Ik heb ook een hekel aan het slappe christendom, maar wat maak je als predikant wat stuk wanneer je conclussies trekt omdat de jongeman op het voetbalveld stierf of omdat het meisje een gestolen christus omarmde, waarvan haar gospelverzameling een teken en zegel van is. Ik weet van mijn vriendin dat er dus wel predikanten zijn die rustig preken dat een gestorvene naar de hel is gegaan, terwijl de kinderen oma juist kennen als een Godvrezende vrouw.memento schreef:En wát als iemand géén vruchten gedragen heeft? Veelal wordt het dan maar in het midden gelaten, en 'hopen we het beste'. Oh, waar is de predikant die nog met bewogen scherpheid durft te stellen wat de realiteit is: de mens die jullie liefhadden is nu in de hel. En jij ook over een tijdje, als je je niet bekeerd! Of is dat te scherp voor onze reformatorische oren? Vinden we de hel te bizar om hardop over iemand te zeggen dat hij/zij daar is.Er mag toch wel in alle bescheidenheid achteraf over iemand's vruchten gesproken worden?
Aan de andere kant maakte ik eens een begravenis mee dat de pastoor memoreerde hoe heerlijk hij kon vloeken. Ja, hij was nu in de hemel dus alles was goed.
Misschien zaak om elkaar wat scherper te houden in het geestelijk leven. Indien we van elkaars stand weten, dan kunnen we ook rustiger iemand begraven en naar rede oordelen.