Ik praat niet echt over mijn geestelijke staat.
Maar wel over geestelijke dingen. Ook met mijn familie, al hebben ze een andere ligging/kerk.
Een andere ligging of kerk kan beperkend werken in contact maar dat hoeft niet.
Toch?

Van mijn opa wist ik het wel:

Dan ga ik op tot Gods altaren
tot God, mijn God, de bron van vreugd;
dan zal ik juichend stem en snaren
ten roem van zijne goedheid paren,
die na kortstondig ongeneugt,
mij eindeloos verheugt.

Daarom vindt ik het ook zo jammer dat hij nu bij ons weg is (al 22 jaar) en tsja al was ik nog maar 4 toen hij overleed ik mis hem gewoon enorm. Ook hoe andere mensen over hem spraken/spreken.

helma schreef:

Tiberius schreef:

denkertje21 schreef:Het valt me op dat we vaak van alles over onze ouders, broers en zussen weten. We weten hoeveel ze verdienen, of ze zich niet lekker voelen, welke ziektes ze hebben of hebben gehad, maar dat we vaak eigenlijk nauwelijks iets weten over de geestelijk staat van mensen die ons heel na liggen.

Bij wie valt je dat op? Ik herken dat niet zo.
Van de meeste mensen van wie ik de ziektes etc weet, weet ik ook de geestelijke ligging wel, en zij van mij. En we praten er wederzijds best vaak over.

Voor het salaris maak ik overigens een uitzondering: dat weet ik van bijna niemand, ook niet van mijn familieleden (maar dat terzijde).

geestelijke ligging...of staat?
is dat niet wat anders? of bedoel je hetzelfde?

Het is inderdaad wat anders, maar ik bedoel "staat".

helma schreef:van sommige mensen in mijn familie weet ik het wel. van mij weten ze het ook wel
maar er zijn er van wie ik echt niet weet of ze behouden zijn of niet. Dat is op een of andere manier toch moeilijk om te vragen aan je (schoon)ouders/broers/zussen enzo....
als ze er zelf over spreken dan is het makkelijk te weten. maar om nu iemand op de man af te vragen : ben je bereid om te sterven? dat vind ik niet zo eenvoudig......

Klopt, daar wachten velen mee totdat de ander op het sterfbed ligt.
Maar waarom?
Het eerste uur van de tijd die ons nog resteert tot het moment van sterven is even belangrijk als het laatste.

Lassie schreef:Van mijn opa wist ik het wel:


Daarom vindt ik het ook zo jammer dat hij nu bij ons weg is (al 22 jaar) en tsja al was ik nog maar 4 toen hij overleed ik mis hem gewoon enorm. Ook hoe andere mensen over hem spraken/spreken.

Dat bedoel ik nou precies. Juist door er vrij en open over te spreken, wil de Heere dit wellicht gebruiken om anderen tot jaloersheidte wekken. En de Heere is het zo waard om gunnend over Zijn dadedn te spreken!
Als klein kind was ik al jaloers op het geloof van mijn vader.
Nog dagelijks komen er herinneringen aan zijn getuigenissen bij mij boven.

Op zijn grafsteen staat niet iets van "hier rust' of "innig geliefde' of zo.
Heel simpel staat daar:

De gedachtenis des rechtvaardigen zal tot zegening zijn
Spreuken 10 : 7

En dan daaronder zijn naam...

Ik denk dat het zo belangrijk is dat we elkaar daarop bevragen. Hoe vaak vragen we niet aan de ander "hoe gaat het". Maar het is zo belangrijk om te vragen "hoe gaat HET?"

Ik praat niet echt over mijn geestelijke staat.
Maar wel over geestelijke dingen. Ook met mijn familie, al hebben ze een andere ligging/kerk.

Natuurlijk mag je vertellen wat God je deed ondervinden, als Hij wat gedaan heeft aan je Geest.
Zeker kun je de gesprekken ook meer die richting in krijgen als je er zelf over begint.
Maar het moet niet steken blijven bij onze 'staat' , maar het moet hoger .
Geef maar door wie de Heere voor je is en waarom je Hem wilt dienen. Kortom. Zijn Naam moet verbreid worden en zijn wonderen bekend gemaakt.