Wie liever geen lange lappen leest, zie antwoord van Oude Waarheid! Onderstaande lap is een poging dat wat nader uiteen te zetten.
memento schreef:en deze genade wordt Ezau onthouden...
Dát is het! Onthouden van genade. Een menselijker wijs gesproken 'indirecte' predestinatie tot het verderf. Vanuit God gezien zeker ook een besluit, maar niet zo dat we het op moeten vatten als eenzijdig doel om ook mensen te scheppen tot het zondigen, en daarmee tot het verderf.
Integendeel! Het
totaal aan Gods besluiten is tot verheerlijking van de verkiezing van verloren zondaars waarin de genade schittert en Gods eer wordt gezien ten aanzien van al Zijn deugden. Calvijn schrijft ergens: Om alle menselijke verdiensten geheel uit te sluiten. Om enkel Gods eer te bedoelen.
In deze lijn stellen de DL de schuld, de oorzaak van de verwerping in de mens om zo God niet tot auteur van de zonde te maken, zoals Arminius dat wilde stellen.
En daarmee is de verwerping niet in
enkel Gods Soevereiniteit te leggen in onze redenaties op basis van Rom.9, laat staan dat hier een beginpunt ligt om te gaan redeneren. Rom 9. gaat over de verkiezing, over de toepassing van de genade. Het onthouden van de genade, daar gaat de verwijzing van het Barmhartig zijn over. Die barmhartigheid geldt ten aanzien van de uitverkorenen. Er staat niet dat er van eeuwigheid is besloten dat God zal verdoemen, wie Hij wil verdoemen, maar dat Hij zal ontfermen Wie hij wil. Dat is wat anders! Het is te simplistisch gedacht dat beide wiskundig inwisselbaar zijn. Dat is op basis van Gods Woord niet aan te wijzen. Alles in Rom9 staat in het teken van het toepassen van de beloftes, het verheerlijken van Gods genade. Daar was ook een verwerping voor nodig anders was er geen verkiezing. Maar niet zo dat het een als een losstaand geisoleerd soeverein doel aanwijsbaar is in de Schrift. Nooit los van de verkiezing. Nooit los van de genade. Nooit los van het besluit van de zondeval. Nooit los van het feit dat Jezus zou moeten sterven voor de zonden van Zijn volk. Nooit los van het besluit om genade te prediken aan alle creaturen vanaf Gen.3:15. Nooit los van het besluit dat mensen schuldig staan aan het bloed van Christus als ze op het horen prediken van Gods genade deze onrein achten. Nooit los van het besluit de verdiensten van Christus toe te passen in de uitverkorenen door de prediking, door het geloof uit het gehoor, door het werk van Gods Geest.
Alle besluiten vormen één welbehagen. Geen van de besluiten, of delen daarvan zijn als zelfstandige vertrekpunten voor redenaties te hanteren. Alles moet blijven staan zoals het er staat. Ook de waarchuwingen van Rom.9 in de versen 19-29. Het staat er niet voor niets. Er is een verkiezing en er is een verwerping. Maar dit alles valt onder de besluiten van God die én volkomen rechtvaardig is, én volkomen barmhartig, én volkomen genadig, én volkomen liefde, én volkomen soeverein. Geen van deze zaken zijn te delen ten aanzien van welke besluit zoals geopenbaard in Gods Woord.
En daar ligt het probleem met de discussies. Een mens trekt een aspect er uit en beredeneert de andere vanuit dat ene aspect en brengt zo een hierarchie aan in de logica waarbij de ene waarheid wordt uitgelegd tegenover de andere waarin het ene normerend is en het ander afgeleid en dus wordt bijgesteld aan onze interpretatie van die norm.
Gods Woord is echter op alle punten normerend. Ten aanzien van de welmende roeping, ten aanzien van de volmaakte schepping, ten aanzien van de val van de mens, de verdorvenheid van de mens, enz. Hoe paradoxaal we het ook willen maken. In wezen zijn er geen paradoxen, maar enkel vermeende paradoxen. Dat ligt aan onze beperkingen. Als we zaken kloppend willen maken, doen we er beter aan onszelf aan te passen dat de Schrift. In plaats van waarheden uit te breiden met onze conclusies en daaraan Gods Woord te onderwerpen is het beter alles letterlijk te laten staan.
De zaken verkiezing en verwerping zijn daarom dan ook zomaar niet parallel te trekken door ons verstand. Ze vormen een eenheid met een totaal aan Goddelijke besluiten die Gods Raadsplan vormen. En dat raadsplan kunnen wij mensen nooit doorgronden. En dát gaat tegen onze hoogmoedige natuur in, mezelf inbesloten.
Het wel of niet zien van de gehele samenhang van de gereformeerde theologie van de reformatie maakt uiteindelijk wel het verschil tussen te eenzijdig redeneren vanuit Gods soevereiniteit wat mogelijk tot een fatalisme leidt, of anderzijds Gods soevereiniteit ten aanzien van Gods verkiezing tot zaligheid die tot hoop leidt, aangezien deze door middel van de roeping tot alle mensen als troostvol evangelie wordt gebracht. Het verkeerde accent, of eenzijdigheden in deze zaken levert een tegengestelde prediking op, als we niet oppassen.
Kortweg gesteld: Het verschil tussen tot wanhoop drijvend hypercalvinisme en de verlossende leer van de reformatie, die onder de slaafse banden van Rome zuchtte. De leer van de reformatie streed nota bene ondermeer voor de zekerheid van het geloof en heeft de verkiezing en verwerping als machtig wapen aangevoerd om de zekerheid te kunnen leren. Zie eens hoe Luther, Bucer, Calvijn, Bullinger enz. in hun preken de roeping, de aanspraak op de hele gemeente in praktijk brachten. En zie eens hoe krachtig ze de predestinatie leerden. Wie de predestinatie benadrukt mag dat nooit doen zonder ook de daarbij behorende roeping en nodiging die tot allen komt even zwaar te benadrukken. En aan dat evenwicht wordt met al de discussies over de uitverkiezing en beredeneerde wijze van toepassing van de heilsorde etc. maar al te vaak getornd.
Neem dan ook kennis van de waarschuwingen van de reformatoren ten aanzien van verkeerd aanwenden van de troostleer van de dubbele predestinatie! De reformtie was reeds op de hoogte van mogelijk misbruik van de leerstellingen van de dubbele predestinatie. Die waarschuwingen zijn nog hoogst actueel.
