Over aanstoot nemen en aanstoot geven gesproken, ik denk dat er tot nu toe, als ik even mag bagitaliseren, alleen maar gesproken is over een bepaalde vorm van strijd: hoeveel moet ik over mij heen laten lopen, en hoeveel moet ik mij aanpassen aan de ander. En plop, je hebt een spanningsveld.
Tweestijd is de duivels terrein, daar weet hij alles van. Ik vind het juist zo mooi van Jezus, die met een vingerknip het vuur uit de hemel kon laten komen, zich gewillig liet bespugen, slaan, geselen, bespotten en kruisigen... en wat zei Hij? Zij kunnen mijn leven niet nemen, ik geef het ze... dat is volgens mij de ware kracht van het geloof: de zelfoverwinning door nederlaag, niet omdat het moet, of omdat de religie het zegt, maar omdat je lief hebt... (ik ben heerlijk bezig met de liefde momenteel :, )
Mensen kunnen jou niet slaan, maar je laat ze slaan als ze dat zo nodig willen (keer de andere wang toe, Ghandi deed het, Martin Luther King deed het, Jezus deed het, het werkt)... mensen kunnen jouw niet vernederen, want je geeft hun jouw vernedering... so what, als hun dat toch zo graag willen...
Het wordt eens tijd dat wij van onze troon van trots en zelfverheerlijking afstappen, en dat betekent ook de troon van wettische zelfverheerlijking etcetera, en ik realiseer me ineens dat ik wel heel moraliserend aan het praten ben momenteel en dus hypocriet omdat ik mezelf er niet aan hou... sorry, het spijt me, maar ja, ik denk wel dat dit een onderwerp is waar heel veel mensen mee worstelen.
Kom van je troon van trots af en stop met je zorgen te maken over je geld, je gezondheid, je wereldse leventje. prachtig als je het allemaal hebt, maar het is niet HET, als je begrijpt wat ik bedoel

Er is meer. En dat is nu wat de wereld dwaas vind aan ons. Tsja, wij zijn nu eenmaal narren, en ik geniet er eigenlijk wel van
