refo schreef:
Het is jammer dat er over het verbond niet meer serieus gesproken kan worden. Sinds 1931 wordt het verbond gezien als slechts gesloten met uitverkorenen. Uitverkorenen (zichtbaar) zijn mensen met bepaalde kenmerken.
Aldus wordt in feite uitgegaan van wat men ziet in mensen en beschouwt men zo het verbond. Bottom up in moderne termen. Je bent er eerst niet (zichtbaar) in, later (mogelijk) wel.

Waarom sinds 1931? En is dit op alle kerken toepasselijk?

Ariene schreef:

Dag Ariene,

Hoe je het wend of keert, in bovenstaande bijbelgedeelte (en op veel meer plaatsen in de Bijbel) is sprake van een dynamische verhouding tussen God en mens. Dat wil zeggen, het is een verhouding waarbij beide partijen kunnen bewegen. Dit in tegenstelling tot een statische verhouding, waarin de posities vaststaan voor beiden of vaststaan voor één van beiden.

Een voorbeeld van een statische verhouding is de relatie tussen twee stenen. Geen van beide stenen kan de ander in beweging krijgen. Zelf kunnen de stenen zich ook niet bewegen. Denk eens aan die foto's van de planeet Mars. daar zien we stenen liggen, die ik weet niet hoelang al op die plek liggen. Toen Abraham, Izaak en Jacob hun godsontmoetingen hadden, lagen die stenen er al op precies dezelfde manier als waarop de Pathfinder ze onlangs heeft aangetroffen. Statisch dus.

Een ander voorbeeld van een schijnbaar dynamisch, maar in wezen statische verhouding is die van de poppenkastspeler en de pop. De speler houdt de pop omhoog, laat de mond op en neer gaan, maar spreekt zelf de woorden, die de pop geacht wordt te zeggen. Hierin is de pop ook dood en statisch, hoewel hij beweegt. Hij beweegt echter niet zelf, hij wordt bewogen. Soms wordt het werk van God in de mens wel eens zo voorgesteld, maar het past ook niet op het bovenstaande bijbelverhaal.

In dit verhaal is er een echte dynamische relatie: zowel God en mens bewegen en spreken en beinvloeden de relatie. De mens leeft en beweegt. Het tragische is, dat deze mens zich verzet tegen God. Hij beweegt wel, maar altijd de verkeerde kant op. Gods reactie is duidelijk: dan verander ik ook mijn plannen met jullie.

Maar juist, omdat God Zich zo kan uitlaten blijft er ook ruimte om te hopen op Gods ontferming. Dat Hij het kwaad niet zal uitvoeren dat Hij heeft aangekondigd. Dat het Hem zal berouwen.

De grote kracht van het Evangelie is dat God het daar om begonnen is. Hoe vaak (!) heeft Hij Zijn volk niet willen verzamelen, zoals een hen haar kuikens. Een teer beeld van Gods onophoudelijke pogingen om ons hart te winnen.

En ja, in deze dynamische relatie kan het dus ook misgaan. De mens kan uiteindelijk, wanneer hij, staande voor een liefhebbende God, met de genade in de hand, deze met een minachtend gebaar naar God terugwerpt, verloren gaan.

Mooi verhaal Gravo, jammer dat het PUUR remonstrants is!
God wat,de mens wat en dan komen we er wel, alleen soms gaat het mis, dat is niet de taal van de bijbel. We zijn voor zover vrij,(als je dat vrij wilt noemen) dat we alleen van een Heilige God weg kunnen vluchten.
1.

Rom 9. Zo is het dan niet desgenen, die wil, noch desgenen, die loopt, maar des ontfermenden Gods.

De bijbel zegt, het hangt alleen af van Gods ontfermen, niet degenen die wil noch degenen die werkt!
De Heere Jezus zegt dat er niemand tot Hem kan komen tenzij de Vader hem trekt!
Psalm 110 zegt, dat God Zelf zijn volk zeer gewillig zal maken, het komt nooit uit ons, alle roem is uitgesloten, onverdiende zaligheen heb ik van mijn God genoten.

We weten niet hoe het zit! God en mens zijn verbonden en los tegelijk. Ze kunnen tot elkaar komen, ze kunnen uit elkaar vallen.

Christus is altijd met Zijn bruid verbonden als man en vrouw, inniger kan het niet, we zijn nooit los van God, als Gods volk, de Goddeloze is echter altijd los van God.

Maar nogmaals: hoe het precies gaat, we kunnen het niet zeggen. Maar al te vaak leiden speculaties hierover tot de wat veilige gedachte van het statische model. Als we het dan niet weten, laten we dan maar gaan voor "God moet het initiatief nemen". Maar daarmee willen we toch weer het laatste verklarende woord spreken over deze paradox. En dan doen we onszelf het geweld aan, dat we bepaalde bijbelgedeelten niet meer kunnen begrijpen en onder andere teketsen een hele dikke streep gaan zetten. En dan lopen we rond met onze eigen "keuzebijbel".

Verder niet nadenken het is toch te moeilijk, klinkt vroom maar zo ervaar ik het geestelijk leven niet.

Daarom spreekt de HEERE, de God Israels: Ik had wel klaarlijk gezegd: Uw huis en uws vaders huis zouden voor Mijn aangezicht wandelen tot in eeuwigheid; maar nu spreekt de HEERE: Dat zij verre van Mij; want die Mij eren, zal Ik eren, maar die Mij versmaden, zullen licht geacht worden.

Deze tekst hoort bij het schriftgedeelte waar ik mijn onderwerp over moet doen.
Zelf vind ik deze tekst best moeilijk.

-Komt God op Zijn belofte terug?

Nee het is een uitbreiding de belofte geld alleen wanneer je God de eer geeft.
God reageert dus op de zonden.

-Is ons handelen dan in Gods voorzienigheid opgenomen?

Dan zou dit ook gelden voor onze ijver God te zoeken en wellicht daarom uitverkoren...
(ik weet het, dit sluit niet aan bij onze belijdenis, maar lijkt mij een gevolg van een utleg van bovenstaande tekst.

Ik zou het erg waarderen wanneer julie meedenken over deze tekst

We hebben ook een opdracht om ons te bekeren, maar we kunnen onszelf niet bekeren, bekeer mij dan zal ik werkelijk bekeerd zijn zegt de profeet.
Als iemand een kind van God is dan komt ook de levensheiliging, door de vrucht leert men de boom kennen, goede werken en gehoorzaamheid komen door de werking van de Heilige Geest.
Elia en zijn zonen misten deze werking en met hun Goddeloze leven toonden ze aan dat ze niet bij Gods volk behoorden,
7. Zij zijn uit ons uitgegaan, maar zij waren uit ons niet; want indien zij uit ons geweest waren, zo zouden zij met ons gebleven zijn; maar dit is geschied, opdat zij zouden openbaar worden, dat zij niet allen uit ons zijn.
Het moest openbaar worden dat ze niet tot Gods volk behoorden, niet de natuurlijke kinderen worden voor nageslacht gerekend maar de kinderen van de belofte
God komt niet op zijn belofte terug.
maar uit het woord dat God door Mozes gesproken had, daar komt hij op terug en dat woord spreekt nu tot hen in hun ware goddeloze staat.
De belofte is alleen voor die Gods wil doen, uit onszelf kunnen we dat niet, we vallen keer op keer, daarom zien we in geloof op Christus die het voor ons volbracht, we reageren dan zelf al op onze zonden, en komen daarmee voor God en vragen vergeving dag in dag uit, God vergeeft dan graag en zijn we vrij van zonde.
Dus reageert God ook niet meer op onze zonden.
Ons handelen is in Gods voorzienigheid opgenomen, maar het mooie is dat God toch door ons wil werken, hij wil door ons bidden de situatie veranderen, Hij wil ons gebruiken om anderen te bekeren. We staan er niet buiten, maar al onze goede werken heeft God tevoren gegeven. Daarin zien we hoe innig we met onze Heiland verbonden zijn en hoe Hij ons gebruikt in zijn heilsplan. En we mogen weten dat we nooit uit zijn Vaderhand zullen vallen.
Ons zoeken naar God en vooral het vertrouwen dat Hij ons in Christus zal aannemen en onze zonden zal vergeven en wij van nu alf met Hem mogen leven is een teken van wedergeboorte, aan de vrucht leert men immers de boom kennen

albion schreef:

refo schreef:
Het is jammer dat er over het verbond niet meer serieus gesproken kan worden. Sinds 1931 wordt het verbond gezien als slechts gesloten met uitverkorenen. Uitverkorenen (zichtbaar) zijn mensen met bepaalde kenmerken.
Aldus wordt in feite uitgegaan van wat men ziet in mensen en beschouwt men zo het verbond. Bottom up in moderne termen. Je bent er eerst niet (zichtbaar) in, later (mogelijk) wel.

Waarom sinds 1931? En is dit op alle kerken toepasselijk?

Zijn er dan ook nog andere kerken dan de GG?

Graag even zorgvuldig quoten..

Alexander CD, je legt de nadruk zó eenzijdig, dat je het punt dat Gravo maakt volledig over het hoofd ziet. Het hele Oude Testament laat zien hoe God zich een volk uitkoos dat zich van hem afkeerde, keer op keer. En keer op keer zie je hoe God reageert op de houding van Zijn volk. Zo sterk zelfs dat Hij het aangekondigde oordeel niet door liet gaan (Mozes weet Hem een paar keer te 'bepraten', Jona weet daarvan en baalt daarvan). Er zit dus wel degelijk dynamiek in de verhouding van God en mens.
Alleen:
God kwam tot de mens toen die niets van God moest hebben. God sloot zelfs een verbond. Mensen mogen daarop pleiten, en ermee aan het werk. Dat doen ze inderdaad niet zomaar uit zichzelf, maar ze doen het wel. Zie daar maar eens een stuk genade in. Als God met een verbond komt, heeft Hij zich echt niet vergist...

Marco,wat wil je hiermee zeggen?
God verkoos niet een volk dat zich van Hem afkeerde, maar God verkoos uit een volk dat zich van Hem afkeerde.
God zegt van Zichzelf dat Hij Dezelfde is, Hij verandert niet.
Dat Hij Mozes verhoorde was in zijn plan, en bij Jona net zo.
Nee God laat het bekeringswerk niet aan mensen over, dan is het gedoemd te mislukken.

gravo schreef:......En ja, in deze dynamische relatie kan het dus ook misgaan. De mens kan uiteindelijk, wanneer hij, staande voor een liefhebbende God, met de genade in de hand, deze met een minachtend gebaar naar God terugwerpt, verloren gaan.

Hoe zit dat? Wist God dat al? Is de mens dan toch een trekpop? Stond alles al vast? Is alles statisch? Geen eigen initiatief?
...... gaan van God af of juist naar Hem toe.

........laten we dan maar gaan voor "God moet het initiatief nemen". Maar daarmee willen we toch weer het laatste verklarende woord spreken over deze paradox. En dan doen we onszelf het geweld aan, dat we bepaalde bijbelgedeelten niet meer kunnen begrijpen en onder andere teketsen een hele dikke streep gaan zetten. En dan lopen we rond met onze eigen "keuzebijbel".

Niet doen dus: de Bijbel geeft een dynamisch beeld aan. Onze theologisch doordenking komt vaak uit bij een statisch beeld (anders zou er toch iets niet kloppen).

Mijn advies zou zijn: volg je hart, wanneer het verlangt naar God.
Want dat is de plaats waar God werkt.

gravo

Ik heb zomaar wat citaten van gravo laten staan, en misschien, sorry, heb ik de context miskend.

Maar jouw relaas is doordesemd van menselijke dynamiek in een interactie met God, waarbij een mens dus nog vermogen lijkt te hebben om terug te keren van waar hij uit gevallen is.
Daarmee breng je die mensen in verwarring die ontdekt hebben dat ze dat vermogen niet hebben.
Met jouw relaas kun je mensen in de wanhoop brengen.

Maar gelukkig: Hij redt, zonder dat de mens van enige dynamiek blijk moet geven.
Het is om niet....

En Hij roept tegelijkertijd op: Bekeert U....

Alexander CD schreef: (...) Mooi verhaal Gravo, jammer dat het PUUR remonstrants is!

Een alleraardigste reactie van Alexander CD.

Dank allereerst voor het compliment. Het was ook mijn bedoeling om iets moois te zeggen over de relatie tussen God en mens. Ik hoop, dat je het met me eens bent, dat er zoiets kan zijn als een relatie tussen God en mens. Immers, was dat niet het geval, dan zou de liefde, die zo'n belangrijke plaats inneemt in de Bijbel, een ijdel begrip zijn. In een statische betrekking zijn er geen tranen van vreugde of verdriet, daar is geen koortsachtig zoeken of verlangen, geen schuldbewust terugkeren, geen in-de-armen-vallen, geen psalm, geen gezang, geen loflied, geen vreugde, geen Evangelie, geen ommekeer en geen feest. In een statisch naast elkaar bestaan, zoals de genoemde twee stenen, wordt niet gesproken, niet gehoord, niet geloofd. Daar is alles zoals het is. Zoals het moet zijn. Alles staat vast. Alles ligt vast. Ooit zijn de posities bepaald en daar staat alles dan. Te wachten op de dingen die niet komen gaan.
Als er van een statische betrekking tussen God en mens sprake was, dan hoefde de boom helemaal niet meer te vallen. Ik denk nu aan het beeld van onze (levens)boom, die valt en die blijft liggen op de plek waar hij valt. In het verhaal ligt pas dán alles vast. Maar in een statische relatie is dit verhaal onzin. Dan kan het helemaal niet meer twee kanten op. Alles is vanaf het begin al gedetermineerd.

Nog even over di andere woorden, die je gebruikt. kennelijk heb je een voorkeur voor het woord puur. Je schrijft het namelijk als PUUR. Heel belangrijk dus. Misschien ben je wel een purist! Dat is iemand, die geen enkele toevoeging wil aan het echte en het ware. Gefeliciteerd. Want dat betekent, dat je weet wat echt en waar is. Jij kunt het nu gaan beheren. Elk stofje wat er in het pure denkbeeld, de pure opvatting of de echte waarheid terechtkomt kun je er nu uitvissen.
Wat mijn eigen puurheid betreft moet ik je teleurstellen: ik ben niet puur. Ik ben mens, behept met wisselvalligheden. Puur remonstrants zou voor mij wel een hele opgave zijn. ten eerste vind ik mijzelf geen remonstrant, laat staan een pure. Daarentegen ben ik ook geen pure calvinist. Een calvinist, jazeker. Maar puur? Nee. Ik heb de neiging om zaken van twee kanten te bekijken. Daarmee loop ik het pure werk dus mis. Helaas.

Tot slot nog: remonstrants. Tja, ik heb alleen maar aangegeven, dat de Bijbel God sprekend en horend opvoert. En dat geldt ook voor de mens. Soms spreekt God Zijn liefde en barmhartigheid uit over Zijn volk. Soms is er toorn en wraak. Andersom spreekt de mens soms als man naar Gods hart, dan weer slaat hij de verzenen tegen de prikkels. Er zijn goede koningen en er zijn koningen, die deden wat kwaad was in het oog des Heeren. Het volk knielt of murmureert. Het volk juicht met Elia "De Heer is God" en het volk doodt de profeten. Het volk wordt gestraft met de ballingschap en het volk bekeert zich, herstelt de tempeldienst en ontvangt de genade van de Thora opnieuw. Het is een constante worsteling van de mens met God en van God met de mens (Jacob).

De Bijbel is zelf dus erg remonstrants. Ook de mens kan het gesprek met God openen, lees ik op meerdere plaatsen in de Bijbel. Puur remonstrants zou ik het niet willen noemen. Want de Bijbel is ook calvinistisch. Eigenlijk wel logisch: de opvattingen kunnen op grond van de bijbelse gegevens altijd vanuit God, maar ook vanuit de mens worden gezien. Die dynamiek zit gewoon in de Bijbel.
Kortom: de omgang van God en mensen wordt in de Bijbel althans zeer dynamisch beschreven.

Als dat in ons leven niet zo is, dan moet dat ons de wenkbrauwen doen fronsen denk ik. God spreekt tot Abraham, Izaak en Jacob, Hij heeft Zijn Geest uitgestort op alle vlees! En wij merken daar dan niks van? Wij kunnen de groeikracht van het Koninkrijk (lees de Evangelien) gewoon over het hoofd zien? God ontwijkt ons en onze relatie is volkomen statisch? God is nog dezelfde, die Jezus uit de dood deed herrijzen, Dezelfde, die door Jezus ons de opdracht gaf om het Evangelie te prediken, Dezelfde, die een nieuwe hemel en een nieuwe aarde heeft aangekondigd en wij merken er maar niks van? Wij wachten maar? Wij staan daar maar als stenen op Paaseiland? Totdat het God (eindelijk) belieft het initiatief te nemen? Zo heb ik het als bijbelgetrouw christen nergens in de Bijbel kunnen lezen.

Vreemd hoor. Als er Eén puur is, is God het wel. En het beste en het meestbelovende dat je van God kunt zeggen is dat Hij goed is. Dus wat is het probleem met mijn mooie verhaal eigenlijk?

gravo

Beste Gravo, je vat het nogal persoonlijk op, sorry, het is niet de bedoeling je te kwestsen.
Wat je schrijft en de manier waarop, vind ik geen Bijbelse taal, daarmee bedoel ik, dat het niet in overeenstemming is met wat ik in de bijbel lees.
Je vergelijking van God en mens als twee stenen gaat volgens mij mank.
Als er geen interactie tussen God en mens was kon je het zo zeggen, de mens doet alsof God niet bestaat en God laat de mens voor wat hij is, verdoemelijk.
Statisch – God laat de mens aan zichzelf over, de mens, dood door zonde en schuld is niet instaat daar verandering in te brengen en gaat zijn neerwaartse weg.
Dynamisch- God heeft een reddingsplan voor de mensheid, daarmee keert God zich naar de verloren mens, deze mens is nog statisch, om in jouw terminologie te blijven.
Door Christus verzoenend lijden wordt de schuld weggedaan en geeft God ons Zijn Geest en daarmee zijn ook wij weer dynamisch.
Je ziet, God deed het ALLEEN, er zit niks van de mens bij en dat is het verschil.
En wat vast ligt in Gods verborgen raad dat weten wij toch niet, door Gods wil te doen, doen we dan wat Hij van eeuwigheid al voor ons bereid heeft.
Mist hier een relatie nee, maar ere wie ere toekomt.
Als je de dynamiek in de bijbel op de remonstrantse manier bekijkt, God wat en de mens wat, twee onafhankelijke dynamische personen, dan gaat de ware boodschap van de bijbel om je heen.
Dan versta je de worsteling van God en Jacob( de mens) anders, Jacob door zijn worsteling bereikt wat bij God(remonstrants), terwijl de bijbel zegt dat het allemaal van God uitgaat, Jacob wist niet dat die worsteling zou plaatsvinden, Gods bedoeling staat ook hierin voorop.
Daarom zegt de spreukendichter, steun op uw eigen inzicht niet, maar vertrouw op de Heere met uw ganse hart.

refo schreef:...
Pcies.
Anno 2008 zegt men: als het begin maar goed is.
Maar God zegt, als het eind maar goed is.

Het verbond werkt nooit automatisch, maar je mag er wel op rekenen. Maar omdat 'in alle verbonden twee delen begrepen zijn', kan God terugkomen op Zijn beloften.

Even een kantekening:
God zegt dat het begin goed moet zijn! Denk aan de geschiedenis van het gesprek van Jezus met Nicodemus, "Tenzij een mens wederom geboren worde...". Dat is toch het begin, zou ik zeggen.

We hebben ook een opdracht om ons te bekeren, maar we kunnen onszelf niet bekeren, bekeer mij dan zal ik werkelijk bekeerd zijn zegt de profeet.
Als iemand een kind van God is dan komt ook de levensheiliging, door de vrucht leert men de boom kennen, goede werken en gehoorzaamheid komen door de werking van de Heilige Geest.
Elia en zijn zonen misten deze werking en met hun Goddeloze leven toonden ze aan dat ze niet bij Gods volk behoorden,

Ondertussen heb ik mijn onderwerp gehouden.
Graag wil ik een stukje uit mijn onderwerp hier posten als reactie op het bovenstaande.

We zien hier (in de tekst)dat God reageert op de zonden, God reageert op ons leven.
Ds. C.Tukker zegt in een preek “we kunnen ons op twee manieren in de Heere vergissen. Zoals de manier van Levi. Ja er zijn veel zonden, ik moet je eigenlijk wel waarschuwen maar ik wil je er niet zuur om aanzien. Je kan er tenslotte ook niets aan doen, we zijn nu eenmaal zondig. God moet de mens bekeren en aangezien alles door moet gaan, gaan we maar gewoon door.
Dan is er nog een andere manier. We zeggen, we zijn wel zondaars, maar daar moeten we niet bij stil blijven staan. We hebben Gods woord gekregen. Hij heeft een belofte aan ons gedaan, Hij heeft Zijn verbond met ons gesloten, laten we dus op die zonden niet teveel letten, Zijn verbond ligt eeuwig vast.
Wat is de overeenkomst van deze beide manieren?
Dat er ten diepste niets veranderd, we gaan gewoon door.”
Ik denk hierbij aan het verhaal van de clown waar we zondagmorgen over hoorden.
We luisteren, we horen het, en terwijl we “brand” horen roepen klappen we alsof het bij de voorstelling hoort.
En daarom volgt hier op de eerste godsspraak nog een tweede godsspraak.
Want zo wil God het niet. Hij heeft ons leven op het oog, en geeft daarom een extra aantekening bij zijn eerste godsspraak.
Hij zegt nl. wie mij eren, zal ik eren en wie mij geringschatten worden gekleineerd;(NB)
Gods belofte blijft staan, maar dan wil Hij wél de eer krijgen die Hij verdient.
Want degene die God niet eren, Hem niet de eerste plaats gunnen, die zal hij verlaten, waardeloos maken.
God wil dus de eerste plaats in ons leven, en wanneer wij hem niet de eerste plaats geven reageert God hierop.
Zal dit ook de reden zijn dat het soms zo donker kan zijn in ons leven? Staat God wel op de eerste plaats?
...
We hebben gehoord van de twee manieren waarop we ons in de Heere konden vergissen.
De manier van de berusting in de zonde en de onmacht tot bekering.
En de manier van het verbondsautomatisme.
Maar wat is nu de manier zodat we ons niet vergissen in de Heere?
Het antwoord is eenvoudig. Zoek eerst het koninkrijk van God!
Er werd in een preek een gedeelte aangehaald uit een preek van wijlen Ds. Cuperus.
Hij sprak tot de jongeren. Je heb vast morgen een repetitie; eerst God zoeken
Je heb morgen een belangrijke vergadering; eerst God zoeken, hij stond zo een kwartier lang en het had beslag gelegd op het leven van Ds. Tukker, aldus hemzelf.
God moet de eerste plaats krijgen in ons leven. We moeten met Hem op staan en naar bed gaan.
We hoeven ons geen zorgen te maken óf we wel echt kunnen bidden, of we wel echt onze schuld kunnen belijden en óf we God wel met ons hart zoeken.
Nee, want dát is nu juist het grote wonder. In de doop heeft God ons dit alles al geschonken. Wij mogen al onze zorgen en bezwaren uit handen geven. God wil ons alles uit genade schenken, er is alleen één voorwaarde. Dat wij met lege handen komen!
Net zoals we door de enge poort moeten, zonder ballast, zonder eigen werken, zonder onze mooie gebeden.
God wil het ons geven, niet als inruil, maar uit absolute genade.
Dat neemt gelijk ook de last van onze schouders af. We mogen komen zoals we zijn, met niets en dan zal Hij ons alles geven!
Hij zorgt dan dat hij de plaats krijgt waar Hij recht op heeft!
Staat God bij u al op de eerste plaats?

Alexander CD schreef:Marco,wat wil je hiermee zeggen?
God verkoos niet een volk dat zich van Hem afkeerde, maar God verkoos uit een volk dat zich van Hem afkeerde.
God zegt van Zichzelf dat Hij Dezelfde is, Hij verandert niet.
Dat Hij Mozes verhoorde was in zijn plan, en bij Jona net zo.
Nee God laat het bekeringswerk niet aan mensen over, dan is het gedoemd te mislukken.

Je hebt een heel mooi model (beeld?) van God gemaakt. Je leest er overheen dat God spijt / berouw had van wat Hij had voorgenomen bij de voorbeelden die ik aanhaalde. Dat God zegt dat Hij dezelfde is, niet verandert, betekent niet dat Hij niet kan veranderen in zijn voornemen. Hij zegt zelf dat Hij dat doet, dus wij zijn wij om daaraan te twijfelen? Ook al begrijpen wij het niet, want we weten dat Zijn plannen van eeuwigheid bekend zijn.

Het maakt ook niet uit: Naar de mens toe kan Hij spijt krijgen van zijn voornemen om toornend op te treden. Hoe Hij dat zelf met zijn plannen 'rijmt' is onze zaak niet. Laat God maar aan God over.

En God verkoos zich wél een volk. Niet uit een volk, maar Hij koos een volk om een verbond mee aan te gaan. Dat volk had een heel bijzondere positie. En nee, dat betekent niet dat lid van dat volk zijn automatisch betekende (-t?) dat iemand de zaligheid zou verkrijgen. Maar het verbond was met het volk. Niet met individuen uit dat volk.

Da Capo schreef:

refo schreef:...
Pcies.
Anno 2008 zegt men: als het begin maar goed is.
Maar God zegt, als het eind maar goed is.

Het verbond werkt nooit automatisch, maar je mag er wel op rekenen. Maar omdat 'in alle verbonden twee delen begrepen zijn', kan God terugkomen op Zijn beloften.

Even een kantekening:
God zegt dat het begin goed moet zijn! Denk aan de geschiedenis van het gesprek van Jezus met Nicodemus, "Tenzij een mens wederom geboren worde...". Dat is toch het begin, zou ik zeggen.

En vergeet een gelijkenis als die van de dwaze en verstandige bouwer niet.

Erasmiaan schreef:

Da Capo schreef:

refo schreef:...
Pcies.
Anno 2008 zegt men: als het begin maar goed is.
Maar God zegt, als het eind maar goed is.

Het verbond werkt nooit automatisch, maar je mag er wel op rekenen. Maar omdat 'in alle verbonden twee delen begrepen zijn', kan God terugkomen op Zijn beloften.

Even een kantekening:
God zegt dat het begin goed moet zijn! Denk aan de geschiedenis van het gesprek van Jezus met Nicodemus, "Tenzij een mens wederom geboren worde...". Dat is toch het begin, zou ik zeggen.

En vergeet een gelijkenis als die van de dwaze en verstandige bouwer niet.

Even lezen: wie Mijn woorden hoort en ze doet (ik lees dan: blijft doen) is ALS een wijze bouwer.
En wederom geboren is in de Bijbel over het algemeen 'sterven, om daarna op te kunnen staan'. Ik zet het tussen quotes omdat het bij elkaar hoort. Uiteraard is er ergens een begin aan te wijzen. Maar dat is niet waar het om gaat.

refo schreef:

Erasmiaan schreef:

Da Capo schreef:Even een kantekening:
God zegt dat het begin goed moet zijn! Denk aan de geschiedenis van het gesprek van Jezus met Nicodemus, "Tenzij een mens wederom geboren worde...". Dat is toch het begin, zou ik zeggen.

En vergeet een gelijkenis als die van de dwaze en verstandige bouwer niet.

Even lezen: wie Mijn woorden hoort en ze doet (ik lees dan: blijft doen) is ALS een wijze bouwer.

Wat wil je hier nu mee zeggen?

En wederom geboren is in de Bijbel over het algemeen 'sterven, om daarna op te kunnen staan'. Ik zet het tussen quotes omdat het bij elkaar hoort.

Wat bedoel je hiermee? En waar slaat dit op? Geboren worden is eigenlijk sterven? Het is ingewikkeld geworden.

Uiteraard is er ergens een begin aan te wijzen. Maar dat is niet waar het om gaat.

Aldus refo ('s dikke duim). Maar dit lees ik niet in de Bijbel.

Erasmiaan schreef:

refo schreef:

En wederom geboren is in de Bijbel over het algemeen 'sterven, om daarna op te kunnen staan'. Ik zet het tussen quotes omdat het bij elkaar hoort.

Wat bedoel je hiermee? En waar slaat dit op? Geboren worden is eigenlijk sterven? Het is ingewikkeld geworden.

Nooit van de les van de graankorrel gehoord?