets voor jou, Wim, houdt het maar bij hoofdredacteur. Anders krijg je al na een jaar kromme tenen van dat werk en ga je nog eens gekke Open Brieven schrijven."
"U heeft gelijk, ik zal er nog eens over nadenken".
En zo ging Scapino-Wim naar huis, ootmoedig al de zonden van ieder ander overdenkende, behalve die van zichzelf. Hij zou meteen die maandag naar Apeldoorn rijden, met nog even wat tussenstops in Waarder en Sint Anthoniepolder, om wat boodschappenbriefjes af te halen... Wat een kerel!
SlotopmerkingWie een stuk in de vorm van een column schrijft haalt de pretentie flink naar beneden; in die zin heb ik een goede keuze gedaan. Maar omgekeerd geldt ook: wie zijn column een Open Brief noemt - en dat meent zoals Kranendonk - geeft aan een column de pretentie "de pennevrucht een groot denkraam" te zijn. Maar ja, wat wil je, als nadat de EO met haar "oecumene van het hart" christelijk Nederland heeft omgevormd en tal van media haar gingen volgen, tenslotte ook het Reformatorisch Dagblad de journalistieke arena in gaat met de slogan "Als nieuws je hart nog raakt". De tijd dat kranten nog deftig waren, ligt sinds dat men "het hart" heeft ontdekt, waarschijnlijk voor altijd achter ons. Jammer.
Van: administrator
Erik van Goor
Laatst gewijzigd: 2006-01-10 11:10 AM
"Indien het hier in 't Vaderland zoo gelegen is, dat men de waarheid niet mag spreken, zoo ist er ellendig gesteld. Nochtans zal ik die spreken, zoo lang als mijn oogen open staan."
Michiel Adriaanszoon de Ruyter
Michiel Adriaanszoon de Ruyter
-
Ar-Jan
-
Leonius
-
Ar-Jan
Precies.. dat word ons geleerd.. als iemand u slaat; mep m dan net zo hard trug..(als het kan nog ietsje harder) want de toon is venijniger dan de brief van wim or!!Leonius schreef:Hoezo, wat voor de één geldt, geldt dan toch ook voor de ander? Ik zie het verschil niet hoor..... Koekje van eigen deeg zou ik zeggen.Houthakker schreef:Walgelijk.
In 1 woord.
-
Leonius
Dan begrijp je m'n posting niet..... Houthakker vond de brief prima, dus snap ik niet waarom hij het nu walgelijk vindt. Ik zie namelijk geen verschil.Ar-Jan schreef:Precies.. dat word ons geleerd.. als iemand u slaat; mep m dan net zo hard trug..(als het kan nog ietsje harder) want de toon is venijniger dan de brief van wim or!!Leonius schreef:Hoezo, wat voor de één geldt, geldt dan toch ook voor de ander? Ik zie het verschil niet hoor..... Koekje van eigen deeg zou ik zeggen.Houthakker schreef:Walgelijk.
In 1 woord.
-
Ar-Jan
owkeej ik ook niet echt veel; of het moet zijn (zoals ik net zei) dat het commentaar nog net iets venijniger van toon is..Leonius schreef:Dan begrijp je m'n posting niet..... Houthakker vond de brief prima, dus snap ik niet waarom hij het nu walgelijk vindt. Ik zie namelijk geen verschil.Ar-Jan schreef:Precies.. dat word ons geleerd.. als iemand u slaat; mep m dan net zo hard trug..(als het kan nog ietsje harder) want de toon is venijniger dan de brief van wim or!!Leonius schreef:Hoezo, wat voor de één geldt, geldt dan toch ook voor de ander? Ik zie het verschil niet hoor..... Koekje van eigen deeg zou ik zeggen.Houthakker schreef:Walgelijk.
In 1 woord.
ps: dus voor degenen die kraken op de brief van Wim, moeten nu kraken op dit commentaar... (geen verschil toch?)
Wie kaatst (Wim) moet de bal verwachten, maar uiteindelijk schiet je er geen bal mee op, dat is wat mij betreft een ding wat zeker is.Ar-Jan schreef:owkeej ik ook niet echt veel; of het moet zijn (zoals ik net zei) dat het commentaar nog net iets venijniger van toon is..Leonius schreef:Dan begrijp je m'n posting niet..... Houthakker vond de brief prima, dus snap ik niet waarom hij het nu walgelijk vindt. Ik zie namelijk geen verschil.Ar-Jan schreef:Precies.. dat word ons geleerd.. als iemand u slaat; mep m dan net zo hard trug..(als het kan nog ietsje harder) want de toon is venijniger dan de brief van wim or!!Leonius schreef: Hoezo, wat voor de één geldt, geldt dan toch ook voor de ander? Ik zie het verschil niet hoor..... Koekje van eigen deeg zou ik zeggen.
ps: dus voor degenen die kraken op de brief van Wim, moeten nu kraken op dit commentaar... (geen verschil toch?)
-
Leonius