refo schreef:Iedere chemokuur heeft als doel genezing.
Dit is niet helemaal juist.
Je hebt verschillende soorten kuren en ieder werken ze verschillend.
Je hebt een groep die curatief (= genezend) wordt gegeven, met als doel totale vernietiging tot zelfs volledige genezing.
Je hebt binnen deze groep de adjuvante therapie: chemo na operatie om overgebleven cellen te vernietigen en om uitzaaiingen te voorkomen.
De andere vorm binnen deze groep heb je neo-adjuvante therapie: chemo vooraf aan de OK om de tumor alvast kleiner te laten worden om zo de operatie te vergemakkelijk.
Verder heb je subgroepen:
- inductietherapie: gericht op tumoren die vrijwel niet uitzaaien (of bijvoorbeeld acute leukemie). (uitstellen, niet genezen)
- consolidation chemotherapy gericht op tumoren die terugkomen (vormen van leukemie) (uitstellen, niet genezen)
- maintenance chemotherapie gericht op specifieke vormen van lymfatische leukemie.
Ten slotte heb je palliatieve chemotherapie. Dit type chemo wordt speciaal gegeven om symptomen te bestrijden zonder te verwachten dat er genezing of terugdringing van de tumor optreedt. Palliatief (= verzachtend) verbeterd de kwaliteit van leven, zonder dat het leven daadwerkelijk verlengd wordt door uitstel van de ziekte.
Mara schreef:Ik weet nog een paar voorbeeldjes, die me opvielen.
In vrijwel elke wachtkamer van het ziekenhuis (en dat zijn er heel veel) staan dure watertapapparaten, luxe koffiemachines, soepautomaten. Met stapels bekertjes. Allemaal gratis.
Achter één balie zitten 3 dames, meestentijds met elkaar te beppen.
Er hangen prima aanwijzingen in de hal, toch staat er iemand om daar nog mee te helpen, terwijl er ook een portier zit.
In de nieuwe ziekenhuizen heb je niet het idee dat je een hospitaal betreedt, maar een soort hotel.
Kan dat misschien dan niet wat minder
-Die koffie en theekannen zijn er gekomen omdat patiënten soms onverhoopt moeten wachten. Veel mensen waarderen dan een kopje koffie. Je kunt je afvragen of het nodig is, maar soms moet je echt lang wachten (SEH/röntgen) i.v.m. levensbedreigende spoedsituaties. Als er dan niets te krijgen valt mopperen mensen ook... Sommige ziekenhuizen hebben koffieautomaten. Maar hier zitten de kosten niet in.
- Die 3 dames achter de balie beppen sommige momenten op een dag. Net als ik met mijn collega's. Je zit niet de hele dag bij hen en je weet niet wat ze al gedaan hebben. Ik kan dat ook niet beoordelen zonder dat ik hun werk en opdrachten heb gezien. Wij zitten ook wel eens een spelletje te doen in de nachtdienst. Ten eerste hebben we dit team gewoon nodig. Stel dat je een acute opname krijgt die instabiel is en ergens in huis is ook een reanimatie. Dan heb je al minimaal 4 mensen nodig, wie zorgt voor de andere patiënten? Daar staat tegenover dat ik in mijn pauze altijd wel familieleden te woord moet staan die echt zo'n dringende vraag hebben (mag mijn vader een slokje water bijvoorbeeld). Daarnaast moeten we de monitoren ook bewaken als we eten, die tijd schrijven we ook niet extra op.
- Bij ons in het ziekenhuis zijn veel gastvrouwen/gastheren die de weg wijzen, patiënten voorlichting geven, op huiskamers assisteren en dat zijn allemaal vrijwilligers. Ik waardeer deze mensen liever. En ja, ook de afdeling patiëntenvervoer (halen en brengen patiënten naar de röngen, lab, waar dan ook heen) lopen in uniformen, maar zijn allemaal vrijwilligers. Ook de mensen die buiten van het ziekenhuis naar de parkeergarage rijden zijn vrijwilligers.
- De aankleding gaat met zijn tijd mee. Ik begrijp dat tot op zekere hoogte ook wel. Als je in een ziekenhuis een moment wil douchen, wil je niet tegeltjes van 30 jaar oud die erg verweerd zijn. (al hebben we er daar nog genoeg van). Dan is het heerlijk om in een frisse douche en nette omgeving jezelf op te frissen.
Zelf zou ik meer bezuinigen in:
- Medicatie
- kritischer zijn in het beoordelen van onderzoeken die 'voor de zekerheid' en 'om uit te sluiten' plaatsvinden.
- zelfmoordpogingen, intoxicaties en drugsjunkies alle kosten zelf laten betalen. (sorry, ik ben er af en toe helemaal klaar mee).
- Hulpmiddelen een eigen bijdrage
- Kritisch kijken naar welke medische handelingen nog worden uitgevoerd. Al is dat lastig. Bij ons werd een vrouw van 93 geopereerd en ze kreeg nieuwe hartkleppen. Ik heb toen echt gedacht: waar zijn we mee bezig. Nu denk ik: Misschien heeft deze vrouw nog wel 8 gelukkige jaren en kan ze die nog heerlijk in relatieve gezondheid doorbrengen in de familie. Meegewogen moet denk ik worden de voorgeschiedenis, maar waar trek je de grens? (diabetes wel, COPD niet?)
- Verwijtbaar gedrag wat een opname tot gevolg heeft zelf laten meebetalen. (ook hier is de grens lastig. Als iemand gaat schaatsen en een been breekt is dit verwijtbaar gedrag? Wij hadden laatst een reanimatie doordat een jongen te lang onder water bleef met zijn vrienden, is dat verwijtbaar gedrag? Of laatst via de SEH een jonge man die 3 condooms met water had ingeslikt bolletjesslikker?

is m.i. verwijtbaar gedrag, of toch baldadigheid?
De grenzen zijn heel lastig aan te geven, maar er kan zeker nog bezuinigd worden op de zorg.