memento schreef:

Er mag toch wel in alle bescheidenheid achteraf over iemand's vruchten gesproken worden?

En wát als iemand géén vruchten gedragen heeft? Veelal wordt het dan maar in het midden gelaten, en 'hopen we het beste'. Oh, waar is de predikant die nog met bewogen scherpheid durft te stellen wat de realiteit is: de mens die jullie liefhadden is nu in de hel. En jij ook over een tijdje, als je je niet bekeerd! Of is dat te scherp voor onze reformatorische oren? Vinden we de hel te bizar om hardop over iemand te zeggen dat hij/zij daar is.

Ik heb ook een hekel aan het slappe christendom, maar wat maak je als predikant wat stuk wanneer je conclussies trekt omdat de jongeman op het voetbalveld stierf of omdat het meisje een gestolen christus omarmde, waarvan haar gospelverzameling een teken en zegel van is. Ik weet van mijn vriendin dat er dus wel predikanten zijn die rustig preken dat een gestorvene naar de hel is gegaan, terwijl de kinderen oma juist kennen als een Godvrezende vrouw.

Aan de andere kant maakte ik eens een begravenis mee dat de pastoor memoreerde hoe heerlijk hij kon vloeken. Ja, hij was nu in de hemel dus alles was goed.

Misschien zaak om elkaar wat scherper te houden in het geestelijk leven. Indien we van elkaars stand weten, dan kunnen we ook rustiger iemand begraven en naar rede oordelen.

Breekijzertje schreef:

memento schreef:Oh, waar is de predikant die nog met bewogen scherpheid durft te stellen wat de realiteit is: de mens die jullie liefhadden is nu in de hel. En jij ook over een tijdje, als je je niet bekeerd! Of is dat te scherp voor onze reformatorische oren? Vinden we de hel te bizar om hardop over iemand te zeggen dat hij/zij daar is.

Ik krijg de rillingen hiervan. Dit kan je niet menen memento!

Memento,

Daar gaat een predikant niet over en jij en ik óók niet!

Dus als ik het goed begrijp, zijn er twee mogelijkheden: behouden of weet niet?

Dat vind ik óók nogal ver gaan, eigenlijk.

Als iemand in zijn zonden sterft, waar is hij dan?

Ik vind het ook moeilijk hoor. Het zal je dierbare maar wezen. Maar nemen we de klem niet weg door nooit meer over de hel te spreken?

Om te zeggen dat de overledene in de hel is, dat oordeel is gelukkig niet aan ons. Aan hun vrucht hebben we het als goed is wel kunnen zien, maar dan nog..het oordeel is niet aan ons.

Zeker moet de twee wegen gepredikt worden.
En zeker moet er gezegd worden, als men zich niet bekeert, dat God dan met Zijn ontzettende oordelen komt.

Dan is niet bangmakerij, maar dat is de volle raad Gods verkondigen.

Overigens: mogen we dan wel zeggen hij of zij is in de hemel?
Als het oordeel ons niet toekomt dat hij of zij in de hel is, dan komt het oordeel ons ook niet toe om te zeggen dat hij of zij in de hemel is.

Of niet?

Matthijs schreef:Als het oordeel ons niet toekomt dat hij of zij in de hel is, dan komt het oordeel ons ook niet toe om te zeggen dat hij of zij in de hemel is.

Zeg dan maar: wij treuren, doch niet als zij die geen hoop hebben.

Matthijs schreef: Je hoeft de gestorvene niet op een voetstuk te zetten, maar het doet wel goed aan de na(ast)bestaanden als van hem of haar goed gesproken wordt.

Niet op een begrafenis.
Dan houden we geen levensbeschrijving, maar dan behoort de predikant de volle raad Gods te verkondigen.

Wat een onzin.
Het mag dan vroom klinken, maar wanneer er niets over de overledene wordt gezegd op de begrafenis is dat in ieder geval psychologisch absoluut onverantwoord en onaanvaardbaar.
Nog liever zou ik het 'onmenselijk en tegennatuurlijk' noemen.

Groet,
Houthakker.

Matthijs schreef:Overigens: mogen we dan wel zeggen hij of zij is in de hemel?
Als het oordeel ons niet toekomt dat hij of zij in de hel is, dan komt het oordeel ons ook niet toe om te zeggen dat hij of zij in de hemel is.

Of niet?

Zeker wel. Er is toch de zekerheid van het geloof? Als iemand getuigt in Christus te zijn en zijn leven is daar niet mee in tegenspraak geweest, dan mogen wij met het oordeel van de liefde oordelen dat hij/zij behouden is.

Datzelfde geldt voor jonge kinderen, op grond van Gods verbond.

Maar als iemand zonder God geleefd heeft, kan God in Zijn grote genade hem nog voor de poorten van de hel wegtrekken. Wij mogen het daar niet op aan laten komen (dat is een groot gevaar), maar het zeker niet uitsluiten.

Unionist schreef:

Matthijs schreef:Overigens: mogen we dan wel zeggen hij of zij is in de hemel?
Als het oordeel ons niet toekomt dat hij of zij in de hel is, dan komt het oordeel ons ook niet toe om te zeggen dat hij of zij in de hemel is.

Of niet?

Zeker wel. Er is toch de zekerheid van het geloof? Als iemand getuigt in Christus te zijn en zijn leven is daar niet mee in tegenspraak geweest, dan mogen wij met het oordeel van de liefde oordelen dat hij/zij behouden is.

Datzelfde geldt voor jonge kinderen, op grond van Gods verbond.

Maar als iemand zonder God geleefd heeft, kan God in Zijn grote genade hem nog voor de poorten van de hel wegtrekken. Wij mogen het daar niet op aan laten komen (dat is een groot gevaar), maar het zeker niet uitsluiten.

Volstrekt eens met Unionist.
En ja.de Hel dient een plaats te hebben in de verkondiging maar nooit op een manier van"de gestorvene is nu in de Hel".
Een sterven van een dierbare biedt wel mogelijkheid mensen te waarschuwen-uit te drijven, in Christus te "jagen".

Nog is het tijd
De Heer is bereid
Is uw paspoort getekend
o mens?

Nou, ik bedoel te zeggen: er wordt soms zo mensverheerlijkend gesproken op een begrafenis.
Dat hoort niet.

Helemaal geen woord reppen over de overledene lijkt mij overigens onmogelijk, maar 't mag zeker niet centraal staan in de preek.

Een radicale prediking is natuurlijk alleen maar goed, maar wanneer weet je zeker dat zo iemand dan niet goed terecht is? Ik vind het nogal cru om van de kansel te zeggen dat iemand in de hel is. Dat is een oordeel wat ons niet toekomt.
Een scherpe prediking kan net zo goed bij een begrafenis van iemand die wel goed weg is.

Helemaal mee eens. Ook de bijbel is zo op dit punt. Lees het boek Koningen maar eens door. Daar staat vaak alleen maar: "en hij stierf", zonder oordeel, want dat komt ons niet toe.

Unionist schreef:

Matthijs schreef:Overigens: mogen we dan wel zeggen hij of zij is in de hemel?
Als het oordeel ons niet toekomt dat hij of zij in de hel is, dan komt het oordeel ons ook niet toe om te zeggen dat hij of zij in de hemel is.

Of niet?

Zeker wel. Er is toch de zekerheid van het geloof? Als iemand getuigt in Christus te zijn en zijn leven is daar niet mee in tegenspraak geweest, dan mogen wij met het oordeel van de liefde oordelen dat hij/zij behouden is.

Datzelfde geldt voor jonge kinderen, op grond van Gods verbond.

Maar als iemand zonder God geleefd heeft, kan God in Zijn grote genade hem nog voor de poorten van de hel wegtrekken. Wij mogen het daar niet op aan laten komen (dat is een groot gevaar), maar het zeker niet uitsluiten.

hier kan ik het mee eens zijn

Breekijzertje schreef:

memento schreef:Oh, waar is de predikant die nog met bewogen scherpheid durft te stellen wat de realiteit is: de mens die jullie liefhadden is nu in de hel. En jij ook over een tijdje, als je je niet bekeerd! Of is dat te scherp voor onze reformatorische oren? Vinden we de hel te bizar om hardop over iemand te zeggen dat hij/zij daar is.

Ik krijg de rillingen hiervan. Dit kan je niet menen memento!

Waarom niet? Het gaat niet om te oordelen, maar wel om te zeggen: Deze persoon heeft er nooit blijk van gegeven een gelovige te zijn. En alle ongelovigen gaan naar de hel.

Er moet natuurlijk wel een notie bij dat wij geen kenners van harten zijn, en dat wij niet weten of de overledene zich in het verborgene bekeerd heeft. Met meteen de nadruk erbij dat het dus absoluut nodig is dat iemand zich bekeerd, en dat als je je niet bekeerd je naar de hel gaat. Zodat niemand stiekum kan denken (wat helaas velen denken in onze kringen): het komt misschien toch wel goed met mij als ik zo (onbekeerd) verder leef...

Zodat niemand stiekum kan denken (wat helaas velen denken in onze kringen): het komt misschien toch wel goed met mij als ik zo verder leef...

Dat denkt ieder mens, en daar wordt mijns inziens genoeg op gewezen in de gereformeerde gezindte, zowel in "linkse" als in "rechtse" preken.

Het gaat erom dat het absoluut niet sticht, om het oordeel over een overledene te vellen. Je nuanceert het nu al weer naar een ernstige preek waarin op de hel gewezen wordt, en daar is mijns inziens ook niks mis mee.

Toch wordt ook vaak zowel in linkse als rechtse kring een positief oordeel geveld over overledenen, ook al hebben ze nooit getuigd Christus te kennen.

Dat zou weer suggereren dat je ook zonder Christus wel behouden kan worden.