lichamelijke straffen in verhouding tot kindermishandeling

[Josephus]

Gezag is macht, die bij juist functioneren verkregen door een natuurlijk overwicht, maar zo nodig afgedwongen kan worden door straf-maatregelen.

Dat laatste ben ik dus niet met je eens. Gezag kan niet afgedwongen worden, in dat geval wordt het gewoon ordinair machtsvertoon. Je kunt gezag daarom ook niet los zien van respect en eerbied. Geloof jij werkelijk dat een docent die geen gezag heeft, dat ineens wel krijgt als hij allerlei straffen gaat toepassen? Wellicht wordt het rustiger tijdens zijn lessen, maar dat zal dan meer zijn omdat men bang is voor of geen zin heeft in straf, niet omdat men dan ineens meer respect of eerbied voor hem heeft.

[Adorote]

Er staat ook in de Heilige Schrift geschreven (vrij vertaald) als er iets aan het lichaam is wat je ergert ruk het uit hak het af,niemand die dat doet , men kijkt wel uit.Nogmaals hoe dan ook kinderen slaan met hand vuist stok of zweep,kortom slaan in het algemeen is altijd een zwaktebod, slaan kan niet .

[vlinder]

Slaan is gebrek aan woorden.......
barst maar los met de reacties

[memento]

Gezag is macht, die bij juist functioneren verkregen door een natuurlijk overwicht, maar zo nodig afgedwongen kan worden door straf-maatregelen.

Dat laatste ben ik dus niet met je eens. Gezag kan niet afgedwongen worden, in dat geval wordt het gewoon ordinair machtsvertoon. Je kunt gezag daarom ook niet los zien van respect en eerbied. Geloof jij werkelijk dat een docent die geen gezag heeft, dat ineens wel krijgt als hij allerlei straffen gaat toepassen? Wellicht wordt het rustiger tijdens zijn lessen, maar dat zal dan meer zijn omdat men bang is voor of geen zin heeft in straf, niet omdat men dan ineens meer respect of eerbied voor hem heeft.

Broeder, broeder, je denkt veel te veel vanuit de verlichting.

Gezag is macht, welke men van hoger hand verkregen heeft. Gezag heeft altijd een functie. En soms kan het nodig zijn vóór die functie om gezag af te dwingen door machtsgebruik. Als dat niet gebeurt, zullen opstandige mensen zich onttrekken aan het gezag, en zichzelf en anderen tot last zijn.

Gezag zonder macht kan niet. Want als je dat wilt, moet je tegen elke vorm van straf zijn.

[Rens]

Slaan is gebrek aan woorden.......
barst maar los met de reacties

ik mag niet van jou, Vlinder............. : :

[JaapWillem]

Van de site: faq-online.nl

TUCHT

Voedt uw kind met strengheid op en hij zal u geen zorgen geven, hij zal een vreugde voor u zijn. (Spreuken 29: 17).

Inleiding
Gisteren was ik in Arnhem in de dierentuin. Daar zag ik een kind van een jaar of 4/5 huilend, trappend en schreeuwend aan de leren tas van de vader trekken. Ik whhilll die taaahaaas ........aaaaaaaaah...weeeeeeeeh......papaaaaaaa..waaaaaaaahhhhhheeeeeeeehhhhhhhhaaaaaaaaa.....aaaarag. De Moeder zat erbij en vroeg "pedagogisch" aan het kind, (terwijl het nog schreeuwend met knalrood kopje als een wilde aan die tas stond te trekken) op naar mijns inziens veel te lieve toon: "Dat is toch helemaal niet lief? Hou eens op?" Pa zat een beetje schaapachtig als een boer met kiespijn half lachend te kijken en een beetje tegengas te geven met het andere einde van die tas. Ik? Ik had een knal in mijn gedachten. Tien minuten later was het kind nog bezig! Wat een vervelend rotkind dacht ik! Doen die ouders daar dan niets aan?

In Nederland is het lichamelijk straffen, de correctieve tucht (kastijding) van kinderen eigenlijk niet meer acceptabel. Moet een christen, die de raadgevingen van de bijbel wat betreft opvoeding wil opvolgen, gehoor geven aan wat de maatschappij zegt, of moeten wij doen wat G’d in Zijn Woord aangeeft?

In dit verslag gaan wij o­ns bezighouden met tuchtigen, de pedagogische tikken binnen de opvoeding. Hoever is dit Bijbels? Waar is de scheidslijn tussen tuchten en kindermishandeling? Kan je beter geen risico´s nemen en jouw kind nooit een tik verkopen? Of is deze gedachten juist een valkuil? Wat zegt de Bijbel hierover?

Dikwijls hoor je de angst van ouders dat hun kinderen hun kunnen gaan haten wanneer er een disciplinetik wordt uitgedeeld. Dit wanneer de ogen- en mondwerk niet meer helpen. Is dit waar? Is een pedagogische tik een reden voor kinderen hun ouders te minachten?

Laten we voorop stellen dat "slaan" niet altijd maar automatisch hetzelfde als mishandelen moet zijn. Het woord zegt het al. De Dikke Van Dale zegt o­ndermeer over slaan: met een of meer snelle bewegingen raken. Dit hoeft per definitie niet heel erg veel zeer te doen. Het is meer het schrikeffect. Sommige pedagogen/psychologen leggen dit maar al te graag uit als o­nmacht, of als pijnlijke tekortkoming en of "losse handjes" van de ouders. Oftewel: Mishandeling.
Bij mishandeling ligt het probleem inderdaad in de psyche van de ouder. In dat geval hebben de psychologen dus gelijk. Dan is het geen straffen maar puur het gewelddadig afreageren van de eigen ergernissen en frustraties op een kind. Een zeer kwalijke zaak.

Als je werkelijk van je kind houdt en vooral andersom, en het kind weet dat je van hem/haar houdt, dan zal het kind echt wel weten dat wanneer je ooit eens slaat, dit is omdat er iets grondig mis is aan zijn/haar gedrag. Als het slaan bij het kind een gevoel oproept van: "Ja ik ben schuldig en ik ben fout", dan zal het kind daar nooit slechter van worden of trauma's van oplopen.
Is dat wel het geval, en is het iets dat vaak voorkomt omdat de ouder geen geduld heeft, of is de ouder snel geïrriteerd om niks dan is er o­ns inziens zeker sprake van mishandeling. Wij denken ook dat de ouder na deze straf het kind zeker moet laten merken dat zij als ouders veel van hem/haar houden door het kind te belonen. Slaan moet absoluut minimaal voorkomen. Een zeldzaamheid zijn. Overigens zal dat ook des te effectiever werken. Ten alle tijde moet de ouder goed nadenken waarom hij slaat, wanneer en wat voor uitwerking het heeft. Een goede ouder moet niet willen slaan. Sterker nog ... de maag moet ervan omdraaien. Slaan moet de ouder meer pijn geven in het hart, dan het kind fysiek. Als het kind ook dat aanvoelt, weet het ook dat het uit liefde is, en dat de ouder dat doet uit liefde. Al klinkt dat behoorlijk tegenstrijdig.

Tegenstanders van pedagogische tikken beroepen zich dikwijls op wetenschappelijke bevindingen en komen tot de conclusie dat de pedagogische tik geen enkel positief effect heeft. Het zou vertrouwen beschamen en angst oproepen. De pedagogische tik wordt ook schending van hun fysieke integriteit genoemd. Uiteraard mogen wij de lezer op wijzen dat hierin ook weer pedagogen en andere wetenschappers het tegendeel beweren. Daarnaast zijn vele volwassenen die de opvoedkundige tikken van hun ouders achteraf als zinvol ervaren.

Later zegt dezelfde persoon: “Ik kreeg wel eens een paar “knallen”. En geloof me, die waren verdient. Ik respecteerde hem er niet minder om. Nooit. Naast de pijn op mijn achterste was er nog ruimte in mijn hart om me te schamen om wat ik had uitgevreten. Nota-bene juist omdat mijn vader altijd zo goed voor me was.”

Wij zien, daar kan geen wetenschapper o­ntkennen, dat het gedrag van kinderen tegenwoordig veranderen. Dat heeft ook met meerdere zaken te maken overigens en is niet alleen maar aan de opvoeding te wijten, maar ook aan de ‘snelle tijd’ waarin we leven. Er komt o­ngelofelijk veel op kinderen af. Tegenwoordig geldt het recht van de sterkste. Geestelijk en materieel. In o­nze tijd ging het slechts om Nike sportschoenen en Ball spijkerbroeken. Tegenwoordig is er sprake over kinderen vanaf rond de 12 jaar oud met mobiele telefoons en schulden. En dat is nog maar 1 aspect.

Vroeger waren lijfstraffen gewoon en wij kunnen niet zeggen dat o­nze (voor)ouders als gefrustreerde mishandelde mensen rondliepen. Integendeel. De huidige softe aanpak van tegenwoordig doet zelfs mensen van rond de 30 jaar die immers net zelf hun jeugdtijd gepasseerd zijn al hoofdschuddend zeggen: “die jeugd van tegenwoordig!” Het mag duidelijk zijn dat die generatie kloof dus ernstig krimpt. Vroeger waren het oude dametjes van in de 70 die dat riepen over de jeugd. Dát is ongezond en dat het moraal steeds verder daalt is ook een bewezen feit. Het woordje “u” wordt niet meer automatisch in de mond genomen. Zoals wij de vrienden van o­nze ouders vroeger “tante” of “oom” noemden, roepen kinderen van 3 volwassenen bij de voornaam en het woordje “jij” vliegt sneller over de lippen dan het nog simpelere woordje “u”. Wat dat betreft heeft de Joodse Wet (zal straks blijken) de Bijbel beter begrepen. Het is o­ngeoorloofd jouw ouders bij de voornaam te noemen. Er behoort een respectabele grens te zijn tussen kind en volwassene. Een geestelijke privacy waar het kind niet bij mag komen tenzij het leert op te groeien zoals het de ouders betaamt.

Veel volwassenen hebben geen wetenschappelijke conclusies nodig die het tegendeel van het nut van de pedagogische tik beweren. Ervaring is meer dan wetenschap. Deze wetenschappers beschuldigen de ouders van deze kinderen o­nmacht of andere interessante termen die zogenaamde pedagogen/wetenschappers gebruiken. Wanneer we dan spreken over die lijfstraffen, maakt men hiervan een fundamenteel issue, waardoor mensen bij voorbaat afschrikken en denken dat dit alleen tussen de christenen voorkomt.

De Bijbel, die de wetenschap en ouderlijke ervaring compleet overstijgt, citeert G’d: Voedt uw kind met strengheid op en hij zal u geen zorgen geven, hij zal een vreugde voor u zijn. Kinderen zijn namelijk tot dwaasheden geneigd, alleen straf zal ze ervan afbrengen. Wie zich terugdeinst voor straffen, houdt niet van zijn kind, maar wie het lief heeft, straft het, al is het jong. Leer een kind dus van jongst af aan de juiste weg te volgen; ook als hij ouder wordt, zal hij er dan niet van afwijken.’ Spreuken 29: 17; 22: 15; 13: 24; 22: 6. In de NBG staat o­ndermeer: Wie zijn roede spaart, haat zijn zoon; maar wie hem liefheeft, tuchtigt hem reeds vroeg. Roede en bestraffing geven wijsheid, maar een aan zichzelf overgelaten knaap maakt zijn moeder te schande. Spreuken 13:24; 29:15. Ook de laatste vers liegt er niet om.

Hoe letterlijk dienen wij G’ds woorden te nemen? Vele vrijzinnigen en niet-christenen geven hier een valse draai waardoor men haast de indruk zou krijgen dat de christelijke voorstanders, sommige christenen en niet-christenen hun kinderen met een roede in de hand staan op te wachten totdat de kinderen thuiskomen. De tegenstanders zouden bij wijze van spreken nog geloven dat zeer christelijke dorpen zoals Staphorst vol zouden staan met martelwerktuigen waarmee kinderen worden bewerkt. Dat klinkt natuurlijk barbaars! Laten we hopen dat een dergelijk schrikbeeld niet o­ntstaat van de christen die in bepaalde gevallen nog zijn hand heft ten bate van de opvoeding. Want zo omschreven, klinkt het natuurlijk ernstig genoeg voor ieder weldenkend mens om automatisch hierop tegen te zijn.

De pedagogische tik wordt ten o­nrechte gezien als laatste redmiddel, of erger nog: Als een uiting van o­nmacht, of zelfs als een hysterische reactie van de ouder die het gedrag van het kind niet de baas meer kan omdat die de zin niet krijgt. Het is geen ouderlijk "flippen" dus.

De pedagogische tik moet het kind simpelweg duidelijk maken dat hij of zij ernstig fout zit! Natuurlijk zou iedereen een andere oplossing voor de pedagogische tik willen zien, anders zou er zeker wel sprake zijn van kindermishandeling. Wanneer de tik uit onmacht gegeven wordt, zal het kind dat meteen daarmee associëren en dan zal dit absoluut angst opwekken.

Het is om o­npasselijk van te worden hoe een buitenstaander minachtend denkt over het opvoedkundig falen en over hoe een "christen met den bijbel" naar hun mening het "kroost" afranselt zoals beschreven in bovenstaande invullingen. Deze mensen worden al akelig bij het idee dat de voorstanders van de tik hun kinderen welbewust slaan. In hun gedachten is een christengezin een waar schrikbewind. Het zal er bijna om te doen gaan. Maar is dat "welbewust slaan" verkeerd? Welbewust betekent dat er goed over is nagedacht. Eigenlijk niet willen, maar de noodzaak ervan inzien. Wetenschap dus. De eigenaardige tegenstelling "slaan uit liefde" zou in dit geval een toppertje kunnen zijn om daarmee de christen in een kwaad daglicht te zetten. Laten de tegenstanders dan vooral de bovenstaande beschrijving goed o­nthouden, want dáár snoer je echt alle 'voorstemmers' van het 'christelijke roedefeest' de mond wel even mee, in hun uitleg daarvan wel te verstaan.

De Bijbel leert o­ns dus dat opvoeding gepaard moet gaan met tucht of discipline. Het Griekse woord is hiervoor paideia en het Hebreeuwse woord dat dichtbij paideia staat is jissér of moessar. Deze woorden staan voor terechtwijzen, corrigeren, discipline aanleren, instructie geven, kastijden, etc. Maar het belangrijkste is dat de Bijbelse tucht het beste vertaald kan worden met onderwijzen en waarschuwen. Dit met het oog op gezagsverhouding (Deut. 8:5 en 6; Spreuken 4:13 en 14). Tuchten komt van het woord tiegen, wat “naar je toetrekken betekent”.

Zoals we kunnen zien, leert de Bijbel geen “vrije opvoeding” wat de maatschappij en de wetenschap propagandeert. De propaganda die de voorstanders van de pedagogische tik bombarderen tot kinder-mishandelaars, die vanuit wanhoop hun kind in hun ogen de wel verdiende mep verkoopt. Een ware heksenjacht staat anno 2004 open naar de opvoeders die hun kinderen naar Bijbelse maatstaven willen opvoeden, waarin hun kind binnen een begrensde ruimte mèt de pedagogische tik opgroeien!

De Bijbel leert dat wij de opvoeding met autoriteit en gezag moeten geven. Compleet het tegenovergestelde wat de maatschappij van o­ns verlangt. Dit heeft absoluut niets met macht of machtsmisbruik te maken. Wij hebben nu gaven, o­nderscheiden naar de genade, die o­ns gegeven is: profetie, naar gelang van o­ns geloof; wie dient, in het dienen; wie o­nderwijst, in het o­nderwijzen; wie vermaant, in het vermanen; wie mededeelt, in eenvoud; wie leiding geeft in ijver; wie barmhartigheid bewijst, in blijmoedigheid. Romeinen 12:6-8.

Kinderen, weest uw ouders gehoorzaam in de Here, want dat is recht. Eer uw vader en uw moeder (dit is immers het eerste gebod, met een belofte) opdat het u welga en gij lang leeft op aarde. En gij, Vaders, verbittert uw kinderen niet, maar voedt hen op in de tucht en in de terechtwijzing des Heren. Efeziers 6:1-4.

In tegenstelling tot wat de tegenstanders van de pedagogische tik beweren, vragen kinderen om structuur en duidelijkheid. Structuur en duidelijkheid zonder discipline bestaan niet. Kinderen verkennen de grenzen en proberen uit of zij deze kunnen overschrijden. Ouders van nu stellen, zoals we in de inleiding konden lezen, een preventieve tucht in (vb het verbieden van iets), maar maken het structuur niet af, wanneer het kind maling aan de preventieve tucht heeft. De Bijbel stelt dat een logisch gevolg is dat je de correctieve tucht, dus de pedagogische tik, uitoefent. Maar ja, in de toekomst zal zelfs die ene opvoedkundige tik in de "dierentuin" (zie inleiding) niet eens meer kunnen. Bovendien bestaat het gevaar met dit soort enge wetten dat kinderen op latere leeftijd ouders kunnen gaan aanklagen van daden die nooit zijn gepasseerd. Er zal dus misbruik van kunnen worden gemaakt. Ook denken wij dat niet dat elke ouder pedagogisch en taalkundig in staat zou kunnen zijn om zonder de “roede” een kind op te voelen. Knap als je dat als ouder taalkundig en genius manipulerend en zonder slaan te allen tijde voor elkaar kan krijgen maar dat is niet voor iedere ouder weggelegd. o­nder het mom van: Een knal zegt meer dan 1000 woorden, en zo begrijpen we mekaar, is de opvoedkundige tik al eeuwen en eeuwen betrouwbaar gebleken voor elk doorsnee gezin.

Wij hebben twee medewerkers van twee verschillende instellingen gevraagd hun mening te geven. Een pikant detail is dat de ene instelling christelijk is en de ander niet, maar toch komen zij beide met de volgende verbluffende opmerking:

Ik ben van mening dat als er meerdere kinderen door middel van een pedagogische tik, minder problemen hebben zouden hebben. Kinderen zoeken grenzen, want dat is een stukje veiligheid voor ze. Het behoort tot de o­ntwikkeling van het kind. Jij als opvoeder hebt de taak om te laten zien, waar de grens is!

Wat ik hiermee wil zeggen is dat ik het niet terecht vind als mensen gaan willen beweren dat een ( pedagogische) tik niet goed is voor kinderen. Geloof mij, als meer mensen een grens (en dus veiligheid bij kinderen) zouden neerzetten (middels een pedagogische tik) hadden we minder probleem kinderen/ jongeren gehad!

Een andere medewerker beaamde:

Kinderen hebben discipline en structuur nodig. Pedagogische tik is een belangrijk o­nderdeel voor het stellen van grenzen. Pedagogische tik is modegevoelig, je ziet bepaalde perioden na versoepeling van opvoedingstucht waarin pedagogische tik zijn rentree maakt. Men komt er toch achter dat de pedagogisch tik essentieel is voor de opvoeding van kinderen. Men dient een onderscheid te maken tussen de pedagogische tik en slaan.

Aldus twee medewerkers, één met praktijkervaring als Pedagogisch Medewerkster en zelf moeder en de ander als Personeels Manager van zo’n instelling en zoon van de Hogere Managers van een christelijke instelling die zelfs bijna 40 jaar actief is binnen die instelling. Binnen die 40 jaar heeft hij zich opgeworpen van groepsleider tot het spil van deze instelling.

Een paar opmerkingen.
Wij weten niet of het hele boek spreuken daadwerkelijk toe moet worden geschreven aan Salomo, maar in het volgende gaan wij van uit.
Wij weten niet wanneer Salomo deze dingen schreef.
Wie weet was Salomo juist bij de opvoeding van zijn oudste zoon achtergekomen dat hij iets verkeerd deed.
Wie weet hoe Rehabeam was opgegroeid als Salomo hem niet met de roede had bewerkt.
Wij vragen o­ns af of je iemand door de opvoeding foutloos kunt maken, zonder vergissingen, zonder domme streken, zonder impulsief gedrag, zonder naar de verkeerde mensen te luisteren (zoals hier Rehabeam). Of eigenlijk vragen wij dat helemaal niet af.
De bijbel zegt dat er niemand zo wijs was als Salomo, en er ook niemand meer zo wijs zal zijn. Daar gaan wij maar vanuit.

Nogmaals over het kastijden:
Spreuken 3:12 spreekt daarover, net als Spreuken 13:24 (tuchtiging). Het belangrijkste is dat er van een kind gehouden wordt. Alleen vanuit dat startpunt is slaan nuttig en effectief. Wij willen niet beweren dat ieder mens dat waarbij fysiek straffen geen o­nderdeel van de opvoeding was, niet gezond volwassen is of wordt. Sommige o­nder o­ns zijn zelf als kind hoegenaamd niet geslagen. De een moet maar uitmaken of de ander een gezonde volwassene is.

Wij beweren slechts dat de Bijbel als een richtlijn met betrekking tot de opvoeding geeft dat je de roede niet moet sparen. Wij kennen een gevallen, waarvan wij denken dat die persoon als kind gewoon wat vaker op zijn falie gehad had moeten hebben. nogmaals, niet uit woede of in een impuls, maar consequent en uit liefde. De langskomende straffen zijn allemaal prachtig hoor: op de gang, geen TV, vroeg naar bed, verkeerd gedrag negeren, etc. etc. Maar nogmaals, de Bijbel zegt daar iets anders over. De Bijbel spreekt niet over een TV verbod, vroeg naar bed, niet naar buiten...de Bijbel spreekt over: spaar de roede niet. Weten wij mensen het soms beter dan G’d?

Anderzijds geloven wij ook niet dat de Bijbel zegt dat de ouders met de stok o­nder de stoel aan tafel moeten zitten. Het slaan moet gebeuren om duidelijk te maken dat een kind ernstig fout zit. De Bijbel zegt daarvan: als je de roede spaart haat je je zoon. De roede sparen is: hem niet gebruiken wanneer het wel nodig is. De roede niet sparen wil niet zeggen: hem te pas en te o­npas gebruiken. Een kind zit naar o­nze inzichten ernstig fout als hij zijn ouders voorliegt, als hij steelt, als hij op straat een oudere lastigvalt of uitscheldt...zo kunnen wij nog wel wat voorbeelden bedenken. Hoe kunnen mensen geloven dat kinderen zo o­nschuldig zijn dat ze eigenlijk nooit iets noemenswaardigs verkeerd doen?

Hoe komt het dat het o­ntzag en het respect voor ouderen en overheid zo o­ntzettend verminderd is in de tegenwoordige tijd? Zou dat soms te maken hebben met het gebrek aan werkelijke straf? Wij kiezen ervoor de genoemde tekst uit Spreuken (en ook Romeinen 13:4) letterlijk te nemen. Wij houden er persoonlijk niet zo van teksten symbolisch te nemen of cultuur- of tijdsbepaald noemen als wij denken dat wij het als mens beter weten. En wij denken dat bij het lezen van de Bijbel o­nwillekeurig best wel eens. Dan gaan wij er maar vanuit dat G’d het beter weet en neem het letterlijk. Als er roede staat, betekent het voor o­ns ook roede. De Bijbel geeft aan dat dát de manier is om kinderen te sturen en te corrigeren. Als wij dat dan beter denken te weten en roede symbolisch gaan nemen voor sturing in het algemeen, dan hebben wij o­nze vraagtekens. o­ndanks dat verder niet uitgelegd wordt waarom 'straffen' in de Bijbel 'fysíek straffen' is, toch nemen wij dat maar gewoon zo aan. Praktijkervaringen o­nderstrepen de waarheid van de Bijbel. De kinderen hebben leiding, structuur en discipline nodig. Daarin voelen zij zich veilig.

Voor de vanzelfsprekende dingen in de Bijbel hebben wij geloof en gehoorzaamheid nodig. Juist die dingen waarvan de mens denkt dat het op een andere manier beter kan, daar is geloof en gehoorzaamheid voor nodig om toch het advies van de Bijbel na te volgen.

Hoe dan ook, het zwaard en de roede refereren wellicht aan straf in het algemeen, toch geeft de Bijbel hier dus aan dat fysieke straf en doodstraf legitieme middelen zijn die de opvoeders en de overheid door G’d zijn gegeven. G’d gaf ook zijn volk in het OT de doodstraf om de orde te bewaren, kennelijk wist G’d dat dit het beste werkt en is dat in overeenstemming met Zijn rechtvaardig handelen. G’d verandert niet, dus ook het al dan niet gerechtvaardigd zijn van de tucht en doodstraf. Als de doodstraf NIET gerechtvaardigd zou zijn in G’ds ogen, zou Hij dan het zwaard als voorbeeld van overheidsingrijpen gebruiken. En indien het voorbeeld van het zwaard wel ruimte voor de doodstraf geeft, zou dat dan ook niet NU nog steeds gelden?

De Bijbel reikt de roede aan als middel van straf. Dat de roede primair op lichamelijke straf duidt blijkt volgens mij ook uit Spreuken 23:13: Weer de tucht van den jongen niet; als gij hem met de roede zult slaan, zal hij niet sterven. Nogmaals, wij geloven niet dat het andere vormen van straf uitsluit, integendeel. Wij proberen juist aan de hand van de Bijbel de mogelijkheid van lichamelijk straf te verdedigen. De Bijbel geeft als manier van sturing fysiek straffen aanreikt. Natuurlijk is het o­nzin te zeggen dat de enige mogelijke straf 'slaan' is. Fysiek straffen is een geoorloofde en door de Bijbel aangeraden manier van straffen.

Wanneer wij aandragen dat het hele scala aan straffen dat de revue is gepasseerd wel mooi en aardig is maar de bijbel het over de roede heeft, bedoelen wij daar niet mee te zeggen: niks vroeg naar bed: slaan is de enige manier. Wij bedoelen er mee te zeggen: is het niet hoogmoed als wij als mens het slaan aan kant zetten en zeggen : wij weten het beter en maken alleen gebruik van x,y en z.

Nee, niet helemaal. Wij vinden dat fysiek straffen een plek moet hebben binnen de opvoeding. Wellicht zijn er kinderen bij, bij wie het nooit nodig is, en wellicht zit er één tussen die elke maand wel een keer een pak slaag krijgt. Wat is 'niet letterlijk' nemen.

Als wij lezen dat Jezus zegt: ik ben de Ware Wijnstok dan weten wij gerust dat wij dat niet letterlijk maar figuurlijk moet nemen. Echter wanneer o­nze ideeën in opstand komen tegen wat de Bijbel zegt, bijvoorbeeld op het gebied van opvoeding, en sla dan aan het interpreteren en ombuigen naar een versie die me wel aanstaat....dan staat het gezag van de Bijbel naar o­nze mening op zeer losse schroeven. Naar o­nze mening is fysieke straf een verantwoordelijkheid van de ouders en niet van de leraar of lerares.

Sommige pedagogen/psychologen leggen de pedagogische tik maar al te graag uit als o­nmacht, en als pijnlijke tekortkoming of "losse handjes" van de ouders. Oftewel: Mishandeling. Wij vinden het overigens zeer goed dat de maatschappij controleert op dit gebied want er bestaat veel kinderleed in gezinnen en er bestaat absoluut mishandeling. Op dergelijke ernstige misdrijven controleren dat mag zelfs meer gebeuren. Er bestaan ook zeer zeker nadelen aan de “legale knal”. Wij hoeven daar niet over uit te wijden. Bij mishandeling ligt het probleem inderdaad in de psyche van de ouder. In dat geval hebben de psychologen dus gelijk. Als je werkelijk van je kind houdt en vooral andersom, en het kind weet dat je van hem/haar houdt, dan zal het kind echt wel weten dat wanneer je ooit eens slaat, dat is omdat er iets grondig mis is aan zijn/haar gedrag.

Als het slaan bij het kind een gevoel oproept van: "Ja ik ben schuldig en ik ben fout", dan zal het kind daar nooit slechter van worden of trauma's van oplopen. Is dat wel het geval, en is het iets dat vaak voorkomt omdat de ouder geen geduld heeft, of snel geïrriteerd om niks dan is er mijns inziens zeker sprake van mishandeling. Wij denken ook dat de ouder na deze straf het kind zeker moet laten merken dat zij als ouders veel van hem/haar houden door het kind te belonen. Slaan moet absoluut minimaal voorkomen. Een zeldzaamheid zijn. Des te effectiever zal het werken. Ten alle tijde moet de ouder goed nadenken wanneer hij slaat, waarom en wat voor uitwerking het heeft. Een goede ouder moet niet willen slaan. Sterker nog ... de maag moet ervan omdraaien. Slaan moet de ouder meer pijn geven in het hart, dan het kind fysiek. De woorden “tuchten” of “lijfstraffen” geven een beladen en negatieve draai aan een opvoeding die o­nze kinderen daadwerkelijk behoren op te voeden tot normale volwassen mensen zonder de vreselijke psychische trauma’s die men tracht toe te schrijven aan een dergelijke ‘foute’ opvoeding met de zogenaamde meegeleverde “losse handjes” van de ouders. Een dergelijke sfeer oproepen dat is o­nnodig en o­nterecht en bovendien zeer laag. De Bijbel leert zelfs het tegendeel.

[wim]

Slaan is gebrek aan woorden.......
barst maar los met de reacties

Teveel woorden is gebrek aan duidelijkheid. De meeste kinderen zijn totaal niet onder de indruk van woorden of geven er vaak een totaal andere betekenis aan. Straffen horen bij de opvoeding. Als er geen andere geschikte straf 'voorhanden' is (niet elke straf die men verzint, vat een kind ook echt als straf op!!), dan helpt een tik wonderwel. Ineens is heel duidelijk dat je bepaald gedrag niet tolereert. :mrgreen:

[Josephus]

Wat is eigenlijk een "pedagogische tik"? Is dat, (letterlijk) een tik(je) op de vingers om ze ergens van te weerhouden, of mag dat ook een klap met de vlakke hand zijn? Bij het eerste kan ik me best iets voorstellen, maar het tweede gaat al weer veel verder. En het feit dat een tik "pedagogisch" is, impliceert in zekere zin dat je hem weloverwogen geeft met een zeker doel. Klinkt nobel, maar hoeveel klappen worden niet gegeven vanuit boosheid, frustratie of drift, met als risico dat je jezelf niet in de hand houdt en veel verder gaat dan die enkele opvoedkundige tik.

[wim]

En het feit dat een tik "pedagogisch" is, impliceert in zekere zin dat je hem weloverwogen geeft met een zeker doel. Klinkt nobel, maar hoeveel klappen worden niet gegeven vanuit boosheid, frustratie of drift, met als risico dat je jezelf niet in de hand houdt en veel verder gaat dan die enkele opvoedkundige tik.

Hetzelfde geldt voor het gebruik van woorden. Woorden kunnen harder aankomen dan een klap. Je moet op elk terrein oppassen dat je niet te ver gaat. De geldt dus ook de pedagogische tik. Als ouders kun je op opvoedkundig terrein fouten maken en kinderen zien die ook (ze zien sommige dingen feilloos). Fouten moet je dan ook gewoon toegeven en je niet te groot voelen om daar naar je kinderen toe je excuses voor aan te bieden (ook al zijn ze nog zo klein). Als je te ver bent gegaan en je blijft dat rechtvaardigen (of je leert er niet van) dan ga je pas echt te ver.

[Bert Mulder]

Bert, in welke situaties is een lichamelijke straf volgens jou geboden?

Hoe weten je kinderen dat hun vader dit uit liefde doet?
Ik zie wel elementen in jouw tuchtigingsritueel dat daaraan doet denken, maar beleven je kinderen dat ook zo?

Wanneer wordt slaan volgens jou wel kindermishandeling?

Kun je begrijpen dat van deze teksten vaak ook verkeerd gebruikt worden, waardoor het beeld van God als Vader misvormd raakt? Wanneer is daar dan volgens jou sprake van (ik bedoel: van een verkeerd gebruik van deze teksten)?

Geachte Lydianne, en alle anderen:

Ik wil dit best, in alle rust antwoorden. Maar dat kan vandaag helaas niet meer, dus zal tot maandag moeten wachten. Verder iedereen een gezegende dag des Heeren gewenst.

[Gian]

Opmerkingen van bijvoorbeeld Adorate geven vanzelf te kennen dat hij nooit kinderen heeft op moeten voeden. Erg zwak om de tik dan een zwaktebod te noemen.

Ook vraag ik me af wat schadelijker is, een tik, of een half uur in de kast. Ook heb je ouders die kinderen totaal negeren. Alsof kinderen daar niet aan lijden.

[Marnix]

Precies. We zijn gewoon een beetje slap geworden in Nederland op dit punt.

Lydianne, wat kindermishandeling is en wat niet? Een pak voor de broek bijvoorbeeld lijkt me niets mis mee... Als je vervolgens totaal niet meer kan zitten is er echter veel te hard opgetreden. Bij kindermishandeling gaat het vaak om niet functioneel slaan, en op allerlei plaatsen. blauwe plekken op buik, rug, benen, gezicht etc. Natuurlijk is dat pedagogisch zo fout als het maar kan. Maar tik op de vingers / pak voor de broek, daar wordt je (indien goed toegepast door de ouders) alleen maar beter van. Van herinvoering van het spaanse riet en het lineaal ben ik geen voorstander, we mogen wel een beetje met onze tijd meegaan... maar moeten hierin ook weer niet al te soft worden... want dan krijg je irritante verwende kinderen die denken dat ze alles mogen.

[vlinder]

Ik denk dat je als opvoeders ook na moet denken dat slaan op bepaalde leeftijd niet het middel is om duidelijk te maken dat je gedrag niet wenst! Op mijn 16e en 17e kreeg ik gerust nog een pak slaag, zelfs zo dat mijn vader er na de tijd bij stond te hijgen....Op een gegeven moment weet ik dat ik heel bewust dacht: niet gaan huilen, dan heeft pa gewonnen! Ik "wederstond" het pak slaag en keek mijn vader alleen recht aan! (mijn vader was van mening dat als ouders kinderen strak aan keken, de kinderen hun ogen moeten neerslaan) ook heb ik gezegt: als u nog 1 keer slaat loop ik weg of bel ik kinderbescherming! Hierna heeft mijn vader nooit meer geslagen (volgens hem was hij niet bang voor het dreigement) maar ik denk dat ik toen duidelijk heb gemaakt dat ik geen stuk vuil ben. Ik wil zelf pleiten dat ouders eerlijk zijn naar de kinderen. Soms kan er al boosheid ontstaan omdat kinderen denken dat ouders dingen doen uit egoisme. Als je echt duidelijk kan over brengen dat je het doet omdat de Heere iets graag wil of omdat je heb beter voor het kind vind zou ik daar meer respect voor hebben gehad. En wat ik in de zorg t.o.v. zorgvragers heb geleerd is denk ik ook toepasbaar bij kinderen: Kan iets echt niet, of wil ik het niet/vind ik het niet zo fijn! Uit mijn post zal vast blijken dat ik geen kinderen op te voeden heb . Ik denk dat een pedagogische tik wel verantwoord is, maar als je merkt dat een kind zich niet veel van deze straf aantrekt, zul je een andere straf moeten verzinnen en niet slaan omdat je je zelf zo boos maakt dat je dit moet afreageren op een kind!
Idd wat al eerder werd opgemerkt, met welk doel straf je???

[Lelie]

Hetzelfde geldt voor het gebruik van woorden. Woorden kunnen harder aankomen dan een klap. Je moet op elk terrein oppassen dat je niet te ver gaat. De geldt dus ook de pedagogische tik. Als ouders kun je op opvoedkundig terrein fouten maken en kinderen zien die ook (ze zien sommige dingen feilloos). Fouten moet je dan ook gewoon toegeven en je niet te groot voelen om daar naar je kinderen toe je excuses voor aan te bieden (ook al zijn ze nog zo klein). Als je te ver bent gegaan en je blijft dat rechtvaardigen (of je leert er niet van) dan ga je pas echt te ver.

Zo denk ik er ook over. We zijn echt geen perfecte mensen en dus ook geen perfecte opvoeders en daarom zeg ik dat ook gerust tegen mijn kinderen als ik eens verbaal of met een mep uit mijn slof ben geschoten. Ze zijn dan vaak ook nog niks te beroerd om toe te geven dat ze het zelfs begrijpen! En ze mogen best weten dat het voor een ouder ook niet altijd even makkelijk is om hun daden en grillen op de juiste manier te beantwoorden.
Als ze maar beseffen en voelen dat je van hen houdt...

[Marnix]

Ik denk dat je als opvoeders ook na moet denken dat slaan op bepaalde leeftijd niet het middel is om duidelijk te maken dat je gedrag niet wenst! Op mijn 16e en 17e kreeg ik gerust nog een pak slaag, zelfs zo dat mijn vader er na de tijd bij stond te hijgen....Op een gegeven moment weet ik dat ik heel bewust dacht: niet gaan huilen, dan heeft pa gewonnen! Ik "wederstond" het pak slaag en keek mijn vader alleen recht aan! (mijn vader was van mening dat als ouders kinderen strak aan keken, de kinderen hun ogen moeten neerslaan) ook heb ik gezegt: als u nog 1 keer slaat loop ik weg of bel ik kinderbescherming! Hierna heeft mijn vader nooit meer geslagen (volgens hem was hij niet bang voor het dreigement) maar ik denk dat ik toen duidelijk heb gemaakt dat ik geen stuk vuil ben. Ik wil zelf pleiten dat ouders eerlijk zijn naar de kinderen. Soms kan er al boosheid ontstaan omdat kinderen denken dat ouders dingen doen uit egoisme. Als je echt duidelijk kan over brengen dat je het doet omdat de Heere iets graag wil of omdat je heb beter voor het kind vind zou ik daar meer respect voor hebben gehad. En wat ik in de zorg t.o.v. zorgvragers heb geleerd is denk ik ook toepasbaar bij kinderen: Kan iets echt niet, of wil ik het niet/vind ik het niet zo fijn! Uit mijn post zal vast blijken dat ik geen kinderen op te voeden heb . Ik denk dat een pedagogische tik wel verantwoord is, maar als je merkt dat een kind zich niet veel van deze straf aantrekt, zul je een andere straf moeten verzinnen en niet slaan omdat je je zelf zo boos maakt dat je dit moet afreageren op een kind!
Idd wat al eerder werd opgemerkt, met welk doel straf je???

Uiteraard. Op je 16e of 17e werkt het allereerst niet meer... en als je wil dat je kinderen volwassen worden mag je dan ook wel eens wat volwassen met ze omgaan. Op je 16e nog een pak voor de broek moeten incasseren, dat gaat nergens over.