Kijk op bidden.

[Avi]

Ik vind bidden moeilijk omdat ik er niet altijd bij ben met mijn gedachten. Het hart, de ziel is uit mijn gebed...het is niet echt roepen,smeken, vragen. Meer een routine - iets.

Als jullie daar ook last van hebben/hadden, hoe kregen jullie dat anders?

[albion]

Ik vind bidden voor de klas heel moeilijk. En ik moet het elke dag so wie so 2x doen,
verder moet het wel eens vaker. Het hangt ervan hoe laat de klas begint of hoe
laat een klas eindigt.
In mijn jeugd hadden wij maandagmorgen een gezamenlijke bijeenkomst waarin een leraar
voorging en aan het eind van de week hadden we een gezamenlijke afsluiting. Ik snap niet
echt waarom dat nu ook niet kan. (Je wilt niet weten hoeveel leerlingen hun ogen niet eens
dichtdoen, laat staan eerbiedig zijn).

Ik stond eens voor het lokaal van mijn collega en kon zien wat er tijdens het bidden gebeurde.
Ze zaten gewoonweg te 'klieren' onder het gebed.
Het 5e uur had ik ze zelf en toen had ik de jongeman die heel vervelend was, voor de klas gezet
en ik ben op zijn plaats gaan zitten en ik gaf hem de opdracht om met ons voor het eten te eindigen.

Dus eerst hardop uit het Woord voorlezen en daarna eindigen met gebed.
Nou dat viel niet mee voor hem en hij wist niet wat hij doen moest. Toen heb ik een gesprek gehad
met de kinderen en ze duidelijk gemaakt dat het voor ons ook niet altijd meeviel om voor te gaan, maar
dat ze zich in ieder geval eerbiedig hadden te gedragen onder het lezen en bidden/danken. Ik heb
van die klas nooit meer last gehad. Ze waarderen het wel als je zegt dat je ergens moeite meehebt en
als je uitlegt waarom dat zo is.

Ik was ook heel verwonderd toen ik hoorde dat één van mijn collega's die zeer goed van de tongriem gesneden is,
die kan praten als brugman, en zéér adrem is, hij zit vol met grappen en kwinkslagen, is decaan enmoet vaak voor
een massa mensen praten, maar als hij moest bidden of danken dan werd zijn keel dichtgeknepen en kon hij geen
woord meer uitbrengen. Hij is nu op logopedie en daar heeft hij veel baat bij.

(Zou ik ook moeten want ik kan ook niet praten waar veel mensen meeluisteren, ik stotter (door de snelheid))

[Kippetje]

Ik vind bidden voor de klas heel moeilijk.

Ik herken dit wel Albion. Ik sta niet voor de klas, maar ben wel actief in het jeugdwerk binnen onze gemeente. Ook bij de bijbelstudie is het de gewoonte dat degene die inleidt de avond opent.
En ik vind het dan zo raar van mezelf dat ik dat moeilijk vind. Ik moet vanwege mijn werk regelmatig voor grote groepen spreken of besprekingen leiden. Totáál geen moeite mee. Maar bidden is dan opeens een ander verhaal.....zou het komen omdat bidden toch eigenlijk iets heel intiems is? Of willen we vooral zo 'mooi' mogelijk bidden voor onze toehoorders.....? Ik ben er nog niet uit voor mezelf.
Ik merk trouwens wel, dat hoe vaker je het doet hoe makkelijker het wordt.

[edele strijdster]

Ik vind bidden voor de klas heel moeilijk.

Ik herken dit wel Albion. Ik sta niet voor de klas, maar ben wel actief in het jeugdwerk binnen onze gemeente. Ook bij de bijbelstudie is het de gewoonte dat degene die inleidt de avond opent.
En ik vind het dan zo raar van mezelf dat ik dat moeilijk vind. Ik moet vanwege mijn werk regelmatig voor grote groepen spreken of besprekingen leiden. Totáál geen moeite mee. Maar bidden is dan opeens een ander verhaal.....zou het komen omdat bidden toch eigenlijk iets heel intiems is? Of willen we vooral zo 'mooi' mogelijk bidden voor onze toehoorders.....? Ik ben er nog niet uit voor mezelf.
Ik merk trouwens wel, dat hoe vaker je het doet hoe makkelijker het wordt.

Ja, 'k vind bidden voor een groep ook moeilijk. Weekopening doen, vergadering besluiten met gebed, de dag beginnen en sluiten met gebed... (Het persoonlijk bidden is ook niet gemakkelijk, maar buiten je zelf en God is er niemand die dit hoort.)
Ik denk zelf dat het zeker komt doordat het iets heel persoonlijks is, maar tegelijkertijd wil je iedereen die er bij, zorgen, fijne momenten e.d. ook in je gebed mee nemen. En... je/ ik ga(at) proberen om alles zo goed mogelijk onder woorden te brengen voor de toehoorders (om even de woorden van Kippetje te gebruiken).
Tegelijkertijd, ben ik me ervan bewust dat ik tegen God spreek, maar toch wil ik het zo goed mogelijk doen voor de mensen, zodat ik hen niet voor het hoofdstoot door dingen verkeerd uit te drukken.
Ik kom dan altijd in een soort spagaat terecht.
Lastig uit te leggen, maar waarschijnlijk herkennen mensen wat ik hier zo ongelukkig probeer neer te schrijven....

[JolandaOudshoorn]

Ik vind bidden moeilijk omdat ik er niet altijd bij ben met mijn gedachten. Het hart, de ziel is uit mijn gebed...het is niet echt roepen,smeken, vragen. Meer een routine - iets.

Als jullie daar ook last van hebben/hadden, hoe kregen jullie dat anders?

Door nog meer te bidden. Dat klinkt gek, maar ook de persoonlijke omgang is een genadegave, niet iets wat je zelf kunt bewerkstelligen.

[JolandaOudshoorn]

Ik vind bidden voor de klas heel moeilijk.

Ik herken dit wel Albion. Ik sta niet voor de klas, maar ben wel actief in het jeugdwerk binnen onze gemeente. Ook bij de bijbelstudie is het de gewoonte dat degene die inleidt de avond opent.
En ik vind het dan zo raar van mezelf dat ik dat moeilijk vind. Ik moet vanwege mijn werk regelmatig voor grote groepen spreken of besprekingen leiden. Totáál geen moeite mee. Maar bidden is dan opeens een ander verhaal.....zou het komen omdat bidden toch eigenlijk iets heel intiems is? Of willen we vooral zo 'mooi' mogelijk bidden voor onze toehoorders.....? Ik ben er nog niet uit voor mezelf.
Ik merk trouwens wel, dat hoe vaker je het doet hoe makkelijker het wordt.

Ja, 'k vind bidden voor een groep ook moeilijk. Weekopening doen, vergadering besluiten met gebed, de dag beginnen en sluiten met gebed... (Het persoonlijk bidden is ook niet gemakkelijk, maar buiten je zelf en God is er niemand die dit hoort.)
Ik denk zelf dat het zeker komt doordat het iets heel persoonlijks is, maar tegelijkertijd wil je iedereen die er bij, zorgen, fijne momenten e.d. ook in je gebed mee nemen. En... je/ ik ga(at) proberen om alles zo goed mogelijk onder woorden te brengen voor de toehoorders (om even de woorden van Kippetje te gebruiken).
Tegelijkertijd, ben ik me ervan bewust dat ik tegen God spreek, maar toch wil ik het zo goed mogelijk doen voor de mensen, zodat ik hen niet voor het hoofdstoot door dingen verkeerd uit te drukken.
Ik kom dan altijd in een soort spagaat terecht.
Lastig uit te leggen, maar waarschijnlijk herkennen mensen wat ik hier zo ongelukkig probeer neer te schrijven....

Bij mij zelf merk ik wel dat oefening kunst baart. In het begin vond ik het ook heel moeilijk, nu heb ik er steeds minder last van. Ik blijf bidden toch zien als een gesprek met God, of er nu mensen bij zitten of niet. Vaak bid ik wel van te voren voor mijzelf of God mij wil helpen, in de vorm van een schietgebedje zeg maar. Een gebed hoeft ook niet mooi of goed in elkaar te zitten, ik bid in een groep, zoals ik zelf ook thuis bid.

[Avi]

Ik vind bidden moeilijk omdat ik er niet altijd bij ben met mijn gedachten. Het hart, de ziel is uit mijn gebed...het is niet echt roepen,smeken, vragen. Meer een routine - iets.

Als jullie daar ook last van hebben/hadden, hoe kregen jullie dat anders?

Door nog meer te bidden. Dat klinkt gek, maar ook de persoonlijke omgang is een genadegave, niet iets wat je zelf kunt bewerkstelligen.

Ik las iets wat ik even met jullie wil delen:

God is bereidwilliger om naar ons te luisteren dan wij om te bidden.

[Marnix]

Vind het persoonlijk een walgelijk grof liedje.
Het voelt erg fout om God de Vader in een liedje te noemen (vergelijken?) met zo'n vader.
Maar goed, meningen verschillen.

Ik denk dat je opvoeding altijd van invloed is op je Godsbeeld dat je als kind vormt.
Afhankelijk van hoe je opgroeit zal dat meer of minder aangepast worden denk ik.
En of je wel of niet Gods aanwezigheid in leven ervaart, en op welke manier, zal ook verschil maken.

Voor kinderen die onstabiele ouders hebben die geen veiligheid kunnen bieden hoop ik van harte dat ze juist die veiligheid dan wel bij God zoeken/vinden.
Maar dat zal helaas niet altijd zo zijn ben ik bang, want wie leert ze dan God te zoeken?

Het zal ook wel afhangen van je karakter hoe je met bepaalde dingen omgaat.

Hoezo walgelijk en grof? Het verhaal achter het liedje is heel erg. Het is heel gevoelig. Maar God wordt nergens vergeleken met die vader of zo. Het gaat er om, en daar gaat het in dit topic ook over, hoe je relatie met God de Vader kan worden beinvloed door je vader-beeld. En dit is een voorbeeld van hoe dat negatief kan worden beinvloed. Dat is helaas regelmatig de realiteit. Ga maar eens met een nazorger praten, met iemand van Eleos bijvoorbeeld. Dan zul je zien dat dit helaas veel voorkomt dat het beeld van God als Vader voor mensen heel moeilijk is door gedrag van eigen vader.

Ik denk dat je het beter "pijnlijk en gevoelig" had kunnen noemen in plaats van walgelijk en grof. Hier wordt God geen onrecht gedaan ofzo, er wordt een worsteling beschreven die velen hebben, waar veel mensen mee rondlopen... en sommigen hebben veel moeite daarmee. Ik hoop dat dit lied hen kan helpen en ook hen die hen hier weer bij helpen. Het is goed als problemen onderkend en benoemd worden, ook al kan de realiteit hard en heel pijnlijk zijn. Ik krijg als ik dit nummer hoor dan ook regelmatig tranen in mijn ogen. Het is geen leuk liedje. Wel een goed liedje. Tenminste, dat is mijn mening. En ik hoop met je dat zoveel mensen die beschadigd zijn, mogen ontdekken dat God niet zo is en dat Hij de Vader wil zijn die wel liefdevol met hen omgaat!

[JolandaOudshoorn]

Ja, dat begrijp ik wel, maar gevoelsmatig is de tegenstelling veel te groot.
Misschien ben ik wat overgevoelig.

Nee hoor, 'k ben het helemaal met je eens...
Het is misschien inderdaad gevoelsmatig... Ik weet het niet.
Ik weet wel dat ik de vergelijken die Elly en Rikkert in hun liedjes trekken
en de tegenstellingen die ze neer zetten absoluut niet overeen vind
komen met hoe ik ben opgevoed.... Het beeld van God wordt wel
heel goedkoop neergezet in de manier waarop deze mensen hun
teksten maken.
Wellicht dat ik zo denk door mijn opvoeding....
Ik denk net als de meeste hier dat opvoeding voor een groot gedeelte je Godsbeeld bepaald.

Toch is dit harde realiteit. Er zijn kinderen die God als Vader als schrikbeeld zien. Want zij willen helemaal geen vader. De vader die zij kennen was een walgelijk en grof persoon.
De vraag is eigenlijk ook niet: lijkt God op een aardse vader, maar lijken de aardse vaders op de Hemelse Vader.

[Hinde]

Nou, nou, ik vind het persoonlijk een walgelijk grof liedje.
Dat is nou eenmaal het gevoel dat ik erbij heb.
'Pijnlijk en gevoelig' ook ja. Bedankt voor de aanvulling.

Juist omdat het harde realiteit is, zou er naar mijn smaak niet zo grof nog eens wat zout in de wond hoeven te worden gestrooid.

En het gaat me ook niet om de vergelijking, maar om de tegenstelling.
Hoe witter wit, hoe zwarter zwart.
Sommige dingen zijn gewoon te wit om in een adem met zwart genoemd te kunnen worden.

Als je uit een hele donkere ruimte in het felle zonlicht stapt is dat heftig.
Andersom ook.
Daar hou je toch ook rekening mee? Zet je een zonnebril op, of laat je de deur op een kiertje staan zodat er wat licht inkomt.
Dus, hadden Ellie en Rikkert naar mijn idee best wat minder confronterend kunnen zijn.

Het punt is toch wel duidelijk. Daarvoor hoef ik echt niet (maar bedankt voor de suggestie) met een nazorger van Eleos te praten.

[Marnix]

Het probleem is dat veel mensen dit zo ervaren. Die zitten in een ontzettend donkere ruimte en hebben geen zonnebril op als ze in het licht stappen. En dat doet dan pijn aan hun ogen. Die grote tegenstelling is de realiteit en je ogen daar voor sluiten is misschien wel de makkelijkste weg maar niet de beste.

In een hoop Psalmen zie je dat donker-licht-contrast overigens ook heel sterk naar voren komen, zwart en wit, ze worden in een adem genoemd.

p.s. Ik wil niet aan je gevoel komen. Maar probeer wat begrip te kweken waarom ze dit geschreven hebben. En dat het vanuit hun optiek en die van veel luisteraars wel confronterend / pijnlijk kan zijn maar niet walgelijk en grof is.

[Kippetje]

Het probleem is dat veel mensen dit zo ervaren. Die zitten in een ontzettend donkere ruimte en hebben geen zonnebril op als ze in het licht stappen. En dat doet dan pijn aan hun ogen. Die grote tegenstelling is de realiteit en je ogen daar voor sluiten is misschien wel de makkelijkste weg maar niet de beste.

In een hoop Psalmen zie je dat donker-licht-contrast overigens ook heel sterk naar voren komen, zwart en wit, ze worden in een adem genoemd.

p.s. Ik wil niet aan je gevoel komen. Maar probeer wat begrip te kweken waarom ze dit geschreven hebben. En dat het vanuit hun optiek en die van veel luisteraars wel confronterend / pijnlijk kan zijn maar niet walgelijk en grof is.

Marnix ik wilde steeds reageren in dit topic, maar kon de juiste woorden niet vinden om mijn gedachten zorgvuldig te omschrijven.
Deze reactie van jou geeft nu precies weer wat ik dacht, ik ben het hier helemaal mee eens!

[Hinde]

Maak je geen zorgen; dat begrip is er heus wel.
Ik gaf alleen aan wat het bij mij persoonlijk op riep.

[Marnix]

Oke Bedankt.