jvdg schreef:Ik kan het me nauwelijks voorstellen.....

Woorden schieten tekort.

Maria, ook namens mijn vrouw, gecondoleerd.

Heel veel Sterkte toegewenst.

Ik kan me de dag nog heel goed herinneren dat ik voor de uitslag van de gevreesde longfoto’s moest komen bij de longarts in Haarlem, medio 1999.

De longarts vertelde dat de longen geen tekenen gaven van de aanwezigheid van kankercellen. Dat was een hele opluchting!!

Maar daarna ging hij verder: wat we inmiddels wél hebben geconstateerd is, dat je onomstotelijk longemfyseem hebt.

“Is dat álles???” knalde ik er meteen uit………”Je komt er nog wel achter wat dat betekent jongen!!!, zei de longarts………..en hij heeft meer dan gelijk gekregen: ik bén er inmiddels achter wat het betekent!!!! Als je nu eens probeert via 2 ouderwetse dunne limonaderietjes in je mond, én je neus dichtgeknepen, 2 á 3 minuten te ademen, dan weet je aardig hoe het aanvoelt om longemfyseem te hebben……….dat was de tip van een longspecialist om anderen duidelijk te maken hóé benauwd je het doorgaans hebt, de slechte perioden niet eens meegerekent.

Lang doorvragen leerde mij dat longemfyseempatiënten een overlevingskans hebben van 0,00%.......maar dat realiseer je je dán nog totaal niet. En al helemáál niet dat de meeste patiënten binnen 12 jaar na diagnostisering komen te overlijden!

Nu begint het toch wel akelig dichtbij te komen, en ben ik er heel wat minder blij mee. Maar ja, je moet toch érgens aan doodgaan nietwaar? Ik heb inmiddels allang geaccepteerd dat het einde nu toch snel naderbij komt.

Vreemd misschien, maar ik heb er vrede mee. Alleen het moment supréme vindt ik niet zó gezellig lijkt me, om te stikken. Maar ik heb geleerd nooit in paniek te raken bij een verstikkings-aanval, omdat geen paniek de grootste kans geeft om door het kritieke moment heen te komen. Wéten wat je wél en voorál níét miet doen heeft me er al menig keer doorheen geholpen.
Én vooral proberen diréct 1.1.2.te bellen, ook al kun je geen wóórd uitbrengen, ze snappen al heel snel dat ze dan een ambulance moeten sturen met superhaast.
En dan lig je heel snel op de intensive care om je met man en macht “boven de grond” te houden. Na een dag of 2 á 3 lig je vervolgens op Acute Zorg ook weer een dag of 2, om vervolgens naar zaal te gaan. Al met al heb je het dan een dag of 5 vreselijk benauwd gehad ondanks zuurstoftoediening en een boel andere medicatie. Maar aangezien je aan allerhande slangen en kabels vastligt, houden ze je van minuut tot minuut volledig in de gaten, en is er een arts binnen 3 minuten ter plekke mocht er iets fout gaan.

Maar als ik zo eens bedenk wat ik zag, vele jaren terug, hoe geriatrische patienten erbij liggen………..tjónge, als je zó aan je eindje moet komen…..nee, dan valt het met longemfyseem nog best mee……ahum…..

Maar het elke dag vechten om een béétje normaal te kunnen ademen dat vréét energie! Ik ben inmiddels in ruim een jaar tijd afgevallen van 103 kilo naar 59….en ik kan niet zeggen dat ik niet of weinig eet, allerminst. Maar dat energieverslindende gevecht om lucht gaat vaak de draagkracht te boven.

Maar los van alles hou ik nog immer vast aan m’n levensmotto: vandáág moeilijk? Ok, maar morgen….morgen is er een nieuwe dag met nieuwe kansen!!!

Fijne ochtend/middag/avond lieve vrienden!!!

memento schreef:Het stemt me verdrietig. De langst actieve forummers is niet meer.

Mister schreef:Aan de nabestaanden: gecondoleerd.
Weer een roepstem mensen. Gisteren een meisje van 16, vandaag Rens.
Zijn we bereid?