Gods volk krijgt voelsprieten zeg je. Je hebt gelijk: Ik herken in jouw wijze van formuleren een gedachtegang die ik ook lang gehad heb, maar waar de Heere de grond volledig heeft uitgeslagen. En hoe terecht was dat, want het was onbijbels, ja, duivels! Want ik was vroom, ik vloeide gelukkig niet door, ik kende Christus niet, maar -met eerbied gesproken- dat zou de Heere toch ook wel weten dat slechts vergevorderden alleen daarvan konden spreken. Ik was gelukkig niet zoals al die anderen die zomaar over Christus spraken alsof het allemaal zomaar gaat.-DIA- schreef:Wat het is: je verstaat het niet. We praten langs elkaar heen. Ik zal het eens populair uitdrukken.
Men zegt tegenwoordig wel eens: Daar heb ik geen antenne voor.
Of ook zoals ik een dominee vroeger vaak hoorde zeggen: Gods volk krijgt voelsprieten.
Dan is het niet altijd te verklaren, maar wordt er wel een gemis gevoeld. Wie het vatten kan vatte het...
En DIA, ik merk bij jou hetzelfde. Weet je wat de Heere mij geleerd heeft? Als ik niet met al die vromigheden helemaal om zou rollen, dan zou ik voor eeuwig met mijn vromigheid verloren gaan. En let wel: Toen kon ik echt al wel dingen aanwijzen, waar de Heere gesproken had, maar Christus had ik ten diepste niet nodig tot vergeving van mijn schuld.
Nogmaals: In al jouw postings hoor ik hetzelfde doorklinken en daarom roep ik je op om dit alles nog eens rustig te overdenken. Je mag boos op me zijn, je mag me afschrijven als een linkse remonstrant of wat voor fraais je verder nog voor me klaar hebt liggen. Dat geeft niet, als je maar ter harte neemt wat ik je mee wil geven. Want wat ik eerder schreef, dat meen ik oprecht, uit de grond van mijn hart. Je hebt het per PB als liefdeloos gekenschetst, maar weet dat het wel uit oprechte bewogenheid bedoeld is. Ja, het is zeker scherp. Wellicht schaar je je heimelijk toch wel bij Gods volk, zonder dat je Christus kent. Dan is het onverdragelijk wat ik zeg, maar ik zeg (en herhaal) het uit liefde:
Ja, maar dat hartelijk bewenen van mijn zonden dan? En dat ik toch weleens iets van de kentekenen van dat nieuwe leven mocht opmerken in mijn hart? En bovendien: ik laat me echt niet zomaar wat in m'n handen stoppen. Ja maar, ik gevoel de leegte van mijn bestaan, ik ken iets van de verdorvenheid van mijn hart. Ja zelfs: ik mag geloven dat ik voor eeuwig verloren ga, als God er niet aan te pas komt. Of misschien zeg je wel: Ik ben juist een bekommerde vanwege mijn zonden en dat is toch echt het eerste wat een mens beleven moet. En bovendien: Ik voel me zo onbekeerd.
Nogmaals: Als je Christus niet kent, dan ben je een vervloeking.
Echt DIA, als je het anders wilt hebben, ben ik bang dat je je voor eeuwig bedriegt.
En in dat opzicht zijn er maar twee standen: dood of leven. Christus haten of Hem liefhebben.
Er zijn wel standen, maar dan gaat het over het leven der heiligmaking. Dan gaat het over de opwas van die Christuskennis: Hij moet wassen (net als wassend water) en ik minder worden.
Maar het begin van die standen is niet dat je eerst een tijd zonder Christuskennis, toch een kind van God bent.
