Dat onderstreepte snap ik niet...Marnix schreef:Dan hoeft het ook geen ongemakkelijk gevoel te geven, het is waardering, niet voor bijzondere dingen die je doet maar gewoon, voor wat je doet, misschien ook wel voor wie je bent.
Ik schreef:Marnix schreef:ik bedoel "om wie je bent". Complimenten hoeven niet altijd te gaan over wat je doet maar ook over hoe je het doet, hoe je bent.... of je voor de ander klaarstaat, of je er op een fijne manier mee omgaat enzovoorts). Je kan doen wat je moet doen op een wijze die minder prettig is voor de ander of op een prettige manier. Een compliment gaat niet altijd alleen maar over dat je je werk doet maar ook hoe je het doet... hoe je bent dus.
Hoe je dingen doet...Maar het lijkt me dat er onderscheid is tussen de 'beloning' die God schenkt, en de dankwoorden, complimenten, extraatjes etc. die mensen geven.
Kijk, het komt toch weleens voor dat je complimenten krijgt, of heel erg bedankt wordt voor e.e.a., terwijl je geen flauw benul hebt van wat je "extra" gedaan hebt, bovenop wat je schuldig was te doen. Tenminste, ik heb dat weleens. Dan geeft een beloning, compliment o.i.d. ook een zeer ongemakkelijk gevoel. Dan denk ik: Laat maar hoor, 't is al goed. Geef een ander die echt wat extra bijzonders heeft gedaan maar wat.
Kortom: héééél vaag dus.Marnix schreef:Nee, dat snap ik ook niet helemaal. Dat kan om allerlei redenen zijn. Hoe je overkomt, hoe je je werk doet... maar ook met hoe sociaal je bent (sociale mensen krijgen denk ik eerder complimentjes omdat ze gemakkelijker zijn in de omgang, je er sneller iets tegen zegt etc.)
21 En de koning van Sodom zeide tot Abram: Geef mij de zielen; maar neem de have voor u.
22 Doch Abram zeide tot den koning van Sodom: Ik heb mijn hand opgeheven tot den HEERE, den allerhoogsten God, Die hemel en aarde bezit;
23 Zo ik van een draad aan tot een schoenriem toe, ja, zo ik van alles, dat het uwe is, iets neme! opdat gij niet zegt: Ik heb Abram rijk gemaakt!
24 Het zij buiten mij; alleen wat de jongelingen verteerd hebben, en het deel dezer mannen, die met mij getogen zijn, Aner, Eskol en Mamre, laat die hun deel nemen!
Dat ook!Fjodor schreef:Ik zou zeggen: laten we oppassen als de wereld positief gaat kijken naar de kerk.
Die link snap ik niet. Een compliment ontvangen is volgens mij niet te vergelijken met het nemen van oorlogsbuit? Wat is precies je punt met dit stukje? Zou je dat kunnen toelichten?Luther schreef:Kortom: héééél vaag dus.Marnix schreef:Nee, dat snap ik ook niet helemaal. Dat kan om allerlei redenen zijn. Hoe je overkomt, hoe je je werk doet... maar ook met hoe sociaal je bent (sociale mensen krijgen denk ik eerder complimentjes omdat ze gemakkelijker zijn in de omgang, je er sneller iets tegen zegt etc.)
En dan kom terug op het gedeelte dat Jet in de openingsposting al noemde: Genesis 14:21 En de koning van Sodom zeide tot Abram: Geef mij de zielen; maar neem de have voor u.
22 Doch Abram zeide tot den koning van Sodom: Ik heb mijn hand opgeheven tot den HEERE, den allerhoogsten God, Die hemel en aarde bezit;
23 Zo ik van een draad aan tot een schoenriem toe, ja, zo ik van alles, dat het uwe is, iets neme! opdat gij niet zegt: Ik heb Abram rijk gemaakt!
24 Het zij buiten mij; alleen wat de jongelingen verteerd hebben, en het deel dezer mannen, die met mij getogen zijn, Aner, Eskol en Mamre, laat die hun deel nemen!
Om wat ze doen of om wat ze geloven? Ik denk niet dat wat je zegt klopt. De gemeente in Jeruzalem stond in de gunst van het hele volk. Is dat zorgwekkend? Moeder Theresa is geliefd, niet alleen bij gelovigen. Moeten we ons daarom zorgen maken?Fjodor schreef:Ik zou zeggen: laten we oppassen als de wereld positief gaat kijken naar de kerk.
OK, ik ben het met je eens.jakobmarin schreef:zonder complimenten te geven of te ontvangen kun je niet normaal leven!
Het is toch opvoedregel nummer 1 dat je een kind beloond als hij/zij iets goed doet? En dat is toch bij volwassenen niet anders?
Je geeft je vrouw, je man toch ook complimentjes als zij/hij er leuk uitziet of wat dan ook? Dit is in iedere relatie nodig, ook in een zakelijke relatie.
Als je nooit een schouderklopje krijgt van een klant of collega, mis je voldoening in je werk.
Ik zie die complimenten in het rijtje thuis van:
- als man niet je neus in je krant houden als vrouwlief tegen je praat en je antwoord met hmm, hmm
- je zoontje alle tijd geven als hij zijn (voor jouw) afgrijslijke krabbels laat zien en je erbij zegt dat je het echt knap vindt
- dochterlief tegen je aandrukken en zeggen dat ze een prachtige staart in d'r haar heeft
- tegen je ouwe schoonmoeder zeggen dat je het een hele prestatie van haar vind dat ze in 10 minuten wel 10 woorden in een mail tiept
- etc.
Volgens mij moeten we dit niet direct al te geestelijk opvatten, maar gewoon zien dat een sociaal wezen als een mens dit nodig heeft.
De reden waar Abram die spullen niet wilde hebben staat er toch bij, nl.: 'opdat gij [koning van Sodom] niet zegt: Ik heb Abram rijk gemaakt!'. En die heeft m.i. niet veel te maken met al dan niet complimenten ontvangen. Als je het negatief op zou willen vatten zou je zelfs kunnen zeggen dat de beloning/beloner Abram te min was.
En zoals bij alles blijft valse bescheidenheid en hoogmoed altijd op de loer liggen..... Zo kan een mens trots zijn op zijn nederigheid
Eerst dankjewel zeggen voor het compliment. Daarmee laat je zien er blij mee bent (en hiermee geef je alweer een compliment terug).Luther schreef:OK, ik ben het met je eens.
Maar wat te doen, als je helemaal niet goed tegen complimenten kan? Er niet goed raad mee weet. Want die mensen ken ik ook...
en heb het op die manier geleerd. Marnix schreef:Voorbeeld: Ik kan totaal niet goed Duits. Als ik dan in het Duits tegen iemand brabbel en hij zegt: Wat kan je goed Duits?! denk ik: jaja, das echt niet zo. En dat zeg ik misschien ook wel: Nou, ik kan er anders weinig van. En terecht.
Wel een leuk voorbeeld mit deutsche leute! 
Gewoon op dezelfde manier mee omgaan, dankjewel zeggen en blij zijn dat iemand je een compliment heeft gegeven.Marnix schreef:Maar wat nou als ik het wel goed kan maar geen zelfvertrouwen heb dat ik het goed kan, of dat gewoon niet weet? Dan kan ik op twee manieren met een compliment omgaan: 1. Zoals hierboven beschreven, ontkennend, afwijzend, niet wetend hoe je er mee om moet gaan. Of Ik denk: Oh, het valt dus wel mee, en ik krijg er juist meer vertrouwen van.
Tja, mooie post... Ik ga d'r eens over nadenken.jakobmarin schreef:Eerst dankjewel zeggen voor het compliment. Daarmee laat je zien er blij mee bent (en hiermee geef je alweer een compliment terug).Luther schreef:OK, ik ben het met je eens.
Maar wat te doen, als je helemaal niet goed tegen complimenten kan? Er niet goed raad mee weet. Want die mensen ken ik ook...
Gewoon doen en oefenen. In het begin voel je je wat opgelaten, omdat het zo nep en gemaakt lijkt. Maar later wordt het een 2e natuur, is mijn ervaring.
Ik moest dit ook ontzettend leren en ben er ook echt mee bezig geweest, omdat ik een compliment gewoon niet voorbij mijn strottehoofd kreeg
Er zijn trouwens goede boeken genoeg over te lezen hoor!
Volgens mij heeft het ook iets te maken met zelfrespect en je zelfbeeld.
Vind je het knap van jezelf dat je dit of dat zo goed voor mekaar gekregen hebt? Kinderen hebben dat nog zo onbevangen. Die durven rustig te zeggen 'kijk eens hoe knap van mij' en laten dan een werkje zien ofzo.
En als je het van jezelf knap vind, is het toch fijn als collega's/echtgenote dat ook zegt?
succesLuther schreef:Tja, mooie post... Ik ga d'r eens over nadenken.jakobmarin schreef:Eerst dankjewel zeggen voor het compliment. Daarmee laat je zien er blij mee bent (en hiermee geef je alweer een compliment terug).Luther schreef:OK, ik ben het met je eens.
Maar wat te doen, als je helemaal niet goed tegen complimenten kan? Er niet goed raad mee weet. Want die mensen ken ik ook...
Gewoon doen en oefenen. In het begin voel je je wat opgelaten, omdat het zo nep en gemaakt lijkt. Maar later wordt het een 2e natuur, is mijn ervaring.
Ik moest dit ook ontzettend leren en ben er ook echt mee bezig geweest, omdat ik een compliment gewoon niet voorbij mijn strottehoofd kreeg
Er zijn trouwens goede boeken genoeg over te lezen hoor!
Volgens mij heeft het ook iets te maken met zelfrespect en je zelfbeeld.
Vind je het knap van jezelf dat je dit of dat zo goed voor mekaar gekregen hebt? Kinderen hebben dat nog zo onbevangen. Die durven rustig te zeggen 'kijk eens hoe knap van mij' en laten dan een werkje zien ofzo.
En als je het van jezelf knap vind, is het toch fijn als collega's/echtgenote dat ook zegt?
