Een vakante gemeente

[pingpongbal]

Ik ben juist heel blij met onze dominee! Maar hij krijgt jammergenoeg heel veel beroepen :# Nu weer van jullie volgensmij, Lolo?
Vooral voor de cathechisatie ben ik blij dat we een dominee hebben. Ik vind dat hij het veel duidelijker uit kan leggen en hij heeft ook meer geleerd dan de meeste ouderlingen.
Maar bij mijn vriend zijn ze ook vakant en inderdaad is het wel een voordeel dat je ook regelmatig een andere dominees hoort, maar geef mij toch maar liever een dominee... maarja dat hebben wij niet voor het uitkiezen natuurlijk

[Lecram]

Oorspronkelijk gepost door lo-rucháma
Lecram zegt dat juist de jeugd een dominee nodig heeft. Ik kan dat niet beamen. Misschien is het omdat er nu geen kattebak meer is, dat we het niet zo missen, maar hoe geeft de dominee meer leiding aan de jeugd dan aan de rest van de gemeente?

Het hangt er wel sterk vanaf hoe belangrijk de ds. de jeugd vindt. Wanneer de ds. zijn taak goed verstaat staat hij naast de jeugd en kent hij de jeugd. Zo kan hij in de preek direct op bepaalde vragen inspelen en bijvoorbeeld preekbesprekingen op de +16 leiden.
Een ds. die heel sterk de jeugd erbij betrekt is bijvoorbeeld ds. Van der Net. Op de +16 weten de leden heel vaak nog delen van zijn preek te herinneren. Dat vind ik nou klasse!

[roseline]

Hallo Rinie,

Ik reageer straks op je stukje in het topic "de bijeenkomst der gelovigen".

Groetjes, Rose.

[Refojongere]

Roseline, Voorbijganger en Rinie en andere belangstellenden,

###
In het topic "Bijeenkomsten der gelovigen" http://www.omsionswil.nl/forum2/viewthread.php?tid=2618

kan gesproken worden over de inrichting van de eredienst! Dus praktische invulling.

###
In het topic "Kerk en ambten" http://www.omsionswil.nl/forum2/viewthread.php?tid=2619

kan gesproken worden over de kerk als instituut en haar ambten (ouderling, diaken, herder en leraar).

Ik weet dat deze discussies raakvlakken hebben, maar ik denk dat het voor de helderheid voorlopig beter is deze zaken te verdelen over deze topics.

Groeten,
Refojongere

[Aangepast op 26/5/03 door Refojongere]

[Rinie]

RJ, bedankt.

Rose, reageer maar onder 'Kerk en ambten'

Verder, onze predikant staat inmiddels bijna 13 jaar in de gemeente. Is dat niet 'te lang'? (menselijk gesproken; velen weten inmiddels wel wat hij wil gaan zeggen)

[Jelle]

Afgelopen zondagavond hadden wij Ds. Budding als predikant. In onze gemeente is er sinds kort een dominee vertrokken en ds. Budding viel in als vakaturebuurt.
Heel de week heb ik me er al op verheugd en zondagavond zijn we toch echt weer bemoedigd de kerk uitgekomen.
Heel duidelijk komt in zijn preek naar voren: Ellende, Verlossing en Dankbaarheid, deze drie stukken moeten toch in elke preek naar voren gebracht worden. Hetwelk wij vaak bij ons al niet mee horen. Meestal slaat men de ellende maar over, want je moet nu eenmaal niet teveel spreken over een duivel waarmee we dagelijks van doen hebben. We houden ons graag een beeldvoor wat meer ins ons straatje past en er wat vrolijker uitziet.

Ik heb in elk geval bijzonder genoten van een zeer boeiende preek en ik weet dat het niet mag maar toch hoop ik dat de gemeente voorlopig even vacant blijft, dan krijgen we in elk geval zo af en toe Budding nog eens te horen.

[Matthijs]

Na anderhalf jaar vacant geweest te zijn, hebben wij weer een dominee, ds. Roseboom. De dominee heeft inmiddels ook al intrede gedaan. Ik ben best wel blij dat we weer een dominee hebben. We kregen dus ook, net wat als Jelle nu ook krijgt, dominees uit de omliggende plaatsen. Dat noemen ze ringbeurten. En ik blij dat we die dominees niet meer krijgen. Ik had een keer dat ik dacht, dat de dominee beter geschikt(sorry dat ik het zeg) was voor bouwvakker. Het was echt om te huilen gewoon zo erg.
Ook ik hoor het liefst de drie stukken en de 2 wegen in de preek. Maar ik vind wel dat het positieve het negatieve moet overheersen in de preek. Maar soms is de tekst er ook niet naar om de 3 stukken en de 2 wegen duidelijk te preken. Zo was ik gisteravond in Vierhouten bij ds. P. de Vries, die een preek hield over Galaten 6: 14 en 15. "14 Maar het zij verre van mij, dat ik zou roemen, anders dan in het kruis van onzen Heere Jezus Christus; door Welken de wereld mij gekruisigd is, en ik der wereld.
15 Want in Christus Jezus heeft noch besnijdenis enige kracht, noch voorhuid, maar een nieuw schepsel."

In deze preek kwam het ook niet zo duidelijk naar voren toe. Maar het was wel waarheid wat er gepreekt werd. Het was ook niet zo, dat je nou een oppervlakkig geloof zou krijgen. Nee helemaal niet. De 3 stukken en de 2 wegen komen ook niet zo aan de orde in deze tekst. Het was echt tekst uitleg, en ging er heel diep op in.

Maar het ligt ook aan de dominee. Hoe is het karakter van de dominee.
De ene dominee is een zachtmoedige iemand, en kan niet altijd met vuur en sulfer aankomen waaien. En de andere dominee is weer anders. Daarom is het ook goed, dat een dominee van gemeente verandert.

Maar het moet gepreekt worden, want anders wordt het werk van Christus te niet gedaan. Wet en evangelie moet beide verkondigt worden, maar het evangelie moet de wet overheersen.

[Egbert]

Er moet even wat van mijn hart. Ik heb het gevoel dat hier sommige posters praten vanuit een luxe situatie, geen eigen dominee maar wel iedere zondag een predikant op de preekstoel. Denk je eens in, er zijn gemeenten [OGG, GG[iNed]] die nooit een eigen predikant gehad hebben, met een beetje slimme predikbeurten regelaar in de week mischien een dominee maar voor de rest altijd leesdiensten. Ik ontken niet dat ook dat gezegend kan worden, maar denk wel dat een eigen predikant meer vruchten heeft. Een ouderling neemt toch vaak preken die hem aanspreken en met één of twee ouderlingen wordt het wel een beetje hetzelfde.

Volgende punt, eigenlijk een vraag: ik lees regelmatig het zinnetje "ik hoor graag een bevindelijke preek". Afgezien van het feit dat predikanten in de GG een voorwerpelijk/onderwerpelijke preek moeten houden [het komt er niet altijd van] is mijn vraag: wat horen de OSWers graag, een bevindelijke [onderwerpelijke] preek of een evangelische [voorwerpelijke] preek. Daarbij wil ik wel aantekenen dat ik onder een evangelische preek versta een preek waarin de luisteraar opgeroepen wordt zich te bekeren [maar niet het gemakkelijke. "je moet maar geloven"]Daarbij is [althans bij ons] een bevindelijke preek vaak een preek voor "Gods volk". Hierbij zij nog opgemerkt dat onze gemeente voor 80% bestaat uit onbekeerden gezien het aantal mensen aan het H.A.

Verder ben ik ervan overtuigd dat de klacht van ds. C.Harinck terecht is, dat het predikanten tekort bij de GG. mede te danken is aan de vele [doop]leden die het tekort niet beleven.

[ndonselaar]

Egbert schreef dat mensen schrijven 'ik hoor graag een bevindelijke preek'.

Laten we hier eens samen over nadenken. Wat is een bevindelijke preek?

Meer schrijf ik niet omdat ik er anders mijn gedachten in verweef.

[Refojongere]

In de eerste plaats mag men niet blijven staan bij de prediking en ontvouwing van gestalten en toestanden. De kennis van de kwaal is nog niet de toepassing van het medicijn. Niet de christen, maar de Christus moet verkondigd. Het Woord, het volle, rijke Woord moet bediend. Maar wil dat nu ook zeggen dat daarom de ontvouwing van het zielenleven gemist kan of mag worden?
Het schijnt wel eens dat men deze zienswijze is toegedaan. Dan bedenke men, hoe het juist behoort tot de volle verkondiging van het Woord om ook naar en uit dat Woord te doen horen welke ervaringen en toestanden menigmaal voorkomen in het leven van Gods kinderen. Daar is het Woord juist vol van. De psalmen bijvoorbeeld zijn grotendeels niet anders dan de vertolking van zielsbevinding in verband met de Godsopenbaring.
Neem, om een voorbeeld uit het N.T. te noemen, eens een tekst als 2 Kor. 12:7-9, waar Paulus verhaalt van zijn doorn in het vlees. Hoe is het nu mogelijk zonder ontvouwing van dergelijke ervaringen deze woorden uit te leggen en troostend te bedienen?
De apostelen en profeten, de gewijde schrijvers van de Heilige Schrift, zij allen hebben telkens ons het voorbeeld dienaangaande gegeven. Sommigen hebben in woord en geschrift zelfs hun eigen ervaringen meegedeeld. Denk maar eens bijvoorbeeld aan Paulus als hij staat voor Agrippa; ook aan 2 Kor. 12; en vele van dergelijke gevallen kunt u in de Heilige Schrift vinden. Zo is dan het andere gevaar, dat men zou menen: de prediking van Gods Woord sluit de ontvouwing van de bevinding der heiligen uit. De schare die opkomt naar Gods huis brengt haar karakteristieke zielsnoden en behoeften mee. Zal tot heilige vrucht het Woord worden bediend, dan dient men zijn naam te horen noemen, zijn beeld getekend te zien. Bovendien weten velen niet, wat zij van zichzelf moeten denken. Hun moet helder en duidelijk naar de Schrift, worden aangetoond wie en wat zij zijn, opdat zij geraken tot zelfkennis, tot verootmoediging en bekering, of ook tot het troostend inzicht, dat zij op weg naar de hemel zijn. Gods volk moet verder worden gebracht. Maar wie iemand verder wil brengen, moet eerst nauwkeurig weten aan te wijzen waar hij staat, opdat men het punt van uitgang weet, vanwaar zo iemand eerst verder geleid moet worden.
Het is een bekende en gebruikelijke uitdrukking: 'de goddelozen aanzeggen dat het hem kwalijk zal gaan; de rechtvaardige, dat het hem wel zal gaan'. En op zichzelf is deze uitdrukking voortreffelijk en ernstig, zelfs ontleend aan de Schrift. Maar ook dit woord eist nadere zielkundige ontleding en toepassing. Immers, de mens (ziedaar een element van zijn ellende en geestelijke blindheid) geloof vaak, terwijl hij inderdaad nog onbekeerd is, dat hij reeds genade bezit. Zo iemand zal het oordeel de goddelozen met kalmte horen aanzeggen. Hij rekent er zichzelf immers toch niet toe? Hij zal denken: dat is goed voor anderen; maar wat hemzelf betreft: hij is niet ongelijk aan de farizeeer, die enkel danken kon. Ontdekkend preken wil dus niet slechts zeggen: de goddelozen dood en oordeel aanzeggen, maar vooral: ontvouwen wat de kenmerken zijn van een onbekeerde; de mens is van nature onbekeerd en zijn valse gronden, waarop hij de hoop van zijn zaligheid tot nu toe bouwde, moeten worden blootgelegd.
Eveneens zal omgekeerd menigeen in wie 'de wortel der zaak' aanwezig is, zich toch niet durven houden voor een rechtvaardige, zodat hij de troost mist van de beloften en toezeggingen die aan de rechtvaardigen worden geschonken. Voor zo iemand is nodig dat helder en duidelijk wordt aangetoond waardoor het genadeleven zich meestal kenmerkt en hoe het zich vertoont, opdat hij gebracht wordt tot de overtuiging een kind van God te zijn. (........)
Wie denkt dat kennis van het zogenaamde onderwerpelijke leven weinig te betekenen heeft en neerkomt op wat gemoedelijk gepraat, die vergist zich en geeft blijk de Schrift zelf op dit punt niet genoegzaam te kennen, en laadt de schijn op zich van eenzijdigheid, die niet overeenkomstig is met het begrip van ware wetenschap.
Ik hoorde eens van een leraar, die zei: De verklaring van de tekst, wat de exegese aangaat, kost mij inspanning en studie, maar de toepassing van zo'n woord voor hart en leven, overeenkomstig de behoeften van de gemeente, is voor mij het allerzwaarste en moeilijkste werk. Duidelijke, nauwkeurige uiteenzetting van de kenmerken van geloof, van het onderscheid tussen schijn en wezen, tussen tijdgeloof en zaligmakend geloof, tussen ongeloof en kleingeloof, enzovoort, het is verbazend moeilijk en eist strenge, nauwgezette studie. (......)

Een voorwerpelijke prediking waarin bijvoorbeeld ene algemene verzoeningsleer of enige andere ketterij wordt verkondigd, kan misschien gespeend zijn van alle 'bevindelijkheid', maar is dan toch door en door ziek, zoal niet dood te noemen. En omgekeerd is het ziekelijk, wanneer het bevindelijke leven wordt uiteengezet naar eigen willekeurige maatstaf, los van het Woord van God.
Gezond in de leer is hij die het onderwerpelijke en voorwerpelijk beide handhaaft en dat ontvouwt naar de mening des Geestes, overeenkomstig de Heilige Schrift. (Ds. G. Wisse; "Uit het zielenleven" )

[Aangepast op 26/5/03 door Refojongere]

[ndonselaar]

Ik hoorde eens van een leraar, die zei: De verklaring van de tekst, wat de exegese aangaat, kost mij inspanning en studie, maar de toepassing van zo'n woord voor hart en leven, overeenkomstig de behoeften van de gemeente, is voor mij het allerzwaarste en moeilijkste werk. Duidelijke, nauwkeurige uiteenzetting van de kenmerken van geloof, van het onderscheid tussen schijn en wezen, tussen tijdgeloof en zaligmakend geloof, tussen ongeloof en kleingeloof, enzovoort, het is verbazend moeilijk en eist strenge, nauwgezette studie. (......)

Het eerste gedeelte van je opmerking geloof ik RJ. Het tweede moeten we overlaten aan Gods Woord. Dat Woord is als een scherp snijdend zwaard. Daar vallen we links of rechts naast. Zo, ook in de troostvolle onderwijzingen voor al Gods volk. Zij worden vertroost uit bv. de psalmen waar we Gods volk in het hart kijken. Het is zoals Zeeuw eens uitdrukte of aanhaalde: ‘Gods volk wil dat het Woord hun hart verklaart’. Kijk dan valt het Woord open en dat is iets dat kan de beste predikant niet! Dat is de ware bevinding, dat komt alleen de Geest toe!

Een voorwerpelijke prediking waarin bijvoorbeeld ene algemene verzoeningsleer of enige andere ketterij wordt verkondigd, kan misschien gespeend zijn van alle 'bevindelijkheid', maar is dan toch door en door ziek, zoal niet dood te noemen. En omgekeerd is het ziekelijk, wanneer het bevindelijke leven wordt uiteengezet naar eigen willekeurige maatstaf, los van het Woord van God.
Gezond in de leer is hij die het onderwerpelijke en voorwerpelijk beide handhaaft en dat ontvouwt naar de mening des Geestes, overeenkomstig de Heilige Schrift. (Ds. G. Wisse; "Uit het zielenleven" )

Hier sluit ik me aan bij prof. Wisse, behalve een kanttekening bij zijn slot.

Laten we eens luisteren naar wat de Reuver hierover schrijft:

De eerste stelling:
De Geest legt de letter uit
Alle bezinning op de verklaring en vertolking van de Bijbel dient uit te gaan van het besef dat de Heilige Geest de eerste en eigenlijke uitlegger van de Schrift is. Aan deze grondregel ligt de oeroude - ook door het piëtisme gedeelde - overtuiging ten grondslag, dat de woorden van God alleen zijn te verstaan onder de adem van de Geest door Wie ze zijn geïnspireerd en dat ze dus ten diepste worden uitgelegd door Wie ze zijn uitgezegd. 'Heel de Schriftuur - zo verklaart bijvoorbeeld Thomas a Kempis - wil gelezen worden in de Geest door Wie ze gemaakt is’. Hiermee geeft de schrijver van de Navolging van Christus niet alleen blijk van zijn inzicht dat de Schrift bij al haar historische verscheidenheid en menselijke veelkleurigheid in wezen één creatie van de Heilige Geest is, maar vooral ook dat men de zin ervan slechts zal verstaan door haar in een behoeftige gezindheid te lezen, in biddende afhankelijkheid van Gods Geest, Die de beslissende uitlegger is. Zo fungeert de deemoed voor A. Kempis als de geestelijke sleutel die past op het slot van de Schrift. Het is een zienswijze die de reformatoren zonder reserve deelden, Luther voorop. Kort en krachtig schrijft hij: 'De Heilige Geest alleen verstaat de Schrift op de rechte wijze, zoals God het wil hebben'. Wie dus de Schrift wil verstaan, moet bij de Geest in de leer. Dit standpunt is eenvoudig, maar kwetsbaar. Het wordt namelijk bedreigd door een reëel gevaar. Ik bedoel de valkuil van het subjectivisme, waarbij ónze geest maar al te gemakkelijk wordt vereenzelvigd met de Heilige Geest, en óns Schriftverstaan vervolgens wordt gelegitimeerd door een beroep op Gods Geest. Deze dwaling is echter in strijd met de bedoeling. Dat de Geest de letter uitlegt, betekent niet dat het Woord van God is uitgeleverd aan onze willekeur, maar dat onze willekeur aan banden is gelegd door het Woord. Dit Woord is immers niet het onze, maar dat van de Heilige Geest. En deze Geest, Die Gód is, vormt een kritische en corrigerende instantie tegenover ónze geest. Ik heb Hem niet ter beschikking. Het gaat er veeleer om dat Hij over mij zal beschikken. Wat betekent deze notie nu voor de praktijk van het Schriftonderzoek? Dat de lezing wordt voorafgegaan en vooral gedragen door het gebed. 'Ontdek mijn ogen - vraagt de dichter van die eindeloze psalm - dat ik de wonderen van Uw wet aanschouw'. Ons eigenlijke vertrekpunt is dan niet zozeer: 'Spreek, want Uw knecht hoort', als wel: 'Schep mij een ontvankelijk hart, opdat ik hoor'. Bij uitstek hier geldt het woord van Luther: 'Wir sind Bettler'. Onze gang door de Bijbel is veelbelovend, omdat de Schrift de werkplaats van Gods Geest is. Dit laatste betekent echter dat omgang met de Bijbel geen eigenmachtige veroveringstocht is, maar een hongertocht die bedelend wordt voltrokken. Bedelend, of de Geest onze gestolen mondigheid zal herscheppen tot geschonken horigheid.

Dit is voorwerpelijk het Woord prediken in biddende afhankelijkheid dat Hij (de Geest) dé Uitlegger is.

[pingpongbal]

Ja inderdaad. Je zou maar eens 10 zondagen achter elkaar leesdienst moeten hebben. En dan ook nog van een oude ouderling die niet zo'n grote gave heeft om boeiend te lezen. Dan ben je wel blij als je weer een dominee hebt! Daarom ben ik blij met onze dominee. (maar hij heeft inmiddels weer een beroep gekregen, dus heeft er 3 lopen op dit moment)

[ndonselaar]

Oorspronkelijk gepost door voorbijganger

Oorspronkelijk gepost door ndonselaar

Dit is voorwerpelijk het Woord prediken in biddende afhankelijkheid dat Hij (de Geest) dé Uitlegger is.

En als er dan niet een onderwerpelijk vervolg is eindigen we in de dwaling van het naakte voorstellen. Ik blijf toch liever bij Wisse en houdt beide bij elkaar. De één kan de ander niet missen.

Beste Voorbijganger, voordat we elkaar misverstaan, wat is dan het onderwerpelijk vervolg?

In mijn visie is het onderwerpelijke vervolg dat de Geest onze harten ontsluit voor Zijn Woord.

Groeten,