Hmm, Hoeveel waarde hechten we aan Bunyan? Was dat niet die baptist, die in "komen tot Jezus Christus" ook uithaalt naar de kinderdoop. Waarom hem op het ene punt wel serieus nemen en het andere niet, laten we liever de Bijbel laten spreken, in plaats van mensen met wie we het maar gedeeltelijk eens zijn. (en zelfs als we het wel helemaal met ze eens zijn).
Wat betreft Openbaringen, er kan inderdaad aan de Paus gedacht worden. Het Babylon is gebouwd op zeven bergen (Openbaringen 17:9) De hoofden van het beest staan daarvoor. Rome was wel op zeven bergen gebouwd het letterlijke Babylon niet. Maar goed het is dan meer voor de hand liggend om toch aan wereldse leiders te denken (bijvoorbeeld de keizers en nu misschien iets wat uit de EU kan voorkomen), dan aan de RK kerk. Het blijft in ieder geval speculatief.
Nog even advocaat van de rk spelen:
De rechtvaardiging van de paus. Dat is een consequentie van een doorvoeren van apostolische succesie. Tot Petrus is gezegd dat hij de schapen moet weiden. Als opvolger (via via) van Petrus heeft de paus nu de opdracht om de schapen te weiden.
Het bestaan van het vagevuur wordt onder andere gekoppeld aan 1 kor 3: 15. Waar staat dat ook zij die behouden worden, als door vuur behouden worden. Verder zou men kunnen denken ook 1 kor. 15:29 waarin staat dat mensen voor de doden gedoopt worden. Waarbij men denkt dat ze nog de hemel in kunnen.
zaligheid door goede werken zou men kunnen denken aan: Openbaringen 22:12 of natuurlijk Mattheus 25. Er zijn genoeg teksten die zeggen dat het oordeel op grond van de werken is. Maak trouwens geen karikatuur he. Ook in de rk kerk geloven ze dat de mogelijkheid tot goede werken bij God vandaan komt.
De mogelijkheid om zonden te vergeven door priesters wordt gekoppeld aan de teksten waarin staat dat Petrus de sleutel van het Koninkrijk krijgt en dat wie door de apostelen vergeven zal zijn ook door de Vader vergeven zal zijn. Uit apostolische succesie volgt de rest, waarbij moet worden opgemerkt dat men officieel geen zonden vergeeft maar de vergeving door God verkondigt. Alsof men woordvoerder van God is.
De plaats van Maria moet je ook niet overdrijven, daar is al meer over gezegd. Zij wordt aangeroepen niet aanbeden (althans niet in de officiele leer). Zij is gezegend onder de vrouwen. Zij is de moeder Gods, zij is ook de door Jezus aangewezen moeder van Johannes, die als grondlegger van de kerk symbool staat voor de kerk en alle gelovigen.
Ik noem hier verdedigingen waar ik zelf niet achter staat trouwens. Vanwege afwijzing van apostolische succesie en dat ik niet geloof dat wij een andere voorbidder in de hemel nodig hebben dan Christus.
Vaya con Dios,
parsifal
Kan je de R.K nog christelijk noemen????
-
england
David,
Het is onder de reformatoren altijd overeenstemming geweest dat de paus (niet de man, maar het ambt) de antichrist is. Ik heb daar vorig jaar zelfs nog een lezing over gehoord.
Ik weet dat het even schrikken is, maar als je bepaalde dingen hoort, bijvoorbeeld over het instellen van de paus, dan gaan je haren ook wel even overeind staan.
Inderdaad zijn er Katholieken die bekeerd zijn, maar zijn wij niet verplicht ons bij de kerk te voegen waar 1) de leer zuiver wordt gepredikt; 2) de sacramenten juist worden bediend en 3) waar de tucht op een Bijbelse manier wordt gehandhaaft?
Bovendien worden wij opgeroepen om God te dienen in Geest en waarheid, want God is een Geest...
Dat geldt hier ook voor de anglicaanse kerk, al zijn er gelukkig nog een paar 'low churches' die protestants zijn, en waar de prediking van het Woord centraal staat, iets wat Bijbels is, zie brieven van Paulus.
Het is onder de reformatoren altijd overeenstemming geweest dat de paus (niet de man, maar het ambt) de antichrist is. Ik heb daar vorig jaar zelfs nog een lezing over gehoord.
Ik weet dat het even schrikken is, maar als je bepaalde dingen hoort, bijvoorbeeld over het instellen van de paus, dan gaan je haren ook wel even overeind staan.
Inderdaad zijn er Katholieken die bekeerd zijn, maar zijn wij niet verplicht ons bij de kerk te voegen waar 1) de leer zuiver wordt gepredikt; 2) de sacramenten juist worden bediend en 3) waar de tucht op een Bijbelse manier wordt gehandhaaft?
Bovendien worden wij opgeroepen om God te dienen in Geest en waarheid, want God is een Geest...
Dat geldt hier ook voor de anglicaanse kerk, al zijn er gelukkig nog een paar 'low churches' die protestants zijn, en waar de prediking van het Woord centraal staat, iets wat Bijbels is, zie brieven van Paulus.
-
De waarheidsvriend
Ik had het over zijn interpretatie van de Bijbel. Ik liet dus wel de bijbel spreken.Hmm, Hoeveel waarde hechten we aan Bunyan? Was dat niet die baptist, die in "komen tot Jezus Christus" ook uithaalt naar de kinderdoop. Waarom hem op het ene punt wel serieus nemen en het andere niet, laten we liever de Bijbel laten spreken, in plaats van mensen met wie we het maar gedeeltelijk eens zijn. (en zelfs als we het wel helemaal met ze eens zijn).
Verder klopt het Bunyan een Baptist was. Maar hij was geen felle aanhanger. Wanneer gemeenteleden in hun jeugd waren gedoopt, deed hij er niet moeilijk over.
-
strik
Als jullie je nu eens echt zouden verdiepen in kerkgeschiedenis (en dan echt vanaf pinksteren: uitstorting van de Heilige Geest) en patristiek (kerkvaders), dan zouden veel uitspraken hieronder heel wat genuanceerder zijn. Ik ga wat postings plaatsen met reacties op enkele opmerkingen uit diverse postings.
-
strik
[quote]Origineel geplaatst door parsifal
Wat betreft Openbaringen, er kan inderdaad aan de Paus gedacht worden. Het Babylon is gebouwd op zeven bergen (Openbaringen 17:9) De hoofden van het beest staan daarvoor. Rome was wel op zeven bergen gebouwd het letterlijke Babylon niet.
De openbaringen zijn rond het einde van de eerste eeuw opgetekend. Als Rome al wordt bedoeld, dan zeker het 'oude' Romeinse Rijk, waar toen al de meest verschrikkelijke vervolgingen plaatsvonden.
Toch mogen (kunnen, moeten) de Openbaringen ook in een bredere context worden gelezen.
De rechtvaardiging van de paus. Dat is een consequentie van een doorvoeren van apostolische succesie. Tot Petrus is gezegd dat hij de schapen moet weiden. Als opvolger (via via) van Petrus heeft de paus nu de opdracht om de schapen te weiden.
Niet alleen Petrus, maar alle Apostelen. En alle bisschoppen, ook die van Rome, staan in de Apostolische successie.
Petrus stond (volgens de Schrift - Handelingen) niet boven de andere 11, maar er binnen, dus de Primus Inter Pares. Dit was ook de rol van de paus van Rome, P.I.P. van de Kerk. Het feit dat hij de ultieme, onfeilbare leider van de Kerk zou zijn is ketters.
Het bestaan van het vagevuur wordt onder andere gekoppeld aan 1 kor 3: 15. Waar staat dat ook zij die behouden worden, als door vuur behouden worden. Verder zou men kunnen denken ook 1 kor. 15:29 waarin staat dat mensen voor de doden gedoopt worden. Waarbij men denkt dat ze nog de hemel in kunnen.
Wij noemen het liever de hades, de onderwereld. Dit wordt ook bedoeld met "helle" in de Apostolische Geloofsbelijdenis: 'nedergedaald ter helle'. Hoe kan de Zondeloze naar de hel gaan? Nee, Hij daalde naar de hades om mensen te redden!
zaligheid door goede werken zou men kunnen denken aan: Openbaringen 22:12 of natuurlijk Mattheus 25. Er zijn genoeg teksten die zeggen dat het oordeel op grond van de werken is. Maak trouwens geen karikatuur he. Ook in de rk kerk geloven ze dat de mogelijkheid tot goede werken bij God vandaan komt.
Wat dacht je van Jacobus? De reformatie (Luther) wijst de goede werken af omdat die op zeer ketterse wijze werden geinterpreteerd in de 15-16de eeuw. Het doen van goede werken is feitelijk niet meer dan een christenplicht en ook als zodanig bedoeld. Volgens de leer is het zeker geen paspoort naar de Hemel!
De mogelijkheid om zonden te vergeven door priesters wordt gekoppeld aan de teksten waarin staat dat Petrus de sleutel van het Koninkrijk krijgt en dat wie door de apostelen vergeven zal zijn ook door de Vader vergeven zal zijn. Uit apostolische succesie volgt de rest, waarbij moet worden opgemerkt dat men officieel geen zonden vergeeft maar de vergeving door God verkondigt. Alsof men woordvoerder van God is.
De facto mogen protestantse predikanten ook zonden vergeven uit naam van God. Maar ook dit neemt niet weg dat wij ons uiteindelijk alleen bij God moeten verantwoorden voor ons leven.
De plaats van Maria moet je ook niet overdrijven, daar is al meer over gezegd. Zij wordt aangeroepen niet aanbeden (althans niet in de officiele leer). Zij is gezegend onder de vrouwen. Zij is de moeder Gods, zij is ook de door Jezus aangewezen moeder van Johannes, die als grondlegger van de kerk symbool staat voor de kerk en alle gelovigen.
Alleen God wordt aanbeden, niemand anders. Maria is de Moeder van God, de Theotokos, en eerste onder de Heiligen. Zij wordt vereerd en aangeroepen.
Op dit punt overigens is de reformatorische kerk Calvijn afgevallen: Hij beschrijft in de Instituties niet een andere houding ten opzichte van de Theotokos dan de Orthodoxe Kerk nog steeds heeft.
[Veranderd op 18/10/02 door strik]
[Veranderd op 18/10/02 door strik]
Wat betreft Openbaringen, er kan inderdaad aan de Paus gedacht worden. Het Babylon is gebouwd op zeven bergen (Openbaringen 17:9) De hoofden van het beest staan daarvoor. Rome was wel op zeven bergen gebouwd het letterlijke Babylon niet.
De openbaringen zijn rond het einde van de eerste eeuw opgetekend. Als Rome al wordt bedoeld, dan zeker het 'oude' Romeinse Rijk, waar toen al de meest verschrikkelijke vervolgingen plaatsvonden.
Toch mogen (kunnen, moeten) de Openbaringen ook in een bredere context worden gelezen.
De rechtvaardiging van de paus. Dat is een consequentie van een doorvoeren van apostolische succesie. Tot Petrus is gezegd dat hij de schapen moet weiden. Als opvolger (via via) van Petrus heeft de paus nu de opdracht om de schapen te weiden.
Niet alleen Petrus, maar alle Apostelen. En alle bisschoppen, ook die van Rome, staan in de Apostolische successie.
Petrus stond (volgens de Schrift - Handelingen) niet boven de andere 11, maar er binnen, dus de Primus Inter Pares. Dit was ook de rol van de paus van Rome, P.I.P. van de Kerk. Het feit dat hij de ultieme, onfeilbare leider van de Kerk zou zijn is ketters.
Het bestaan van het vagevuur wordt onder andere gekoppeld aan 1 kor 3: 15. Waar staat dat ook zij die behouden worden, als door vuur behouden worden. Verder zou men kunnen denken ook 1 kor. 15:29 waarin staat dat mensen voor de doden gedoopt worden. Waarbij men denkt dat ze nog de hemel in kunnen.
Wij noemen het liever de hades, de onderwereld. Dit wordt ook bedoeld met "helle" in de Apostolische Geloofsbelijdenis: 'nedergedaald ter helle'. Hoe kan de Zondeloze naar de hel gaan? Nee, Hij daalde naar de hades om mensen te redden!
zaligheid door goede werken zou men kunnen denken aan: Openbaringen 22:12 of natuurlijk Mattheus 25. Er zijn genoeg teksten die zeggen dat het oordeel op grond van de werken is. Maak trouwens geen karikatuur he. Ook in de rk kerk geloven ze dat de mogelijkheid tot goede werken bij God vandaan komt.
Wat dacht je van Jacobus? De reformatie (Luther) wijst de goede werken af omdat die op zeer ketterse wijze werden geinterpreteerd in de 15-16de eeuw. Het doen van goede werken is feitelijk niet meer dan een christenplicht en ook als zodanig bedoeld. Volgens de leer is het zeker geen paspoort naar de Hemel!
De mogelijkheid om zonden te vergeven door priesters wordt gekoppeld aan de teksten waarin staat dat Petrus de sleutel van het Koninkrijk krijgt en dat wie door de apostelen vergeven zal zijn ook door de Vader vergeven zal zijn. Uit apostolische succesie volgt de rest, waarbij moet worden opgemerkt dat men officieel geen zonden vergeeft maar de vergeving door God verkondigt. Alsof men woordvoerder van God is.
De facto mogen protestantse predikanten ook zonden vergeven uit naam van God. Maar ook dit neemt niet weg dat wij ons uiteindelijk alleen bij God moeten verantwoorden voor ons leven.
De plaats van Maria moet je ook niet overdrijven, daar is al meer over gezegd. Zij wordt aangeroepen niet aanbeden (althans niet in de officiele leer). Zij is gezegend onder de vrouwen. Zij is de moeder Gods, zij is ook de door Jezus aangewezen moeder van Johannes, die als grondlegger van de kerk symbool staat voor de kerk en alle gelovigen.
Alleen God wordt aanbeden, niemand anders. Maria is de Moeder van God, de Theotokos, en eerste onder de Heiligen. Zij wordt vereerd en aangeroepen.
Op dit punt overigens is de reformatorische kerk Calvijn afgevallen: Hij beschrijft in de Instituties niet een andere houding ten opzichte van de Theotokos dan de Orthodoxe Kerk nog steeds heeft.
[Veranderd op 18/10/02 door strik]
[Veranderd op 18/10/02 door strik]
-
roseline
Even over of de Paus de antichrist is. Zoals we weten runt de duivel zijn leger als een, uh..., leger. Ik studeer toevallig militaire geschiedenis als bijvak. Weet je wat echt het meest brilliante is wat je kunt bereiken? Als je de vijand in de waan kan laten dat niet jij, maar iemand anders de werkelijke vijand is. Ik denk dat de duivel dit spelletje slim speelt. Hoeveel antichristen hebben we inmiddels al niet gehad? Het je blind staren op een theorie dat een bepaald persoon de antichrist is, is het beste wat je kunt doen om de duivel in de kaart te spelen. Als de echte antichrist er eenmaal is dan: a) blunder je en waarschijnlijk erger dan dat b) zul je hem echt wel dusdanig herkennen dat er onder de christenen weinig discussie meer zal zijn.
-
strik
-
strik
Origineel geplaatst door Rens
Daar gaan we dan:
De Paus wordt gezien en ervaren als het ultieme aardse Hoofd der Kerk.
Hij ankert zijn functie als aardse Hoofd der Kerk in de zending tot dit ambt door God zélve.
Hoe de Paus ook moge spreken, hij spreekt inmmer ónder de statuur van God de Here en Jezus Zijn Zoon en gestuurd door de Heilige Geest van Beiden uitgaande en tezamen wordt aanbeden als één en ondeelbaar God.
Dit zijn twee ketterse ontwikkelingen van Rome door de eeuwen heen:
a. Er kan geen sprake zijn van een 'ultiem aards hoofd van de Kerk'. Er is slechts één hoofd van de Kerk, en dat is God zelf. Petrus heeft op grond van de Schrift niet het alleenrecht op het besturen van de Kerk gekregen. Volgens de Handelingen stond Petrus tussen de andere 11 en niet er boven. In Mattheos (ev.) bedoeld Jezus niet met Petrus als rots dat hij dan ook maar de baas moet spelen. Dat heeft Petrus overigens ook nooit gedaan. Wel was hij de 'eerste onder zijns gelijken'.
De paus van Rome had tot 1054 die functie, niet meer, niet minder. De 'wens' om de macht uitsluitend naar Rome te trekken, kwam van Charlemagne (Karel de Grote) en begon dus al vanaf het begin van de 8ste eeuw. Vanaf dat moment begonnen de intriges vanuit Rome en het gevecht om de macht. De vier andere Patriarchen (Constantinopel, Antiochië, Alexandrië en Jeruzalem) zijn altijd trouw gebleven aan de 'traditie' dat er alleen in consensus kon worden besloten ("Het heeft de Heilige Geest en ons behaagt", eerst de Heilige Geest, dan de mens. Vanuit de macht van Rome is de RKK verworden tot dat hierarchische kolos wat het nu is. Kortom, ketters.
b. De stok om de hond te slaan werd gevonden in de Geloofsbelijdenins van Nicea: Gaat de Heilige Geest uit van de vader, of van de vader en de zoon. Ofwel de Filioque. Niet iets om niet in consensus uit te komen, maar door Karel de Grote aangegrepen om de macht naar zich toe te trekken. Dat lukte bij de eerste pausen niet. Er is in de 11de eeuw nog een geweest die op de deuren van de st. Pieter, op zilveren borden, nog de oorspronkelijke tekst (Dus zonder de filioque) heeft laten graveren.
Na een zeer lange spanne tijds is uiteindelijk aan het einde van de 19e eeuw, na eeuwen van disputen daarover, door het toen voltallig bijeen zijnde concilie uitgesproken dat de Paus, als aardse Hoofd der kerk, op gezag van de Heilige Geest, onfeilbare uitspraken kon doen.
Het betreft dan de zgn. dogma's.
In al die tijd daarna is slechts één dogma uitgesproken: dat Maria ten Hemel is opgenomen.
Aan die onfeilbare uitspraak van de Paus is een tijdspanne van 10 jaar vooraf gegaan van intens gebed óf hij die uitspraak wel mocht doen. (Dit gegeven is trouwens ook vastgelegd in de analen van het Vaticaan)
Uiteindelijk is de Paus op instiututie van de Heilge Geest overgegaan tot het doen van een onfeilbare uitspraak, het doen vaststellen van een dogma: dat Maria ten Hemel was opgenomen.
Volgens mij zijn er tot nu toe ex-kathedra twee onfeilbare uitspraken gedaan. Maar laat dat even in het midden.
Dit is ketterij bij uitstek. In de oude kerk was (en is) één ding zeker. Er is maar één God, één Jezus Christus en één Heilige Geest! En er is één Jezus Christus, die mens geworden is, absoluut zondenloos is gebleven en derhalve onfeilbaar was en is. "De rest", hoe Heilig ook, waren mensen van vlees en bloed, en derhalve feilbaar. Het is om die reden dat de Kerk georganiseerd was rond de synodes, tijdens welke de bisschoppen van de kerk uitsluitend bij consensus konden besluiten (ik zal daar een apart artikel over posten).
De reden van de onfeilbaarheid lag, zoals altijd in Rome, in het vergroten van macht. Rome was en is één groot politiek bedrijf.
Dat bovengenoemde dogma is onzinnig overigens, maar past in de tijdgeest van het westerse denken. Een tijdgeest waarin op grond van scholastiek en humanisme alles wetenschappelijk bewezen moest worden. Toen al betekende het dat Rome alle grip op het geloofsleven in West-Europa was kwijtgeraakt en dit soort van instrumenten nodig had om de macht te behouden!
[Veranderd op 18/10/02 door strik]
Daar gaan we dan:
De Paus wordt gezien en ervaren als het ultieme aardse Hoofd der Kerk.
Hij ankert zijn functie als aardse Hoofd der Kerk in de zending tot dit ambt door God zélve.
Hoe de Paus ook moge spreken, hij spreekt inmmer ónder de statuur van God de Here en Jezus Zijn Zoon en gestuurd door de Heilige Geest van Beiden uitgaande en tezamen wordt aanbeden als één en ondeelbaar God.
Dit zijn twee ketterse ontwikkelingen van Rome door de eeuwen heen:
a. Er kan geen sprake zijn van een 'ultiem aards hoofd van de Kerk'. Er is slechts één hoofd van de Kerk, en dat is God zelf. Petrus heeft op grond van de Schrift niet het alleenrecht op het besturen van de Kerk gekregen. Volgens de Handelingen stond Petrus tussen de andere 11 en niet er boven. In Mattheos (ev.) bedoeld Jezus niet met Petrus als rots dat hij dan ook maar de baas moet spelen. Dat heeft Petrus overigens ook nooit gedaan. Wel was hij de 'eerste onder zijns gelijken'.
De paus van Rome had tot 1054 die functie, niet meer, niet minder. De 'wens' om de macht uitsluitend naar Rome te trekken, kwam van Charlemagne (Karel de Grote) en begon dus al vanaf het begin van de 8ste eeuw. Vanaf dat moment begonnen de intriges vanuit Rome en het gevecht om de macht. De vier andere Patriarchen (Constantinopel, Antiochië, Alexandrië en Jeruzalem) zijn altijd trouw gebleven aan de 'traditie' dat er alleen in consensus kon worden besloten ("Het heeft de Heilige Geest en ons behaagt", eerst de Heilige Geest, dan de mens. Vanuit de macht van Rome is de RKK verworden tot dat hierarchische kolos wat het nu is. Kortom, ketters.
b. De stok om de hond te slaan werd gevonden in de Geloofsbelijdenins van Nicea: Gaat de Heilige Geest uit van de vader, of van de vader en de zoon. Ofwel de Filioque. Niet iets om niet in consensus uit te komen, maar door Karel de Grote aangegrepen om de macht naar zich toe te trekken. Dat lukte bij de eerste pausen niet. Er is in de 11de eeuw nog een geweest die op de deuren van de st. Pieter, op zilveren borden, nog de oorspronkelijke tekst (Dus zonder de filioque) heeft laten graveren.
Na een zeer lange spanne tijds is uiteindelijk aan het einde van de 19e eeuw, na eeuwen van disputen daarover, door het toen voltallig bijeen zijnde concilie uitgesproken dat de Paus, als aardse Hoofd der kerk, op gezag van de Heilige Geest, onfeilbare uitspraken kon doen.
Het betreft dan de zgn. dogma's.
In al die tijd daarna is slechts één dogma uitgesproken: dat Maria ten Hemel is opgenomen.
Aan die onfeilbare uitspraak van de Paus is een tijdspanne van 10 jaar vooraf gegaan van intens gebed óf hij die uitspraak wel mocht doen. (Dit gegeven is trouwens ook vastgelegd in de analen van het Vaticaan)
Uiteindelijk is de Paus op instiututie van de Heilge Geest overgegaan tot het doen van een onfeilbare uitspraak, het doen vaststellen van een dogma: dat Maria ten Hemel was opgenomen.
Volgens mij zijn er tot nu toe ex-kathedra twee onfeilbare uitspraken gedaan. Maar laat dat even in het midden.
Dit is ketterij bij uitstek. In de oude kerk was (en is) één ding zeker. Er is maar één God, één Jezus Christus en één Heilige Geest! En er is één Jezus Christus, die mens geworden is, absoluut zondenloos is gebleven en derhalve onfeilbaar was en is. "De rest", hoe Heilig ook, waren mensen van vlees en bloed, en derhalve feilbaar. Het is om die reden dat de Kerk georganiseerd was rond de synodes, tijdens welke de bisschoppen van de kerk uitsluitend bij consensus konden besluiten (ik zal daar een apart artikel over posten).
De reden van de onfeilbaarheid lag, zoals altijd in Rome, in het vergroten van macht. Rome was en is één groot politiek bedrijf.
Dat bovengenoemde dogma is onzinnig overigens, maar past in de tijdgeest van het westerse denken. Een tijdgeest waarin op grond van scholastiek en humanisme alles wetenschappelijk bewezen moest worden. Toen al betekende het dat Rome alle grip op het geloofsleven in West-Europa was kwijtgeraakt en dit soort van instrumenten nodig had om de macht te behouden!
[Veranderd op 18/10/02 door strik]
-
strik
Het is evident dat die eerste gemeenschap van Jeruzalem het prototype en voorbeeld is voor alle kerken. De hele kerk is daar lijfelijk aanwezig in de personen van de twaalf apostelen. Het is duidelijk dat de plaats die Jezus innam op het Laatste Avondmaal door een van hen moest ingenomen worden. En dat was Petrus, die onbetwistbaar de leiding had in Jerusalem, maar steeds in de gemeenschap van de twaalf. "Petrus trad naar voren met de elf..." lezen we in het Pinksterbericht van de Handelingen der Apostelen (2,14). Dit college is blijkbaar van zo'n grote betekenis , dat het weer voltallig maken van zijn leden - door de keuze van Mattias - het eerste gebeuren is waarvan de handelingen ons berichten na de Hemelvaart. (Hand. 1,15). Binnen dat college, niet erboven, neemt Petrus de éérste plaats in, of anders gezegd, hij neemt de plaats in die Jezus had bij het Laatste Avondmaal. Het herdersambt van Petrus in de kerk van Jeruzalem waarvan de eerste twaalf hoofdstukken van de Handelingen der Apostelen getuigen ging daarna over op Jacobus, de broeder des Heren die in de traditie geldt als de éérste bisschop van Jeruzalem. In de herderlijke dienst van Petrus in Jeruzalem kunnen we rechtstreeks het oerbeeld zien van de herderlijke dienst van alle latere bisschoppen. We vinden in Jeruzalem dus steeds een "voorganger", maar binnen een college: in het begin "Petrus met de elf" andere apostelen (Hand.2,14), later Jacobus en de oudsten (presbyters). (Hand.21,18). Zo'n raad van "oudsten" paste geheel in de joodse en oudtestamentische traditie. Het grote bijbelse voorbeeld hiervan is ongetwijfeld het bericht van het boek Numeri over de 70 oudsten rondom Mozes: "kies Mij zeventig mannen uit onder de oudsten van Israël..." zegt God tot Mozes, "Ik zal een deel van de Geest nemen, die op u rust, en die over hen uitstorten, zodat zij tezamen met u de last van het volk kunnen dragen en gij die niet alleen behoeft te torsen" (Num.11,16-17 en 25-30). Het is veelbetekenend dat het oudste ons bewaarde wijdingsgebed van een presbyter (bij Hyppolytus, begin derde eeuw) uitdrukkelijk verwijst naar dit bericht uit het boek Numeri: "...Zie neer op deze Uw dienaar en schenk hem de geest van de genade en de raad van het presbyterium, zoals Gij Mozes hebt geboden oudsten uit te kiezen, opdat Gij hen met de geest zou vervullen die Gij aan Uw dienaar (Mozes) geschonken hebt..." Op dezelfde wijze als de 70 oudsten de profetische gave en de last die op Mozes rustten, deelden, neemt de raad van presbyters dus deel aan het charisma en de verantwoordelijkheid die op de bisschop rusten. Een reformatorische getinte kerkleer zal meer de nadruk leggen op dit presbyterium, dan op de voorganger. De oudste bronnen, met name de geschriften van het Nieuwe Testament, tonen duidelijk aan dat aan het hoofd van de afzonderlijke gemeenten een college stond, waarvan de leden soms als "episkopoi" en soms als "presbyteroi" worden aangeduid, waarbij deze benamingen synoniem blijken te zijn. De apostel Paulus spreekt in de aanhef van zijn brief aan de Fillipenzen (1,1) van "bisschoppen" en "diakens", hetgeen zou kunnen leiden tot het besluit dat de lokale kerken niet zozeer door één persoon, maar door een college van ouderlingen werden bestuurd. Toch is er geen tegenstelling tussen hetgeen het Nieuwe Testament zegt en hetgeen de heilige Ignatius schrijft en leert als iets wat blijkbaar in het begin van de tweede eeuw al tot de vaste traditie van de kerk behoort: het monarchisch episcopaat, d.w.z. één bisschop, die de leiding heeft in de in de kerk. Die bisschop is voor de christelijke oudheid de "Priester" van de Kerk, vanwege de bijzondere functie die hij bij de viering van het eucharistisch mysterie uitoefent. Hij is, om een woord van de martelaar filosoof Justinus te gebruiken, "de voorganger van de broeders" die te midden van de kerk steeds weer doet wat Jezus bij het Laatste Avondmaal te midden van zijn leerlingen deed, nl. over het brood en de wijn de Eucharistie, het dankgebed uitspreken, en hij doet dit, zegt Justinus, "al naar zijn vermogen".
Tot aan het einde van de vierde eeuw bezat de Kerk immers geen schriftelijk gefixeerde liturgische teksten of formulieren. Basilius de Grote rekent rond het jaar 375 de Anaphora nog tot de mondelinge overlevering - klaarblijkelijk omdat er vóór de tijd van Basilius geen schriftelijk vastgelegde teksten van dit gebed waren. Wel teksten, maar zonder verplichtend karakter. Zo verklaart Hippolytus in het begin van de derde eeuw dat de door hem aangereikte gebedsteksten een voorbeeldfunctie hebben, maar zeker niet als verplicht formulier moeten worden opgevat.Het eucharistisch gebed, de Anaphora, en de andere liturgische teksten moeten dus uit het hoofd worden uitgesproken en in zekere zin - binnen het kader van een vaste overlevering - steeds opnieuw worden geformuleerd. Dit kon uit de aard der zaak alleen door een individueel persoon geschieden.In normale omstandigheden was dit de bisschop. Inderdaad zegt bij Hippolytus de bisschop alléén het eucharistisch gebed, terwijl het gehele presbyterium met hem de handen over brood en kelk uitstrekt. Het is duidelijk dat een bisschop steeds omringd is door het presbyterium, zijn priestercollege, en door het koor der diakens en diakonessen, lezers en deurwachters, exorcisten en acolieten. Het is wel zo dat al deze wijdingen en opdrachten hun oorsprong in de éne bisschop vinden, en allen dus met hem verenigd zijn, ze behoren allen tot de medewerkers en medeliturgen, ook al is het zo dat het priestercollege en in zekere zin het diakonaat als directe assistenten van de bisschop beschouwd worden, terwijl de andere ambten voor zover ze nog bestaan, nu behoren tot wat men de lagere wijdingen noemt.
Deze verhouding is ook terug te vinden in de rangorde waarin men zit tijdens de kerkelijke samenkomst. Alleen de bisschop zit op de cathedra in het midden van de apsis. Niemand anders mag deze plaats innemen; is de bisschop afwezig, dan blijft ze leeg. De plaatsen in de apsis aan beide zijden van de bisschop zijn aan het presbyterium voorbehouden. Alleen de bisschop is voorzitter, maar altijd in gemeenschap met het presbyterium. "De bisschop moet presideren als beeld van God en de presbyters als beeld van de raad der apostelen" zegt Ignatius van Antiochie. De presbyters zijn naast de bisschop "degenen die voorzitten".
Men is zo gewoon om in Ignatius van Antiochie een getuige te zien van het monarchisch episcopaat, dat men al te gemakkelijk dreigt te vergeten welke belangrijke plaats dat priestercollege, het presbyterium inneemt. In feite verlangt Ignatius niet alleen onderwerping aan de bisschop, maar tegelijk ook aan het presbyterium. De bisschop neemt de eerste plaats in naar het voorbeeld van Jezus en de "krans" van de het presbyterium komt overeen met het beeld van het apostelcollege. Het uitgangspunt is niet de kerk als organisatie, maar als Eucharistie vierende gemeenschap. De bisschop en zijn medewerkers zijn in de eerste plaats liturgen. En zoals Petrus niet boven of buiten de Twaalf stond in Jeruzalem, zo staat de bisschop niet boven, maar binnen dat college van priesters. Het zal duidelijk zijn dat er een harmonie en eenheid moet heersen binnen dat priestercollege !
Een ontwikkeling van vele eeuwen heeft ertoe geleid, dat wij tegenwoordig in de bisschop een soort "kerkvorst" zien, die op een of andere wijze boven de afzonderlijke parochies staat. Je hebt hem nodig voor de wijdingen en eventueel voor het opluisteren van parochiefeesten. Maar in werkelijkheid is de bisschop dé priester van de kerk zonder meer. Uit het voorgaande wat ik gezegd heb moge duidelijk zijn dat de bisschoppen oorspronkelijk de herders, de voorgangers, de "opzichters" van concrete afzonderlijke gemeenschappen van een lokale Kerk waren. Het concilie van Nicea (325) vond het bijvoorbeeld vanzelfsprekend, dat de bisschop zich bezighield met de praktische zielzorg als de communie brengen aan stervenden.
De "episkopos" van die tijd is dus in vele opzichten eerder met de hedendaagse rector van een enigszins grote parochie te vergelijken dan met een "bisschop" zoals wij die nu kennen. Als we uitgaan van de Eucharistische kerkleer die zegt: Waar de eucharistie is, daar is de Kerk - volgt hieruit dat iedere afzonderlijke gemeenschap waar de eucharistie gevierd wordt het recht heeft als "Kerk" in de volle zin van het woord beschouwd te worden en dus als zelfstandige lokale gemeenschap, als lokale kerk een bisschop aan het hoofd te hebben. Daarom bestonden er in de oude Kerk "plattelandsbisschoppen" die plattelandsgemeenten bestuurden. En zelfs de naam "paroikfa" heeft de huidige parochie overgenomen van de vroegere lokale kerk die onder leiding stond van een bisschop. In de canons van de vierde eeuw duidt "paroikfa" nog de bisschopskerk aan. Pas in de vijfde eeuw, op het concilie van Chalcedon (451) ontmoeten wij "paroikia" als technische term voor een gemeente binnen het bisdom, die geen eigen bisschop heeft, maar geleid wordt door een priester. Er is dus iets gewijzigd. Er zijn twee oorzaken aan te geven voor deze evolutie. In de eerste plaats is er de vrijheid die de kerk heeft sinds keizer Konstantijn en het edict van Milaan (313). Het christendom bloeit, de massa stroomt binnen. Dit vroeg om een aanpassing van de "infrastructuur". De tweede oorzaak is de kerstening van het platteland. Geleidelijk aan verdwijnen de reeds genoemde plattelandsbisschoppen en wordt de stadsbisschop het hoofd van een diocees: de verzameling van afzonderlijke gemeenschappen die één bisdom vormen. De plattelandsbisschoppen verdwijnen en hun plaats wordt ingenomen door de priester. Hoe moeten we dit verklaren? Het is niet enkel door de heerszucht van de stadsbisschoppen al zal dit ook wel een rol gespeeld hebben, maar de diepere verklaring vinden we in de 6e canon van het concilie van Sardica (343-344) die zegt: "Het is niet toegestaan een bisschop te benoemen voor elk dorp of stadje waar een enkele priester voldoende is." De bisschop van zo'n kleine gemeenschap kon immers niet aan het hoofd van een college van presbyters staan; zijn herdersambt miste de noodzakelijke collegiale aanvulling van een presbyterium. Daarom is de bisschop priesters en diakens uit zijn presbyterium gaan uitzenden naar de gemeenschappen die te klein waren om een eigen bisschop met priestercollege te hebben, en dat is de geboorte van wat wij nu onze parochie noemen. Zeker, in sacramenteel opzicht voltrekt zich door de Eucharistie zowel in de parochiegemeenschap als in de bisschopskerk hetzelfde gebeuren van de Eucharistie, waar volgens het woord van de Liturgie het brood "gebroken wordt, maar toch niet verdeeld" In elke eucharistie vierende gemeenschap is Christus met de volheid van zijn waarheid en genade tegenwoordig, op dezelfde wijze als elk deeltje van het gebroken eucharistische brood het éne lichaam van Christus is.
Sacramenteel is er geen onderscheid tussen de Eucharistie in de bisschopskerk en de parochiekerk, maar canoniek is er wel degelijk een groot onderscheid: de bisschop bestuurt de lokale kerk samen met het presbyterium waarvan hij het hoofd en het centrum is. De gemeenschap waar zo'n college ontbreekt, wordt door de bisschopskerk aangevuld. Zo ontstaat het bisdom als een district dat een meervoud van afzonderlijke gemeenten telt die onderling in zeer nauw contact staan. De bisschop heeft de opdracht de levende en zichtbare eenheidsband van deze afzonderlijke gemeenten te zijn. Bij Ignatius vinden we de uitspraak: "Alleen dié Eucharistie geldt als rechtmatig die door de bisschop geschiedt of door diegene die hij daartoe de volmacht heeft gegeven".
Dit alles wordt voor ons zichtbaar in een aantal liturgische gestalten. In de éérste plaats door het feit dat een priester altijd moet celebreren op een door de bisschop gewijd antimension. Het is een zijden doek waarin relieken zijn ingenaaid. Het antimension is door de bisschop van zijn naam voorzien, en heel dikwijls ook staat er de kerk op vermeld waar het moet gebruikt worden. In elke dienst, en soms meerdere malen, wordt door de priester de naam van de bisschop genoemd. De kerkinrichting kent een bisschopstroon in de apsis of in het midden van de kerk en die blijft bij afwezigheid van de bisschop altijd leeg. Het is dé zichtbare gestalte dat hij in feite de celebrant is, en dat de priester slechts in zijn naam en plaats de heilige Liturgie celebreert.
De parochie moet zich er steeds bewust van blijven dat de bisschop het centrum en het sluitstuk van de eenheid is. En dat betekent concreet dat wij in onze dagelijkse praktijk van orthodoxe christenen ons moeten richten naar onze bisschop die niet de meester van ons geloof is, maar de dienaar van onze vreugde, zoals de apostel zegt. De bisschop is zeker niet plaatsvervanger of plaatsbekleder van Christus, geen vicarius Christi van wie hij dan bepaalde machten zou ontvangen hebben. Hij is veeleer de openbaring van een geheimnisvolle aanwezigheid van de Opgestane Heer binnen de eucharistie vierende gemeenschap, temidden van zijn medeliturgen, zijn broeders in het ambt, de priesters, de diakens en allen die tot een ambt geroepen zijn. Omdat degene die voorzit een feilbaar mens is, heeft zijn dienst voortdurend behoefte aan collegiale en zonodig corrigerende aanvulling door de leden van het presbyterium. In de uitoefening van hun ambt zijn de herders van de kerk, bisschop, priester en diaken, lezer en acoliet, uiteindelijk alleen aan het evangelie verantwoording verschuldigd. Maar juist het evangelie moet hen telkens weer aanzetten hun ambt als een dienst in en voor de gemeenschap te verstaan. Dit wordt ook weer liturgisch zichtbaar in de lezing van het Evangelie tijdens een bisschoppelijke Liturgie. De diaken leest vanuit het midden van de kerk, gericht naar de bisschop. Ook hij staat in dienst van dat evangelie als ikoon van de énige Hogepriester die Jezus zelf is.
Tot aan het einde van de vierde eeuw bezat de Kerk immers geen schriftelijk gefixeerde liturgische teksten of formulieren. Basilius de Grote rekent rond het jaar 375 de Anaphora nog tot de mondelinge overlevering - klaarblijkelijk omdat er vóór de tijd van Basilius geen schriftelijk vastgelegde teksten van dit gebed waren. Wel teksten, maar zonder verplichtend karakter. Zo verklaart Hippolytus in het begin van de derde eeuw dat de door hem aangereikte gebedsteksten een voorbeeldfunctie hebben, maar zeker niet als verplicht formulier moeten worden opgevat.Het eucharistisch gebed, de Anaphora, en de andere liturgische teksten moeten dus uit het hoofd worden uitgesproken en in zekere zin - binnen het kader van een vaste overlevering - steeds opnieuw worden geformuleerd. Dit kon uit de aard der zaak alleen door een individueel persoon geschieden.In normale omstandigheden was dit de bisschop. Inderdaad zegt bij Hippolytus de bisschop alléén het eucharistisch gebed, terwijl het gehele presbyterium met hem de handen over brood en kelk uitstrekt. Het is duidelijk dat een bisschop steeds omringd is door het presbyterium, zijn priestercollege, en door het koor der diakens en diakonessen, lezers en deurwachters, exorcisten en acolieten. Het is wel zo dat al deze wijdingen en opdrachten hun oorsprong in de éne bisschop vinden, en allen dus met hem verenigd zijn, ze behoren allen tot de medewerkers en medeliturgen, ook al is het zo dat het priestercollege en in zekere zin het diakonaat als directe assistenten van de bisschop beschouwd worden, terwijl de andere ambten voor zover ze nog bestaan, nu behoren tot wat men de lagere wijdingen noemt.
Deze verhouding is ook terug te vinden in de rangorde waarin men zit tijdens de kerkelijke samenkomst. Alleen de bisschop zit op de cathedra in het midden van de apsis. Niemand anders mag deze plaats innemen; is de bisschop afwezig, dan blijft ze leeg. De plaatsen in de apsis aan beide zijden van de bisschop zijn aan het presbyterium voorbehouden. Alleen de bisschop is voorzitter, maar altijd in gemeenschap met het presbyterium. "De bisschop moet presideren als beeld van God en de presbyters als beeld van de raad der apostelen" zegt Ignatius van Antiochie. De presbyters zijn naast de bisschop "degenen die voorzitten".
Men is zo gewoon om in Ignatius van Antiochie een getuige te zien van het monarchisch episcopaat, dat men al te gemakkelijk dreigt te vergeten welke belangrijke plaats dat priestercollege, het presbyterium inneemt. In feite verlangt Ignatius niet alleen onderwerping aan de bisschop, maar tegelijk ook aan het presbyterium. De bisschop neemt de eerste plaats in naar het voorbeeld van Jezus en de "krans" van de het presbyterium komt overeen met het beeld van het apostelcollege. Het uitgangspunt is niet de kerk als organisatie, maar als Eucharistie vierende gemeenschap. De bisschop en zijn medewerkers zijn in de eerste plaats liturgen. En zoals Petrus niet boven of buiten de Twaalf stond in Jeruzalem, zo staat de bisschop niet boven, maar binnen dat college van priesters. Het zal duidelijk zijn dat er een harmonie en eenheid moet heersen binnen dat priestercollege !
Een ontwikkeling van vele eeuwen heeft ertoe geleid, dat wij tegenwoordig in de bisschop een soort "kerkvorst" zien, die op een of andere wijze boven de afzonderlijke parochies staat. Je hebt hem nodig voor de wijdingen en eventueel voor het opluisteren van parochiefeesten. Maar in werkelijkheid is de bisschop dé priester van de kerk zonder meer. Uit het voorgaande wat ik gezegd heb moge duidelijk zijn dat de bisschoppen oorspronkelijk de herders, de voorgangers, de "opzichters" van concrete afzonderlijke gemeenschappen van een lokale Kerk waren. Het concilie van Nicea (325) vond het bijvoorbeeld vanzelfsprekend, dat de bisschop zich bezighield met de praktische zielzorg als de communie brengen aan stervenden.
De "episkopos" van die tijd is dus in vele opzichten eerder met de hedendaagse rector van een enigszins grote parochie te vergelijken dan met een "bisschop" zoals wij die nu kennen. Als we uitgaan van de Eucharistische kerkleer die zegt: Waar de eucharistie is, daar is de Kerk - volgt hieruit dat iedere afzonderlijke gemeenschap waar de eucharistie gevierd wordt het recht heeft als "Kerk" in de volle zin van het woord beschouwd te worden en dus als zelfstandige lokale gemeenschap, als lokale kerk een bisschop aan het hoofd te hebben. Daarom bestonden er in de oude Kerk "plattelandsbisschoppen" die plattelandsgemeenten bestuurden. En zelfs de naam "paroikfa" heeft de huidige parochie overgenomen van de vroegere lokale kerk die onder leiding stond van een bisschop. In de canons van de vierde eeuw duidt "paroikfa" nog de bisschopskerk aan. Pas in de vijfde eeuw, op het concilie van Chalcedon (451) ontmoeten wij "paroikia" als technische term voor een gemeente binnen het bisdom, die geen eigen bisschop heeft, maar geleid wordt door een priester. Er is dus iets gewijzigd. Er zijn twee oorzaken aan te geven voor deze evolutie. In de eerste plaats is er de vrijheid die de kerk heeft sinds keizer Konstantijn en het edict van Milaan (313). Het christendom bloeit, de massa stroomt binnen. Dit vroeg om een aanpassing van de "infrastructuur". De tweede oorzaak is de kerstening van het platteland. Geleidelijk aan verdwijnen de reeds genoemde plattelandsbisschoppen en wordt de stadsbisschop het hoofd van een diocees: de verzameling van afzonderlijke gemeenschappen die één bisdom vormen. De plattelandsbisschoppen verdwijnen en hun plaats wordt ingenomen door de priester. Hoe moeten we dit verklaren? Het is niet enkel door de heerszucht van de stadsbisschoppen al zal dit ook wel een rol gespeeld hebben, maar de diepere verklaring vinden we in de 6e canon van het concilie van Sardica (343-344) die zegt: "Het is niet toegestaan een bisschop te benoemen voor elk dorp of stadje waar een enkele priester voldoende is." De bisschop van zo'n kleine gemeenschap kon immers niet aan het hoofd van een college van presbyters staan; zijn herdersambt miste de noodzakelijke collegiale aanvulling van een presbyterium. Daarom is de bisschop priesters en diakens uit zijn presbyterium gaan uitzenden naar de gemeenschappen die te klein waren om een eigen bisschop met priestercollege te hebben, en dat is de geboorte van wat wij nu onze parochie noemen. Zeker, in sacramenteel opzicht voltrekt zich door de Eucharistie zowel in de parochiegemeenschap als in de bisschopskerk hetzelfde gebeuren van de Eucharistie, waar volgens het woord van de Liturgie het brood "gebroken wordt, maar toch niet verdeeld" In elke eucharistie vierende gemeenschap is Christus met de volheid van zijn waarheid en genade tegenwoordig, op dezelfde wijze als elk deeltje van het gebroken eucharistische brood het éne lichaam van Christus is.
Sacramenteel is er geen onderscheid tussen de Eucharistie in de bisschopskerk en de parochiekerk, maar canoniek is er wel degelijk een groot onderscheid: de bisschop bestuurt de lokale kerk samen met het presbyterium waarvan hij het hoofd en het centrum is. De gemeenschap waar zo'n college ontbreekt, wordt door de bisschopskerk aangevuld. Zo ontstaat het bisdom als een district dat een meervoud van afzonderlijke gemeenten telt die onderling in zeer nauw contact staan. De bisschop heeft de opdracht de levende en zichtbare eenheidsband van deze afzonderlijke gemeenten te zijn. Bij Ignatius vinden we de uitspraak: "Alleen dié Eucharistie geldt als rechtmatig die door de bisschop geschiedt of door diegene die hij daartoe de volmacht heeft gegeven".
Dit alles wordt voor ons zichtbaar in een aantal liturgische gestalten. In de éérste plaats door het feit dat een priester altijd moet celebreren op een door de bisschop gewijd antimension. Het is een zijden doek waarin relieken zijn ingenaaid. Het antimension is door de bisschop van zijn naam voorzien, en heel dikwijls ook staat er de kerk op vermeld waar het moet gebruikt worden. In elke dienst, en soms meerdere malen, wordt door de priester de naam van de bisschop genoemd. De kerkinrichting kent een bisschopstroon in de apsis of in het midden van de kerk en die blijft bij afwezigheid van de bisschop altijd leeg. Het is dé zichtbare gestalte dat hij in feite de celebrant is, en dat de priester slechts in zijn naam en plaats de heilige Liturgie celebreert.
De parochie moet zich er steeds bewust van blijven dat de bisschop het centrum en het sluitstuk van de eenheid is. En dat betekent concreet dat wij in onze dagelijkse praktijk van orthodoxe christenen ons moeten richten naar onze bisschop die niet de meester van ons geloof is, maar de dienaar van onze vreugde, zoals de apostel zegt. De bisschop is zeker niet plaatsvervanger of plaatsbekleder van Christus, geen vicarius Christi van wie hij dan bepaalde machten zou ontvangen hebben. Hij is veeleer de openbaring van een geheimnisvolle aanwezigheid van de Opgestane Heer binnen de eucharistie vierende gemeenschap, temidden van zijn medeliturgen, zijn broeders in het ambt, de priesters, de diakens en allen die tot een ambt geroepen zijn. Omdat degene die voorzit een feilbaar mens is, heeft zijn dienst voortdurend behoefte aan collegiale en zonodig corrigerende aanvulling door de leden van het presbyterium. In de uitoefening van hun ambt zijn de herders van de kerk, bisschop, priester en diaken, lezer en acoliet, uiteindelijk alleen aan het evangelie verantwoording verschuldigd. Maar juist het evangelie moet hen telkens weer aanzetten hun ambt als een dienst in en voor de gemeenschap te verstaan. Dit wordt ook weer liturgisch zichtbaar in de lezing van het Evangelie tijdens een bisschoppelijke Liturgie. De diaken leest vanuit het midden van de kerk, gericht naar de bisschop. Ook hij staat in dienst van dat evangelie als ikoon van de énige Hogepriester die Jezus zelf is.
-
strik
Het stukje hieronder (vorige posting) is niet van mijn hand overigens.
Het maakt wel duidelijk hoever Rome is afgeweken van deze lijn, met als resultaat een politiek machtsbolwerk op één enkele plek.
Aangezien binnen de Orthodoxe Kerk deze structuur nog steeds en onverkort geldt, betekent dit dat ook de volgende stap op die wijze is vormgegeven. Er zijn een -tal patriarchaten (voorgezeten door een patriarch of paus (Alexandrië - de betekenis is uiteraard dezelfde). Deze patriarch heeft niet meer of minder de rang van bisschop en staat ook midden tussen 'zijn' presbyterium, ofwel de andere bisschoppen.
De oecumenisch patriarch (Bartolomeus) zetelt in Konstantinopel (Istanboel - ja, nog steeds), en zit de patriarchen voor, echter hier ook als 'eerste onder zijns gelijken (primus inter pares).
Bij protestantse kerken is men enigszins teruggekeerd naar die oude structuur (het wordt ook aangehaald), echter met dien verstande dat de beweging omgekeerd geworden is, nl. het presbyterium (de kerkenraad) staat boven de dominee (de bisschop).
De oude vijf patriarchaten:
Rome (in 1054 verwijderd);
Konstantinopel
Antiochië
Alexandrië
Jeruzalem
De 'nieuwe':
Bulgarije
Roemenië
Servië
Rusland
Griekenland
Cyprus
Polen
Georgië
Tsjechië en Slovakije
Dan zijn er nog autonome kerken ('gehoorzaam' aan Konstantinopel) in:
Finland
Japan
China
Sinaï
Het maakt wel duidelijk hoever Rome is afgeweken van deze lijn, met als resultaat een politiek machtsbolwerk op één enkele plek.
Aangezien binnen de Orthodoxe Kerk deze structuur nog steeds en onverkort geldt, betekent dit dat ook de volgende stap op die wijze is vormgegeven. Er zijn een -tal patriarchaten (voorgezeten door een patriarch of paus (Alexandrië - de betekenis is uiteraard dezelfde). Deze patriarch heeft niet meer of minder de rang van bisschop en staat ook midden tussen 'zijn' presbyterium, ofwel de andere bisschoppen.
De oecumenisch patriarch (Bartolomeus) zetelt in Konstantinopel (Istanboel - ja, nog steeds), en zit de patriarchen voor, echter hier ook als 'eerste onder zijns gelijken (primus inter pares).
Bij protestantse kerken is men enigszins teruggekeerd naar die oude structuur (het wordt ook aangehaald), echter met dien verstande dat de beweging omgekeerd geworden is, nl. het presbyterium (de kerkenraad) staat boven de dominee (de bisschop).
De oude vijf patriarchaten:
Rome (in 1054 verwijderd);
Konstantinopel
Antiochië
Alexandrië
Jeruzalem
De 'nieuwe':
Bulgarije
Roemenië
Servië
Rusland
Griekenland
Cyprus
Polen
Georgië
Tsjechië en Slovakije
Dan zijn er nog autonome kerken ('gehoorzaam' aan Konstantinopel) in:
Finland
Japan
China
Sinaï
-
strik
[quote]Origineel geplaatst door De waarheidsvriend
1. Waarom zijn Luther, Calvijn, Zwingli en ontelbare anderen dan vertrokken?
De RKK was volledig gecorrumpeerd, priesters en bisschoppen veelal ongeletterd, kardinalen (whatever it may be) politieke benoemingen (deze 'vaak rijke' jongens waren meestentijds ook gewoon getrouwd en kregen kinderen). Kortom, de leer werd niet meer verkondigd, of minstens fout! De Bijbel was er alleen in het latijn, waardoor de gelovigen niet werden bereikt, wat in die periode langzamerhand niet meer werd geaccepteerd (Immers, Europa ontwikkelde zich in intellectueel opzicht zeer snel).
M.a.w., de reformatie was een logisch gevolg van de verloedering.
4. Hoe kan iemand diepgelovig zijn als hij de Paus boven God zet, en Maria boven de Here Jezus?
Hier moet ik je corrigeren, want beide is niet juist. Toch zou je het soms wel denken, met name vwb het tweede.
Primair is de paus van Rome de plaatsvervanger van Petrus. Dit kun je uit mijn vorige posting ook opmaken, maar wel zodanig dat de paus alleen maar in de apostolische successie zou moeten staan. Helaas is de paus (op wat voor grond ook) op enig moment gebombardeerd tot plaatsvervanger van Jezus op aarde. Vanuit Bijbels perspectief vreemd, want Petrus nam dan wel de plaats van Jezus in binnen de 12, maar heeft zich nooit op diens Goddelijke plaats gezet. Immers Jezus is de Zoon van God, de Zondenloze! Het is toch blasfemie om je dan als mens (want dat was en bleef Petrus) die plek toe te eigenen.
Voor Rome was dit echter de enige manier om de onfeilbaarheid van de paus er door te drukken. Eén van de grootste ketterijen uit de kerkgeschiedenis!
Voor wat betreft Maria heeft de RKK de leer mbt tot aanbidden en vereren zelf door elkaar laten halen. Als je kijkt naar afbeeldingen van Maria in de RKK, dan zie je een lieve vrouw, een beetje triest kijkend, traantje, kortom, jullie kennen die reproductie van het herderinnetje nog wel die je overal (Blokker en zo) kunt kopen. En in de kerken zodanig geplaatst dat je snel oogcontact hebt. De gekruisigde Jezus torent in de grote kerken overal bovenuit, neemt afstand. Is het dan gek dat de ongeletterde, dom gehouden mens, op enig moment meer waarde ziet in het bidden tot Maria? En dat dit bidden op enig moment ook aanbidden wordt?
In de oosterse kerk is die scheiding nog zeer strikt. De ikonen zijn tweedimensioneel, waardoor de gelaatsuitdrukking van de afgebeelden (ook Jezus, ook Maria) altijd neutraal is. De gelovige mag geen emotie vanuit de ikoon ondergaan (want dat is maar een simpel plankje uiteindelijk), maar uitsluitend vanuit het hart!
Voorts wordt Maria (op enkele voorgeschreven uitzonderingen na) altijd afgebeeld als de Moeder van God, met Jezus op haar schoot, om te allen tijde de band tussen die Twee uit te drukken.
-------------------------------------------------
Waarlijk U zaligprijzen moeten wij, o Moeder Gods, Steeds gebenedijd.
Gij zijt de ongerepte Moeder van onze Heer en God.
Gij eerbiedwaardiger dan de Cherubim, en overgelijkelijk glorierijker dan de Serafim.
Zonder smet hebt Gij God, het Woord gebaard.
Gij zijt waarachtig de Moeder Gods: u vereren wij.
-------------------------------------------------
De andere twee aangehaalde punten beschouw ik als retorische vragen.
[Veranderd op 19/10/02 door strik]
1. Waarom zijn Luther, Calvijn, Zwingli en ontelbare anderen dan vertrokken?
De RKK was volledig gecorrumpeerd, priesters en bisschoppen veelal ongeletterd, kardinalen (whatever it may be) politieke benoemingen (deze 'vaak rijke' jongens waren meestentijds ook gewoon getrouwd en kregen kinderen). Kortom, de leer werd niet meer verkondigd, of minstens fout! De Bijbel was er alleen in het latijn, waardoor de gelovigen niet werden bereikt, wat in die periode langzamerhand niet meer werd geaccepteerd (Immers, Europa ontwikkelde zich in intellectueel opzicht zeer snel).
M.a.w., de reformatie was een logisch gevolg van de verloedering.
4. Hoe kan iemand diepgelovig zijn als hij de Paus boven God zet, en Maria boven de Here Jezus?
Hier moet ik je corrigeren, want beide is niet juist. Toch zou je het soms wel denken, met name vwb het tweede.
Primair is de paus van Rome de plaatsvervanger van Petrus. Dit kun je uit mijn vorige posting ook opmaken, maar wel zodanig dat de paus alleen maar in de apostolische successie zou moeten staan. Helaas is de paus (op wat voor grond ook) op enig moment gebombardeerd tot plaatsvervanger van Jezus op aarde. Vanuit Bijbels perspectief vreemd, want Petrus nam dan wel de plaats van Jezus in binnen de 12, maar heeft zich nooit op diens Goddelijke plaats gezet. Immers Jezus is de Zoon van God, de Zondenloze! Het is toch blasfemie om je dan als mens (want dat was en bleef Petrus) die plek toe te eigenen.
Voor Rome was dit echter de enige manier om de onfeilbaarheid van de paus er door te drukken. Eén van de grootste ketterijen uit de kerkgeschiedenis!
Voor wat betreft Maria heeft de RKK de leer mbt tot aanbidden en vereren zelf door elkaar laten halen. Als je kijkt naar afbeeldingen van Maria in de RKK, dan zie je een lieve vrouw, een beetje triest kijkend, traantje, kortom, jullie kennen die reproductie van het herderinnetje nog wel die je overal (Blokker en zo) kunt kopen. En in de kerken zodanig geplaatst dat je snel oogcontact hebt. De gekruisigde Jezus torent in de grote kerken overal bovenuit, neemt afstand. Is het dan gek dat de ongeletterde, dom gehouden mens, op enig moment meer waarde ziet in het bidden tot Maria? En dat dit bidden op enig moment ook aanbidden wordt?
In de oosterse kerk is die scheiding nog zeer strikt. De ikonen zijn tweedimensioneel, waardoor de gelaatsuitdrukking van de afgebeelden (ook Jezus, ook Maria) altijd neutraal is. De gelovige mag geen emotie vanuit de ikoon ondergaan (want dat is maar een simpel plankje uiteindelijk), maar uitsluitend vanuit het hart!
Voorts wordt Maria (op enkele voorgeschreven uitzonderingen na) altijd afgebeeld als de Moeder van God, met Jezus op haar schoot, om te allen tijde de band tussen die Twee uit te drukken.
-------------------------------------------------
Waarlijk U zaligprijzen moeten wij, o Moeder Gods, Steeds gebenedijd.
Gij zijt de ongerepte Moeder van onze Heer en God.
Gij eerbiedwaardiger dan de Cherubim, en overgelijkelijk glorierijker dan de Serafim.
Zonder smet hebt Gij God, het Woord gebaard.
Gij zijt waarachtig de Moeder Gods: u vereren wij.
-------------------------------------------------
De andere twee aangehaalde punten beschouw ik als retorische vragen.
[Veranderd op 19/10/02 door strik]
-
strik
[quote]Origineel geplaatst door De waarheidsvriend
Ik wil nog even reageren op jouw posting van 16 oktober. Jouw argumenten zijn wel bijzonder kort door de bocht. Alhoewel ik iedere politieke en diplomatieke invloed van kerk op staat afwijs, wordt de invloed van Rome natuurlijk wel mede veroorzaakt door het feit dat het een wereldkerk (tussen de christelijke) is. Het is dan ook niet verwonderlijk dat veel machtige en invloedrijke mensen Rooms is.
Bush echter is een protestant. En zijn we daar nou zo goed mee af?
Ik wil op één onderdeel inhoudelijk reageren:
De doop in de R.K.K is nu ook nog geldig in onze kerken. (als een Roomse beleider overgaat tot de protestantse godsdienst) Is dit nog wel te handhaven? Moeten we de R.K.K niet vergelijken met de Islam, boeddoesme enz.?
Als je dit zou willen dan haal je niet de RKK onderuit, maar de reformatie. Dan worden de protestantse kerken sectarische clubjes. Vergeet niet dat er zijn meer de een miljard mensen RKK, zo'n 400.000.000 mensen oosters orthodox. Er mogen vervolgens ongeveer 250.000.000 mensen protestants zijn, maar in een rond de 35.000 stukjes verdeelde (en dan bedoel ik echt verdeeld, dus rollebollend over straat) kerk.
Echter, de doop is uniek, mits "in de Naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest". En die kun je nimmer over doen. Want je brengt je kind (of jezelf) op dat moment voor het aangezicht van God.
Wou je dat dan twee keer doen?
Ik wil nog even reageren op jouw posting van 16 oktober. Jouw argumenten zijn wel bijzonder kort door de bocht. Alhoewel ik iedere politieke en diplomatieke invloed van kerk op staat afwijs, wordt de invloed van Rome natuurlijk wel mede veroorzaakt door het feit dat het een wereldkerk (tussen de christelijke) is. Het is dan ook niet verwonderlijk dat veel machtige en invloedrijke mensen Rooms is.
Bush echter is een protestant. En zijn we daar nou zo goed mee af?
Ik wil op één onderdeel inhoudelijk reageren:
De doop in de R.K.K is nu ook nog geldig in onze kerken. (als een Roomse beleider overgaat tot de protestantse godsdienst) Is dit nog wel te handhaven? Moeten we de R.K.K niet vergelijken met de Islam, boeddoesme enz.?
Als je dit zou willen dan haal je niet de RKK onderuit, maar de reformatie. Dan worden de protestantse kerken sectarische clubjes. Vergeet niet dat er zijn meer de een miljard mensen RKK, zo'n 400.000.000 mensen oosters orthodox. Er mogen vervolgens ongeveer 250.000.000 mensen protestants zijn, maar in een rond de 35.000 stukjes verdeelde (en dan bedoel ik echt verdeeld, dus rollebollend over straat) kerk.
Echter, de doop is uniek, mits "in de Naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest". En die kun je nimmer over doen. Want je brengt je kind (of jezelf) op dat moment voor het aangezicht van God.
Wou je dat dan twee keer doen?
-
De waarheidsvriend
Hmmm... weet je, al die corrupte priesters, Pausen, en dergelijke, die zijn allemaal lekker zelf verantwoordelijk voor hun eigen daden. Er zitten nog steeds zo veel diepgelovigen bij de R.K. dat je ze niet over een kam moet scheren.
De vraag was '' is de R.K. nog christelijk te noemen?" Ik zeg ja: christenen zijn mensen die in het offer van Jezus geloven, en dat doet de R.K.
De vraag was '' is de R.K. nog christelijk te noemen?" Ik zeg ja: christenen zijn mensen die in het offer van Jezus geloven, en dat doet de R.K.