Nogmaals Heartcry

[Leopard]

Het onderscheidend luisteren is helaas heeeel ver zoek... mensen gaan tegenwoordig vaak zomaar op de klank af...

Tjonge. Hoe kun je het best onderscheidend luisteren Dia? Ik leer graag...

[eilander]

Door W. Aalders noemde als één van de oorzaken voor het "op de klank afgaan" het 'verbalisme': ijdel woordgebruik in orthodoxe kring.
Als we de bekende termen maar horen, knikken we tevreden.
Mr. D.J.H. van Dijk heeft daar een tijd geleden twee columns over geschreven in het RD, waar ik nogal eens aan moet denken. Oplossing: terug naar het eenvoudige Evangelie. Klinkt simpel, maar is het niet.

[refo]

Door W. Aalders noemde als één van de oorzaken voor het "op de klank afgaan" het 'verbalisme': ijdel woordgebruik in orthodoxe kring.
Als we de bekende termen maar horen, knikken we tevreden.
Mr. D.J.H. van Dijk heeft daar een tijd geleden twee columns over geschreven in het RD, waar ik nogal eens aan moet denken. Oplossing: terug naar het eenvoudige Evangelie. Klinkt simpel, maar is het niet.

Dr C vd Sluijs gebruikt de term 'verbalisme' ook in 'Prediking in de crisis'. Hij gebruikt er het woord 'fabrieksdoofheid' bij.

[freek]

lees de verklaring van Calvijn maar over Romeinen 6...

Soms vraag ik me af of de "moderne" gereformeerde leer niet heel ver van de "oorspronkelijke Bijbelse en reformatorische leer" is afgedwaalt.

Het onderscheidend luisteren is helaas heeeel ver zoek... mensen gaan tegenwoordig vaak zomaar op de klank af...

-DIA-

[freek]

Zomaar wat stukjes van John Owen uit het boekje 'Heiligmaking'. Al zou hier de naam van een spreker van St. Heart Cry staan zou het verdacht geweest zijn denk ik. Apart dat stukjes van een John Owen of anderen vaak vertrouwder overkomen voor veel reformatorischen dan Schriftbewijzen waar het nog krachtiger staat.

lees de verklaring van Calvijn maar over Romeinen 6...

Of de kanttekeningen bij deze hoofdstukken.

[freek]

freek, jou link werkt niet bij mij, maar je bedoelt dezelfde als die momenteel op refoweb staat?
http://www.refoweb.nl/index.php?rubriek ... rtikel=405

Ja dat is idd dezelfde.

[gravo]

Ik ben het eigenlijk wel eens met de kritiek, die de predikanten uitoefenen op de nadruk die Heartcry legt op de werkelijkheid van het wedergeboren leven. Maar ik zie de kern van de zaak echter niet in de vraag of de zonde wel diep genoeg gepeild wordt, maar in iets anders.

Volgens mij moet Heartcry gezien worden als een reactie op de sterk doorontwikkelde obstakel-theologie, die in bevindelijk gereformeerde kring is ontstaan. Alles draait in deze theologie om de persoonlijke bekering. Daarbij wordt er eerder en vaker vaak gesproken in termen van wedergeboorte, vanwege het beklemtoonde passieve karakter van de mens in de bekering. In de praktijk lijkt er door het toevoegen van allerlei echtheidskenmerken, ter onderscheiding van schijnbaar en waar werk van God in de mens, een bijna onmogelijke barriere te worden opgeworpen voor mensen om de eigen levensverandering, bekering en wedergeboorte te kunnen herkennen en erkennen. Samen met de gedachte, dat er maar weinig mensen zalig zullen worden (in veel bevindelijke kringen lijkt dit een uitgesproken zekerheid te zijn) is het bijkans onmogelijk om zich "kind van God" te noemen. Deze werkelijkheid krijgt vorm in openlijke twijfel over de echtheid van gemelde bekeringen en in een betrekkelijk klein aantal mensen, dat aan het Avondmaal deelneemt.

Voor vele mensen, waaronder veel jongeren, is dit een bijna niet te verteren situatie. Zij voelen zich christenen, zijn serieus met hun geloof bezig, hebben steun nodig om hun bijbelse principes in een geseculariseerde overeind te kunnen houden en zoeken naar een vorm, waarin de reformatorische leer gehandhaafd kan blijven, maar waarbij wel de echtheid en waarachtigheid van hun geloof wordt erkend.

Wat Heartcry nu doet is, theologisch gezien, bij de andere kant beginnen. Bekering en rechtvaardigmaking zijn bijna onbereikbare stations in hun kerkelijke omgeving. Wanneer die werkelijkheid ter sprake wordt gebracht, verzeilt men steevast in een discussie over de heilsorde en de verhouding tussen Gods genadewerk en de menselijke verantwoordelijkheid. Er valt eenvoudig niet meer te praten over de vraag "hoe kom ik tot het geloof".

Veel beter is het om er vanuit te gaan, dát er mensen tot het geloof gekomen zijn. Hoe, dat moet dan maar even in het midden gelaten worden, dát het gebeurt of gebeurd is wordt het nieuwe uitgangspunt voor samenkomsten, lezingen , gesprekken, prediking en denken.

Theologisch gezegd: het vertrekpunt ligt bij de heiliging, als de belangrijkste werkelijkheid die er toe doet. Vanuit dat uiteindelijke resultaat wordt vervolgens teruggekeken en teruggedacht over hoe die heiliging tot stand kon komen.

Concreet betekent dit niet dat iedereen in een samenkomst aangesproken wordt als een bekeerde of als een wedergeborene, maar wel is de vanzelfsprekende gedachte, dat er maar weinig bekeerden aanwezig (kunnen) zijn losgelaten. Mensen worden geacht aanwezig te zijn, omdat geloof en het wedergeboren leven hen wat zeggen. Hier wordt de acceptatie, waar men in eigen kring zo naar zocht, gevonden. Omdat je er bij bent, mag ook veronderstelt worden, dat je iets kent van God of iets wil met God of althans ernstig en serieus op zoek bent. In die zin worden de aanwezigen dus als gewaardeerde geinteresseerden aangesproken. Vanuit die openheid voor de dingen van God, kan vervolgens worden ingegaan op de werkelijkheid van een leven als heilige.
Onvermijdelijk valt het woordje "meer" dan heel veel. Je hebt al iets, je bent al serieus, je verlangt al zo sterk, je hebt misschien zelfs al veel ervaren en meegemaakt op de weg van het geloof...welnu, let op: er is meer! Er is nog veel meer! En vervolgens wordt het leven vanuit de heiliging uitvoerig besproken. En dan komen die begrippen als overwinnen ook ter sprake. Een overwinningsleven.

Kortom, de kritiek die de predikanten hebben op deze nadruk op de heiliging is terecht. Er lijkt inderdaad heengedraaid te worden om de vraag hoe men tot het ware geloof komt.

De oplossing moet echter niet zijn de zonde van de mens dieper te peilen. Daarmee kan men zich ook vergalopperen. Eindeloos over de zondige aard spreken leidt op zichzelf tot niets. Volgens mij moet de oplossing zijn om opnieuw de reachtvaardiging in de prediking centraal te stellen, maar dan wel zo, dat de deuren voor deze gratis vrijspraak, deze onmogelijke verzoening voor de grootste van de zondaren wagenwijd worden opengezet.

Ik pleit voor een ruime, gunnende, gevende en strooiende prediking, die iedereen serieus aanspreekt en benadert met de volheid van de gaven, die God wil uitdelen. Tegen het ongeloof in, tegen de twijfel om eigen zonden in, tegen de passieve houding van mensen in: het Evangelie, de verpletterende boodschap, dat God ons, ondankls onszelf, liefheeft. En dat ik ondanks mijn gebroken en verprutste bestaan, nochtans mag geloven!

Heartcry is een reactie-beweging, die overbodig zou zijn, wanneer de prediking weer geschiedt vanuit het geloof, dat de boodschap tot verandering leidt. Nu lijken bevindelijk gereformeerde gemeenten meer op geloofsgemeenschappen, waar niemand meer tot geloof kan komen.

Dat kan de bedoeling niet zijn van de ene heilige algemene christelijke kerk.

En dat heeft Heartcry dan weer wel goed gezien.

gravo

[-DIA-]

Ik ben het eigenlijk wel eens met de kritiek, die de predikanten uitoefenen op de nadruk die Heartcry legt op de werkelijkheid van het wedergeboren leven. Maar ik zie de kern van de zaak echter niet in de vraag of de zonde wel diep genoeg gepeild wordt, maar in iets anders.

Volgens mij moet Heartcry gezien worden als een reactie op de sterk doorontwikkelde obstakel-theologie, die in bevindelijk gereformeerde kring is ontstaan. Alles draait in deze theologie om de persoonlijke bekering. Daarbij wordt er eerder en vaker vaak gesproken in termen van wedergeboorte, vanwege het beklemtoonde passieve karakter van de mens in de bekering. In de praktijk lijkt er door het toevoegen van allerlei echtheidskenmerken, ter onderscheiding van schijnbaar en waar werk van God in de mens, een bijna onmogelijke barriere te worden opgeworpen voor mensen om de eigen levensverandering, bekering en wedergeboorte te kunnen herkennen en erkennen. Samen met de gedachte, dat er maar weinig mensen zalig zullen worden (in veel bevindelijke kringen lijkt dit een uitgesproken zekerheid te zijn) is het bijkans onmogelijk om zich "kind van God" te noemen. Deze werkelijkheid krijgt vorm in openlijke twijfel over de echtheid van gemelde bekeringen en in een betrekkelijk klein aantal mensen, dat aan het Avondmaal deelneemt.

Voor vele mensen, waaronder veel jongeren, is dit een bijna niet te verteren situatie. Zij voelen zich christenen, zijn serieus met hun geloof bezig, hebben steun nodig om hun bijbelse principes is een geseculariseerde overeind te kunnen houden en zoeken naar een vorm, waarin de reformatorische leer gehandhaafd kan blijven, maar waarbij wel de echtheid en waarachtigheid van hun geloof wordt erkend.

Wat Heartcry nu doet is, theologisch gezien, bij de andere kant beginnen. Bekering en rechtvaardigmaking zijn bijna onbereikbare stations in hun kerkelijke omgeving. Wanneer die werkelijkheid ter sprake wordt gebracht, verzeilt men steevast in een discussie over de heilsorde en de verhouding tussen Gods genadewerk en de menselijke verantwoordelijkheid. Er valt eenvoudig niet meer te praten over de vraag "hoe kom ik tot het geloof".

Veel beter is het om er vanuit te gaan, dát er mensen tot het geloof gekomen zijn. Hoe, dat moet dan maar even in het midden gelaten worden, dát het gebeurt of gebeurd is wordt het nieuwe uitgangspunt voor samenkomsten, lezingen , gesprekken, prediking en denken.

Thologisch gezegd: het vertrekpunt ligt bij de heiliging, als de belangrijkste werkelijkheid die er toe doet. Vanuit dat uiteindelijke resultaat wordt vervolgens teruggekeken en teruggedacht over hoe die heiliging tot stand kon komen.

Concreet betekent dit niet dat iedereen in een samenkomst aangesproken wordt als een bekeerde of als een wedergeborene, maar wel is de vanzelfsprekende gedachte, dat er maar weining bekeerden aanwezig (kunnen) zijn losgelaten. Mensen worden geacht aanwezig te zijn, omdat geloof en het wedergboren leven hen wat zeggen. Her wordt de acceptatie, waar men in eigen kring zo naar zocht, gevonden. Omdat je er bij bent, mag ook veronderstelt worden, dat je iets kent van God of iets wil met God of althans ernstig en serieus op zoek bent. In die zin worden de aanwezigen dus als gewaardeerde geinteresseerden aangesproken. Vanuit die openheid voor de dingen van God, kan vervolgens worden ingegaan op de werkelijkheid van een leven als heilige.
Onvermijdelijk valt het woordje "meer" dan heel veel. Je hebt al iets, je bent al serieus, je verlangt al zo sterk, je hebt misschien zelfs al veel ervaren en meegemaakt op de weg van het geloof...welnu, let op: er is meer! Er is nog veel meer! En vervolgens wordt het leven vanuit de heiliging uitvoerig besproken. En dan komen die begrippen als overwinnen ook ter sprake. Een overwinningsleven.

Kortom, de kritiek die de predikanten hebben op deze nadruk op de heiliging is terecht.

De oplossing moet echter niet zijn om de zonde van de mens dieper te peilen. Volgens mij moet de oplossing zijn om opnieuw de reachtvaardiging in de prediking centraal te stellen, maar dan wel zo, dat de deuren voor deze gratis vrijspraak, deze onmogelijke verzoening voor de grootste van de zondaren wagenwijd worden opengezet.

Ik pleit voor een ruime, gunnende, gevende en strooiende prediking, die iedereen serieus aanspreekt en benadert met de volheid van de gaven, die God wil uitdelen. Tegen het ongeloof in, tegen de twijfel om eigen zonden in, tegen de passieve houding van mensen in: het Evangelie, de verpletterende boodschap, dat God ons, ondankls onszelf, liefheeft. En dat ik ondanks mijn gebroken en verprutste bestaan, nochtans mag geloven!

Heartcry is een reactie-beweging, die overbodig zou zijn, wanneer de prediking weer geschiedt vanuit het geloof, dat de boodschap tot verandering leidt. Nu lijken bevindelijk gereformeerde gemeenten meer op geloofsgemeenschappen, waar niemand meer tot geloof kan komen.

Dat kan de bedoeling niet zijn van de ene heilige algemene christelijke kerk.
En dat heeft Heartcry dan weer wel goed gezien.

gravo

Er zit wat in, alleen het wordt wat afstandelijk, misschien is het wel wat koud geconstateerd. De zaak is ernstiger... Ik heb de woorden niet om het onder woorden te brengen, maar toestand in veel zich reformatorisch noemende kerken is zeer bedroevend. En het is beter om dat niet in een Gallio-gestalte te constateren, maar het moest ons diep in schuld en verootmoediging brengen. Wie weet, God mocht Zich wenden...

-DIA-

[JolandaOudshoorn]

Er zit wat in, alleen het wordt wat afstandelijk, misschien is het wel wat koud geconstateerd. De zaak is ernstiger... Ik heb de woorden niet om het onder woorden te brengen, maar toestand in veel zich reformatorisch noemende kerken is zeer bedroevend. En het is beter om dat niet in een Gallio-gestalte te constateren, maar het moest ons diep in schuld en verootmoediging brengen. Wie weet, God mocht Zich wenden...
-DIA-

Eerlijk gezegd vind ik dit ook een vrij afstandelijke post. Ik kan mij vaak vinden in het hartstochtelijk gebed van Daniel. Maar daarnaast ook de troost vinden in Gods beloften. De onderstreepte zin zou ik ook liever zien in ttt, het moet ons op de knieen brengen, nog liever: het brengt ons op de knieeen, in de schuld en in de verootmoediging. En dan zal God zich tot ons wenden!

[Gijs83]

Er zit wat in, alleen het wordt wat afstandelijk, misschien is het wel wat koud geconstateerd. De zaak is ernstiger... Ik heb de woorden niet om het onder woorden te brengen, maar toestand in veel zich reformatorisch noemende kerken is zeer bedroevend. En het is beter om dat niet in een Gallio-gestalte te constateren, maar het moest ons diep in schuld en verootmoediging brengen. Wie weet, God mocht Zich wenden...
-DIA-

Eerlijk gezegd vind ik dit ook een vrij afstandelijke post. Ik kan mij vaak vinden in het hartstochtelijk gebed van Daniel. Maar daarnaast ook de troost vinden in Gods beloften. De onderstreepte zin zou ik ook liever zien in ttt, het moet ons op de knieen brengen, nog liever: het brengt ons op de knieeen, in de schuld en in de verootmoediging. En dan zal God zich tot ons wenden!

Het is echt een cruciaal punt aan de ene kant: God moet het doen(gebeurt enkel uit genade) aan de andere kant heeft de mensen ook de volle verantwoordelijkheid om te zoeken. Dat is heel erg moeilijk voor wij, mensen. Ten eerste al voor ons verstand, maar ook voor onze aard: wij willen zo graag wat doen of juist helemaal niet. Je moet dus niet 1 van beide gaan benadrukken!

[JolandaOudshoorn]

Er zit wat in, alleen het wordt wat afstandelijk, misschien is het wel wat koud geconstateerd. De zaak is ernstiger... Ik heb de woorden niet om het onder woorden te brengen, maar toestand in veel zich reformatorisch noemende kerken is zeer bedroevend. En het is beter om dat niet in een Gallio-gestalte te constateren, maar het moest ons diep in schuld en verootmoediging brengen. Wie weet, God mocht Zich wenden...
-DIA-

Eerlijk gezegd vind ik dit ook een vrij afstandelijke post. Ik kan mij vaak vinden in het hartstochtelijk gebed van Daniel. Maar daarnaast ook de troost vinden in Gods beloften. De onderstreepte zin zou ik ook liever zien in ttt, het moet ons op de knieen brengen, nog liever: het brengt ons op de knieeen, in de schuld en in de verootmoediging. En dan zal God zich tot ons wenden!

Het is echt een cruciaal punt aan de ene kant: God moet het doen(gebeurt enkel uit genade) aan de andere kant heeft de mensen ook de volle verantwoordelijkheid om te zoeken. Dat is heel erg moeilijk voor wij, mensen. Ten eerste al voor ons verstand, maar ook voor onze aard: wij willen zo graag wat doen of juist helemaal niet. Je moet dus niet 1 van beide gaan benadrukken!

Niet benadrukken nee. Wel in balans houden. Dus niet het een uitvlakken met het ander. Niet verschuilen achter je "natuurlijke aard". Want God wil dat we Hem er wel om bidden! En dan is het onze keuze om dus wel of niet te gaan bidden.
Heel concreet: je kan zondagmorgen zelf besluiten om naar de kerk te gaan of om op je bed te blijven liggen. Stel je voor dat je zondag bij mij was en ik zou zeggen: Gijs, we zetten geen wekker, we gaan zaterdagavond lekker laat naar bed. Als God wil dat we naar de kerk gaan, dan zal Hij ons wel op tijd wakker maken. Ik denk dat je mij dan zal zeggen dat dit geen goede houding is, dat we zaterdagavond wel op tijd naar bed moeten gaan en dat we de wekker op tijd moeten zetten.

[Gijs83]

Het is echt een cruciaal punt aan de ene kant: God moet het doen(gebeurt enkel uit genade) aan de andere kant heeft de mensen ook de volle verantwoordelijkheid om te zoeken. Dat is heel erg moeilijk voor wij, mensen. Ten eerste al voor ons verstand, maar ook voor onze aard: wij willen zo graag wat doen of juist helemaal niet. Je moet dus niet 1 van beide gaan benadrukken!

Niet benadrukken nee. Wel in balans houden. Dus niet het een uitvlakken met het ander. Niet verschuilen achter je "natuurlijke aard". Want God wil dat we Hem er wel om bidden! En dan is het onze keuze om dus wel of niet te gaan bidden.
Heel concreet: je kan zondagmorgen zelf besluiten om naar de kerk te gaan of om op je bed te blijven liggen. Stel je voor dat je zondag bij mij was en ik zou zeggen: Gijs, we zetten geen wekker, we gaan zaterdagavond lekker laat naar bed. Als God wil dat we naar de kerk gaan, dan zal Hij ons wel op tijd wakker maken. Ik denk dat je mij dan zal zeggen dat dit geen goede houding is, dat we zaterdagavond wel op tijd naar bed moeten gaan en dat we de wekker op tijd moeten zetten.

Klopt!

[JolandaOudshoorn]

Het is echt een cruciaal punt aan de ene kant: God moet het doen(gebeurt enkel uit genade) aan de andere kant heeft de mensen ook de volle verantwoordelijkheid om te zoeken. Dat is heel erg moeilijk voor wij, mensen. Ten eerste al voor ons verstand, maar ook voor onze aard: wij willen zo graag wat doen of juist helemaal niet. Je moet dus niet 1 van beide gaan benadrukken!

Niet benadrukken nee. Wel in balans houden. Dus niet het een uitvlakken met het ander. Niet verschuilen achter je "natuurlijke aard". Want God wil dat we Hem er wel om bidden! En dan is het onze keuze om dus wel of niet te gaan bidden.
Heel concreet: je kan zondagmorgen zelf besluiten om naar de kerk te gaan of om op je bed te blijven liggen. Stel je voor dat je zondag bij mij was en ik zou zeggen: Gijs, we zetten geen wekker, we gaan zaterdagavond lekker laat naar bed. Als God wil dat we naar de kerk gaan, dan zal Hij ons wel op tijd wakker maken. Ik denk dat je mij dan zal zeggen dat dit geen goede houding is, dat we zaterdagavond wel op tijd naar bed moeten gaan en dat we de wekker op tijd moeten zetten.

Klopt!

Op die manier willen veel mensen bij Heartcry ook te werk gaan.

[gravo]

Er zit wat in, alleen het wordt wat afstandelijk, misschien is het wel wat koud geconstateerd. De zaak is ernstiger... Ik heb de woorden niet om het onder woorden te brengen, maar toestand in veel zich reformatorisch noemende kerken is zeer bedroevend. En het is beter om dat niet in een Gallio-gestalte te constateren, maar het moest ons diep in schuld en verootmoediging brengen. Wie weet, God mocht Zich wenden...
-DIA-

Eerlijk gezegd vind ik dit ook een vrij afstandelijke post. Ik kan mij vaak vinden in het hartstochtelijk gebed van Daniel. Maar daarnaast ook de troost vinden in Gods beloften. De onderstreepte zin zou ik ook liever zien in ttt, het moet ons op de knieen brengen, nog liever: het brengt ons op de knieeen, in de schuld en in de verootmoediging. En dan zal God zich tot ons wenden!

Het is echt een cruciaal punt aan de ene kant: God moet het doen(gebeurt enkel uit genade) aan de andere kant heeft de mensen ook de volle verantwoordelijkheid om te zoeken. Dat is heel erg moeilijk voor wij, mensen. Ten eerste al voor ons verstand, maar ook voor onze aard: wij willen zo graag wat doen of juist helemaal niet. Je moet dus niet 1 van beide gaan benadrukken!

Bovenstaande reacties volgen op mijn bijdrage in dit topic. Ik bemerk echter, dat ze (het lijkt wel automatisch te gaan) toch weer terugkeren naar de discussie over genade van God versus verantwoordelijkheid van de mens.

Mijn stelling ten aanzien van Hearcry is nu juist, dat deze beweging af wil van dit ellenlange getouwtrek over het begin van de bekeringsweg. Volgens mij neemt Haertcry eenvoudigweg als uitgangspunt en als een gegeven, dát er mensen bekeerd worden / zich bekeren. Vanuit deze geconstateerde werkelijkheid wil men vervolgens het nieuwe christelijke leven uitdiepen. Het gaat dan om de (levens)heiliging.

Het gaat er mij om bewegingen als Heartcry, die alleen begrepen kunnen worden tegen de achtergrond van de traditionele kerken, op een juiste wijze te analyseren.
Mijn analyse is uiteindelijk, dat men zich als christenen serieus genomen wil zien en dat men dodelijk vermoeid is geraakt door die uitputtende gereformeerd protestantse discussies over uitverkiezing / verantwoordelijkheid of over de volgorde van de heilsbevindingen (heilsorde). Heartcry wil om die discussie (die nog nooit een winnaar / verliezer heeft opgeleverd) heen. Daarvoor prijs ik Heartcry. Een minder punt vind ik, dat de geloofsdaad als antwoord op de krachtige roeping door de verkondiging minder aandacht krijgt. Dat blijkt vooral, wanneer men aanschuift bij amerikaanse, evangelisch getinte heiligingsopvattingen.

Lees mijn posting er nog maar eens op na.

gravo

[Grace]

freek, jou link werkt niet bij mij, maar je bedoelt dezelfde als die momenteel op refoweb staat?
http://www.refoweb.nl/index.php?rubriek ... rtikel=405

http://www.refoweb.nl/index.php?rubriek ... rtikel=410

”Heart Cry wil terug keren naar volle rijkdom Bijbel!”

Door de redactie van Refoweb is gevraagd om een reactie te geven op het antwoord van ds. A. Huijgen aangaande een vraag m.b.t. tot de Stichting Heartcry in de rubriek ‘vragen’ van Refoweb. Namens Stichting Heart Cry willen wij een reactie geven op zijn antwoord. (Dit is dus geen antwoord op zijn brochure tegen Heart Cry!) We zijn hier echter uiterst voorzichtig om een antwoord te schrijven; we hebben geschroomd om dit te doen. We willen er namelijk voor waken dat we in een soort polemisch gevecht getrokken worden waardoor er een conflict dreigt te ontstaan. Door middel van de media lijkt er steeds meer een situatie te ontstaan dat er twee partijen zijn: ‘vóór of tégen Heart Cry’ of ‘Heart Cry versus de kerk’. Dit is absoluut onze bedoeling niet. Het is vooraf goed om kennis te nemen van onze doelstellingen, welke uitvoerig worden uitgewerkt in het visiedocument. Deze tref je aan via deze link.

We willen er nadrukkelijk op wijzen dat wij geen moeite hebben met de belijdenisgeschriften. Wel spreken we uit dat we er voor moeten waken niet door de bril van de belijdenisgeschriften naar de Heilige Schrift te kijken. Wij zien wel degelijk de waarde van de (gereformeerde) belijdenis in, alleen is het de vraag hoe en of deze functioneert binnen de gereformeerde gezindte. (Uiterst) links en (uiterst) rechts onderschrijven dezelfde formulieren en toch bindt het hen niet samen. Waar is de 'enigheid' dan nog op gebaseerd? We zien soms helaas het tegenovergestelde. De formulieren worden dan gebruikt als maatstaf voor rechtzinnigheid. Dat kan toch niet het doel zijn van een belijdenis? Een belijdenis moet iets dynamisch blijven. Het is echter te vrezen dat de gereformeerde belijdenis vaak zeer statisch functioneert en vooral gebruikt wordt aan te geven wat rechtzinnig is en wat niet. Dit alles overwegende hebben we ervoor gekozen deze belijdenis niet expliciet te noemen. (Ook voor gereformeerd dan wel reformatorisch geldt: 'in het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst’). Ecclesia reformata semper reformanda, klonk het sinds de zestiende eeuw: de kerk moet zichzelf voortdurend hervormen om trouw te blijven aan de kern van het evangelie. Wel kiezen we ervoor de drie sola's van de reformatie aan te halen. Alleen de Schrift, alleen genade en alles alleen door het geloof.
Wij geloven dat de Bijbel werkelijk tot leven en volle ontplooiing komt door deze te lezen zonder het gebruik van andere hulpbronnen. De belijdenisgeschriften zijn in een bepaalde tijd, onder bepaalde omstandigheden tot stand gekomen. Iedere tijd heeft weer andere accenten nodig. Juist in deze tijd van geestelijk verval en wereldgelijkvormigheid is het nodig om op te roepen tot wedergeboorte, radicale bekering, levensheiliging en toewijding op alle terreinen van het leven.

Zoals bekend houden ondergetekenden toerustingsavonden in Nederland (basislessen Geestelijke Groei). Op veel avonden citeren we belijdenisgeschriften, omdat we van overtuiging zijn dat sommige zaken niet mooier zouden kunnen worden geformuleerd. Wij ageren echter tegen het verheffen van belijdenisgeschriften op het niveau van de Heilige Schrift. Het is de vraag of belijdenisgeschriften inderdaad, zoals vaak wordt verwoord, een blauwdruk van de Schrift zijn. Is het kwalijk te zeggen dat een formulier uit de gereformeerde traditie sommige zaken te mager voorstelt? We hebben geen ander verlangen dan de Bijbel voluit te laten spreken. Het wonderlijke hiervan is dat de rijkdommen van belijdenisgeschriften dan als vanzelf gaan oplichten. We schrijven dit met dankbaarheid in ons hart.

Stichting Heart Cry is niet uit op verwarring, juist op reformatie en herleving. We kunnen er niet aan ontkomen om leemtes te benoemen en misstanden aan de kaak te stellen. De zonde moet niet alleen als zonde worden herkend, maar ook als zonde worden behandeld. Het deksel moet van de beerput, wil daar ruimte zijn voor een krachtige hervorming binnen de gevestigde kerken en daarbuiten. Dit is niet strelend voor het vlees, maar de weg van heling en genezing is de weg van het uitsnijden van stinkende wonden. Het is ons verlangen dat het Woord van God weer wordt teruggebracht en functioneert als enige autoriteit. Maarten Luther heeft met gevaar voor eigen leven het Woord haar verdiende plaats gegeven. Hij deed dit met een schreiend hart en de situatie klaagde ook hemzelf aan, maar toch ging hij uit in Zijn kracht. God gebruikt mannen en vrouwen in Zijn dienst om de Schrift en de Christus van de Schrift terug te brengen.

Wij willen onszelf absoluut niet op één lijn stellen met Maarten Luther; we kunnen nog niet in zijn schaduw staan. Wel proeven we hetzelfde verlangen. En dit verlangen is niet alleen Sola Scriptura, maar ook Tota Scriptura. Terug naar het Woord, en terug naar de gehele Schrift! En de spiegel van Gods Woord houden we onszelf ook iedere keer weer voor.

Dit verlangen richt zich niet slechts op een bepaald kerkgenootschap of beweging, maar heeft een interkerkelijk vizier. We willen een interkerkelijke beweging zijn om op deze wijze gestalte te geven aan de woorden van Jezus in Johannes 17:20 en 21: 'En Ik bid niet alleen voor dezen, maar ook voor hen die door hun woord in Mij zullen geloven, opdat zij allen een zijn, zoals U, Vader, in Mij, en Ik in U, dat ook zij in Ons een zijn; opdat de wereld gelooft dat U Mij gezonden hebt.' Het is ons verlangen dat alle gelovigen elkaar mogen vinden (van welke richting dan ook) aan de voet van het Kruis om samen in Zijn kracht op te staan en deze wereld te bezoeken met de boodschap van zonde en vrije genade. Om samen tot opwas in Hem te komen en tot geestelijke volwassenheid te geraken in de weg van verootmoediging, gebrokenheid en algehele overgave. Om uit te stijgen boven de onderlinge verschillen en elkaar te vinden in de levende Christus.

Stichting Heart Cry verlangt ernaar dat haar boodschap bij kerken, met haar predikanten en leden, gaat leven. Wij geloven dat we van Godswege een boodschap voor Nederland hebben. Het is nooit onze bedoeling mensen tegen elkaar op te zetten. Wel zien we dat er predikanten en kerkenraadsleden zijn die de situatie dusdanig hoog op laten voeren, waardoor velen in verwarring geraken. We mogen elkaar eerlijke waarheidsvragen stellen in liefde, maar dan wel via de Koninklijke route. Het is goed om elkaar eerst te bevragen, alvorens publicaties uit te geven of dingen te zeggen. Het heeft ondergetekenden geraakt dat sommige predikanten onze woorden zodanig hebben verdraaid, dat er weinig eerlijkheid en zuiverheid meer in zat. Een enkel telefoongesprek had dit kunnen voorkomen, waardoor deuren die nu zijn toegesloten geopend hadden kunnen blijven.

We sluiten af met Efeze 3:20 en 21 om het Hoofd van Zijn gemeente te aanbidden: 'Hem nu Die machtig is te doen ver boven alles wat wij bidden of denken, overeenkomstig de kracht die in ons werkt, Hem zij de heerlijkheid in de gemeente, door Christus Jezus, in alle geslachten, tot in alle eeuwigheid. Amen.''

Met vriendelijke herlevingsgroet,
namens Stichting Heart Cry,

Arjan Baan
John Kamphuis